آثار و فواید روحی، جسمی و اجتماعی فراوانی برای روزه شمرده شده است؛[1] مانند:
1. روزه روح انسان را تلطیف و اراده او را قوى و غریزه‌هایش را تعدیل می‌کند.
2. روزه براى برقرارى مساوات میان فقیر و غنى است تا مردم با چشیدن طعم گرسنگى، به یاد فقیران و محرومان بیفتند و حق آنان را ادا کنند.
3. روزه اثر بهداشتى و درمانى فراوان دارد و باعث سلامتى و تندرستى جسم می‌گردد.[2]
در همین راستا باید گفت: گرچه روایت «...صُومُوا تَصِحُّوا...» در منابع شیعی وجود نداشته و روایت‌شناسان اهل سنت نیز آن را روایتی ضعیف ارزیابی کرده‌اند، اما با توجه به روایات دیگری از این دست[3]، و نیز با توجه به این‌که خدا عبادتی را وضع نمی‌کند که ضرری برای جسم داشته باشد، می‌توان آن‌را پذیرفت و برخی گزارش‌های پزشکی نیز نشانگر تأثیر مثبت روزه‌داری بر بدن بیشتر روزه‌داران است.
[1]. ر. ک: «آثار تربیتی روزه»، سؤال 14859.
[2]. ر. ک: مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 59، ص 267، بیروت، موسسة الوفاء، 1404ق.
[3]. «وَ نَظَّفْتَ الْجِسْمَ مِنَ الْقَاذُورَات»؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 10، ص 166، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق.
