متن روضه و نوحه شهادت امام سجاد علیه السلام
چو زهرکین با کام عابدین شد فغان و ناله در عرش برین شد
زقتل عابدین از جور هشام امام پنجمین زار و حزین شد
به جنات علا شاه شهیدان زمرگ عابدینش غم نشین شد
گریبان چاک زد زهرای اطهر به جنت زین مصیبت دل غمین شد
چه شد سوی جنان عزم سفر کرد به حق واصل چو شاهنشاه دین شد
بگفتا جان بابا مر ندانی چها بر من زهشام لعین شد
زشام غم بگویم جان بابا که قلبم خون زجور مشرکین شد
برون از دیده طاهر خون دل کن
که این خون بهتر از ماء معین شد
( طاهر)
سیّد سجاد را زهر جفا در کام شد روزعالم شام شد
شادمان از مرگ شه اندر جهان هشام شد روزعالم شام شد
آن که بعد از قتل بابش دائم اندر اشک و آه حق زقلبش بد گواه
زهر کین چون شد به کامش دم نزد آرام شد روزعالم شام شد
رحلتش در دار فانی اندر این ایّام شد روزعالم شام شد
گر چه زهر کین به کامش کرد هشام لعین لیک می دانم یقین
خون دل زین العباد از غم به شهر شام شد روزعالم شام شد
آه از آن ساعت که اندرشام آن سبط رسول زار و غمگین و ملول
بر سر بازار آن مظلوم خاص و عام شد روزعالم شام شد
کاش می شد روز طاهر از غم داغش چو شام تا نمی گفت این کلام
کاین جفا بر عابدین از شهر بد فرجام شد روزعالم شام شد
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود کربلای دگرم شام غم افزای تو بود
تا ابد برسر سودائی ما خاک عزاست آن غباری که به رخسار دل آرای تو بود
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود کربلای دگرم شام غم افزای تو بود
یاد قتل پسر فاطمه می کشت تو را کی روا زهر جفا بر تو زاعدای تو بود
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود کربلای دگرم شام غم افزای تو بود
بعد مرگ تو عزیزان تو دیدنّد هنوز اثر حلقه زنجیر به اعضای تو بود
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود کربلای دگرم شام غم افزای تو بود
با که گویم که به تسکین دلت در ره شام پیش رویت به سرنی سر بابای تو بود
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود کربلای دگرم شام غم افزای تو بود
خلق در سایه لطفت همه آرام ولی اثر تابش خورشید به سیمای تو بود
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود کربلای دگرم شام غم افزای تو بود
پدرت کشته آزادی و دین گشت ولی رمز پیروزی او خطبه غرّای تو بود
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود کربلای دگرم شام غم افزای تو بود
بعد مرگ تو یتیمان همگی دانستند که چراغ شبشان طلعت زیبای تو بود
هر کجا روی نهادم غم عظمای تو بود کربلای دگرم شام غم افزای تو بود
( غلامرضا سازگار)
به هر جا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم زمین و هر جا زمان گریان ، برای عابدین بینم
نه تنها ناله اهل زمین بر آسمان باشد فغان ساکنین آسمان را تا زمین بینم
به هر جا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم زمین و هم زمان گریان ، برای عابدین بینم
نه تنها جنّ و انس اکنون عزادارند و گریانند تمام خلق عالم را پریشان و حزین بینم
به هرجا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم زمین و هم زمان گریان ، برای عابدین بینم
امام چهارمین مقتول از هر جفا گشته روان آن روح پاکش را سوی خلد برین بینم
به هرجا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم زمین و هم زمان گریان ، برای عابدین بینم
امام پنجمین را در فراق آن شه خوبان ز راه دل سر قبرش نزار و هم غمین بینم
به هرجا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم زمین و هم زمان گریان ، برای عابدین بینم
پدر جان رفتی و آسوده گشتی ازغم دوران ولی من باز می باید جفای ظالمین بینم
به هرجا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم زمین و هم زمان گریان ، برای عابدین بینم
اگر محنت فروان دیدی از جور ستمکاران خودم را باتو ای بابا شریک و هم قرین بینم
به هرجا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم زمین و هم زمان گریان ، برای عابدین بینم
منم فرزند زار تو که با تو کربلا بودم بدیدم آنچه را دیدی کنون و هم اینچنین بینم
به هرجا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم زمین و هم زمان گریان ، برای عابدین بینم
زمرگت ای پدر تنها نه خون کردی دل مارا غم داغت به قلب پاک خیر المرسلین بینم
به هرجا بنگرم اکنون ، عزای شاه دین بینم
زمین و هم زمان گریان ، برای عابدین بینم
(قاضی زاهدی)
به پیکر زخم غُل دارم (2) به نیزه دسته گل دارم (2)
غریبم من، غریبم من(2)
امام ساجدینم من، چراغ راه دینم من (2)
به رخ دارم ز خون زینت، که زین العابدینم من
غریبم من، غریبم من (2)
به جای سوز و دل بیرون، شرار از نای من خیزد
بنال ای ناقۀ عریان، که خون از پای من ریزد
غریبم من، غریبم من(2)
ای دیده خون افشان که من با غم قرینم ماتم نشین سوگ زین العابدینم
چون ذکر خیر سجادم آمد
از درد و داغ او یادم آید
رفت از جهان روح دعا سجاد امت کی خاطراتش می رود از یاد امت
رفت آنکه قولش قالوا بلی بود
پیوند جانش با کربلا بود
رفت آنکه مرآت نبی سر تا قدم بود بر گردنش آثار زنجیر ستم بود
آخر چه گویم چون گریه می کرد
گر آب می دید خون گریه می کرد
رفت آنکه آید بوی عشق از تربت او قبرش گواهی می دهد برغربت او
گرد حریمش حائر ندارد
شمع و چراغ و زائر ندارد
ای دیده خون افشان که من با غم قرینم ماتم نشین سوگ زین العابدینم
چون ذکر خیر سجادم آمد
از درد و داغ او یادم آید
رفت از جهان روح دعا سجاد امت کی خاطراتش می رود از یاد امت
رفت آنکه قولش قالوا بلی بود
پیوند جانش با کربلا بود
رفت آنکه مرآت نبی سر تا قدم بود بر گردنش آثار زنجیر ستم بود
آخر چه گویم چون گریه می کرد
گر آب می دید خون گریه می کرد
رفت آنکه آید بوی عشق از تربت او قبرش گواهی می دهد برغربت او
گرد حریمش حائر ندارد
شمع و چراغ و زائر ندارد
امام عابدین منم – سید ساجدین منم
زنجیر خونین می دهد گواهی از گردن مجروح به بیگناهی
آزرده شد اعضای من خون می چکد از پای من
امام عابدین منم – سید ساجدین منم
آنکس که غل بر دست و پیکرم زد در بین راه سیلی به خواهرم زد
جانم ز غم آمد به لب مرگ از خدا کردم طلب
امام عابدین منم – سید ساجدین منم
من رنگ زینب را پریده دیدم در طشت زر سر بریده دیدم
ویرانه بوده منزلم داغ سه ساله دیدم
امام عابدین منم – سید ساجدین منم
محمکم ترین زنجیر را ببندید اما به اشک عمه ام نخندید
من جسم بی سر دیده ا قلبهای پرپر دیده ام
امام عابدین منم – سید ساجدین منم
یعقوب آل عبا حضرت سجّاد(2) وارث کرب و بلا، از غُصّه جان داد
واویلا، واویلا، واویلا، واویلا (2)
در کُنج ویرانسرا نیمه های شب (2) می میرم از دیدن گریۀ زینب (2)
واویلا، واویلا، واویلا، واویلا (2)
یا رب مگر پهلوی زینب شکسته (2) که می خواند نافله اش را نشسته(2)
واویلا، واویلا، واویلا،واویلا (2)
یا ربّ به زنجیر عشق تو اسیرم (2) داغ رقیه نموده ز جان سیرم (2)
واویلا، واویلا، واویلا، واویلا (2)
هنگامۀ قـــــــــــتل، زین العــابدین است در ماتم این شه، فـاطمه غمین است
« هــــنگامۀ ماتم شد، قامت علی خم شد داد از ایــــــن مصیبت(2)
بـــاقرالعلوم است، در غمش پریشان(2) با شیون و ناله ، گوید ای پدر جان
تــــــــو مونس ما بودی، سِرّ کبریا بودی داد از ایـــــــــن مصیبت (2)
مـــــــردمان عــــــالم ، داد از این جنایت کُشته شد ز ظلم فـــــــــرقه ضلالت
نازنین امام ای داد، از زهر جفا جان داد داد از ایــــــــــــــن مصیبت (2)
[ محمّد آخوندی ]
لالۀ سرخِ آل اطهارم (2) نوک نی هجده دسته گل دارم
فخر دینم من، عابدینم من(2)
من که گریان در شهر و صحرایم یادگار فرزند زهرایم
شامیان بر آزار من خیزید سنگ و خاکستر بر سرم ریزید
فخر دینم من، عابدینم من(2)
شََّر دشمن را بر ملا کردم شام ویران را کربلا کردم
عمّه ام روی ناقه بنشسته او در آزار و دست من بسته
فخر دینم من، عابدینم من(2)
گر شود باز این غل و زنجیرم(2) رأس بابا را، در بقل گیرم (2)
لالۀ سرخ آل اطهارم (2) نوک نی هجده دسته گل دارم
فخر دینم من، عابدینم من(2)
گه روم بزم پور مرجانه(2) گه به زندانم، گه به ویرانه(2)
شمر دون غل بر، دست و پایم زد خنده بر اشکِ عمّه هایم زد
فخر دینم من، عابدینم من(2)
[ غلامرضا سازگار](میثم)