وقتی میخای با یکی دوست باشی، کدوم یکی از اینا برات بیشتر اهمیت داره؟

چی بگم والله!

یه وقتایی هم تقصیر خودمونه..افراط و تفریط میکنیم..

یه بار برای همیشه، باید بشینیم یه چارچوبی رو برای خودمون تعریف کنیم..

آدما فرق دارن..یه عده، انقدر بزرگ هستن که اصلاً از دیگران توقعی ندارن و بدون هیچ چشمداشتی هر کاری از دستشون بر بیاد برای بقیه انجام میدن؛ میگن ما با خدا معامله میکنیم..

خوب خوش به حال اینا، که وقتی در قبال خوبیشون، خوبی نمیبینن یا حتی بدی و قدرنشناسی میبینن، انگار نه انگار.. البته این دسته خیلی کم هستن.. من یه دونه از این دوستها دارم. 

یه عده، اهل حساب و کتاب و دو دوتا، چهار تا هستن.. میگن: خوبی کردم، باید خوبی کنه.. و گرنه، از خوبی خودشون پشیمون میشن.. اکثراً این طور هستن..

اینا باید بشینن سنگهاشون رو با خودشون وا بکنن که تا چقدر باید به بقیه خوبی کنن که اگه طرف براشون جبران نکرد، سرخورده و ناراحت نشن.. به نظر من خیلی مسأله مهمی هستش..

وگرنه به وادی افراط و تفریط می افتن و نسبت به بقیه، بدگمان میشن..

میگن با دوستت نه انقد دوست شو که شاید یه روز دشمنت بشه و با دشمنت نه انقد دشمن شو که شاید روزی، دوستت بشه.. (فکر کنم حدیثه)

هر چیزی اندازه داره..جا داره..حتی خوبی به دیگران.

من که حاضر نیستم وقتی خودم امتحان دارم، برای کسی دیگه وقت بزارم، چون یه درصد هم احتمال این رو بدم که ممکنه از درس خودم بیفتم، برام کافیه..شوخی نداریم که.. 

اصلاً هم با کسی رودروایسی ندارم..بعضیها بدعادت هستن و یه جورایی میخان سربار بقیه باشن.. من دیدم طرف اومده از من کمک خواسته، بعدش فهمیدم اوههههههههههههه از خیلی های دیگه هم کمک خواسته بوده..

مثل بعضی از این گداهای خیابونی که آخرش میفهمی طرف میلیاردره...

خیلی حرف هست..پُست طولانی شد.