شهيد احمدرضا عليزاده، درسال 1334 در شهر تهران و خانوادهاي مذهبي كه سرشار از معنويت و عشق به ائمه اطهار بود، متولد شد. او كه از هوش و ذكاوت فراواني برخوردار بود، دوران كودكي را با همنشيني قرآن و فراگيري فرائض و واجبات ديني سپري كرد. احمد رضا، تحصيلات خود را با اخذ مدرك ديپلم در سال 1355 به پايان رساند و در جريان مبارزات، دل به امواج خروشان حقيقت سپرد و همراه مردم در تظاهرات عليه رژيم پهلوي، حضوري گسترده داشت. پس از طلوع خورشيد آزادي، در سال 1358 براي پاسداري از اهداف انقلاب اسلامي به استان سيستان و بلوچستان رفت و درآنجا به ياري مردم محروم و رنجديده شتافت تا جايي كه بسياري از زمانها، حقوق دريافتي خود را نيز، براي كمك به ديگران انفاق مي كرد . شهيد عليزاده كه تشنه بيقرار خدمت و فداكاري در عرصههاي سياسي و فرهنگي بود، با حضور فعال خود در موقعيتهاي مختلف خاطرات ماندگاري برجاي گذاشت. پس از مدتي، به دليل ارادت به امام (ره) و انقلاب، به جرگه دلاورمردان سپاه نيكشهر پيوست و با قدرت عمل و توانايي بالايي كه داشت به سمت فرماندهي سپاه نيكشهر منصوب گشت. زماني كه ميهن اسلامي، مورد هجوم ناجوانمردانه دشمن قرار گرفت، آتش مبارزه در سراسر وجود احمدرضا مشتعل شد اما مسئولان سپاه نيكشهر كه حضور وي را براي حفظ موقعيت منطقه و امنيت آن، ضروري مي دانستند از اعزام وي، جلوگيري كردند و بالاخره در سال 1360 كه با ياري و همكاري برادران، آرامش نسبي در منطقه سيستان و بلوچستان بوجود آمد عليزاده روانه جبهههاي نور شده يادهاي ماندگاري از از رشادتهاي خود، برجاي گذاشت. سرانجام روح بيقرار شهيد عليزاده، در همان سال بعد از آزادسازي «بستان» در منطقه سردشت، در يكي از پاتكهاي دشمن بر اثر اصابت تركش خمپاره، از خاك به افلاك پركشيد و خاطراتي سبز از پايداري خود برجاي گذاشت.
