عامر از دوستداران امام باقر(ع) بود او سالها در مدینه زندگی می کرد. شاگردان مولایش را دیده و حرف های او را شنیده بود. دو سال آخر را به اصرار پسرش به طائف مهاجرت کرد. بعد از چند روز خبر شهادت امامش را شنید.از آن روز که این خبر را شنید مثل پرنده بی بالی روی زمین بند نمی شد و این سو و آن سو می رفت.هوای طائف را نمی توانست تحمل کند.نخلستان ها را که می دید به یاد مدینه می افتاد. هر نسیمی که در طائف می وزید انگار برایش عطر مدینه را می آورد.پیکی که خبر شهادت را برایش آورد گفته بود :((جعفر بن محمد(ع) اکنون جانشین پدر است.))
عامر بی تاب رفتن بود اما پسرش مانع می شد می گفت:(( پدر شما با این حالتان سوار بر شتر نمی توانید تا مدینه بروید)) اما عامر نگاهش می کرد ولبخند می زد.((پسرم درست است پیر و ناتوان شده ام اما تا زنده ام باید به دیدار امامم بروم))
در نهایت اصرارهای عامر اثر کرد و پسرش او را با دو غلام و سه شتر راهی کرد . عامر حال خوبی نداشت و پیر وناتوان شده بود و کمر درد و کوفتگی بدن رهایش نمی کرد. در طول راه احساس می کردقلبش گرفته است. رسیدن به منزل امام و دیدن جای خالی امام برایش دردناک بود چگونه می توانست آن حجره را بدون امامش تصور کند؟ کاش شب به مدینه نمی رسید کاش همانجا می ماندند تا عامر چراغ خاموش امامش را نبیند و...نزدیک مدینه شترها را متوقف کردندو نماز مغرب را خواندند اما ماندن شب آنجا خطرناک بودوعامر و غلامهایش با گامهایی آهسته وارد مدینه شدند .
شترها در جایی کنار دروازه با یکی از غلامان ماندند و عامر راهی منزل امام شد. سر کوچه که رسید به دیوار تکیه داد . دیدن منزل امام از دور آرا مشی عجیب به او می داد به پنجره های منزل امام نگاه کرد که یک باره از دیوار کنده شد و به سمت منزل امام به راه افتاد غلامی که همراهش بود گفت چه شده سرورم؟
عامر پنجره ای را با دست نشان داد و گفت چراغ آنجا روشن است یا من اشتباه می بینم؟ غلام گفت روشن است سرورم
عامر دیگر روی پای خود بند نبود چراغ حجره امامش محمد بن علی(ع) روشن بود در خانه امام رازدند و وارد شدند عامر با دیدن مولایش آرام شد آنجا بود که فهمید امام صادق(ع) فرموده اند :((در حجره ای که پدرشان فوت کرده اند چراغی بیفروزند.))
