روستاي حسنآباد شهرستان تربت حيدريه شاهد شکوفايي گلي معطر به عطر اولياي حق بود؛ نامش را به نام اول شهيد مظلوم "علي" نهادند. دوران کودکي علي در محيط باصفاي روستايي سپري شد. تحصيلات ابتدايياش را در مدرسهي روستا گذراند و همواره به عشق اين مرز و بوم، در جهت آبادي و سازندگي خاک کشورش ميکوشيد. در محيط روستايي گام به گام خانواده کمر همت به کار و تلاش بسته بود و هيچگاه خستگي در وجودش راه نمييافت. شرکت در محافل مذهبي و نماز جماعت مسجد روستا از علاقهمنديهاي علي در دوران نوجوانياش بود.
حضور علي در جريان فعاليتهاي انقلاب و پيروزي نهضت عظيم اسلامي و روشنگري در محيط روستا، چشمگير بود. حدوداً بيست و سه ساله بود که ازدواج نمود که ثمرهي آن دو فرزند بود. در اخلاق خانوادگياش بسيار به نيکويي رفتار مينمود. هيچگاه وقت خود را به بيهودگي نميگذراند يا کارهاي شخصياش را جلو ميانداخت يا به دوستانش سر ميزد و يا راهي زيارت امام غريب ميشد. اهل مطالعه بود و رسالهي عمليه امام را بسيار مطالعه ميکرد. از بستگان مستمند دستگيري مينمود و به خانوادهاش نيز سفارش آنها را مينمود.
علي که همزمان با ازدواجش از روستا به مشهد آمده بود و در خانهاي استيجاري زندگي ميکرد، با زحمت فراوان توانست خانهاي دست و پا کند. به حرفهي ژاکتبافي اشتغال داشت و آنگاه اين حرفه بازار آنچناني نداشت، آنها را رها کرد و در يک شرکت بافندگي مشغول به کار شد. به انجام فرايض بسيار مقيد بود و به نزديکانش نسبت به اقامهي نماز و امر حجاب بسيار توصيه مينمود. حضور علي در نهاد مقدس بسيج و روحيهي بالاي معنوي، او را به سوي جبهه کشاند و حدوداً اواخر سال 1364 بود که سر به فرمان رهبر و مراد خويش سپرد و راهي جبهه شد.
در طول دفعات سه گانهي اعزامش هر گاه ميخواست به منطقه برود، به همسرش چنين ميگفت:« براي من دعا کن که شهيد بشوم و اسير نشوم. من بايد بروم و در آن برگشتي نيست. » و اين چنين علي پس از وداعي جانسوز با دختر سه سالهاش راهي ديار نور شد. قبل از آن که خبر شهادتش را به همسرش بدهند، به او الهام شده بود که اين اتفاق ميافتد و هنوز يک ماه از آخرين بازگشتش نگذشته بود که پيکر مطهرش به خانه باز آمد.
علي در سيزدهم فروردينماه 1365 در جريان عمليات والفجر 8 بر اثر اصابت ترکش در سنّ 24 سالگي راهي وصال دوست شد. پيکر مطهرش در بهشت رضا (ع) مطاف کروبيان و عاشقان است.
