متن روضه و مداحی شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام
تا دل به مهرت داده ام بـــهر فــــــــدا آمـــاده ام
تــا پای جان ایستاده ام چــــون عبد فرمانم حسن
جـانم حسن، جانم حسن ای جان جانانم حسن (2)
ای مــــــظهر ذات خدا ای مــــــــنبع جود و سخا
ای سبـــــط ختم الاانبیا ای مـــــــــــاه تابانم حسن
جاـنم حسن، جانم حسن ای جان جانانم حسن (2)
از ظلم و جور همسرت از تــــــــیر خصم کافرت
خـــاک سیه شد بسترت ای سِرّ سبحـــــــــانم حسن
جـانم حسن، جانم حسن ای جان جــانانم حسن (2)
فـــردا به هنگام حساب چون باز مانم از جــــواب
ای نـــور چشم بوتراب مپسند حیرانــــــــم حسن
جانم حـسن، جانم حسن ای جان جانانم حسن (2)
ای کـــــــشته زهر جفا ای قـــــــــــــــبله اهل ولا
ای نــور چشم مصطفی ای مــــــونس جانم حسن
جانم حــسن، جانم حسن ای جان جانانم حسن (2)
{مردانی}
ز تـــو ای زهر ممنونم كه خود را كارگر كردی
تـــــــــــــو بار مـــن ببستی و مهیای سفر كردی
جگر پــــاشیدی از هم، لیك با جان از تو ممنونم
كه عـــمری راحتم از خوردن خون جگر كردی
ســــــــــراپای وجودم درد بود و كی نمی دانست
ز تو شرمنده ام ای دل، زبس با صبر سر كردی
بیاور طشت از وفا ببرم، پاره شد جگرم مهربان خواهر
نـــــــظر بنما پاره های تنم، آید از دهنم، بی امان خواهر
«بیا بنشین در برم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»
خــبر كن خواهر حسین مرا، نور عین مرا، كآیدم بر سر
نمـــــی باشد مادرم بسرم، كرده خونجگرم، از جفا همسر
«بیا بـــنشین در برم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»
خداحافظ می روم ز جهان، سوی باغ جنان چشم گوهر بار
روم نزد جــدّ و مادر خود، ظلم همسر خود، می كنم اظهار
«بیا بنشین در بــــرم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»
دو طفلان بــــــــــــــــی گناه مرا، بی پناه مرا، مادری بنما
پرستاری كن ز راه وفــــــــــــــا، كودكان مرا یاوری بنما
«بیا بنشین در برم خواهر، كه مـــی سوزد پیكرم خواهر»
زینب ای زینب، زینب ای زینب
[محمد حیاتبخش]
مـــــــــن اولـــــین فرزند دلبـند بتولم مــــن نور چشم و میوه قلب رسولم
سِبط نبی، نجل علی، حَــــبل خدایم بــنیانگذار از نهضت كرب و بلایم
فرزند حـیدر را سر سازش كجا بود این صلح سر فصل كتاب كربلا بود
من قــــــهرمان سرفراز نهرانم من جنگ صفین و جمل را قهرمانم
در عــــــرصه پیكارها بی یار ماندم یــــاران همه رفتند و با اغیار ماندم
با این هـمه غربت برون از خانه دگر قـاتل چرا در خانه هم بگرفته سنگر
آن روز مـــــرگم را به چشم خویش دیدم
از مـــــــــــــــادرم عجل وفاتی را شنیدم
ای كـــــاش جای محسنش من مرده بودم
ای كاش من سیلی به جایش خورده بودم
مجتبی چون در صبوری مُمتحن گردیده بود
مظهر صبر خدا قلب حسن گردیده بــود
مرد غیرتمند را، صلح است با دشمن گران
زاده حیدر چه مشكل ممتحن گردیده بود
در میان خانه هم ایمن نبود از دشمنان
بی كسی بنگر غریب اندر وطن گردیده بــود
جعده چــون جغدی بِسروِ خانه زهرا نشست
خــار بنگر، همنشین یاسمن گردیده بـــود
آب آشامیدنش را جعده زهر آلود كرد
آب، همچو آتش از آن فتنه زن گردیده بود
تا كه زهرش كارگر شد طشتی از زینب بخواست
چـــــون پر از خون جگر حلق و دهن گردیده بود
گـــــــــر حسین از تشنگی می سوخت اما یا حسن
جــــــــــــــــرعه آبی بجانت شعله زن گردیده بود
آه بـــــــــــــــــر زینب كه بعد از مادر و جدّ و پدر
بـــــــــــار دیگر خانه اش بیت الحزن گردیده بود
چـــــــــــــــونكه می بردند جسم مجتبی سوی بقیع
تــــــــــــــیر دشمن زیب تابوت و كفن گردیده بود
[حسان]
از تاب رفت و طشت طلب كرد و ناله كرد
آن طشت را ز خون جگر باغ لاله كرد
خونی كه خورد در همه عمر گلو بریخت
خود را تهی ز خون دل چند ساله كرد
زینب درید معجزه و آه از جـگر كشید
كلثوم زد بــه سینه و از درد ناله كرد
[وصال شیراز]
بـــــــه کام مجتبی زهر جفا شد برایش نوحه گر خیر الـــنساء شد
دوبـــــــــــاره ماتم دیگر بپا شد زمین و آسمان ماتم ســـرا شد
به كامـش چون شد زهر هلاهل فتادش آتش سوزنده بـــر دل
بـــــــگفتا سوی من سیل بلا شد به كام مجتبی زهـــر جفا شد
حسینم، زینبم روز جدائی است مرا ظاهر كنون حكم خدائی است
كـــــــــه بر من جفا از آشنا شد به كام مجتبی زهر جـــفا شد
زمین كـــــــــــــــربلا آمد بیادم به فكر غربت و دردت فتادم
بــــــــــرادر محنت بی انتها شد به كام مجتبی زهر جفا شد
بـــــیایید ای عـــــزیزانم بیائید دمی هم دیدن من نمائید
هــــــــمی دانم دردم بی دوا شد به كام مجتبی زهر جفا شد
غربت آن است که فردی مظلوم شود از کینه خمصش مسموم
غربت آن است که بعد از مردن آتــــــــــــش تیر ببارد به بدن
تـــــــــــیر بارید ز بس بر بدنت بـــــــدنت گشته یکی با کفنت
آتـــــــــــش تیر چو افروخته شد کفن و جسم به هم دوخته شد
مــــن دلــــخسته غــــریب وطـــــــنم
پـــــــــــاره قــــلب پیمبر حـــــــــسنم
نـــــــگذارید بـــــــفهمد زیـــــــــــنب
کــــــــه چـــــــــرا غرق به خون شد کفنم
تــــــــــیرها را بکشید از بدن و از تابوت
تــــــــا ز تـــــابوت همانا بدن آید بیرون
نـــــــــــگذارید که زینب برود سوی بقیع
تــــرسم از غصه روانش ز تن آید بیرون
هــــر که از اب کند رفع عطش در عجبم
این چه آبی است که بنمود چنین تشنه ترم
جـــــــــــگرم پاره ز زهر و بدنم پاره تیر
ارمـــــغانی است که من در بر مادر ببرم
کــــــــــاش چون فاطمه شب شوم تا نشود
تـــــیر بــــــاران بدنم پیش دو چشم پسرم
مرغ دل ما گشته گرفتار بقیع قــــربان بقیع و اشک زوار بقیع
شـبها که در بقیع را می بندند من گـریه کنم به پشت دیوار بقیع
از صبر تو یا حسن جهان غرق غم است چون زائر عارف بحق تو کم است
هـــــــــــــر کس به زیارت تو آید به بقیع بـر روی پل صراط ثابت قدم است
افسوس که رفت از دل آرام حسن لبریز شد از خون جگر حسن
خونیکه بعمر خورد امروز آن خون برگشت دوباره باز از کام حسن
بیا بنشین دمی خواهر کنار بسترم امشب
نظر کن حالت محزون و چشمان ترم امشب
حسینم را بگو آید کنارم لحظه ای اکنون
کــــــــــه گویم درد دل با یادگار مادرم امشب
نــــــظر کن خواهرا اکنون ببین حال پریشانم
ز جا بر خیز برو طشتی بیاور در برم امشب
بـــــــــــیا خواهر دم آخر مرا دیگر حلالم کن
کــــــــه مهمانم به جنت نزد جد اطهرم امشب
[خاکبازان]
عــــــالم امروز پُر از ماتم و رنج و مَحَن است
گرد غم بر سر هر محفل و هر انجمن است
ایــــن چه شور است که بر پا شده در ارض و سما
این چه سوز است که در سینه هر مرد و زن است
هر که را می نگری رَخت عـــزا کرده ببر
دیده پر آب و جگر خون و سیه پیرهن است
بـــــانگ و فریاد به گوش آید از افلاک مگر
رحلت ختم رسولان و عـــزای حسن است
عصمت پــــاک خدا حضرت زهرای بتول
در جنان بزم عزا چیده و غرق محن است