مجموعه اشعار مدّاح و شاعر حاج علي انساني

مجموعه اشعار مدّاح و شاعر حاج علي انساني

يكدم سر من از سر زانو جدا نشد



با آنكه دست دشمن دو بازويم شكست



ديدي كه دامن تو زدستم رها نشد


شرمنداه ام , حمايت من بي نتيجه ماند



دستم شكست و بند زدست تو وا نشد



بسيار ديده اند كه پيران خميده اند

امّا يكي چو من به جواني دو تا نشد



از ما كسي سراغ ندارد غريب تر



در اين ميانه درد ز پلو جدا نشد

نه تنها , روز كس بر ديدن زهرا نمي آيد





كه بر ديدار چشمم خواب هم شب ها نمي آيد



به موج اشك من الفت گرفته مردم چشمم



چنان ماهي كه بيرون از دل دريا نمي آيد



مريز اينقدر پيش چشم زهرا اشك مظلومي



ببين اي دست حق , دستم دگر بالا نمي آيد



نگويد كس چرا بانو گرفته دست بر زانو



به روي پا ستادن ديگر از زهرا نمي آيد


چه مي بينند حال مادر خود كودكان گويند


كه مي سوزيم و غير از سوختن از ما نمي آيد



شما اي اهل يثرب مي شويد آسوده از دستم



صداي نالۀ زهرا دگر فردا نمي آيد

چه کنم! آتشی افتاده به جانم چه کنم؟
آتش از آب دو دیده ننشانم چه کنم؟

تو در این شهر فقط چشم به راهم بودی
ای همیشه نگرانم، نگرانم چه کنم؟

گوشه ی خانه من و چار جگر گوشه ی تو
غم ز شش سمت گرفته به میانم چه کنم؟

در ره مسجد و خانه به زمین می خوردم
از همان موقع شده ورد زبانم چه کنم؟

من که هر کس گرهی داشت کمک از من خواست
گرهی خورده به کارم که ندانم چه کنم؟

 

آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام
بیزار از جوانی و از زندگانی‌ام

جانانه‌ام که رفت، چرا جان نمی‌رود؟
ای مرگ! همتی که به جانان رسانی‌ام

هر شب به یاد ماه رخت تا سحرگهان
هر اختری‌ست شاهد اخترفشانی‌ام

بر تیرهای کینه، سپر گشت سینه‌ام
آرَم گواه پیش تو پشت کمانی‌ام

یاری ز مرگ می‌طلبم، غربتم ببین
امت پس از تو کرد عجب قدردانی‌ام!

موی سپید و فصل جوانی خبر دهد
کز هجر خود به روز سیه می‌نشانی‌ام

دیوار می‌کند کمکم راه می‌روم
دیگر مپرس از من و از ناتوانی‌ام

سوزنده‌تر ز آتش غم غربت علی‌است
ای‌مرگ! مانده‌ام که ز غم‌ها رهانی‌ام
***استاد حاج علی انسانی***
از وبلاگ حسینیه

تـا عـلــی ماهَـش بـه ســوی قبـــر بُرد
مـاه، رخ از شــرم، پـشـت ابـــــر بُرد

آرزوهــا را عـلــی در خــــاک کـــرد
خـاک هــم گـویی گــریبـان چاک کرد

زد صــدا: ای خــاک، جـانـانــم بگیــر
تــن نـمـانــده هیـچ از او، جـانـــم بگیر

نــاگــهـان بـر یــاری دســــت خــــــدا
دسـتــی آمـد، همچو دست مصـطـفــی

گـوهــرش را از صــدف، دریا گرفت
احـمــــد از دامـاد خـود، زهــرا گرفت

گـفـتـش ای تـاج ســر خیــل رُسُــــــــل
وی بَــر تـــو خُــرد، یکسر جزء و کل

از مــن ایــن آزرده جـانـــت را بـگـیـر
بـازگــردانــدم، امـانــت را بـگیــــــــــر

بــار دیــگر، هـدیـه ی داور بـگـیــــــــر
کــوثـــرت از سـاقــــی کـوثــــــــر بگیر

مــی کِـشــد خجلــت عـلــی از محضـرت
یــاس دادی، می دهد نیلوفــرت

یک گل نصیبم از دو لب غنچه فام کن

یا پاسخ سلام بگو یا سلام کن


ای آفتاب خانه حیدر مکن غروب

این سایه را تو بر سرمن مستدام کن


پیوسته نبض من به دو پلک توبسته است

بر من تمام من نگهی را تمام کن


تا آیدم صدای خدای علی به گوش

یک بار با صدای گرفته صدام کن


از سرو قدشکسته نخواهدکسی خرام

ای قامتت قیامت من کم قیام کن


در های خلد بر رخ من باز می کنی

از مهر همره دو لبت یک کلام کن


این کعبه بازویش حجرالاسودعلیست

زینب بیا و با حجرم استلام کن