10 روز از فروردينماه 1329 گذشته بود که "فرج " در روستاي مالکي استان بوشهر چشم به دنيا گشود. هر چند که نامش را فرج نهاده بودند، اما گاهي او را جعفر هم صدا ميزدند. فرج نتوانست به تحصيل در مدرسه بپردازد چرا که روستايشان مدرسهاي نداشت و به علت فقر مالي هم نميتوانست در شهرهاي اطراف درس بخواند؛ اما به دليل علاقه اي که به آموختن داشت، خواندن و نوشتن و روخواني قرآنکريم را نزد برخي ملايان روستا در مکتب ياد گرفت.
فرج پس از گذشت سالها هنگامي که احساس ميکرد ميتواند مستقل باشد، ازدواج کرد و حاصل اين ازدواج 6 فرزند برومند شد. پس از پيروزي انقلاب از طرف مردم روستاي مالکي به عضويت در شوراي روستا انتخاب گرديد و با شروع جنگ تحميلي به بسيج روستايي پيوست تا عليه دشمن بجنگد.
او چندين بار به جبهههاي جنوب اعزام شد. يکي از آخرين دفعاتي که فرج به جبهه اعزام شد، در قالب کارواني 45 نفره در تاريخ 17/9/1364 از بندر ديلم بود.
عمليات کربلاي 4 در چهارم ديماه 1365 آغاز شد. فرج به همراه تعداد ديگري از شيرمردان شبشکن در اين عمليات شرکت کرد و در نخستين ساعات آغاز عمليات مجروح و در سنّ 36 سالگي شهيد شد و به دنبال عقبنشيني رزمندگان اسلام در محور آبادان در جزيرهي سهيل پيکر مطهرش غريبانه بر روي خاک ماند.
سه سال از زمان شهادت فرج ميگذشت و هيچ خبري از او نبود تا اينکه سرانجام در تاريخ 15/2/1368 پيکر پاکش شناسايي و براي خاکسپاري به زادگاهش رجعت داده شد.
پيکر پاک فرج درويشي در ميان ديگر شهداي آن ديار، در گلزار شهداي شاه عبدالله آرميده است و ميعادگاه عاشقاني شده است که هر شب جمعه براي زيارت، گرد مزارش حلقه ميزنند.
