در قرآن کریم، دعاهای زیادی وجود دارد که خواندن این دعاها در قنوت نماز بهتر است؛[1] مانند دعای حضرت ابراهیم(ع) که این‌چنین از خدا درخواست می‌کند: «رَبِّ اجْعَلْنىِ مُقِیمَ الصَّلَوةِ وَ مِن ذُرِّیَّتىِ رَبَّنَا وَ تَقَبَّلْ دُعَاءِ»[2] و «رَبَّنَا اغْفِرْ لىِ وَ لِوَالِدَىَّ وَ لِلْمُؤْمِنِینَ یَوْمَ یَقُومُ الْحِسَابُ».[3]
یکی دیگر از دعاهایی که در قرآن ذکر شده، دعای حضرت سلیمان(ع) است. او از خدا، حکومت و مُلکی را طلب می‌کند که به هیچ‌کس بعد از او چنین چیزی داده نشود:[4] «رَبِّ اغْفِرْ لی وَ هَبْ لی مُلْکاً لا یَنْبَغی لِأَحَدٍ مِنْ بَعْدی إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ».[5]
اما این درخواست حضرت سلیمان(ع) با توجه به جایگاه او که پیامبری است و امکان داشتن معجزه برای او فراهم است، صورت گرفته است. بنابر این، کسی که نه معصوم و نه پیامبر است و امکان داشتن معجزه برای او وجود ندارد، نمی‌تواند از این دعا برای خود استفاده کند. مگر این‌که آن‌را مقید و مشروط به خصوصیات خود کند و یک فرمانروایی و ریاستی را در حد کوچک خود، تقاضا کند و تبرّکاً با استفاده از این آیه و الفاظ آن، خواسته خود را مطرح سازد.
[1]. امام خمینی، تحریر الوسیلة، ج 1، ص 183، مؤسسه مطبوعات دار العلم، قم، چاپ اول.
[2]. ابراهیم، 40: «پروردگارا! مرا برپا کننده نماز قرار ده، و از فرزندانم (نیز چنین فرما)، پروردگارا! دعاى مرا بپذیر!».
[3]. ابراهیم، 41: «پروردگارا! من و پدر و مادرم و همه مؤمنان را، در آن روز که حساب برپا می‌شود، بیامرز».
[4]. ر.ک: «ملک و حکومت حضرت سلیمان(ع)»، سؤال 150.
[5]. ص، 35: «پروردگارا! مرا ببخش و حکومتى به من عطا کن که بعد از من سزاوار هیچ‌کس نباشد، که تو بسیار بخشنده‌اى».
