این گونه مزه ی انس با قرآن را بچشید
چهارشنبه 10 شهریور 1395 6:51 AM
بنام خدا
(انس) در لغت، معنایى مقابل (وحشت) دارد (معجم مقاییس اللغة،ابن فارس،ج1، ص145) و انس انسان به چیزى، بدین معناست كه از آن، هیچ وحشت و اضطرابى ندارد و همراه با آن به آرامش مى رسد. انسانِ كمال طلب، فقط به امور مادّى بسنده نمى كند و به سوى هدف هاى والاترى گام بر مى دارد. لذا وحشت و تنهایى خود را در پناه امور معنوى زائل مى كند. در روایات، به انس با علم و معرفت به قرآن و ذكر خدا سفارش شده است.
امام على (علیه السلام) فرمود: هركس با قرآن انس گیرد، از جدایى دوستان، وحشتى نخواهد داشت. (غررالحكم و دررالكلم، عبد الواحد الآمِدى، ح8790)
امام صادق (علیه السلام) فرمود: به دنبال مونسى بودم كه در پناه آن، آرامش پیدا كنم، آن را در قرائت قرآن یافتم. (مستدرك الوسائل، میرزا حسین النورى، ج12، ص174)
برای انس بیشتر با قرآن ، ذائقه سازی اولین گام فرهنگ سازی است. هم چنان كه غذای خوب را تا مزه نكنی، خوشمزگی آن آشكار نمی شود. و هرگاه خوشمزگی غذا در ذائقه ها به یاد می ماند، همگان با میل و رغبت رو به سوی آن می آورند.
برای انس با قرآن نیز باید از«شنیدن» و «خواندن» آغاز كرد. مزه «شنیدن» تمایل روح و جان و افق فكر و اندیشه آدمی را به سوی «شنیده» ها می كشانند. و مزه «خواندن» نیروی درك و حافظه را با «خوانده» ها مانوس می كند. به طوری كه با شروع شنیده ها و خوانده ها ادامه قبلی ها در ذهن مرور می شود. این همان مرحله اول «انس با قرآن» است.
درباره شنیدن قرآن؛ خداوند می فرماید: «وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ» [اعراف/204] «و چون قرآن خوانده شود، گوش بدان فرا دارید و خاموش مانید، امید كه بر شما رحمت آید.»
و درباره خواندن قرآن ؛ می فرماید: «فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ» [مزمل/20] «هر چه از قرآن میسّر مى شود بخوانید.»
و جهت انس بیشتر با قرآن نیز می فرماید: «وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتیلاً» [مزمل/4] «و قرآن را شمرده شمرده بخوان.»
بهترین ثمره این «شنیدن» و «خواندن» نورانیت خانه دل و خانه گل است. پیامبر (صلی الله و علیه وآله) فرموده اند: «نَوِّرُوا بُیُوتَكُمْ بِتِلَلاوَةِ الْقُرْآن» [الكافی/2/610] «خانه هایتان را با تلاوت قرآن نورانی كنید.»
قرآن همچون ریسمان «آویخته» است نه «انداخته»؛به طوری كه هر كس به آن چنگ آویزد بالا می رود.
پیامبر (صلی الله و علیه وآله) می فرماید: «ان هذا القرآن حبل الله...عصمه لمن تمسك به و نجاه لمن تبعه» «این قرآن ریسمان الهی است... نگاه دارنده آسیب ها ست برای كسی كه به چنگ آویزد و وسیله نجات برای كسی است كه از پیروی كند.» [وسایل الشیعه/ج6/168]
راه بهره مندی از این ریسمان الهی علاوه بر شنیدن و خواندن ؛«تامل» در آیات و «تدبر» در قرآن است.
چنان كه خداوند فرموده: «كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْكَ مُبارَكٌ لِیَدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَ لِیَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ» [ص/29]: «[این] كتابى مبارك است كه آن را به سوى تو نازل كرده ایم تا در[باره] آیات آن بیندیشند، و خردمندان پند گیرند.»
کلام آخر:
جهت انگیزه سازی هر چه بیشتر برای «انس با قرآن»؛ درك عظمت قرآن و تجربه بزرگان بسیار كارگشاست.
منابع:
اسک دین
پرسمان
حوزه
بخش قرآن تبیان،زهرا اجلال
