بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين ميزان جراحي باكلينگ اسكلرا بدون انجام رتينوپكسي در جداشدگي اوليه شبكيه در بيماران دچار ويترورتينوپاتي پروليفراتيو (PVR) حداكثر درجهB .
روش پژوهش: تحقيق به روش كارآزمايي باليني از نوع مقايسه قبل و بعد انجام شد. بيماراني كه دچار جداشدگي اوليه شبكيه و PVR حداكثر درجه B بودند، تحت عمل جراحي باكلينگ اسكرا همراه با encircling بدون رتينوپكسي قرار گرفتند. ويژگيهاي سن، جنس، ميزان ديد، وضعيت عدسي (فاكيك، سودوفاكي و يا آفاكي)، وسعت جداشدگي شبكيه، شدت PVR، نوع گسست، وضعيت ماكولا و نوع باكل، بررسي شدند. نتايج عمل براساس موفقيت آناتوميك اوليه و جداشدگيهاي مجدد، اقدامات انجام شده بعدي و ميزان ديد اصلاح شده نهايي با حداقل مدت پيگيري 18 ماه، بررسي گرديد. نتايج عمل با آزمون sign مورد قضاوت آماري قرار گرفتند.
يافته ها: مطالعه بر روي 24 بيمار شامل 16 مرد (66.7 درصد) و 8 زن 33.3) درصد) با ميانگين سني 43.5 سال انجام شد. چشمها در 70.8درصد موارد فاكيك و در  29.2درصد، سودوفاك يا آفاك بودند. PVR  در 45.8 درصد از بيماران، درجه A و در 54.2 درصد موارد درجه B بود. ميزان موفقيت حين عمل جراحي 100 درصد بود ولي پس از آن در 11.8 درصد موارد فاكيك و 43 درصد موارد سودوفاك يا آفاك، جدا شدگي مجدد ايجاد شد كه در همه اين موارد با تزريق گاز SF₆ و ليزردرماني، چسبندگي مجدد شبكيه حاصل شد و تنها در يك بيمار سودوفاك، براي بار سوم جداشدگي ايجاد شد كه تحت عمل ويتركتومي پارس پلاناي استاندارد، اندوليزر و تزريق گاز SF₆ قرار گرفت و تا پايان مطالعه، شبكيه چسبيده باقي ماند. متوسط زمان پيگيري 53 ماه بود.
نتيجه گيري: عمل جراحي باكلينگ اسكلرا همراه با encircling بدون استفاده از رتينوپكسي، در بيماران فاكيك دچار جداشدگي اوليه شبكيه و PVR حداكثر درجه B، روشي است ساده و با موفقيت اوليه نسبتاً قابل قبول، ضمن اينكه عوارض ناشي از رتينوپكسي را ندارد. اين روش در بيماران سودوفاك و آفاك مطلوب نيست و نياز به مطالعه و بررسي بيشتر دارد.

 نسخه قابل چاپ