بانک مقالات بینایی

روش پژوهش: در اين مطالعه توصيفي خصوصيات مبتلايان به صدمات چشمي ناشي از فعاليت هاي شغلي در مراجعين به اورژانس بيمارستان لبافي نژاد بررسي گرديد و علل ايجاد حادثه، ميزان استفاده از وسايل ايمني و مشخصات دموگرافيك يك نمونه در دسترس (consecutive) از افراد حادثه ديده مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
نتايج: تعداد 99 بيمار مورد بررسي قرار گرفتند. ميانگين سن بيماران 10.55±31.76سال و 96 درصد مرد بودند. فاصله زماني وقوع حادثه چشمي و مراجعه افراد به واحد اورژانس از بلافاصله پس از آسيب تا 30 روز بعد (ميانگين 4.46±2.46 روز) متغير بود. در 66.6 درصد موارد، افراد در اولين روز حادثه مراجعه نموده و 37.1 درصد افراد، براي بار اول در اين بيمارستان، تحت معاينه چشم قرار مي گرفتند. عمده ترين فعاليت هاي منجر به آسيب چشمي در بين افراد تحت بررسي به ترتيب، تراشكاري با فراواني 21.4 درصد، جوشكاري 20.4 درصد، چكش كاري و پرس كاري 14.3 درصد و كاربرد ابزار دستي 10.2 درصد بود. شاغلين در صنايع فلزي (50 درصد)، ساختمان سازي (17.3 درصد) و تعميركار اتومبيل (8.2 درصد)، بيش ترين حادثه ديدگان را شامل شده بودند. شايع ترين علت آسيب چشمي، مربوط به جسم خارجي سطحي قرنيه با شيوع 72.7 درصد بود. از ميان افراد آسيب ديده، تنها 14 نفر (14.1) از آموزش ايمني شغلي بهره مند شده بودند و (93 نفر 93.9 درصد) از هيچ نوع وسيله حفاظتي استفاده نكرده بودند.
نتيجه گيري: درصد بالايي از آسيب ديدگان، كارگران مرد جوان بودند كه از وسايل ايمني استفاده نمي كردند. با توجه به پايين بودن بهره مندي افراد از دوره هاي آموزش ايمني چشم و عدم استفاده از وسايل حفاظتي، به نظر مي رسد نحوه و ميزان استفاده صحيح از وسايل ايمني چشم در محيط هاي شغلي نامطلوب باشد.

 نسخه قابل چاپ