بانک مقالات بینایی

پيوند قرنيه شايع ترين و موفق ترين نوع پيوند بافت مي باشد كه بقاي دو ساله آن در موارد كم خطر، بيش از 90 درصد است. اين موفقيت مرهون دو پديده مي باشد؛ يكي از وضعيت ايمني ويژه (immune privilege) قرنيه و ديگري ايجاد پديده ACAID (anteriror chamber associated immune deviation) پس از انجام پيوند قرنيه و هم چنين وجود بعضي مولكول هاي مهاركننده واكنش هاي التهابي در سطح قرنيه از قبيل IL-1ra ،IL-1a  وfas ligand . به رغم اين شرايط، مواردي از دفع پيوند قرنيه نيز اتفاق مي افتند كه عمدتا به وسيله ياخته هاي CD₄⁺ و ياخته هاي T داراي فنوتيپ Th₁ ناشي مي شوند؛ هرچند واكنش هاي سيتوتوكسيك CD₈⁺ نيز موثر دانسته شده اند. سنگ بناي اصلي درمان دفع پيوند قرنيه را استروييدهاي موضعي و سيستميك تشكيل مي دهند؛ هرچند به تازگي از سيكلوسپورين A به صورت موضعي و سيستميك نيز استفاده مي شود ولي بهترين راه جلوگيري از ايجاد واكنش هاي دفع، انتخاب موارد صحيح جهت عمل جراحي مي باشد. در اين مقاله موارد فوق به صورت مشروح مورد بررسي قرار خواهند گرفت.

 نسخه قابل چاپ