بانک مقالات بینایی

هدف: تعيين اثر تزريق زير ملتحمه اي اواستين (bevacizumab) در مقايسه با دارونما در درمان ناخنک فعال اوليه.
روش پژوهش: بيماران با تشخيص ناخنک فعال اوليه به شرط فقدان ساير بيماري هاي چشمي، ديابت يا بارداري، به طور تصادفي به 2 گروه تقسيم شدند. در يک گروه 0.1 ميلي ليتر اواستين به طور زير ملتحمه اي در مجاور ليمبوس و در گروه ديگر 0.1 ميلي ليتر محلول نمکي طبيعي، به طور مشابه تزريق گرديد. بيماران در فواصل زماني 48 ساعت، يک هفته و ماهانه تا 6 ماه بعد از عمل، از نظر اندازه ناخنک، پرخوني ملتحمه و ميزان نورگ زايي، ارزيابي و رتبه بندي شدند.
يافته ها: بعد از 48 ساعت، پرخوني ملتحمه (125.76 در مقابل 73.98) و نورگريزي (139.01 در مقابل 69.18) در گروه اواستين بيش تر از گروه دارونما بود (P<0.001) ولي از نظر اندازه ناخنک، تفاوت معني داري بين دو گروه وجود نداشت. بعد از يک هفته، پرخوني ملتحمه (90.98 در مقابل (P=0.01, 108.20 و نور گريزي (85.08 در مقابل (P<0.001, 114.36. در گروه اواستين کم تر از گروه دارونما بود ولي تفاوت دو گروه از نظر اندازه ناخنک (105.89 در مقابل 94.06)، هم چنان غيرمعني دار بود (P=0.120). اين روند تا پايان 6 ماه ادامه يافت و پس از آن، نتايج مانند 48 ساعت اول بعد از تزريق شد که نشان دهنده از بين رفتن اثر داروست.
نتيجه گيري: تزريق زير ملتحمه اي اواستين ممکن است در درمان ناخنک فعال اوليه مفيد باشد ولي تزرق مجدد را بايد مدنظر داشت.

 نسخه قابل چاپ