مفهوم شناسی تروریسم در اسلام

 

مصاحبه با ژاک دريدا در باره مفهوم تروريسم

برگردان:
آزيتا نيکنام

فوريه ۲۰۰٤

بخشي از مصاحبه جيوواني بورادوري با ژاک دريدا

سوال: اينکه يازده سپتامبر، رويدادعظيمي است يا نه، به جاي خود؛ ولي شما در اين مورد چه نقشي براي فلسفه قائليد؟ آيا فلسفه مي تواند در فهم اين واقعه به ما کمک کند؟

ژاک دريدا: بدون شک، چنين « واقعه » اي نيازمند پاسخي فلسفي است ؛ يا بهتربگويم ، جوابي لازم است تا افراطي ترين پيش فرض هايي که در گفتمان هاي فلسفي، بيش از بقيه بينش ها ريشه دوانده اند، را زير سوال ببرد . اين بينش ها، که اغلب اوقات در آنها "واقعه" توصيف، ذکر و گروه بندي شده است، از « خوابي جزمي » ناشي مي شوند که بدون انديشه جديد فلسفي، نمي توان از آن بيدار شد؛ بدون تاملي بر فلسفه، به ويژه بر فلسفه سياسي و ارثيه آن. گفتمان رايج، يعني گفتمان وسايل ارتباط جمعي و لفاظي هاي رسمي، خيلي راحت، به برداشتهايي مثل « جنگ » يا « تروريسم » ( ملي يا بين المللي) تکيه مي کند.

مثلا قرائتي انتقادي از کارل اشميت (١) بسيار مفيد به نظر مي رسد، از طرفي، بايد تا حد ممکن، بين جنگ ها تفاوت قائل شد: بين جنگ کلاسيک ( که در سنت حقوق اروپايي به درگيري مستقيم و اعلام شده بين دو دولت متخاصم گفته مي شود ) و « جنگ داخلي » و يا « جنگ پارتيزاني » : ( که از همان اوائل قرن نوزده در اشکال جديدي ظاهر شده و مورد قبول اشميت است. ) ولي، از طرف ديگر، مي بايست در مخالفت با اشميت اذعان کنيم : خشونتي که امروز طغيان کرده است ناشي از جنگ نيست، اين اصطلاح « جنگ عليه تروريسم » بسيار مبهم است، بايد اين ابهام و منافعي که با سو استفاده زباني ادعاي خدمت به آن مي شود را مورد تجزيه و تحليل قرار داد. بوش از « جنگ » حرف مي زند، ولي از تعين هويت دشمني که به او اعلام جنگ داده ناتوان است. اين حرف، بارها، گفته شده که مردم و ارتش افغانستان دشمن آمريکايي ها نيستند.

حالا، به فرض اينکه بن لادن در آنجا تصميم گيرنده بلامنازع باشد، ولي همه مي دانند که او افغاني نيست و از کشورش رانده شده است ( همانطور که تقريبا و بدون استثنا از طرف همه کشورها و تمامي دولت ها طرد شده است) و اينکه، تا چه حد، خود شکل گيري سازمانش مديون آمريکا است ؛ به ويژه اينکه، او تنها نيست و دولتهايي که غير مستقيم به او کمک ميرسانند، به عنوان دولت اقدام نمي کنند؛ هيچ دولتي، به طور علني، از او حمايت نمي کند و مشکل بتوان دولتهاي پناه دهنده به شبکه هاي تروريستي را شناسايي کرد.

ايالات متحده آمريکا و اروپا، همچنين لندن و برلن، پناهگاه و محلهاي آموزش و کسب اطلاعات براي همه « تروريستهاي » جهان هستند. مدتهاست که ديگر براي شناسايي پايگاه عملياتي اين تکنولوژهاي جديد ارتباطات و تهاجم، نسبت دادن آن به جغرافيا و يا « سرزمين » معيني جايز نيست ( براي تعمق و تدقيق آنچه در بالا در مورد تهديد تمام عيار از محلي ناشناس و غير دولتي ذکر شد، اين را هم سريع و گذرا بگويم که تهاجمات از نوع تروريستي، ديگر نيازي به هواپيما، بمب و داوطلب عمليات انتحاري نخواهد داشت؛ کافي است، ويروسي در برنامه هاي کامپيوتري که داري اهميت استراتژيکي هستند وارد کرد؛ و يا به منظور فلج کردن منابع اقتصادي، نظامي و سياسي در يک کشور يا در يک قاره، اغتشاشات خطرناکي به وجود آورد. اين گونه عمليات مي توانند در هر کجاي دنيا و با هزينه و ابزاري محدود عملي شوند ).

ديگر رابطه بين زمين، سرزمين و ترور تغيير کرده است. بايد دانست که علت آن دانش است، يعني تکنولوژي ـ علم. اين تکنولوژي ـ علم است که تشخيص جنگ از تروريسم را مغشوش مي کند. ازاين منظر، درمقايسه با امکانات ويرانگر و آشوبهاي قيامتي که براي آينده، درمخزن شبکه هاي کامپيوتري جهان ذخيره شده اند، واقعه يازده سپتامبر، از نوع نمايشهاي باستاني خشونت است که هدفش تشويش اذهان عمومي است. فردا مي توان؛ بي سر و صدا و به طور نامريي، آنهم سريع و بدون خونريزي، با حمله به « نت ورک » هاي کامپيوتري که همه حيات (اجتماعي، اقتصادي، نظامي و غيره) يک « کشور بزرگ » يا بزرگترين قدرت جهان به آن وابسته است، ضربه بدتري وارد کرد. روزي خواهند گفت : يازده سپتامبر مربوط به دوران « خوش » آخرين جنگ بود؛ دوره اي که همه چيز عظيم، قابل رويت وسترگ بود! به چه ابعادي ! به چه ارتفاعي! ولي وضع بدتر شد. از اين پس، تکنولوژي هاي مينياتوري، از هر نوع و به مراتب قوي تر، نامرئي و تسخير تاپذيرتر، در همه جا، رخنه کرده اند. در زمينه علم ذره شناسي، با ميکروبها و باکتريها برابري مي کنند. اما، ديگر ناخودآگاه ما حساس شده و از آن اطلاع دارد؛ و همين است که توليد ترس مي کند.

اگر خشونت يازده سپتامبر، « جنگ » بين دول نيست، از نوع جنگهاي داخلي و يا جنگهاي پارتيزاني، به معناي اشميتي آن هم نيست؛ زيرا، اغلب جنگهاي پارتيزاني، يا قيامي ملي هستند يا حتي جنبشي آزاديخواهانه که هدفشان به دست آوردن قدرت در سرزمين وکشور مشخصي مي باشد ( ولو اينکه يکي از اهداف جانبي و يا اصلي شبکه هاي بن لادن متزلزل کردن حکومت عربستان سعودي، اين متحد ناروشن ايالات متحده آمريکا، و بر قرارکردن قدرت جديدي در آنجا باشد).

حتي اگر اصرار داشته باشيم از « تروريسم » حرف بزنيم، اين اصطلاح، مفهومي تازه و وجوه تمايز جديدتري را در بر ميگيرد.

سوال : فکر مي کنيد، مي شود اين تمايزات را مشخص کرد؟

ژـ د : از هميشه مشکل تر است، اگر نخواهيم کورکورانه از زبان رايج پيروي کنيم؛ زباني که اغلب پيرو سخنوريهاي وسائل ارتباط جمعي و يا نمايشات کلامي قدرت سياسي مسلط است، مي بايستي وقتي عبارت « تروريسم » و به ويژه « تروريسم جهاني » را به کار مي بريم، محتاط باشيم. ابتدا، بايد ديد ترور چيست؟ و چه چيزي ترور را از ترس، نگراني و هراس متمايز مي کند؟ لحظه اي پيش، وقتي گفتم : رويداد يازده سپتامبر « واقعه » عظيمي است؛ زيرا آسيب روحي عميقي بر آگاه و ناخوداگاه وارد کرده، و گفتم که اين نه به خاطر آن چيزي است که اتفاق افتاده، بلکه به سبب تهديد نامشخص آينده اي است خطرناکتر از جنگ سرد؛ درآنجا، از کداميک حرف ميزدم : از ترور، ترس، هراس يا اضطراب؟

وجه تمايز بين تروري که طراحي، توليد و تنظيم شده با اين « ترسي » که نزد بخش بزرگي از سنت فکري، از هابز گرفته تا اشميت و يا حتي والتر بنيامين، به عنوان شرط اقتدار قانون و شرط اعمال خود مختار قدرت وحتي شرط سياست و دولت قلمداد مي شود، چيست؟ در « لوياتان » هابز تنها از " fear " ترس حرف نمي زند ، از " terror " ترور هم مي گويد. بنيامين در مورد دولت مي گويد: گرايش دولت بر اين است که با تهديد، به طورمشخص، خشونت را به انحصار خود در آورد. البته خواهند گفت که هر تجربه اي در ترور، حتي اگرويژگي خود را داشته باشد، لزوما نتيجه تروريسم نيست. در اين شکي نيست، ولي تاريخ سياسي کلمه ي « تروريسم » از مراجعه به « تروريسم انقلابي » فرانسوي ناشي شده است، تروري که به نام دولت اعمال شد و دقيقا بااين فرض که انحصار مشروع خشونت از آن اواست.

اگر به تعاريف رايج وصريح قانوني از تروريسم مراجعه کنيم، چه مي يابيم؟

در اين تعاريف، تروريسم ناظر به جنايتي است که عليه حيات انساني و با تجاوز از قوانين ملي وبين المللي رخ ميدهد. بر اساس اين تعريف، هم نظاميان از مردم متمايز ميشوند ( قربانيان تروريسم عمدتا غيرنظامي تصورمي شوند) و هم اينکه، هدفي سياسي مد نظر قرار ميگيرد ( ترساندن و مرعوب کردن مردمان غير نظامي به منظورتاثير گذاشتن ويا تغيير سياست يک کشور). در نتيجه، تعاريف موجود، « تروريسم دولتي » را حذف نمي کنند. همه تروريست هاي دنيا مدعي اند که عملشان پاسخي است براي دفاع از خود، عليه تروريسم دولتي که به اين عنوان عمل نمي کند و با استدلال هاي کم وبيش معتبر اعمال خود را توجيه مي کند.

مثلا و به ويژه، از اتهاماتي که عليه امريکا وجود دارد اطلاع داريد.اين کشور متهم به اعمال و تشويق تروريسم دولتي است . از طرف ديگر، حتي در دوران جنگ هاي « اعلام شده » دولت با دولت ، در اشکال قديمي حقوق اروپا، تجاوزات تروريستي رايج بود. از قرنها پيش، از بمبارانهاي کم و بيش شديدي که در طي دو جنگ جهاني اخير انجام شد، ارعاب مردم غيرنظامي حربه اي معمولي بود.

در اينجا بايد کلمه اي هم در مورد « اصطلاح » تروريسم بين المللي بگوييم که آبشخور گفتمانهاي سياسي رسمي در همه جهان است. اين اصطلاح را در بسياري از قطعنامه هاي رسمي سازمان ملل هم مي بينيم. بعد از يازده سپتامبر، اکثريت قريب به اتفاق نمايندگان ( درست به خاطر ندارم؛ شايد هم اکثريت مطلق، بايد ديد.) چيزي را که تروريسم بين المللي مينامند محکوم کرده اند؛ همانطور که اين امر، طي سالهاي گذشته، چندين بار اتفاق افتاده است. تا جايي که کوفي عنان در جريان جلسه اي که از تلويزيون پخش مي شد به بحث هاي فراواني که پيش از راي گيري انجام شده بود اشاره کرد و گفت : حتي در لحظه اي که نمايندگان آماده مي شدند تا به محکوميت آن راي دهند، بعضي از دولتها، در مورد روشني اين برداشت از تروريسم بين المللي و ملاکهايي که موجب شناسايي ان مي شوند، اظهار ترديد کردند. چيزي که در اين برداشتها، گنگ، جزمي يا غير نقادانه است؛ مثل بسياري از مفاهيم حقوقي که پيامدهاي سنگيني دارند، مانع از اين نمي شود تا قدرتهاي موجود و به اصطلاح مشروع، آنگاه که به نظرشان مناسب برسد، از آنها استفاده نکنند.

برعکس، هر چه بينشي مبهم تر باشد، بيشتر به درد تصاحب فرصت طلبانه مي خورد. وانگهي، به دنبال همين تصميمات عجولانه و بدون کمترين بحث فلسفي در مورد تروريسم بين المللي و اعلان محکوميت آن بود که سازمان ملل به دولت آمريکا اجازه داد تا براي حفاظت خود، از هر وسيله اي که مناسب ديد، در برابر به اصطلاح « تروريسم بين المللي » استفاده کند.

حالا اگر به عقب برنگرديم و يا حتي، چيزي را که به درستي اين روزها تکرار ميشود متذکر نشويم که تروريستها ميتوانند، در مقطعي، به مثابه مبارزان آزادي مورد ستايش قرار گيرند ( مثلا در مبارزه عليه اشغالگران شوروي در افغانستان ) و در مقطعي ديگر به عنوان تروريست مورد تقبيح واقع شوند (که اغلب همان مبارزان و با همان اسلحه هستند). معهذا، نبايد فراموش کنيم که در مورد تشخيص ملي يا بين المللي بودن تروريسمي که تاريخ الجزاير ، ايرلند شمالي، کرس و يا اسرائيل و فلسطين را تحت الشعاع قرار داده است، با مشکلات فراواني روبرو خواهيم بود.

هيچکس نمي تواند منکر شود که نوعي تروريسم دولتي در سرکوب الجزايريها توسط دولت فرانسه از ١٩٥٤ تا ١٩٦٢ وجود داشته است. وانگهي، تروريسم مبارزان الجزايري تا مدتهاي مديدي به عنوان پديده اي محلي تلقي مي شد؛ زيرا الجزاير، در آن زمان، بخشي از سرزمين ملي فرانسه به حساب مي آمد؛ همانطور که تروريسم دولت فرانسه نيز به عنوان عمليات پليسي و امنيت داخلي معرفي مي شد. تازه، پس از گذشت دهها سال، در سالهاي ١٩٩٠ مجلس فرانسه به اين مخاصمه عنوان « جنگ » داد ( يعني مقابله بين المللي)، آن هم با اين هدف که بتواند به مطالبه حقوق بازنشستگي پارتيزانهاي فرانسوي پاسخ مثبت دهد.

اين قانون چه چيزي را آشکار ميکرد ؟ اينکه مي بايست و مي شد، براي توصيف چيزي که پيش از آن در الجزاير محجوبانه و به حق « وقايع » ناميده شده بود، عناوين استفاده شده تا آن روز را تغيير داد (يکبار ديگر، اذهان عمومي از نامي مناسب براي آن « چيز » محروم شد.) از طرفي، اختناق مسلحانه به عنوان عمليات پليس داخلي و تروريسم دولتي يکمرتبه به « جنگ » تبديل شد و از طرف ديگر، از اين پس، در بخش عظيمي از دنيا، تروريستها به عنوان مبارزان راه آزادي و قهرمانان اسقلال ملي شناخته شده و مي شوند. و اما، تروريسم گروههاي مسلحي که تاسيس دولت اسرائيل و به رسميت شناختن آن را تحميل کردند، آِيا ملي بود يا بين المللي؟ و همينطور گروههاي مختلف تروريستي فلسطيني امروز؟ يا ايرلنديها؟ يا افغانيهايي که عليه شوروي مي جنگيدند؟ و يا چچن ها؟

از چه زماني، تروريسمي ميتواند به اين عنوان ديگر تقبيح نشود و به مثابه تنها منبع و امکان مبارزه مشروع مورد ستايش قرار گيرد؟ يا برعکس! در کجا مي توان مرز بين ملي و بين المللي را قرار داد؟ مرز بين پليس و ارتش؛ مرز دخالت براي « حفظ صلح » و جنگ؛ فرق تروريسم و جنگ؛ مرز بين نظاميان و مردم غير مسلح در سرزميني و در ساختارهايي که امکانات دفاعي يا حمله اي يک « جامعه » را تامين مي کنند، در کجا است؟

من کلمه « جامعه » را همين طوري و کلي به کار ميبرم؛ زيرا، در مواردي، مجموعه هاي سياسي کم و بيش سازمان يافته و فعالي وجود دارند که نه دولت اند و نه غيراز آن؛ بلکه دولت بالقوه اند؛ مثل آنچه، امروز، فلسطين يا دولت خودگردان فلسطين مي ناميم.

---

کليه حقوق براي نشريه لوموند ديپلوماتيک محفوظ است
? 2003 - 2000 Le Monde diplomatique

http://ir.mondediplo.com/article264.html

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

سروده ی سردار سرتیپ بسیجی محمد رضا نقدی خطاب به تروریستها:

 

بمب و ترور، جنایت و تزویر توام است

عامل نه شیعه نه سنی نه آدم است

خواهند اختلاف شیعه و سنی درافکنند

کار سیا و روبهک پیر، با هم است

ارعاب می کنند و خیالات خامشان

قطع زیارت حرم سبط خاتم است

صد لعن بر یزید و بر شمر و انگلیس

یکصد هزار لعن گر بکنی باز هم کم است

نشناختند امتی که فدایی این ره است

یا لیتنا معک به دعا دمادم است

در کربلا تو نیمه ی شعبان ببین

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

یكی از پیامدهای گسترش تروریسم، متنوع شدن اشكال تروریسم است. امروز در مباحث نظری در خصوص تروریسم، سخن از ابعاد و اشكال مختلف تریسم می شود. تروریسم هسته ای، بیو تروریسم، تروریسم ملی گرا، تروریسم سیاسی، ناركو تروریسم، تروریسم مذهبی، تروریسم دولتی، سایبر تروریسم ،تروریسم كشاورزی، تروریسم شیمیایی، تروریسم جنایی و امثال آن انواع مختلفی از تروریسم است كه در بحث مربوط به انواع و ابعاد تروریسم مطرح می شود.

حتی بسیاری، اشكال مختلف تروریسم و طیف وسیع انگیزه های این پدیده را مانع دست یابی به یك تعریف جامع و مانع و مورد قبول در سطح جهانی تلقی می كنند. (مسایلی،1378،1264) تنها یك نوع تروریسم وجود ندارد، بلكه گونه های مختلفی از تروریسم وجود دارد كه بسیاری از این گونه ها، ویژگی های چندان مشتركی با همدیگر ندارند.

امروز تروریسم نسبت به سی سال گذشته به مراتب متنوع تر شده است

ای قدس!

چندان گریستم که اشک‌هایم خشکید
چندان نیایش کردم که شمع‌ها خاموش شد
چندان به رکوع رفتم که بیش طاقتم نمانده است،
در تو، از مخمد پرسیدم...
و از مسیح
ای قدس، ای شهری که رایحه پیامبران می‌پراکند
ای کوتاه‌ترین راه میان زمین و آسمان...

ای قدس! ... ای مناره‌ آیین‌ها!
ای کودک زیبای انگشت‌سوخته!
چشمانت اندوهبار است، ای شهر زهرای بتول...
ای سایه‌سار سبز که بر آن گذر کرده حضرت رسول
سنگ‌های خیابان اندهگین‌اند
گلدسته‌های مساجد نیز

ای قدس!
کیست که خونه‌ها را فرو شوید از سنگ دیوارهایت؟
کیست که نجات دهد انجیل را
کیست که رها سازد قرآن را؟
و مسیح را، از مسیح‌کشان؟

ای قدس! ای شهر من
فردا... فردا درخت لیمو شکوفه خواهد داد
و خوشه‌های سبز و زیتون‌ها، شادمان خواهند شد
و دیدگان لبخند خواهد زد
و کبوتران مهاجر بازخواهند گشت...

ما به تروریسم متهم هستیم
اگر نخواهیم بمیریم
زیر بلدوزرهای اسرائیلی
که خاک ما را زیر و رو می‌کند
تاریخ ما را زیر و رو می‌کند
انجیل ما را زیر و رو می‌کند
قرآن ما را زیر و رو می‌کند
خاک پیمبران ما را زیر و رو می‌کند

اگر گناه ما این است
چه زیباست «تروریسم»!

ما به تروریسم متهم هستیم
اگر نخواهیم نابود شویم
به دست مغولان... و یهودی‌ها و بربرها
اگر سنگی بیندازیم
به شیشه شورای امنیت
که قیصر بزرگ بر ان احاطه یافته است

ما به تروریسم متهم هستیم
اگر مذاکره با گرگ را نپذیرفتیم
و دست یاری ندهیم به امریکا
علیه فرهنگ بشر
به آن بی‌فرهنگ

تروريسم سنتي و نوين
تروريسم از جمله مفاهيمي است كه ريشه در فرهنگ غرب دارد و برگرفته شده از كلمه «Terreur» به معناي قتل سياسي و به‌وسيله اسلحه است و در ادبيات فرانسه به معناي ايجاد و القاي خوف و وحشت به شيوه‌هاي غيرقانوني جهت تأثيرگذاري بر قدرت سياسي آمده است.

ترور و تروريسم از جمله واژه‌هايي است كه براي تعريف آن اجماع نظر بين انديشمندان و نظريه‌پردازان وجود ندارد. لذا قبل از هرگونه تعريف بايد ويژگي‌هاي ذيل را براي آن مورد نظر قرار داد:

۱. نسبي بودن
ترور و تروريسم بر اساس اينكه براي نشان دادن ماهيت چه موضوع يا چه كسي به‌كار گرفته مي‌شود، از ديدگاه طرفين مورد بحث، معنايي متفاوت دارد. يك شخص از ديدگاه عده‌اي تروريست و از ديدگاه جماعتي ديگر فردي آزاده و جنگجويي شايان ستايش(همراه با بار ارزشي مثبت) معرفي مي‌شود.

برخي اين اقدام را فعاليتي سازمان‌يافته جهت استقرار ارزشهايشان مي‌دانند و برخي فعاليتي مذبوحانه براي دستيابي به مقاصد شوم تعبير مي‌كنند. بنابراين ترور و تروريسم امر مطلقي نيست و به مفاهيم ارزشي حاكم بر جوامع بستگي دارد. ضمناً اين دو واژه به مدلول خاص و ثابتي ارجاع داده نمي‌شوند و هيچ رابطه ثابت، ذاتي، ماهوي و پايداري بين دال و مدلول وجود ندارد. بلكه ايجاد و تصور هر نوع رابطه‌اي بين اين دو و بار ارزشي آن(مثبت يا منفي) قراردادي است.

۲. وسعت عرصه و قلمرو
از جمله مفاهيمي كه در مسير تطور و توسعه جوامع انساني در زمينه‌ها و عرصه‌هاي متنوع و متعددي مورد استقبال يا تقبيح قرار گرفته است. سياست‌پيشگان آن را به مثابه يك اصطلاح بياني و براي تحريك افكار و اذهان عمومي به‌كار مي‌گيرند و استراتژيست‌ها آن را به منظور توصيف و تبيين فرد يا جماعتي كه يك راهبرد، خط مشي و يا ايدئولوژي، خاصي را به‌كار گرفته‌اند، عنوان مي‌كنند و آن را تركيبي سازواره از فرآيندها، نقش‌ها، ساختارها، هنجارها و قواعد محيطي و بازيگران تشكيل دهنده آن مي‌دانند.

۳. عدم پايداري در مرز هويتي جهت تعريف خودي و ديگري
براي تعريف چنين مفاهيمي نخست بايد تعريفي يا پارادايمي از «خودي» و «غيرخودي» و ترسيم مرزهاي هويتي بين اين دو پرداخت. اينكه چه كسي و چه كشوري حامي ترور و تروريسم و به اصطلاح غيرخودي و چه فرد يا جامعه‌اي خودي پنداشته مي‌شود، محيط سيال روابط بين‌الملل آن‌ را مشخص مي‌كند.

مبارزان افغان در سال‌هاي تسلط و جنگ اتحاد جماهير شوروي با افغانستان ستايش مي‌شدند، اما با تغيير محيط بين‌الملل و فروپاشي اتحاد جماهير شوروي تروريست ناميده مي‌شوند.

۴. ذهني و رواني بودن
ترور و تروريسم از آنجا كه ريشه‌اي در خوف و وحشت دارد، ماهيتي اساساً ذهني و رواني به‌دنبال خواهد داشت. به عبارت ديگر بيش از آنكه پديده‌اي احساسي و ادراكي باشد بر ذهن تك‌تك افراد جامعه و افكار عمومي تأثيرگذار و پديده‌اي رواني است. توده مردم و دولتمردان و تصميم‌گيرندگان جوامع بايد فضاي رواني جامعه را عاري از پديده ترور متصور باشند. به‌عنوان نمونه ترور يك فرد در جامعه علي‌رغم اينكه در مقايسه با سقوط يك هواپيما از حيث كمّي ناچيز است، اما آثار ذهني و رواني وسيعي براي جامعه به‌همراه خواهد داشت.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

ما به هم تسلیت نمی گوئیم...

بخاطر این از دست دادن ها !!!

ما در این ترورهایتان چیزی از دست نداده ایم !!!

که معتقدیم بدست آورده ایم !!!

شهادت با ما عجین است و ما با آن !

ما معتقدیم:

« حتی اگر کشته شویم پیروزیم ...!!! »

این را،

آن پیر جماران، همان گاهِ گهواره، در گوشمان زمزمه کرد !!!

بمیرید از این حسادت...

و بمیرید در این حقارت...

راستی تروریست کیست ؟؟؟

چه کسی تهدید به ترور می کند؟؟؟!!!

من می گویم:

« یک انسان ضعیف و درمانده !!! »

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* عربستان سعودی 100 میلیون دلار برای حمایت از برنامه مبارزه با تروریسم کمک کرده، ولی طبق یادداشتهای درز کرده کلینتون، عربستان سعودی بزرگترین حامی گروه‌های تروریستی در دنیا است.

* آخرین دستاورد کانون های تروریست پرور، گروهک تروریستی داعش است.

* غرب و آمریکا در پی ایجاد صهیونیسم اسلامی است به همین دلیل اغلب گروه های تروریستی با نام اسلام وارد عمل می شوند.

* بسیاری از گروهک های تروریستی برای تهدید آرامش، امنیت و صلح در کشورهای منطقه در سرزمین های اشغالی آموزش می بینند و سپس برای انجام اقدامات تروریستی به کشورهای مختلف اعزام می شوند.

* غرب به دلیل نگرانی از جایگاه ایران و اسلام در جهان با ایجاد گروه های تروریستی به نام اسلام دست به اقدامات جنایتکارانه در جهان می زند.

* در بین قاره ها، قاره آسیا و در قاره آسیا جمهوری اسلامی ایران یکی از بزرگترین قربانیان تروریسم است. ایران در مقاطع مختلف شاهد ترورهای گوناگون علما، مسئولان و دانشمندان خود بوده است.

* اسلام به دلیل داشتن جوهره عدالت خواهی و حمایت از مظلومان حتی بین غیر مسلمانان طرفداران زیادی پیدا کرده است.

* یکی از افتخارات جمهوری اسلامی ایران در دنیا بدست گرفتن پرچم مبارزه با تروریسم است.

 

 

یکی از کلیدواژه‌های پربسامد در بیانات رهبر انقلاب درباره رژیم صهیونیستی، «تروریسم دولتی» بوده است.
در مجموعه تصویری «دولت تروریست ها»، ۲۲ مصداق بارز جنایات این دولت مرور شده است.

برای دانلود این مجموعه بر روی لینک زیر کلیک کنید:
دریافت pdf

 

 

مبارزه با تروریسم؛ راهبردی مؤثر در تحقق صلح عادلانه جهانی

امروزه مبارزه با پدیده­ تروریسم به یک امر مبتلا‌به نظام بین‌المللی مبدل گردیده است؛ چرا که وضعیت نابه سامان ناشی از وقوع آن نه تنها موجب خدشه‌دار شدن امنیت انسانی شده، بلکه صلح و امنیت ملی و بین‌المللی را مورد هجمه­ خود قرار داده است. بنابراین با چنین شرایطی به نظر می‌رسد تنها عزم راسخ جهانی می‌تواند به مثابه راهبردی ویژه در مبارزه با تروریسم تلقی گردیده و موجبات رفع شکاف‌های موجود در این رابطه باشد. با این حال، یکی از مسائلی که همیشه از دید اذهان جهانی مورد اهتمام بوده و متأسفانه هیچ‌گونه هنجار مؤثری در مبارزه با نقض آن مقرّر نگردیده، مسئله ی «صلح عادلانه جهانی» می‌باشد که با تهدیدات ناشی از ارتکاب اقدامات تروریستی اغلب با چالش‌هایی مواجه است. از این­رو، تحقق صلح عادلانه جهانی زمانی قابل دسترسی است که در بسیاری از چالش‌های بین‌المللی به ­ویژه تهدیدات ناشی از تروریسم، دولت‌ها ضمن توافق‌نظر در امر مبارزه، و ضمن مساعدت و همکاری با سازمان‌های بین‌المللی، شکاف موجود را از طریق اجماع در پذیرش اسناد بین‌المللی در نیل به جهانی عاری از هرگونه ناامنی و تهدید مرتفع کنند. به­ علاوه، امروزه تحقق صلح عادلانه‌ی جهانی به مثابه حلقه‌ی مفقوده در چالش‌ها و هنجارهای بین‌المللی مستلزم توجه بیش از پیش به آن است که این امر نه تنها موجب رفع ناهنجاری‌های ملی و بین‌المللی بوده، بلکه با اجرای آرمان‌ها و اصول مقرر در منشور ملل متحد شرایط تحقق صلح عادلانه­ جهانی را فراهم می‌آورد. همچنین، لازم به ذکر است در این راستا نظام اسلامی به دلیل عدالت‌محور بودن آموزه‌های متقن خود، دارای راهبردهایی جهت استقرار صلح عادلانه بوده که به عنوان غایت و هدف در تعیین شیوه‌ها و مجاری تنظیم روابط جمعی به شمار می‌آید و از نظر تحلیلی جلوه‌ای بارز در تبیین و تصدیق گفتمان صلح عادلانه محسوب می‌گردد. از این ­رو، صلح عادلانه‌ی جهانی در صورت اتکا بر پایه آموزه‌های اسلام به مثابه صلح اسلامی تلقی شده که رسالتی فراگیر در کل جامعه بشری دارد.

 

اصل مقاله (266 K)

 

نظر عجیب «روحانی نما»ی جنجالی در مورد گروه داعش!

این روحانی نمای جنجالی که حیات شبکه خود را درگرو اختلاف اندازی میان فرق اسلامی می داند در اظهاراتی اینگونه بیان می کند که: « من نمی دانم این جماعتی که داعش هست، این ها چه کسانی هستند و آشنایی ندارم».

موضع مدیر و مجری این شبکه لس آنجلسی موسوم به "شبکه اهل بیت" در حالی است که ماهیت گروه جنایتکار و تروریستی داعش بر همه جهانیان آشکار شده و اظهار بی اطلاعی وی از چنین گروهی با وجود پوشش خبری و جهانی وسیع از عملکرد وحشیانه داعش، سخنی جز در راستای اهداف پشت پرده اینگونه شبکه های فرقه گرایانه نیست که مسلما از طریق سرویس های جاسوسی قدرت های بزرگ اداره می شود.


این روحانی لس آنجلس نشین که مدعی مرجعیت شیعه نیز هست، همچنین در سخنانی، اتفاقات أخیر در کشور عراق را بی ارتباط به خود دانسته و می گوید: «اخبار عراق به من ربطی ندارد و من خبر ندارم که در آنجا چه کار می کنند.»

این نخستین بار نیست که مدیر این شبکه آمریکایی، نسبت به گروههای اینچنینی مواضعی عجیب اتخاذ می کند، چنانکه پیش از این، در اظهاراتی نسبت به "وهابیت" نیز در بیانی تامل برانگیز گفته بود: «من با وهابیت به خصوص مشکلی ندارم.»