غیرفعال کردن نمایش تصاویر در مرورگر فایر فاکس

گاها لازم می شه ، که شما می خواید صفحات وبسایت ها رو بدون عکسای اون ها ببینید ! اینکار باعث می شه صفحات زودتر لود شده و شما به مطلب سریع تر دسترسی پیدا کنید ، مرورگر کروم در تنظیماتش به صورت پیش فرض گزینه ای برای غیر فعال کردن تصاویر دارد ، مرورگر فایر فاکسم تا قبل از ورژن بیستم همچین امکانی رو در خودش داشت ولی بعد از اون این امکان غیر قابل دسترس شد ! البته حذف نشده فقط دیگه تو تنظیمات نیست ، اگه شما هم مث من لازم دارید که مرورگر فایر فاکستون تصاویر وب سایت ها رو نشون نده با ادامه مطلب با ما همراه باشید .

 

مرور گر فایر فاکس رو باز کنید و در قسمت آدرس بار تایپ کنید :

about:config

در این هنگام مرورگر فایر فاکس اخطاری به شما نمایش می دهد (تصویر زیر) روی گزینه

I’ll be careful, I promise

کلیک کنید .

در پنجره باز شده در قسمت سرچ تایپ متن زیر را تایپ کنید:

permissions.default.image

در خط اول عین متنی را که در قسمت سرچ وارد کرده بودید مشاهده می کنید ( توجه :به بقیه خطوط کاری نداشته باشید ) در همان خط اول روی روی عدد یک دو بار کلیک کنید و مقدار اون رو به دو تغییر بدید و سپس اوکی کنید ، از این به بعد مرورگر فایر فاکس تصویر را در وب سایت ها به شما نشان نمی دهد ، برای اینکه بتوانید دوباره نمایش تصاویر را فعال کنید کافیست عدد دو را مجدد به یک تبدیل کنید .

جا باز کردن روی هارد !

خیلی وقتا پیش اومده ، که می خواستیم خیلی سریع یه فضایی روی هارد کامپیوتر ایجاد کنیم و چیزی رو تو هارد کپی کنیم ! در اینجور مواقع کاری که اکثر کاربران می کنن اینه وارد پوشه های شخصی خودشون می شن و می گردن ببینن چه چیزی رو می تونن پاک کنن ! منم خیلی وقتا با این مشکل مواجه شدم ، مخصوصا در گذشته ها که فضای هارد دیسک کامپیوتر ها خیلی کمتر از الان بود ، ولی خوب دونستنش حتی الانم خالی از لطف نیست ، یکی از درایو های کامپیوتر شما که استعداد زیادی برای خالی کردن هارد داره ، درایویه که ویندوز روش نصبه ! درون فایل های ویندوز پوشه ای قرار داره به نام Temp محتویات این پوشه در ویندوزهای خام خیلی کمه و حجم زیادی نداره ولی به مرور زمان با توجه به میزان نصب برنامه ها ، حذف برنامه ها کار با برنامه های خاص حجم این پوشه زیاد می شه ! و گاها به چندین گیگ می رسه ! در واقع ظاهرا کار این پوشه اینه که یه محل موقت برای فایل هایی که برای برنامه ها اهمیت چندانی نداره ایجاد بکنه ، شما می تونید محتویات این پوشه رو پاک کنید ، فایل های مورد نیاز خودشون دوباره ساخته می شن و هیچ مشکلی برای سیستم شما پیش نمی آد ، محل این پوشه در ویندوز هشت در آدرس زیر قرار دارد 

C:\Users\Persianz\AppData\Local\Temp

تذکر : در آدرس بالا جای پوشه Persianz باید وارد پوشه یوزر پیش فرض خودتون بشید ، در ویندوز هشت وقتی که دکمه استارت ( همون لوگو ویندوز) روی کیبوردتون رو می زنید نام کاربری که باهاش لاگین هستین در ویندوز بالا سمت راست نمایشگر شما مشخصه …

تذکر دوم : پوشه AppData به صورت مخفی می باشد .

عکس گرفتن از صفحه نمایش در سیستم عامل های متفاوت

حتما برای شما هم بار ها پیش اومده ک بخواید از صفحه نمایش در سیستم عامل های مختلف عکس بگیرید البته عموم کاربران اینکارو تو ویندوز خوب بلدن : ) ولی تو سیستم عامل های جدید تر شاید با مشکل همراه باشید با ما همراه باشید تا در ادامه مطلب با نحوه عکس گرفتن از صفحه نمایش در سیستم عامل های ویندوز هشت و یک و ویندوز های قدیمی تر ، لینوکس و دیوایس های اندرویدی و ios آشنا بشید .

 

Windows 
اول از همه با ویندوز 8.1 شروع می کنیم ، مایکروسافت در این نسخه ویندوز یک راه میانبر و سریع برای عکس گرفتن از صفحه نمایش در اختیار کاربران قرار داده شما در این سیستم عامل کافیه تا با نگه داشتن دکمه ویندوز ( دکمه ای که آرم یا لوگو ویندوز روی اون قرار داره ) و زدن دکمه print screen ( که روی اکثر کیبورد ها این نوشته به صورت خلاصه درج شده ) از صفحه خود عکس بگیرید ، بعد از زدن این دو دکمه صفحه نمایش برای یه لحظه تیره می شه و سپس به حالت اول خودش بر می گیرده ، تصاویر گرفته شده بدین صورت در پوشه تصاویر ، زیر شاخه اسکرین شات ذخیره می شن .

در ویندوز های قدیمی تر ، کار یکم پیچیده تر بود ! بدین صورت ک شما ابتدا باید دکمه پرینت اسکرین کیبورد خودتون رومی زدید و سپس نرم افزار پینت ( یا همون نقاشی ) ویندوز رو باز می کردید و از منوی ادیت (Edit) گزینه پیست (Paste) رو انتخاب میزدید ! و سپس عکس رو ذخیره می کردید .

Linux
لینوکس توزیع های متفاوتی داره و ابزار هایی هم در بعضی از توزیع ها برای این منظور در نظر گرفته شده به عنوان نمونه در توزیع ابونتو از مسیر مشخص شده در عکس زیر می تونید ، از صفحه نمایش عکس بگیرید ، همچنین دکمه پرینت اسکرین اینجا نیز جواب می ده : )

Android
در دستگاه های مبتنی بر اندروید ورژن چهار به بالا شما با نگه داشتن دکمه پاور و کم کردن صدا می تونید هر جا که باشید از صفحه نمایش عکس بگیرید ، عکس گرفته شده در پوشه ای به نام اسکرین شاتس در گالری شما قابل دسترس خواهد بود ، توجه داشته باشید در بعضی دستگاه های اندرویدی گاها نرم افزارهایی نیز برای اینکار وجود دارد و ترکیب دکمه پاور و کم کردن صدا همیشه جواب می ده !

IOS
در تمام دستگاهی مبتنی بر ios مانند ایفون ، ایپد و ایپاد تاچ ها جهت عکس گرفتن از صفحه نمایش کافیه دکمه پاور و دکمه هوم رو با هم بگیرید ، تا از صفحه نمایش عکس بگیرید .

تو دستگاهای اندرویدی و اپلی شاید یکم اولش براتون سخت باشه دو تا دکمه رو با هم بزنید ولی بعد از یه مدت دستتون می آد …

آموزش چگونگی پیدا کردن آدرس Public IP در خط فرمان

شاید برای شما پیش آمده باشد که بخواهید موقیعیت جغرافیایی یک IP  را بدست بیاورید.برای اینکار روش ها و سرویس های تحت وب مختلفی وجود دارد.

اما در این مطلب قصد داریم تا اینکار را از طریق خط فرمان (Shell) انجام دهیم.برای اینکار نیاز بهGeoIP داریم که یک ابزار خط فرمانی آزاد و رایگان می باشد که همیشه می توان از طریق ترمینال موقعیت IP های مورد نظر را پیدا کرد.

 

روش نصب GeoIP در فدورا :

برای نصب این نرم افزار کافی است تا بسته ی GeoIP  را از طریق ابزارهای مدیریت بسته ی گرافیکی مانند KPackageKit یاYumex یا Yumex NextGen نصب کنید یا اینکه با استفاده از ابزار مدیریت بسته ی خط فرمانی yum و اجرای این دستور آن  را از طریق مخازن نصب کنید :

 

روش استفاده از برنامه :

برای استفاده از برنامه و پیدا کردن مکان یک IP کافی است تا یک ترمینال باز کنید و دستور زیر را وارد کنید :

که همچین خروجی خواهد داد :

گفتنی است که به جای IP می تون از Hostname نیز استفاده کرد :

 

همانطور که در خروجی دستور بالا مشاهده کردید فقط نام کشور قابل مشاهده است.اما برای بدست آوردن اطلاعات دیگر مانند شهر،Zip Code و موقعیت جغرافیایی و یا دیگر اطلاعات کافی است تا از دیتابیس سایت MaxMind  استفاده کرد که به صورت آزاد و رایگان می توان از آن بهره برداری کرد.بدین منظور در خط فرمان دستورهای پایین را به ترتیب وارد نمایید :

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اکنون اگر برنامه را برای IP قبلی اجرا کنید شاهد همچین چیزی خواهید بود :

 

و اگر بخواهید شهر و اطلاعات دیگر را بدست بیاورید کافی است تا از این دستور استفاده نمایید :

 

که همچین خروجی  را نمایش خواهد داد که شامل شهر،Zip Code ،موقعیت جغرافیایی می باشد :

آموزش چگونگی پیدا کردن آدرس Public IP در خط فرمان

برای پیدا کردن Public IP وب سایت های مختلفی وجود داره اما چطور اینکار رو از طریق خط فرمان انجام بدیم!؟

یکی از دستور هایی که برای پیدا کردن ip بکار میره دستور ifconfig هست.ولی خب این دستور، ip شبکه داخلی رو نشون میده وقتی که شما پشت NAT هستین.برای اینکه IP اینترنتی رو پیدا کنیم کافی هست تا از curl استفاده کنیم.

روش کار خیلی ساده است.اگه بسته ی curl رو نصب ندارید کافی هست تا اون رو نصب کنید :

 

حالا برای پیدا کردن Public IP کافیه یکی از این دستور های پایین رو اجرا کنید :

چگونگی اتصال به اینترنت در سیستم عامل لینوکس

یکی از مهمترین مسائلی که در سیستم عامل لینوکس مطرح است، چگونگی اتصال به اینترنت و استفاده از سرویس دهنده های وب است. 

به طور معمولی، حسابهای PPP مخفف Point to Point Protocol ، برای شماره گیری از طریق خط تلفن و مودم برای ورود به شبکه اینترنت استفاده می شوند.

 

رابط گرافیکی لینوکس، ابزارهای خوبی برای ایجاد حسابهای PPP دارد. ابزارهایی که ارتباط با اینترنت را در لینوکس راحتتر می سازند عبارتند از : 
ابزارهای RP۳ در GNOME و KPPP برای KDE . البته هر یک از این دو را می توان در رابط گرافیکی دیگر استفاده کرد. اما بهتر است که از هر ابزار در محیط خود استفاده شود. 
نکته دیگر، پشتیبانی شدن مودم شما توسط لینوکس است. نسخه های جدید لینوکس، سخت افزارهای بسیاری را پشتیبانی می کند اما شما باید باز هم اطمینان حاصل کنید. برای این کار می توانید به سایت سازنده مودم خود مراجعه کرده و اطلاعات لازم در این مورد را بدست آورید. در سایت redhat.com نیز می توانید از سخت افزارهای پشتیبانی شده در لینوکس مطلع شوید.

● استفاده از RP۳ در GNOME : 
برای اجرای برنامه RP۳ ، از منوی اصلی GNOME گزینه Panel و سپس Add Applet سپس Network و سپس RH PPP Dialer را انتخاب کنید. با این کار، این برای اجرا شده و آیکون آن نیز روی پنل شما اضافه خواهد شد. برای اجرای این برنامه در خط فرمان نیز می توانید این دستور را تایپ کرده و Enter بزنید : 
user/bin/rp۳ 
برای مشاهده تمامی ابزارهای شبکه و تنظیمات مربوط به آن از منوی اصلی GNOME گزینه Programs و سپس Internet و سپس گزینه RH Network Monitor را انتخاب کنید.

● ایجاد یک اتصال جدید : 
برای بوجود آوردن یک اتصال جدید، RP۳ را اجرا کنید. حال از مسیر قبلی، در گزینه Intrnet گزینه DialUp Configuration Tool را انتخاب کنید. اگر شما مودم یا کارت شبکه خود را هنوز پیکربندی نکرده باشید، با پنجره Add New Internet Connection روبرو خواهید شد. در ادامه کار، اگر لینوکس، مودم شما را شناسایی نکرد، شما می توانید در پنجره Edit Modem Properties ، مشخصات مودم خود شامل Port نصب شده، سرعت مودم، نوع خط تلفن و... را وارد کنید.

● مقایسه پورتهای ویندوز و لینوکس : 
com۱ = /dev/ttys۰ 
com۲ = /dev/ttys۱ 
com۳ = /dev/ttys۲ 
com۴ = /dev/ttys۳

در ادامه شناسایی مودم، باید یک شماره تلفن که به وسیله آن به سرویس دهنده اینترنت وصل می شوید، وارد کنید. اگر سرویس دهنده اینترنت در شهر خودتان است، نیازی به وارد کردن کد شهر یا کشور ندارید. در ادامه کار هم باید username و password خود را که برای اتصال به اینترنت دارید، وارد کنید. در قسمت بعدی هم نوع ISP که از آن استفاده می کنید، را انتخاب کنید.

● برقراری و قطع ارتباط : 
پس از اتمام کار یکبار دیگر RP۳ را اجرا کنید. اتصال PPP ای که ساخته اید را انتخاب کنید. حال بر روی مانیتور RP۳ ( جعبه سیاه و کوچکی که روی پنل می آید ) کلیک چپ کنید. اگر در پاسخ به سوالی که می پرسد آیا می خواهید ارتباط آغاز شود، yes بزنید، ارتباط آغاز شده و به همین طریق نیز می توانید ارتباط را قطع کنید. 
در ضمن برای پیکربندی و سفارشی کردن روش اتصال و اطلاعات اتصال، می توانید روی مانیتور RP۳ کلیک راست کرده و گزینه Configure PPP را انتخاب کنید و در پنجره Internet Connectins به این کار بپردازید

جادوی دیسک‌های زنده

یک دیسک زنده یا Live CD یک دیسک قابل بوت شدن است که حاوی نرم‌افزار از پیش پیکربندی شده می‌باشد. این دیسک‌ها این امکان را برای کاربر فراهم می‌کنند تا بدون نیاز به دسترسی به دیسک‌های سخت، بتواند امور خود را انجام دهد (در صورتی که نخواهد اطلاعاتی را ذخیره کند).

شاید از خود بپرسیم که چه دلیلی دارد که کسی بخواهد از یک دیسک بجای یک کامپیوتر دسکتاپ یا لپ تاپ با نرم‌افزارهای نصب شده و آماده، استفاده کند؟

ارزش دیسک‌های زنده، در ابتدای امر برای بسیاری از کاربران روشن نیست. مخصوصا کسانی که عادت به نصب و یا استفاده از نرم‌افزارهای از پیش نصب شده دارند. برای درک بهتر ارزش دیسک‌های زنده مثالی می‌زنیم. تصور کنید کامپیوتری را با توجه به نوع سخت‌افزار و بودجه خود خریداری می‌کنید. هنگامی که آنرا دریافت کردید، دیسک زنده خود را در آن قرار داده و در عرض ۳۰ تا ۴۵ ثانیه، کامپیوتر جدیدتان آماده کار می‌باشد. شما از دیسک سخت آن تنها برای ذخیره داده‌ها استفاده می‌کنید. وقتی کارتان تمام شد، دیسک زنده را خارج و کامپیوترتان را خاموش می‌کنید. حتی اگر کامپیوتر شما دزدیده شود، اطلاعات موجود بر روی آن به درد کسی نخواهد خورد، زیرا شما آنها را توسط Private key خود رمزنگاری کرده‌اید. همچنین بجای دیسک سخت می‌توانید اطلاعات خود را بر روی دیسک‌های USB ذخیره نمایید. از نظر امنیتی، CD شما نمی‌تواند دستکاری یا آلوده شود، زیرا فقط خواندنی است!

تاریخچه مختصر دیسک‌های زنده

یکی از نخستین دیسک‌های زنده، دیسکی بود در قطع یک کارت اعتباری به نام The Linux Bootable Business Card. حجم کلی این دیسک حدود ۵۰ مگابایت است. یکی دیگر از مهمترین دیسک‌های زنده دیگر، Knoppix است که توسط Klaus Knopper ایجاد شده است. پروژه Knoppix توسط Linux Tag حمایت می‌شود. دیسک کلاوس برای ایجاد تمامی اکوسیستم دیسک‌های مشابه Knoppix و برای اهداف مختلفی مانند Bioinformatic، آموزش، جرایم کامپیوتری، بازی و میزکار استفاده شده است. امروزه به حدی انواع مختلف دیسک‌های مبتنی بر Knoppix گسترده شده‌اند که تقریبا برای تمامی نیازها، راه‌حلی به صورت دیسک زنده وجود دارد.

 

بیشتر دیسک‌های زنده امروزی بر پایه لینوکس هستند،بجز دیسک FreeSBIE که مبتنی بر FreeBSDاست. بطور عمده، دیسک‌های زنده حاوی نرم‌افزارهای آزاد تحت مجوزهای GPL یا BSD هستند و می‌توان آنها را بدون محدودیت تکثیر و استفاده کرد، بجز تعداد خاصی که حاوی نرم‌افزارهای غیر-آزاد نیز هستند و تکثیر و توزیع مجدد آنها ممکن است دارای محدودیت‌هایی باشد.

امروزه، پروژه مورفیکس (Morphix) که بر پایه Knoppix بنا نهاده شده است، امکان ساخت دیسک‌های زنده را به آسانی تمام فراهم ساخته است. در وب سایت این پروژه می‌خوانیم: «مورفیکس یک سیستم‌عامل کامل است. برنامه‌هایتان را در آن نصب کنید و به دیگران بدهید. چرا باید دیسک‌های نصب ایجاد کنید؟ به کاربران‌تان یک سیستم‌عامل کامل به همراه فایل‌های خودتان ارائه کنید.»

در صورتی که شما یک مدیر IT در یک سازمان هستید، می‌توانید دیسک زنده‌ای مبتنی بر RPM یا دبیان ایجاد کرده، نرم‌افزارهای لازم را بر روی آن قرار داده، آنرا رمزنگاری و به سازمان خود ارائه کنید. به این صورت می‌توانید کل سازمان خود را در برابر ویروس‌ها و Spyware ها ایمن سازید.

هنگامی که بر روی سیستم خود کار می‌کنید، نیاز به ذخیره سازی داده دارید. مثلا فایل‌هایی را ایجاد می‌کنید که باید ذخیره و نگهداری شوند. هنگامی که از یک دیسک زنده استفاده می‌کنید، چندین گزینه در اختیار دارید. شما می‌توانید از کلیدهای USB که امروزه با ظرفیت‌های ۱ گیگابایت و حتی بالاتر نیز موجود هستند، استفاده کنید و یا می‌توانید فایل‌های خود را بر روی سرویس‌دهنده‌های راه دور که بر روی اینترنت قرار دارند و شما با استفاده از VPN به آنها متصل می‌شوید، ذخیره نمایید. همچنین راه‌هایی وجود دارد تا اطلاعات خود را در پوشه Gmail تان ذخیره نمایید.

گردشی در دنیای دیسک‌های زنده

آزادی که جامعه نرم‌افزارهای آزاد بر آن بنا نهاده شده، امکان ایجاد گستره روز افزونی از دیسک‌های زنده را فراهم ساخته است. اکنون مروری بر این دیسک‌های زنده خواهیم داشت.

دیسک ADIOS

دیسک زنده ADIOS دیسک زنده‌ای مبتنی بر Fedora است. هنگامی که بوت شده و وارد سیستم می‌شود، به ظاهر شبیه RHEL است و دارای مجموعه نرم‌افزارهای اداری کاملی است. مانند OpenOffice، موزیلا و Evolution. هدف از ایجاد ADIOS در حقیقت به عنوان ابزاری آموزشی برای مبانی شبکه و پردازش‌های توزیع شده می‌باشد. نکته قابل توجه در آن این است که مبتنی بر فدورا است.

دیسک Dyne:bolic

هدف از تهیه این دیسک پوشش نیازهای چند رسانه‌ای و تولیدات چند رسانه‌ای است. با استفاده از این دیسک، شما می‌توانید صوت و ویدئو تولید کرده و آنها را در اینترنت پخش (Broadcast) کنید. شما قادر خواهید بود تا با استفاده از ابزارهای نصب شده در یک کامپیوتر معمولی، صوت و تصویر را ضبط، ویرایش و endodeکرده و بصورت stream در اینترنت پخش کنید. این امکان وجود دارد تا در عرض ۶۰ ثانیه، یک ایستگاه رادیو و تلویزیونی اینترنتی را با استفاده از این دیسک برپا کنید.

دیسک Knoppix

همانطور که در بالا نیز اشاره شد، این دیسک استاندارد طلایی دیسک‌های زنده به شمار می‌رود. این دیسک دارای انواع منشعب شده بسیار گسترده‌ای برای نیازها و محیط‌های مختلف است.

دیسک SLAX

این دیسک زنده مبتنی بر توزیع Slackware که یکی از توزیع‌های بسیار قدیمی لینوکس است، می‌باشد. این دیسک ادامه دهنده سنت Slackware بوده و به همین دلیل نیز مورد توجه قرار گرفته است.

دیسک GeexBox

این دیسک یکی از دیسک‌های منشعب شده از Knoppix است که می‌تواند کامپیوتر شما را به یک پخش کننده دیجیتالی تبدیل کند. این دیسک می‌تواند DivX، DVD، VCD، SVCD و Audio CD ها را به راحتی پخش کند. کافی است تا تلویزیون خود را به خروجی TV کامپیوتر مجهز به GeexBox متصل کرده و یک پخش کننده تمام عیار داشته باشید.

دیسک‌های زنده آموزشی

تعداد زیادی دیسک زنده برای مقاصد آموزشی ایجاد شده است. آموزش جایی است که در آن موج آینده نوآوران یک جامعه تربیت می‌شوند. برخی از پروژه‌هایی که به ایجاد دیسک‌های زنده آموزشی اشتغال دارند، عبارتند از:

SkoleLinux، The Open Source Education Foundation، Organization for Free Software in Education and Teaching، The K12 Project و The School Forge.

نتیجه گیری

سیستم‌های مبتنی بر CD روز به روز گسترش می‌یابند. این حقیقت که دیسک‌های CD کندتر از دیسک‌های سخت هستند، نباید باعث نادیده یا کم اهمیت انگاشتن ارزش والای دیسک‌های زنده در سازمان‌ها شود. برخی از پروژه‌هایی که برای از میان بردن این محدودیت‌ها فعال هستند، عبارتند از Stateless Linux Project at Red Hat وFreeNX project. با استفاده از محصولات این پروژه‌ها می‌توانید ایستگاه‌های کاری بدون دیسک سخت در شبکه خود راه‌اندازی نمایید

لینوکس با ویندوز چه فرقی دارد

یکی از نخستین سوالاتی که در ذهن هر کاربری که به تازگی نام لینوکس به گوشش خورده است، مطرح می‌شود، این است که خوب لینوکس چه تفاوتی با ویندوز دارد؟ من در این مقاله قصد دارم بدون اینکه وارد مسائل خیلی فنی شوم، این موضوع را تشریح کنم.

یکی از نخستین سوالاتی که در ذهن هر کاربری که به تازگی نام لینوکس به گوشش خورده است، مطرح می‌شود، این است که خوب لینوکس چه تفاوتی با ویندوز دارد؟ من در این مقاله قصد دارم بدون اینکه وارد مسائل خیلی فنی شوم، این موضوع را تشریح کنم.لینوکس چیست؟ لینوکس به خودی خود، یک هسته (Kernel) است. هسته، بخش اصلی سیستم‌عامل را تشکیل می‌دهد که کار آن کنترل داده‌ها، مدیریت حافظه، سخت‌افزار، ورود و خروج داده‌ها و تمامی موارد اصلی سیستم‌عامل می‌باشد. لینوکس به خودی خود سیستم‌عامل به شمار نمی‌رود، بلکه با استفاده از ابزارهایی که پروژه بازمتن (OpenSource) گنو (GNU) برای آن تولید کرده است، تبدیل به یک سیستم‌عامل کامل می‌شود (به همین دلیل است که لینوکس را معمولا گنو/لینوکس یا GNU/Linux می‌نامند) و با اضافه کردن سایر نرم‌افزارهای بازمتن به آن، می‌توان از آن در موارد متعددی مانند سرویس‌دهنده‌ها، ایستگاه‌های کاری، کامپیوترهای روی‌میزی، ابر رایانه‌ها، ابزارهای صنعتی و پزشکی که دارای سیستم‌های درونه‌ای (Embedded) می‌باشند و... استفاده کرد. از نظر فنی، لینوکس را می‌توان نمونه بازمتن سیستم‌عامل یونیکس نامید. زیرا بر اساس استاندارد POSIX پیاده سازی شده و کاملا با آن سازگار است. بنابراین لینوکس را می‌توان نواده سیستم‌عامل پرسابقه و مستحکم یونیکس دانست که البته خواص خوب آنرا نیز به ارث برده است. اکنون تفاوت‌های اصلی لینوکس و ویندوز را با هم می‌شماریم: 
 

۱- سیستم‌عامل آزاد لینوکس یک سیستم عامل آزاد و بازمتن است. 
کد منبع آن در اختیار همگان قرار دارد و همه می‌توانند در کدهای آن تغییر ایجاد کرده و بنا به نیازشان استفاده کنند. آزاد و در دسترس بودن کدهای منبع سبب می‌شود تا بتوانید از طرز کارکرد دقیق سیستم‌عامل مطلع شوید. شما لینوکس را می‌توانید به هر تعداد کپی کرده و بین دوستانتان پخش کنید. در سمت مقابل، ویندوز یک سیستم‌عامل اختصاصی است که کد منبع آن سری نگهداشته شده است و برای همگان در دسترس نیست. شما نمی‌توانید بفهمید که واقعا در زیر سیستم‌عامل ویندوزتان چه می‌گذرد؟ آیا یک برنامه جاسوسی در آن پنهان نشده است؟ بعیدنیست. سیستم عامل ویندوز رایگان نبوده و تحت حمایت قانون کپی‌رایت قرار دارد. شما نمی‌توانید آنرا کپی کرده و پخش کنید. در صورت این کار شما خلاف‌کار هستید و جریمه و مجازات خواهید شد. (فعلا نه در ایران ولی در ۴-۶ سال آینده بله) لینوکس را به هواپیمایی تشبیه کرده‌اند که هر قسمت از انرا در جایی ساخته‌اند. لینوکس واقعا محصول کشور خاصی نیست. تعداد زیادی از مردم در سرتاسر جهان در حال کار بر روی آن و توسعه آن هستند. تعداد برنامه نویسانی که روی بخش‌های مختلف سیستم‌عامل لینوکس کار می‌کنند، به حدود ۴۰۰ هزار نفر می‌رسد، در حالی که تعداد کل برنامه‌نویسان مایکروسافت کمتر از ۱۰۰۰۰ نفر است. همین، تفاوت کیفیت کار را مشخص می‌کند.شما با سیستم‌عامل لینوکس آزاد هستید. لازم ندارید تا از نرم‌افزارهای اختصاصی استفاده کنید و تحت انقیاد آنها در آیید. 
 

۲-سرعت، قدرت، پایداری 
لینوکس نواده سیستم‌عامل یونیکس است. بنابراین ساختار کلی این سیستم‌عامل کاملا با ویندوز متفاوت است. این به این معنی است که مثلا شما نخواهید توانست برنامه‌هایی که در ویندوز دارید، روی لینوکس اجرا نمایید (البته راه‌هایی وجود دارد – شبیه سازها - ولی در حالت عادی خیر). یکی از خواص اصلی سیستم‌عامل‌های خانواده یونیکس، پایداری و استقامت بسیار بالای آنهاست. این سیستم‌عامل‌ها به این راحتی‌ها خراب نشده و به ندرت نیاز به بوت مجدد پیدا می‌کنند. لینوکس‌هایی وجود دارند که شما می‌توانید سالها بدون نیاز به بوت، از آنها استفاده نمایید. در سمت مقابل، حتی جدیدترین و پایدارترین سیستم‌های ویندوز به اندازه یک موی لینوکس پایدار نیستند. برای بکارگیری سیستم‌های ویندوز به عنوان سرویس دهنده به حافظه و پردازنده‌های قویتری نیاز دارید و مطمئن باشید اگر هر هفته آنرا بوت نکنید، از کار خواهد افتاد! من حدود ۲ سال است با این سیستم‌عامل کار می‌کنم. تنها یکبار مجبور شده‌ام بدلیل اشکال در کارت صوتی آنرا بوت کنم. (فقط کارت صوتی از کار افتاده بود!) در صورتی که در ویندوز، شما اگر خیلی شانس داشته باشید، حتما هفته‌ای ۲-۳ مشکل را که منجر به بوت خواهند شد، خواهید داشت. 
معمولا سیستم‌عامل لینوکس به راحتی خراب نمی‌شود و برعکس ویندوز مجبور نیستید تا آنرا هر چندماه یکبار مجددا نصب کنید. حتی برخی از انواع لینوکس به نصب «یکبار برای تمامی عمر» مشهور هستند. این گونه سیستم‌ها را می‌توانید حین کار و حتی بدون بوت، به نسخه‌های جدیدتر ارتقا دهید. 
 

۳- امنیت، امنیت، امنیت 

امروزه در دنیایی متکی بر فناوری اطلاعات زندگی می‌کنیم که هر لحظه به خطر افتادن جریان اطلاعات منجر به بروز خسارت‌های تجاری جبران ناپذیری خواهد شد. امروزه همه به دنبال یک سکوی (Platform) امن‌تر برای اجرای برنامه‌های کاربردی و سروی‌دهنده‌ها هستند. 
لینوکس حرف‌های زیادی برای گفتن در سمت امنیت دارد. بسیاری از قابلیت‌های امنیتی که در ویندوز وجود ندارند و یا فقط با اضافه کردن نرم‌افزارهای اضافی قابل دسترسی می‌باشند، بطور درونی و پیش‌گزیده در لینوکس پیاده سازی شده‌اند.لینوکس از ابتدا برای محیط‌های شبکه‌ای و چند کاربره طراحی شده است و همین باعث رعایت مسائل امنیتی از ابتدا در آن شده است، درحالی که ویندوز اینگونه نبوده و درحال حاضر نیز از نظر امنیتی دارای نقاط ضعف فراوانی است. مثلا یک برنامه مخرب با استفاده از همین ضعف‌های امنیتی می‌تواند کل سیستم‌عامل را نابود کند، ولی در صورتی که مورد مشابهی در لینوکس وجود داشته باشد، حداکثر به دایرکتوری خانگی کاربر اجرا کننده آسیب خواهد رسید، نه کل سیستم‌عامل. اینطور نیست که لینوکس فاقد هر گونه اشکال امنیتی باشد، خیر، ولی باز بودن کد منبع آن باعث می‌شود تا بسیاری از اشکالات امنیتی پیش از ایجاد خسارت و در مراحل توسعه و برنامه نویسی برنامه بر ملا شده و رفع شوند.

اگر كاربر ويندوز باشيد و براي نخستين بار به دنياي لينوكس قدم بگذاريد، قطعا ساختار دايركتوري‌هاي لينوكس به‌نظرتان عجيب خواهد رسيد.

در لينوكس، ديگر از درايو C و كلا درايوهاي هاردديسك خبري نيست و علامت/ جايگزين آنها شده است و دايركتوري‌هاي موجود در اين فولدر، همگي حروفي رمزآلود و سه يا چهار حرفي دارند. 

استاندارد ساختار سيستم فايل سلسله‌مراتبي لينوكس، (FHS) در سيستم‌هاي عامل لينوكسي و يونيكسي ساختار سيستم‌فايل را مشخص مي‌كند. اين سيستم ‌فايل‌ها شامل دايركتوري‌هايي است كه به‌طور پيش‌فرض فعال نيست. 

دايركتوري root (/)

همه چيز در سيستم لينوكس تحت دايركتوري/ قرار دارد. نام اين دايركتوري root يا ريشه‌ است. دايركتوري روت شبيه به C: در ويندوز است، اما به ياد داشته باشيد كه دقيقا اين گونه نيست و فقط مثالي است براي درك

راحت‌تر اين موضوع. در ويندوز پارتيشن‌هاي ديگر در درايوهاي بعدي به‌نام‌هاي مثلا D: و... قرار دارد، اما اين درايوها در لينوكس درون همان مسير روت قرار مي‌گيرد. 

bin/ – دايركتوري الزامي براي كاربر

دايركتوري bin/ شامل برنامه‌هاي (باينري‌ها) مخصوص كاربر است كه هنگام اجراي سيستم در حالت تك‌كاربر بايد فعال و حاضر باشد. نرم‌افزارهايي چون فايرفاكس در usr/bin/ نصب مي‌شود، در حالي كه برنامه‌هاي مهم

سيستمي همچون Bash و امثال آن در دايركتوري bin/ قرار مي‌گيرد. دايركتوري usr/ را معمولا در پارتيشن ديگري قرار مي‌دهد، فايل‌هاي موجود در bin/ براي سيستم مهم است؛ چرا كه اين دايركتوري براي كاركرد صحيح

سيستم نقش اساسي بازي مي‌كند. دايركتوري sbin/ نيز عملكرد مشابهي دارد و باينري‌هاي مديريتي سيستم در آن قرار مي‌گيرد. 

boot/ – دايركتوري فايل‌هاي بوت استاتيك

دايركتوري boot​/شامل فايل‌هايي است كه براي بوت سيستم الزامي است. براي مثال فايل‌هاي GRUB در اين دايركتوري قرار مي‌گيرد. همچنين هسته لينوكس در اين دايركتوري قرار دارد.

فايل‌هاي پيكربندي و تنظيمات بوت‌لودر در اين دايركتوري نيست و در etc/ قرار دارد. 

cdrom/ – مانت پوينت تاريخي سي‌دي‌ها

دايركتوري cdrom/ ديگر بخشي از استاندارد FHS نيست، اما هنوز در اوبونتو و ديگر سيستم‌هاي عامل استفاده مي‌شود.

اين دايركتوري محلي موقت براي دسترسي به سي‌دي‌رام است. هر چند محل استاندارد آن، دايركتوري ديگري با نام media/ است. 

dev/ – فايل‌هاي دستگاه‌ها

لينوكس با دستگاه‌ها نيز همانند فايل‌ها برخورد مي‌كند و دايركتوري dev/ شامل تعدادي از فايل‌هاي مخصوص مي‌شود كه همگي نماينده دستگاه خود هستند.

البته اينها فايل‌هاي حقيقي نيست و تنها به شكل فايل نشان داده مي‌شود. 

مثلا dev/sda/ نمايانگر نخستين درايو ساتا در سيستم است. اگر بخواهيم اين درايو را پارتيشن‌بندي كنيم، بايد به‌كمك يك ويرايشگر مسير dev/sda/ را پارتيشن‌بندي كنيم. 

اين دايركتوري همچنين شامل شبه‌دستگاه‌ها نيز مي‌شود. شبه‌دستگاه‌ها مجازي هستند و در حقيقت به سخت‌افزاري نگاشت نشده‌اند.

براي مثال dev/random/ عددي رندوم توليد مي‌كند. dev/null/ دستگاه مخصوصي است كه هيچ خروجي‌ توليد نمي‌كند و به‌طور خودكار تمام ورودي‌ها را ناديده مي‌گيرد.

در واقع وقتي خروجي يك دستور را به دستگاه dev/null/ مي‌فرستيد، در حقيقت آن را ناديده مي‌گيريد. 

etc/ – فايل‌هاي تنظيمات

اين دايركتوري شامل فايل‌هاي پيكربندي است و مي‌تواند توسط ويرايشگرهاي متن و واژه‌پردازهاي سيستم ويرايش شود. بايد توجه داشت كه دايركتوري etc/ شامل فايل‌هاي تنظيمات تمام سيستم است.

فايل‌هاي تنظيماتي كه به هر كاربر مربوط مي‌شود و مخصوص خود كاربر است در دايركتوري home هر كاربر وجود دارد. 

home/ ـ دايركتوري كاربران

اين دايركتوري براي هر كاربر ساخته مي‌شود. براي مثال اگر نام كاربري شما ali باشد، مسيري به‌نام home/ali/ توليد مي‌شود. اين فولدر شامل داده‌هاي هر كاربر و تنظيمات مرتبط با شناسه او خواهد بود.

همچنين كاربران ابتداي امر تنها مي‌توانند درون دايركتوري home خود فايل ايجاد كرده و دسترسي نوشتن داشته باشند. براي ويرايش ديگر بخش‌هاي سيستم، كاربران عادي بايد از ادمين سيستم اجازه بگيرند. 

lib/ – دايركتوري كتابخانه‌هاي مشترك

دايركتوري lib/ شامل كتابخانه‌هايي است كه باينري‌هاي اساسي سيستم كه در bin/ و sbin/ اجرا مي‌شود به آن نياز دارد. اين كتابخانه‌ها همچنين توسط باينري‌هاي موجود در usr/bin/ نيز استفاده مي‌شود. 

lost+found/ – دايركتوري فايل‌هاي ريكاوري شده

هر سيستم فايل لينوكس يك دايركتوري lost+found دارد. اگر سيستم فايل به‌هر دليلي خراب شود، در بوت بعدي سيستم فايل از اول چك مي‌شود.

فايل‌هاي خراب‌شده و يافته شده در اين عمليات در اين دايركتوري قرار مي‌گيرد تا بتوان بيشتر فايل‌ها را ريكاوري كرد. 

media/ – دستگاه‌هاي جانبي

دايركتوري media/ شامل زيرشاخه‌هايي است كه در آن دستگاه‌هاي وصل شده به سيستم نشان داده مي‌شود. منظور از اين دستگاه‌ها، دستگاه‌هاي حافظه است.

از اين رو هاردهاي اكسترنال، فلش‌درايوها، ام‌پي‌تري پليرها و... در اين شاخه قرار مي‌گيرد. همچنين در سيستم فايل استاندارد FHS، سي‌دي رام نيز در اين فولدر قرار دارد. 

mnt/ ـ نقاط اتصال موقت

از قديم عرف بود كه مديرهاي سيستم از دايركتوري mnt (كه مخفف عبارت mount) است، براي مانت‌كردن درايوهايي با سيستم فايل غير از لينوكس استفاده كنند.

مثلا اگر پارتيشن ويندوزي را مانت مي‌كردند، آن را به mnt/windows/ وصل مي‌كردند. هر چند مي‌توان هر فايل‌سيستمي را در هر نقطه از سيستم قرار داد.

opt/ – پكيج‌هاي اختياري

دايركتوري opt/ (مخفف Optional) شامل زيردايركتوري‌هايي مي‌شود كه پكيج‌هاي اختياري نرم‌افزاري در آن قرار مي‌گيرد.

اين دايركتوري معمولا توسط نرم‌افزارهاي تجاري كه از ساختار استاندارد لينوكسي پيروي نمي‌كند در اين دايركتوري قرار مي‌گيرد. 

proc/ – فايل‌هاي كرنل و پروسس‌ها

دايركتوري proc/ همانند دايركتوري dev/ است و شامل فايل‌هاي استاندارد نيست. اين فايل‌هاي مخصوص اطلاعات سيستم و پروسس‌ها را نشان مي‌دهد. 

root/ – دايركتوري مخصوص شناسه root

دايركتوري root/ در واقع دايركتوري home/ است، اما براي شناسه root. اين دايركتوري مستقيما از/ ريشه گرفته است و در پارتيشن اصلي سيستم قرار مي‌گيرد، در حالي كه مي‌توان دايركتوري home/ را به پارتيشن‌ها و ديسك‌هاي ديگر نسبت داد.

run/ – دايركتوري وضعيت نرم‌افزارها

دايركتوري run/ نسبتا جديد است و جاي استانداردي به نرم‌افزارها مي‌دهد كه فايل‌هاي موقت هنگام اجرا از جمله سوكت‌ها و شناسه پروسس‌ها را در آنجا قرار دهد.

اين فايل‌ها در tmp/ قرار نمي‌گيرد؛ چرا كه tmp/ ‌مي‌تواند پاك شود. 

sbin/ – باينري‌هاي مديريتي سيستم

دايركتوري sbin/ مشابه دايركتوري bin/ است. اين دايركتوري شامل باينري‌هاي اساسي سيستم است كه توسط شناسه root و براي مقاصد مديريتي مي‌تواند اجرا شود. 

selinux/ – سيستم فايل مجازي SELinux

اگر توزيع شما از SElinux براي امنيت سيستم استفاده مي‌كند (فدورا و رد‌هت دو مثال است كه از selinux استفاده مي‌كند). اين دايركتوري در آنها وجود دارد و شامل فايل‌هايي است كه توسط SElinux استفاده

مي‌شود. اين دايركتوري مشابه proc/ است. اوبونتو از SELinux استفاده نمي‌كند و حضور اين فولدر در اوبونتو باگ است. 

srv/ – داده‌هاي سرويس

اين دايركتوري داده‌هايي را در بر مي‌گيرد كه سرويس‌ها در اختيار سيستم قرار مي‌دهد. اگر از Apache HTTP Server براي ميزباني يك وب‌سايت استفاده كنيد، فايل‌هاي وب‌سايت خود را در اين فولدر قرار خواهيد داد.

tmp/ – فايل‌هاي موقت

نرم‌افزارها فايل‌هاي موقت را در اين دايركتوري ذخيره مي‌كند. اين فايل‌ها وقتي سيستم ريست مي‌شود، حذف شده و مي‌تواند توسط نرم‌افزارهايي مثل tmpwatch نيز حذف شود. بنابراين اين محل براي ذخيره‌سازي فايل‌ها مناسب نيست. 

usr/ – باينري‌هاي كاربر

در اين دايركتوري نرم‌افزارها و فايل‌هاي مورد استفاده كاربران، قرار مي‌گيرد. براي مثال نرم‌افزارهاي غيراساسي همچون فايرفاكس در اين دايركتوري قرار گرفته و در bin/ ذخيره نمي‌شود.

كتابخانه‌هاي مورد نياز اين نرم‌افزارها نيز در دايركتوري usr/lib/ قرار مي‌گيرد. دايركتوري usr/ همچنين دايركتوري‌هاي ديگري درون خود دارد كه به همين منظور به‌كار مي‌رود؛ همانند usr/share/.

دايركتوري usr/local/ شامل نرم‌افزارهاي كامپايل‌شده لوكال است كه به‌طور پيش‌فرض در اين دايركتوري مي‌رود. اين دايركتوري باعث مي‌شود نرم‌افزارهاي كامپايل شده درون سيستم پخش نشود. 

var/ – دايركتوري فايل‌هاي داده‌اي متغير

دايركتوري var/ دايركتوري قابل نوشتني است كه در مقابل با usr/ قرار مي‌گيرد. دايركتوري usr/ در شرايط عادي فقط خواندني است.

فايل‌هاي گزارش (log) و چيزهاي ديگر كه به‌صورت عادي در usr/ قرار مي‌گيرد، به دايركتوري var/ مي‌رود. براي مثال فايل‌هاي گزارش را مي‌توان در دايركتوري var/log/ مشاهده كرد.

 

ارتش آمریکا به لینوکس روی آورد

 

غیرفعال کردن صداهای خوش‏آمدگویی در Ubuntu

 

5 ترفند کاربردی برای لینوکس کاران!

بدون شک یک کامپیوتر رومیزی با لینوکس بسیار امن‌تر از همان کامپیوتر با سایر سیستم‌عامل ها خواهد بود. نکته مهم این است که همیشه برای رسیدن به یک سطح خوب امنیتی حتما لازم نیست از نرم‌افزارهای امنیتی و تکنیک‌های خاص استفاده کنید. گاهی اوقات آسان‌‌ترین را‌ه‌ها برای کسب امنیت، آنهایی هستند که به آسانی فراموش می‌شوند. ممکن است احساس کنید این موارد بسیار عادی هستند اما شاید در همین نکات عادی راه‌کارهای امنیتی‌ای بیابید که تاکنون نمی‌دانستید. اگر یک کاربر تازه‌کار لینوکس هستید، 10 ترفندی که در ادامه معرفی خواهیم کرد محل خوبی برای شروع است. در نتیجه مطمئن باشید تجربه‌ خوبی از لینوکس خواهید داشت.

1- قفل کردن صفحه‌ نمایش (Screen Lock) و خروج از سیستم (Log Out) مهم هستند. بیشتر کاربران فراموش می‌کنند که لینوکس محیطی چندکاربره دارد. به همین خاطر، شما می‌توانید از سیستم خارج شوید و سایرین وارد سیستم شوند (Log In). این هم بدین معنی است که دیگران هم می‌توانند به سیستم شما دسترسی داشته باشند، و هم بدین معنی که شما نیز می‌توانید و باید هنگامی که کارتان تمام می‌شود از سیستم خارج شوید. البته خروج از سیستم تنها گزینه‌ مقابل روی شما نیست.
اگر تنها کاربر سیستمتان هستید، می‌توانید به جای خروج، صفحه را قفل کنید. قفل کردن صفحه به سادگی صورت می‌گیرد و به این معنی است که هنگام بازگشت به سیستم یک پسورد از شما خواسته می‌شود. فرقی که قفل کردن با خروج از سیستم دارد اینست که می‌توانید برنامه‌ها را در حال اجرا رها کنید و صفحه را قفل نمایید. وقتی که با وارد کردن پسورد سیستم را باز می‌کنید همان برنامه‌ها کماکان در حال اجرا هستند.

۲- پنهان کردن فایل‌ها و پوشه‌ها یک محکم کاری سریع است. در لینوکس فایل‌ها و پوشه‌ها با اضافه کردن یک نقطه "." به ابتدای اسمشان پنهان (Hidden) می‌شوند. بنابراین برای مثال فایل "Test" در یک مرورگر فایل نمایش داده می‌شود اما "Test." نه. اکثر کاربران نمی‌دانند که اجرای دستور "ls - a" فایل‌ها و پوشه‌های پنهان را نمایش خواهد داد. در حالت گرافیکی هم با زدن همزمان دکمه‌های "Ctrl + H" می‌توانید فایل‌ها و پوشه‌های پنهان را ببینید. بنابراین اگر فایل و پوشه‌هایی دارید که نمی‌خواهید همکارانتان آنها را ببینند، به راحتی می‌توانید یک نقطه به ابتدای نام آنها بیافزایید. از خط فرمان هم می‌توانید با اجرای این دستور این کار یعنی mv test .test از آن استفاده کنید.

۳- فراموش نکنید همواره یک پسورد خوب ضروری است. کلید طلایی شما برای امنیت در یک کامپیوتر لینوکس، پسوردتان است. اگر پسوردتان را به دیگران بگویید یا یک پسورد ضعیف و قابل حدس زدن داشته باشید گویی که کلید طلایی‌یتان را به دیگران داده‌اید. اگر برای مثال از توزیعی مانند اوبونتو استفاده می‌کنید، یک پسورد نسبت به فدورا به کاربران اختیارات بیشتری می‌دهد. پس باید مطمئن باشید که یک پسورد قوی انتخاب کرده‌اید. برنامه‌های تولیدکننده‌ پسورد نیز وجود دارند که می‌توانند کمکتان کنند. برای مثال Automated Password Generator گزینه خوبی است.

۴- نصب کردن نرم‌افزارهای اشتراک فایل یک سرازیری لغزنده است. بسیاری از کاربران لینوکس تمایل زیادی به اشتراک فایل دارند. اگر می‌خواهید این ریسک را در خانه انجام دهید، اشکالی ندارد. اما وقتی سر کار هستید، نه تنها راه را برای یک دعوا و مرافعه توسط شرکت با خودتان باز کرده‌اید، (ترفندستان) بلکه راه را برای کاربران دیگر نیز باز می‌گذارید که ممکن است به اطلاعات حساسی روی کامپیوترتان دسترسی داشته باشند. پس، به عنوان یک قانون، نرم‌افزارهای اشتراک فایل را نصب نکنید.

۵- به روز رسانی سیستم به طور مرتب، یک کار عاقلانه است. لینوکس ویندوز نیست. در ویندوز شما به روز رسانی‌های امنیتی را هنگامی دریافت می‌کنید که مایکروسافت آنها را منتشر کند؛ که می‌تواند چندین ماه بعد باشد. در لینوکس یک به روز رسانی امنیتی ممکن است چند دقیقه یا چند ساعت بعد از شناسایی یک حفره‌ امنیتی منتشر شود. هم در KDE و هم در Gnome نرم‌افزارهای به روز رسانی از اینترنت وجود دارند. اگر همیشه آنها را در حال اجرا داشته باشید می‌توانید از انتشار موقع یک به روز رسانی مطلع شوید. بی‌خیال به روز رسانی‌ها نشوید! حتما دلیلی وجود دارد که آنها منتشر می‌شوند.

یکی از ساده‌ترین کارها در سیستم‌عامل گنو/لینوکس و به طور خاص توزیع اوبونتو ایجاد کانکشن برای اتصال به اینترنت ADSL است.

 

اگر نام کاربری و رمز عبور در مودم ADSL شما از قبل تنظیم شده باشد و DHCP در مودم شما فعال باشد، در اوبونتو اصلا نیازی به تنظیمات نیست.

وقتی سیستم‌عامل راه‌اندازی می‌شود به طور خودکار کارت شبکه آی‌پی خود را از DHCP دریافت و به اینترنت متصل می‌شود.

اما اگر مودم شما در حالت Bridge قرار داشته باشد،‌ شما باید یک کانکشن برای اتصال به اینترنت بسازید. در این نوشته قدم به قدم طریقهٔ ساخت کانکشن در اوبونتو را توضیح خواهم داد:

۱- از پانل بالا در قسمت راست آیکن شبکه را پیدا کنید. ممکن است آیکن شبکه شما با این یکی فرق داشته باشد.

۲- سپس به سر برگ DSL‌ رفته و بر روی گزینه‌ی Add کلیک کنید.

۳- در مرحله‌ی بعد باید اطلاعات مورد نیاز اتصال را وارد کنید و در نهایت بر روی گزینه‌ی Apply‌ کلیک کنید.

۴- پس از اتمام این مراحل با کلیک بر روی آیکن شبکه و انتخاب اتصالی که ساخته‌اید می‌توانید به اینترنت متصل شوید.