سالروز وفات حضرت امالبنین(س)؛ سلام بر سوگ نشین نهر علقمه
سلام بر مادری که «وفا»، اولین درس زندگی و «شجاعت»، عالیترین سرشت همسریاش بود و «صحبت»، بالاترین باور مهر پروریاش.
سلام بر مادری که برای همیشه، با نالههای نینوایی، به یاد پسرانش، لالایی سرود و سرودههایش را فرات، هر روز، هنگام غروب نجوا میکند.
سلام بر مادری که در کربلا نبود، ولی تا ابد در کربلا ماند و دل از"گودال قتلگاه" نگرفت و فریاد "یا حسین"اش را نهتنها در مدینه، که از صحن مطهر کربلا میتوان شنید.
سیزدهم ماه جمادی الثانی مصادف با سالروز وفات حضرت ام البنین مادر بزرگوار حضرت ابالفضل العباس(ع) علمدار کربلا و برادر با وفای حضرت سیدالشهداء(ع) است مادری که گوهری همچون عباس را در دامن پاک خود پرورش داد که الگوی ادب، ایثار، فداکاری و وفای به عهد برای تمام بشریت تا ابد شد.
این بانوی بزرگ فاطمه دخترحزام بن خالد عامری و مادرش ثمامه بود. در حدود سال پنجم هجری در کوفه و یا اطراف آن متولد شد. وی در عصر خود یکی از زنان با فضیلت، پرهیزگار، عابد، با تقوا و در شعر و حدیث سرآمد دیگران بود.
وی صاحب چهار پسر به نامهای عباس، عبدالله، عثمان و جعفر بود. در این میان، نوادگان عباس که اکثر آنان در عربستان، عراق، مصر، اردن، ایران و ترکمنستان پراکنده میباشند که هر کدام در علم و ادب، شعر و حدیث سرآمد عصر خویش بودند.
فرزندان ام البنین همگی در زمین کربلا شهید شدند و نسل ام البنین (س) از طریق عبیدالله بن قمر بنی هاشم است.
اگر بخواهیم چشم اندازی از زندگانی سراسر ایثار و از خودگذشتگی امالبنین، مادرِ شجاعت، را در برابر آیندگان بگشاییم باید بگوییم که ام البنین آسمانی زندگی کرد و در دامان حقیقتها پرورش یافت و در بوستان زندگی خویش گلهایی را پرورش داد و سپس با دست خویش و از اعماق قلب مطهرش آن را به امام زمان خود، حسین(ع) فرزندِ پاک بانوی آفرینش، تقدیم کرد و همواره میفرمود: "فرزندان من و آنچه در زیر آسمان است، فدای حسینم باد."
ام البنین(س) که بود؟
نام او فاطمه بود که بعدها پس از ازدواج با حضرت علی (ع) با کنیه "امُّ البنین" (مادر پسران) مشهور شد. پدر و مادرش از خاندان بنی کلاب از اجداد بزرگ حضرت محمد (ص) بودند و دارای خوبیها و صفات خانوادگی مشترک بودند. فاطمه دختری پاکدل و باتقوا بود. وی شرافت خانوادگی و اصالت ذاتی و پاکی فطری را با نیروی جسمانی و زیبایی به همراه داشت. روان پاک و روح تابناک این بانوی پاکدامن که بعدها به "امالبنین" شهرت یافت چنان در آسمان ایمان میدرخشید که پس از فاطمه (س) دختر پیامبر (ص) بلندترین مقام را در میان زنان مسلمان احراز کرد. فضایل اخلاقی، کمالات انسانی، نیروی ایمانی، ثبات و پایداری، شکیبایی و بردباری، بصیرت و دانایی، نطق و سخنرانی او را به شایستگی، بانوی بانوان کرده بود.
نباید از نظر دور داشت که تولد و رشد او در خاندان با اصالت و شجاع، صفات و ویژگیهای فردی این بانو و صبر و بردباری در خانه امامت و تربیت فرزندانی که همگی پیرو امام خویش بوده و تا آخرین لحظات زندگی خویش دست از ولایت نکشیدهاند و پیام رسانی و مبارزه سیاسی این بانوی کریمه همه و همه نشان از مجد و عظمت وی دارد.
نقش حضرت امالبنین (س) پس از واقعه کربلا
وی هر روز برای فرزندش حضرت عباس(س) نوحه سرایی میکرد و فرزند او عبیدالله را نیز به همراه خود میآورد. مردم مدینه برای شنیدن نوحه او گرد میآمدند و به سبب جانسوز بودن نوحه سرایی او همگی اشک میریختند. باید گفت، آمدن حضرت ام البنین(س) به بقیع نوعی انقلاب بر ضد بنی امیه و آگاهی مردم از ژرفای مصیبت بود.
حضرت ام البنین پس از یک زندگی شرافتمندانه و تربیت فرزندانی غیور و جاودانه سپس در۱۳ جمادی الثانی سال ۶۴ ق در مدینه وفات یافت و در بقیع به خاک سپرده شد و امروز قبر مطهرش که همانند ائمه بقیع(ع) به سبب کینه دیرینه دشمنان خاندان رسول خدا بدون بارگاه و مضجع است پناهگاه ارادتمندان و محبانش است.
برخی از منابع:
اعلام النساء المؤمنات، محمد حسون - ام علی مشکور تهران، انتشارات اسوه
ام البنین، محمد علی سالکی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی
شروع مرثیه عاشورا، ذبیح الله صاحبکار، نگاه حوزه
مجموعه آثار، ج 17، ص 242 ، نویسنده: شهید مطهری
ستاره درخشان مدینه حضرت ام البنین(س)
ایسنا
ما هم به همه شيعيان تسليت عرض مي كنيم
مادر قمر بني هاشم
حضرت عباس (ع)بزرگترين فرزند ام البنين بود، مردي نيك صورت و زيبا بود. هنگامى كه سوار اسب مي شد پاهاى مباركش بزمين كشيده مي شد. به او قمر بنى هاشم گفته مي شد. پرچم امام حسين (ع)با آن بزرگوار بود. حضرت امام جعفر صادق (ع)مي فرمايد: موقعى كه امام حسين (ع)لشكر خود را براى جهاد در راه خدا مهيا كرد پرچم را بدست حضرت قمر بنى هاشم داد. حضرت امام محمّد باقر (ع)ميفرمايد: زيد بن رقاد و حكيم بن طفيل طائى حضرت عباس را شهيد كردند.
ام البنين كه مادر اين چهار جوان بود بعد از شهيد شدن ايشان متوجه بقيع مي شد و با جانگدازترين صدا براى آنان ناله و ندبه ميكرد. مردم در اطراف او جمع مىشدند و ناله وى را مي شنيدند و گريه مي كردند.
(زندگانى حضرت امام حسين (ع)، محمدجواد نجفي، ص 61)