متن نوحه، روضه شب دوم محرم ، ورود به كربلا

ای غریب من ابر خونینی سایبان توست

...... پر شفق کردم ماه روی تو

شاید هر نخلی نیزه ای باشد رو به سوی تو

وای من درد

سینه چاک افتد

تکیه گاه من

روی خاک افتد

وای دلگیرم

میمیرم

ای غریب من ابر خونینی سایبان توست

غم در این صحرا  قافله دار کاروان توست

با نگاه من گریه همراهت

تا غروب تو یک قدم راهت

وای دلگیرم   می میرم می میرم

دارد این سرزمین با

داغ و غم  آشنایی

می وزد بین صحرا

باد تند جدایی

دل ز غم ها محجوب است

دیده ها چون یعقوب است

سینه ها پر آشوب است

بین این سرزمین

کرده دشمن کمین

بهرت ای نازنین

آه و واویلتا   آه و واویلتا   آه و واویلتا  واویلتا

بار بگشایید اینجا کربلاست

آب وخاکش با دل و جان آشناست

گرچه مشک اباالفضل

تا کنون پرز آب است

قلب من بی قرار

اشک طفل رباب است

دخترانت شادابن

کودکانت در خوابن

اهل خمه سیرابن

کربلا کربلا

زینب خسته را

مکن از او جدا

آه و واویلتا   آه و واویلتا   آه و واویلتا  واویلتا

به دیار غم تو را جان من خیمه ها مکن برپا

                                                            سوز غربت و غم و غصه ها می وزد از این صحرا

حاجی کوی منا       رسیده کرببلا           حسین ثا ر الله    ابا عبد الله

این زمین مرا عا قبت اخا می کند جدا از تو

                                                   پذیرایی در دشت غم کنند  کو فیان چرا از تو

در این دیار عراق        رسد شمیم فراق

                                 حسین      ثار الله ابا عبد الله

مگر این زمین بی تو بی معین  می شود اخا مقتل

                                                    ای عزیز دل وای اگر روی روز عاشورا مقتل

امید ما همه ای عزیز فاطمه ای         حسین            ثار الله ابا عبد الله

این جا که آمدیم غم و غصه به پا گرفت        دل شوره عجیب وجود مرا گرفت

حس غم جدایی دشت لاله خیز                    بال و پرم جدا دلم را جدا گرفت

فالی زدم به مصحف پیشا نیت حسین           آیات غربت تو دلم را فرا گرفت

در این حسینیه که همان عرش کبریاست            حق جان ز قافله انبیا گرفت

تنها دلیل بودن من سایه حرم                    زینب فقط به عشق برادر بقا گرفت

بین خیام خیمه عبا س دیدنی است              شکر خدا رکاب مرا آشنا گرفت

تا وقت هست حلقه انگشتری در آر            از ترس ساربان  دل زینب عزا گرفت

وای از دل رباب کی بیند به جای آب         تیر سه پر به حنجر شش ماهه جا گرفت

وای از شتاب دست پلیدی که عا قبت          زیور ز گوش دخترکان بی هوا گرفت

این جا درخت و نیزه تفا وت نمی کنند         هر یک به سهم خویش نشان تو را گرفت    

بوی غم بوی جدایی بوی  هجران  می رسد

کربلا  آغوش خود واکن که مهمان می رسد

 ناقه ام در گل نشسته چاره ای کن یا حسین

دیر اگر آیی کنارم بر لبم جان می رسد

حاجی زهرا علم کن خیمه  هایت در منا

زین عطش آباد بوی عید قربان می رسد

خاک سرخ این بیابان بوی مادر می دهد

گوش کن آوای محزون حسین جان می رسد

گو فرات بی مروّت اینقدر هوهو مکن

کودک ششماهه ای با کام عطشان می رسد

کمتر از ده روز دیگر بی برادر می شوم

روزگار عشق بازی ها به پایان می رسد

در همان لحظه که ترکیب رخت پاشد زهم

از حرم زینب به گیسوئی پریشان می رسد

کمتر از ده روز دیگر از فراز نیزه ها

درچهل منزل به گوشم صوت قرآن میرسد

قافله سالار زینب گو شبی بر ساربان

وقت خاتم بخشی دست  سلیمان می رسد

وای از هنگامه وصلی  که یک نیزه سوار

روبرو با خواهری پاره گریبان می رسد

وقتی پیاده شدند ابی عبد الله دید فرزندان زینب دارن میان ، دایی حال مادر  ما خوب نیست آقا آمد، خواهر چیه گفت داداش این جا کجاست همه بلا های عالم تو دلم آمد

چه خواهد کرد آتش هجران  بار الها با  آل پیغمبر

                                          من از چشم با غبان خواندم جمله گلهایش می شود پر پر

الا ای همسنگر زینب فروغ چشم تر زینب

                                             تو می دانی اندر این وادی چه می آید بر سر زینب

غریبم غریبم نمانده شکیبم              خدا حافظ ای حبیبم

وقتی خواست پیاده شود دور محمل را محارم گرفتندشتر را خوابا ند ند عبا س زانو پله کرد زینب پایین اومد، روز یازدهم همه را سوار کرد تنها شد رو به علقمه كرد ......

ای یکّه تاز عرصۀ صبر و رضا حسین                        وی رهنمای قافلۀ کربلا حسین

ای حج نا تمام تو مقبول کردگار                   طی شد به وصف عمرۀ تو عمر ما حسین

احرام بسته ای تو و پوشیده ای کفن                        تا آوری مناسک حج را بجا حسین

راز شناخت در عرفات تو بود و بس                    ای چشمۀ هدایت و فیض و دعا حسین

اصحاب با وفای تو در طواف خیمه ها                        هر دم بجای تلبیه گویند یا حسین

قربانی تو کودک شش ماهه تو بود                      ای سوخته ز ماتم تو جان ما حسین

پر می زند دلم به هوای حریم تو                         آنجا که مستجاب شود هر دعا حسین

مهر تو جان ما بود و هیچ قدرتی                   ما را نمی توان کند از تو جدا حسین

                                    از یاد رفت داغ عزیزان ما ولی

                                    داغ تو کی رود ز دل و جان ما حسین

قافله ابی عبد الله روز به روزدارد نزدیک کربلا میاد ، قربان قافله و سر نشینان این قافله ، علمدار این قافله عباس (حاجت دارها ، درد دارها)قافله سالار حسین فاطمه است ، این قافله علی اکبر دارد ، این قافله علی اصغر دارد ، این قافله قاسم و عون و جعفر دارد ، این قافله شیر زنی مثل زینب کبری دارد .

راوی می گوید : در یکی از منازل دیدم جمعی دور محملی را گرفته اند یک کسی می خواهد پیاده شود . اما اینقدر عظمت دارد دیدم یک طرف علی اکبر ایستاده ، آقا ابوالفضل زانوش رکاب قرارداده ، گفتم نزدیک برم کیه ؟ تا نزدیک رفتم گفتم کی می خواهد پیاده شود .(آی دلهای آماده) روز یازدهم محرم هم که می خواست  از کربلا حرکت کند ، دیدم دیگر عباس نداره ، دیگر علی اکبر نداره ، عزیزانش روی زمین افتاده اند ، زینب یک نگاه به بدن حسینش کرد . حسینم پاشو خواهرت را سوار محمل کن .

الــــــــــهی بهر قربانی بدر گاهت سر آوردم

نـــــه تنها سر برایت بلکه از سر بهتر آوردم

پـــــــــی ابقاء قَد قامت به ظهر روز عاشورا

بـــــــــــــــــــرای گفتن الله اکبر، اکبر آوردم

علی را در غدیر خم نبی بگرفت روی دست

ولی مــن روی دست خود علی اصغر آوردم

علـــــــــی انگشتر خود را به سائل داد اما من

بـــــــــــرای ساربان انگشت با انگشتر آوردم

پـــــــــــــــی آزادی نسل جوان از بند استعمار

بـــــــــرادر زاده ای چون قاسم فَرّخ فَر آوردم

بــــــــــــرای کشتن دونان بدشت کربلا یا رب

چــــــــــو عباس همایون فَرّ امیر لشکر آوردم

بــــــــــــــرای آنکه قرآنت نگردد پایمال خصم

بـــــــــــــــرای سُمّ مرکب ها خدایا پیکر آوردم

برای آنکه همدردی کنم بـــــــــــــا مادرم زهرا

برای خوردن سیلی سه ساله دختـــــــــر آوردم

اگر با کشتن من دین تو جــــــــــــاوید می گردد

برای خنجر شمر ستــــــــــــــمگر حنجر آوردم

بپاس حُرمت بـــــــــــــــــوسیدن لب های پیغمبر

لبانی تشنــــــــــــه یا رب بهر چوب خیزر آوردم

حسن را گر که از لخت جگر آکنده شد در طشتی

مــــــــــن اینک سر برای زینت طشت زر آوردم

کربلای مـــــــا اینجاست، نینوای ما اینجاست

قتلگه گاه یاران، با وفــــــــــــــای ما اینجاست

رأس من در این صحرا، از بـــــدن جدا گردد

اکبرم به خون غلطان، اصغرم فــــــــدا گردد

لالۀ حَسن پرپر، در ره خــــــــــــــــــدا گردد

قتله گاه سقایِ، بـــــــــــــــا وفای ما اینجاست

پیش چشـــــــــم من اینجا، تیر و نیزه و خنجر

پاره پاره می گردد، پــــــــــــــــیکر علی اکبر

آتــــــــــشم زنـــــــــد بر دل، خندۀ علی اصغر

قتلگه گاه یاران، بـــــــــــــــا وفای ما اینجاست

در عزای مـــــــــــــا اینجا، چشم خواهرم گرید

دور قتـــــــــــــلگه گاه دشمن، بهر دخترم گرید

بــــــــــــــــــــا ملائکه جدم، باب و مادرم گرید

چشم انبیا گریان، در عـــــــــــزای ما اینجاست

کُشته می شود عــــون و جعفرم در این صحرا

غرقِ خون شود خــــاک، کربلا در این صحرا

سنگ کینه مــــی بارد، بر سرم در این صحرا

لاله گون ز خون رویِ، حق نمای ما اینجاست

دشمن آتـــــــــش افروزد، خیمه های ما سوزد

دامن یتیمـــــــــــــــــــانم، از ره جفا سوزد

قلــــــب شیعیان بر ما، تا صف جزا سوزد

گوش خلق عالم پُر، از صدای ما اینجاست

کـــــربلا، کربلا آمد بهر تــو مهمان (2)     نور چشم زهرا، با جمله جان نثاران

آمد احیا گر دین، با لاله های خونین (2)     حسین   حسین   حسین   جــان   (2)

بگشا آغوش خود، ای خــــاک لاله پرور     آمد پـــــور زهرا، خصم جان ستمگر

آمد احیا گر دین، با لاله هـــــــای خونین     حسین    حسین      حسین   جان (2)

خـــــــــوش آمد گو آمد دوم خلیل دوران      تا از ریشه سازد بت خانه ها را ویران

آمد احیــــــا گر دین، با لاله های خونین      حسین    حسین    حسین    جان   (2)

آم ان یگانـــــــــــــــــــــه اَبَر مرد زمانه      بهـــــــــر سر کوبی هر خائن و بیگانه

آمـــــد احیا گر دین، با لاله های خونین       حسین    حسین    حسین    جــان (2)