متن روضه و اشعار سینه زنی به مناسبت شهادت امام رضا علیه السلام
ای شه طوس که بر روی زمین نور خدایی روی بنما که بی پرده خدا را بنمایی
نظری هم به گدایی چو من خاک نشین کن ای که در پاشهی صاحب ایوان طلایی
وای فردا اگر ز م دست نگیری ای که خود دست خدا و پسر خون خدایی
عرش رحمان بود این مصطبه ی حضرت سلطان جای بر عرش خدا کرده ای دوست کجایی ؟
در حریم حرم شه خراسان به ادب رو
نزنی تا به سر دوش ملائک سرپایی
(دکتر قاسم رسا)
ای سند نجات من ، ولایت تو یا رضا صحن نو و عتیق تو ، کعبه و کربلا رضا
دلم به یاد تو بود ، مدینة الرضا رضا زیارتت به دین من ، زیارت خدا رضا
تو و کرامت مرا ز خود مکن جدا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
شهی که خاک طوس از آمده محترم تویی مهی که نور می دهد بر عرب و عجم تویی
رئوف اهل بیتی وولی ذوالکرم تویی به مسجد الحرام دل قبله تویی حرم تویی
صفا و مروه می کند با حرمت صفا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
مرا به مهر خود ببر که با ولادت زیستم به تربتت شتافتم ٍ، به غربتت گریستم
در آفتاب صحن تو اگر دمی بایستم به سایه بهشت هم نیازمند نیستم
جهنم است بهر من بهشت بی رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
الا الا ثنای تو ذکر علی الدوام من رئوف من عطوف من امیدمن امام من
لحظه به لحظه دم به دم ، بر حرمت سلام من به غرفه های مرقدت خورده گره زمام من
در حرمت گرفته ام ذکر رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
منم که بین طوطیان گرم ترانه ی توأم کبوتری شکسته پر ، رد آشیانه توأم
نیازمند گندمی در آستانه توأم بال زنان دور و بر نقاره خانه ی توأم
اگر پرم ز کوی تو ، بگو پرم کجا رضا
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
به کوی رضا جان صفا می پذیرد در اینجا فروغ خدا می پذیرد
تو ای بینوا ، رو سوی رضا کن که این پادشه ، خوش گدا می پذیرد
به پا بوس او رو که زوار خود را سر خوان جود و عطا می پذیرد
بود رحمتش بی کران همچو دریا هم آلوده ، هم پارسا می پذیرد
اگر دردمندی بیا بر در او که هر درد اینجا شفا می پذیرد
خدا را به او خوان و خواه آنچه خواهی که ایزد به پاسش دعا می پذیرد
امید دل من ، به من کن نگاهی که جان از نگاهت صفا می پذیرد
بخواه از خدا تا ببخشد گناهم که تو آنچه خواهی خدا می پذیرد
در آتش بسوزان شفق هر هوی را
که جانان دل بی هوی می پذیرد
(محمد حسین بهجت)
ای امامی که به حق راضی و محبوب خدایی توتجلیگه راز و سبب امر رضایی
حرمت قبله گه اهل نیاز است عالم آل محمد تو شفیع دو سرایی
انس و جن و ملک و مُلک ثنا خوان تو باشد جان عالم به فدایت مع معین الضعفایی
روز و شب بوسه زنند خلق به حریم حرم تو به حقیقت که حریم حرم امن و وفایی
تو همان شمس ئو شموسی که در ملک خراسان روشنی بخش جهان و سبب نور و ضیایی
تو طبیب دردمندی و پناه بی پناهان توانیس انس و جانی و غریب الغربایی
تو همان ماء معینی که در مصحف قرآن منبع فیض مدامی و صفا بخش صفایی
ملک ایران ز تو نور و روشنی یافت تو همان نور حق و شافع فردای جزایی
تو امام هشتمینی و چراغ اهل دانش تو رئوف و مهربانی تو شهنشه ولایی
نظری ز لطف رحمت بنما به سوی عدنان
کآمده به کوی عشقت به بهانه ی گدایی
(عدنانی )
کعبه اگر قبله ی اهل صفاست قبله ی دل مرقد شاه رضاست
کعبه اگر آمده از سنگ و گل لیک در این کعبه ولی خداست
گر شده آن کعبه مطاف و حرم وین حرم و مقصد اهل ولاست
یک قدمی نه به حریمش نگر بارگه طوس عجب با صفاست
هست دعا در حرمش مستجاب بهر مریضان همه دارالشفاست
هر که زند بوسه به درگاه او شافعش او مهر به روز جزاست
ضامن آهوش از آن خوانده اند زانکه پناه همه شاه و گداست
هر که در آید به پناه رضا
از غم و از آتش دوزخ رهاست
(سید محمد تقی مقدم )
خاک مشهد را بجستم لعل و گوهر یافتم زره یی چون بو نمودم مشک و عنبر یافتم
نور حق را جلوه گر دیدم به چشم دل همی در دل خاک جزیی از جسم پیغمبر یافتم
حجتی را از خداوند سبط پاک از مصطفی صلی الله علیه وآله دری از آن مخزن زهرای اطهر یافتم
یادگاری از ولی خالق یکتا علی علیه السلام بلکه همنامی از آن ، ساقی کوثر یافتم
نام علی شهرت رضا باشد غریب ارض طوس بر غریبان جهان آقا و سرور باشد
هست چون شاه خراسان سرور جمله شهان رتبه اش افزون تر از شاهان دیگر یافتم
ضامن جمله غریبان ، دردمندان را طبیب یک طبیبی بهر دردمندان مضطر یافتم
یاور درماندگان و بی پناهان را پناه بر گنه کاران شفیعی بهر محشر یافتم
هر طواف قبر او از بهر شاه و گدا
اجر و مزدش چون ثواب حج اکبر یافتم
(کریم کریمی )
آستانی کآسمان بر رفعت وقدرش گواست آستان قدس رضوان الله اکبر رضاست
آستان قدس هفتم قبله و هشتم امام آسمان رحمت است و آستان کبریاست
آستان کبریا شد در گهش زیرا دلش همچو ذات کبریا پاکیزه از کبر و ریاست
هر که در خیر بشر شد بنده فرمان حق عالم اندر زیر فرمانش به فرمان خداست
گر شنیدی کیمیا مس را به گوهر زر کند مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست
کیست غالب آنکه دلها را مسخر می کند نیست نیست فاتح آنکه سلطان برسرنفس وهواست
کیست شنیدی کیمیا مسّ را به گوهر زر کند مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست
کیست غالب آنکه بر خشم و شهو غالب است کیست آنکس سلطان بر سر نفس و هواست
کیست فاتح آنکه دلها را مسخر می کند نیست فاتح آنکه با ظلم و ستم کشورگشاست
بر رضای حق هر آنکس چون رضا تسلیم گشت لاجرم دربار رضا اکنون بگو جایش کجاست
انتهای زندگی مردمان مرگ است لیک مرگ مردان خدا عمر ابد را ابتداست
گر به تاریخ عجم با چشم عبرت بنگری فاش بینی کاندرین در رمزها و رازهاست
فاش بینی آستان ثامن ضامن به حق در خلاص از غضب و عدوان ما و شماست
آنچه بر نام زیارتنامه خوانی بر درش دفتر ملیت و تاریخ استقلال ماست
مهر اولاد علی ایران به ایران باز داد درگه آل علی ز آن درگه دارالشفاست
مکتب آل علی بر غصب و بر عدوان نبود غصب و عدوان آری خود نه کارمردان خداست
مشرب ایرانیان با مذهب آل علی کانچه برغصب است و عدوان بر زوال و بر فناست
مهر اولاد علی دلها مسخر کرد و ماند
کانچه پای عدل واحسان است و این اصل بقاست
(صادق سرمد)
با دیده دل اگر رضا رابینی مرآت جمال کبریا را بینی
گر پرده اوهام به یک سو فکنی اندر پس آن پرده خدا را بینی
تا گوهر اشکم سرباز ار نیاید کالای مرا هیچ خریدار نیاید
در سوز جگر مصلحت ماست که ما را غیر از جگر سوخته در کار نیاید
خارم من و در سینه ی من عشق شکفته است تا خلق نگویند گل از خار نیاید
ای حجت هشتم که خدا خوانده رضایت مدح تو جز از خالق دادار نیاید
نومیدی ز درگاه تو بی سابقه باشد هر کار ز تو آید و این کار نیاید
دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت جایی ننوشته است گنه کار نیاید
گویی به کجا روی کند ای همه رحمت
گر بر در تو شخص گرفتار نیاید
ای کعبه آمال دو عالم حرم تو د ارد حرم این رتبه ز خاک قدم تو
تقدیر به فرمان تو چون حلقه به گوشان بنوشته به سر لوح قضا از قلم تو
ای شاه خراسان این فخر سلیمان با آنهمه حشمت که بود در حشم تو
دست ازلی قصد ابد کرد و برافراشت با نارک این گنبد مینا علم تو
زوار مزارت بروی عرش نهد پای چون عرش علا فرش بود در حرم تو
جبرئیل به کف عالیه و عطر فشاند بر زائر قبر و حرم محترم تو
حوران جنان از پی آرایش رخسار گرد حرمت می طلبند از خدم تو
دیگر چه کند باغ جنان و نعمش را آنکس که در آید به ادیم نعم تو
رحمت ز سما آنچه بیارید و بیارد یک قطره بود از کرم و لطف و یم تو
صد ملک سلیمان و هزاران طبق زر دور افکنم از دست من آید درم تو
از نار برون آرد و آزاد نماید مأمور جهنم چو ببیند رقم تو
هر کس به امیدی به کسی ملتمسی است
افسرده به امید برات از کرم تو
خورشید به سوگ مصطفی می گرید مهتاب به حال مجتبی می گیرید
در مشهد دل چه كربلایی برپاست قومی به شهادت رضا می گرید
کشتند غریبانه غریب الغربا را محبوب خدا بضعه پیغمبر ما را
بردند ز خوناب جگر اهل خراسان بر شانه خود چوبه تابوت رضا را
ای اهل وفا خون دل از دیده ببارید کز زهر جفا کشت عدو شمس ولا را
به خواهر او حضرت معصومه بگوئید از سوز درون تسلیت این روز عزا را
یا حضرت معصومه سرت باد سلامت شد کشته رضا آن گل گلزار امامت
آستان تو بود کعبه امید رضا نشود سائل درگاه تو نومید رضا
به امیدی که بگیرم ز کفت خط امان در برت آمدم ای کعبه امید رضا
من از جام ولایت مست مستم امیدم را براین میخانه بستم
رضا جان ای فروغ آسمانها زمین بوس تو از عهد الستم
تو خورشید همه خورشیدهائی ولی من ذره ای ناچیز و پستم
تو عطر ناب گلهای بهشتی ولی من خار و بی مقدار و پستم
تو از جان نیستی بهتر که هستی من از دل نیستم عاشق که هستم
فقیرم ،مستمندم ،دردمندم بگیر از مرحمت مولا تو دستم
مرا این شرمساری بس که عمری نمک خوردم و نمکدان را شکستم
سلام ما به امامی که کعبه دلهاست درود ما به امامی که حجت یکتاست
سلام حضرت یزدان سلام جبرائیل بر آن شهی که مقامش نزد حق والاست
سلام ختم نبیین سلام شیر خدا بر آن امام رئوفی که زادۀ زهرا ست
سلام جمله شهیدان راه آزادی بر آن شهید غریبی که شافع عقباست
کسی که ضامن آهو شود ز راه وفا
شفیع زائر خود بی گمان به روز جزاست
***
جعفری
خـــــــــــراسان در عزای میهمانت سوگواری کن
تو هم مثل مــــــــــــــــــدینه در غم او بیقرای کن
خـــــــــــــــراسان لالۀ دامان زهرا در تو شد پرپر
بــــــــــــــه داغ لاله ها سوگند بر او داغداری کن
خراسان پارۀ قلب پیمبر پــــــــــــــــــاره شد قلبش
بنال و در غمش خـــــون دل از هر دیدۀ جاری کن
خراسان تا نگوید کــــس رضا را نیست غمخواری
به جای خواهرش معصومه بر این کُشته زاری کن
خـــــــراسان زهر کاری، خانه خلوت، میهمان تنها
تــــــــــــــــو او را در کنارحجرۀ در بسته یاری کن
خـــــــــــــــراسان در کنار جسم پاک یوسف زهرا
ز صورت پــــــــاک کن اشک جواد و اشکباری کن
خـــــــــــراسان خوب از مهمان خود کردی پذیرایی
از این مهمــــــــــــــان نوازی پیش زهرا شرمساری
(میثم)