خانهي حاج احمد دارمي در روستاي منيوحي استان بوشهر شلوغ بود. حاج احمد با زنش به حج ميرفتند. هم ولايتيها که منيوحي را به خاطر گلولهباران شب و روز عراقيها ترک کرده بودند و به گناوه آمده بودند، توي حياط هر کس مشغول به کاري بود. ديگهاي غذا روي آتش هيزمها بود و بچههاي کوچک تمام حياط را روي سر گذاشته بودند. حاجي و زنش از مهمانها پذيرايي ميکردند و کمکم آماده ميشدند. آشناها هم آماده ميشدند با چاووشي آنها را بدرقه کنند و به کاروان برسانند. حاجي کنار زنش ايستاده بود و داشت سفارش ميکرد به کسي، که محمدعلي پسرش آمد و گفت ميخواهد برود سربازي.
حاجي و زنش و تمام آشناها ساکت شدند. کلمهي جبهه، صداي سوت خمپاره و ويراژ هواپيماهاي را توي ذهن همه زنده کرد و حاجي فکر ميکرد از آبان 44 که محمدعلي متولد شده تا آن روز که 11 آبان 65 است، 21 سال گذشته و محمدعلي بايد برود، شايد هم اعزام شود اطراف روستاي خودشان منيوحي که 3 سال پيش زير گلوله و ترکش بود حاجي توي همين فکرها بود که محمدعلي دستانش را بوسيد و اجازه گرفت.
دوباره سر و صدا شروع شد و چاووشي خواندند و حاجي را راه انداختند.
محمدعلي ابتدايي را توي روستاي خودشان خوانده بود و بعد جوشکار شده بود. بعد از 3 سال که ساکن گناوه بودند، به خدمت اعزام شد. دورهي آموزشي را کرمان گذراند و بعد به لشگر 92 زرهي نيروي زميني اهواز اعزام شد و در منطقهي عملياتي جفير در تاريخ 9 فروردين 66 به شهادت رسيد.
