عاشقان امام حسن (ع).......

امروز چقدر دل تنگم، غصه دارم، دلم هوای مدینه کرده، می شود باز هم به شهر پیغمبر بروم؟ چقدر مدینه برای ما آشناست، وقتی وارد می شوی، احساس می کنی که مدتها در این شهر زندگی کرده ای، هیچ وقت نماز اول را از یاد نمی برم، نماز صبح بود، نماز که تمام شده بود هنوز هم باورم نمی شد که در مدینه النبی هستم، آسمان ، آسمان مدینه، آسمان مدینه بس دیدنی و بس سخن برای گفتن دارد، خدای من، وقتی نام امام مجتبی علیه السلام را می شنوم، چرا ناخوداگاه غربت را احساس می کنم.

زندگی غریبانه، شهادت غریبانه، در منزل غریب، در میان یاران غریب، در نبرد غریب،در صلح غریب، غریبتر از او می شناسی ؟ وقتی زائرانی که از بقیع چیزی نمی دانند، به زیارت ائمه بقیع علیهم السلام می روند، بهت و حیرت آنها را فرا می گیرد، باور ندارند که چهار امام همام در کنار هم چه غریبانه آرامیده اند و حتی یک سایبان هم ندارند، و ناخوداگاه آن را با مشهد مقدس مقایسه می کنند،باورش سخت است، قبول دارم، تازه وقتی آنها را با زور و غلبه از بقیع خارج می کنند و می گویند که زمان زیارت تمام شده، در پله های بازگشت به سر و صورت خود می زنند و این وضع را ناباورانه نمی پذیرند و تازه می فهمند که غربت بقیع یعنی چه ؟

بقیع را باید غربت معنا کنی، بقیع را باید غریبانه معنا کنی، بقیع را وقتی می فهمی که مانند آن پیرمرد آبادانی گریه کنی ... او یکی از زائران بود و با دردی در دل و بغضی در گلو می گفت محل هتل ما به بقیع مشرف است، دیشب بقیع را می دیدم و دنبال قبور ائمه می گشتم تا آنها را مشاهده کنم و زیارتی را از ته دل بخوانم، ولی هر چه دید زدم آنها را پیدا نکردم، چون حتی یک لامپ معمولی هم در بقیع روشن نبود تا بتوانی جایی را تشخیص بدهی، همه اینها را با اشک و آه تعریف می کرد ...

مظلومیت بقیع از روزی شروع شد که مولایمان امام حسن علیه السلام را غریبانه در آن دفن کردند، از آن زمان که پیکر مطهرش را در زمان تشیع تیرباران کردند ...

غریبتر از او می شناسی ؟