پاسخ به: ایمان در نهج البلاغه
یک شنبه 26 اردیبهشت 1395 9:25 PM
فمِن الایمان ما يكون ثابتا مستقرا فى القلوب و منه ما يكون عوارىّ بين القلوب و الصدور الى اجل معلوم. فاذا كانت لكم برءاة من احد فقِفوه حتى يحضره الموت، فعند ذلك يقعُ حدّ البراءة.
قسمى از ايمان در دل ها استوار و پابرجاست و قسمتى ديگر ميان دل ها و سينه ها تا زمانى معلوم (هنگام مرگ) عاريه است و ناپايدار، پس اگر از كسى بيزاريد او را واگذاريد تا مرگش فرا رسد (درباره كفر و ايمان او حكم نكنيد شايد در لحظه آخر ايمان حقيقى پيدا كرد) در آن وقت سزاوار بيزارى مى گردد. خطبه 189
ترکی زبان قربون صدقه رفتنه داریم که: گوزلرین گیلهسین قاداسین آلیم که یعنی درد و بلای مردمک چشات به جونم …!.
