اشعار اجرا شده توسط جواد مقدم

فاطمه كو تا ببيند مرتضي در خون نشسته
تا بيايد بهر ياري مادر پهلو شكسته
آيد آن بانوي غمناك بيند افتاده بر خاك
آيد با چادر خود خون فرقش را كند پاك
يا علي جان يا علي جان
خون دلهايي كه خورده مرتضي از داغ زهرا
ريزد از فرق سر او روي خاك شهر غم ها
كوفه شد همچون مدينه بي وفا و پر ز كينه
تازه شد بر آل عترت ماجراي زخم سينه
يا علي جان يا علي جان
كودكان كوفه ديگر مهربان بابا ندارند
كيسه نان شبانه نيمه شب ها ندارند
فرق بابا كشته گلگون هر يتيمي زار و محزون
مي زند بر سينه و سر از غم مولاي دلخون
يا علي جان يا علي جان

اجرا شده در رمضان سال 138

تنگ غروب بچه ها بيايد منو ياري بديد
پاشيد براي يتيما سفره افطاري بديد
دختر من چادر تو با اشك چشمت تر نكن
كشتي منو با گريه هات مادر مادر مادر نكن
بابا بابا بابا مرو مرو
زهر ستم كرده اثر چشام داره تا مي بينه
چشاي تاريك بابا باز در و ديوار مي بينه
دختر من چادر تو با اشك چشمت تر نكن
كشتي منو با گريه هات مادر مادر مادر نكن
بابا بابا بابا مرو مرو
گريه نكن تا كه بگم وصيتاي آخر
بريز ميون كفنم خاك مزار مادر
ياري كنيد كه پا بشم تو نفساي آخرم
مادرتون منتظر بايد برم بايد برم
چيزي نمونده تا بيام فاطمه جون كنار تو
تو اومدي و سر شده زمون انتظار تو
تنگ غروب بچه ها بيايد منو ياري بديد
پاشيد براي يتيما سفره افطاري بديد
بابا بابا بابا مرو مرو
چيزي نمونده تا بيام فاطمه جون كنار تو
تو اومدي و سر شده زمون انتظار تو
منتظرم بيا بشين بيا و زخممو ببين
بزار كه ياريت بكنم تا كه نيفتي رو زمين
شبيه اون روزايي كه تو بودي بين بسترت
با پر معجر مي گيره اشك چشام دخترت
وصيت كربلا رو بايد بگم تا بدونيد
همه برن بيرون فقط حسين و عباس بمونيد
اي گل نازنين شير بچه ام بنين
مي خوام باهات حرف بزنم پيش برادرت بشين
اگه مي خواي كه شاد بشه دختر شاه عالمين
عباس من تو كربلا جون تو و جون حسين
وقتي چشات تير مي خوره حرف من بياد بيار
به جاي دستات پسرم با زانوهات تير درار
بابا بابا بابا مرو مرو

افتاده به دامم چو صيدم به پاي ادب
مست مي ناب سبوي امير عرب
هر سحر و هر روز و هر شب به ميخانه ام
زنجير بياريد ببينيد كه ديوانه ام
علي علي حيدر يا حيدر يا حيدر مدد
باده و مي و جام بياريد علي ساقي است
عالم همه فاني و فاني علي باقي است
آتش تو مولا ز جانم شرر مي كشد
كبوتر قلبم به سوي تو پر مي كشد
علي علي حيدر يا حيدر يا حيدر مدد
ساقيا خمارم بده جام به دستم علي
ساقيا بريز مي بريز مي كه مستم علي
علي اي نگاه و صدا و كلام خدا
علي اي تمام تمام تمام خدا
گردش زمين بر مدار نجف ممكن است
گر چه همه جا هست خداوند نجف ساكن است
علي علي حيدر يا حيدر يا حيدر مدد
مي بزن و مي نوش ز جامش بگو يا علي
نفس مسيحا بزن تو فقط با علي
خاك كف پاي غلامش شفا مي دهد
آتش جهنم به اذنش بهشت مي شود
ساقيا خمارم بده جام به دستم علي
ساقيا بريز مي بريز مي كه مستم علي

باباجون اشك چشات عالمي رو غرق مي كنه
خنده هاي امشبت با هر شبت فرق مي كنه
من نديدم كه يه بار كنار سفره سير بشي
باباجون كشتي من بگو چرا آه مي كشي
بابا بابا مرو بابا مرو
واسه اين آه مي كشم كه مرغ پر بسته شدم
ديگه از زندگي بي فاطمه خسته شدم
باباجون چرا نگات به آسمون دوخته شده
لحظه لحظه صورتت سرخ بر افروخته شده
خنده هات تير غم به قلب رنجور مي زنه
نمي دونم كه چرا دلم داره شور مي زنه
گريه و خنده شوق كه اگه خدا بخواد
بعد عمري مادرت براي ديدنم مياد
دخترم جون بابا غصه هات كنار بزار
همه دلشورت و براي كربلا بزار
واسه آسمون دارم حالم توصيف مي كنم
برا ماه از قديما خاطره ها تعريف مي كنم
از شبي كه دست من به دست مادرت رسيد
اون شبي كه داداشت پشت جناره مي دويد
شبي كه از خونه رفت با مادرت شور و شعف
گريه تو يه طرف گريه عالم يه طرف
يادته كوچيك بودي فضه تو رو گرفته بود
پيش روي شما ها مي شستم اون روي كبود
براي ماه آسمون دارم ميگم از اون شبا
كه مي رفتم سر قبر مادرت بي سر صدا
همه شب گريه امون از دل بي تابم گرفت
يه شبي كنار قبر مادرت خوابم گرفت
مادرت مي گفت علي جون پاشو زود برو خونه
بچه ها بيدار شدن حسين گرفته بهونه
از همون شب تا حالا روزي هزار مي ميرم
دخترم مادرت منتظر دارم مي ميرم
بابا بابا مرو بابا مرو
بزاريد خودم برم دستام هيچكس نگيره
اگه اينجوري من ببينه زينب مي ميره
نمي خوام دق بكنه وقتيكه اين در وا بشه
اگه زينب بميره حسين من تنها ميشه
اگه زينب بميره كي صبر سنگا ميشه
كه مياد تو قتلگاه هم ناله زهرا ميشه
بايد اون عمل كنه وصيتاي مادر
كي مي خواد تو كربلا ببوسه جاي خنجر
اگه زينب نباشه نمي مونه از ما نشون
توي خيمه مي سوزه رقيه سه سالمون
بابا بابا مرو بابا مرو

آري صد بهشت با قشنگي و با تموم شور و شينش
كم مياره فقط پيش يه نخل تو بين الحرمينش
صد مسيح شود زنده به زير پرچماي يا حسينش
شاه كربلا حسينه
ماه كربلا حسينه
ذكر زائرا ميون
راه كربلا حسينه
بگو فقط يا حسين يا اباالفضل
قلب عاشقم چشماي ترم چون طراوت گل ياس
بين روضه هاش از چشام مياد دونه هاي در و الماس
وقتي ذكر عباس مي خونم زهرا ميگه جانم عباس
دلربا و اشجع الناس
صاحب همه علم هاس
سر در دلم نوشته
السلام علي العباس
بگو فقط يا حسين يا اباالفضل
مرده بودم زنده گشته ام آري از دم اباالفضل
آخرش هم ايشاءالله مي ميرم زير علم اباالفضل
آرزومه قبرم حك كنند طرح حرم اباالفضل
اي نمك سفره بزل
رو زمين فرشته فضل
مثل مهدي ذكرم اينه
عشقم من فقط اباالفضل

در گلشن زهرا گل دلخواه حسين است
ما جمله غلاميم و فقط شاه حسين است
شاهي كه به جود كرم خويش ببخشد
يك كوه گنه را به پر كاه حسين است
در عالم اگر هر كه به هر چيز بنازد
ما را شرف و منزلت و جاه حسين است
آواره او باش به بازار محبتت
چون مشتري هر دل پر آه حسين است
مهمان شب اول قبر همه ما
والله در آن لحظه جان كاه حسين است

حسين يار منه
خريدار منه
سراپا بيمه اشكم
حسين كار منه
سليمان گر شوم بر او غلام حلقه بر گوشم
بهشتا ناز كمتر كن كه من شيداي شش گوشم
حسين ثارالله اباعبدالله
حسين كام منه
سرانجام منه
بدم يا خوب مجنونم
همين نام منه
آقا بين الحرمينت واسه من مثل بهشته
خدا اسم خوشگلت رو قلب من نوشته
حسين ثارالله اباعبدالله
حسين عشق خدا
حسين روح خدا
دل زار و پريشون
ببر كرب و بلا
زير اين گنبد نيلي هر كسي يه جوري گيره
دل من مثل قناري توي دام تو اسيره
آقا خيلي سخته دوري دارم از غصه مي ميرم
بزار قبل مردنم يه بار تو رو بغل بگيرم
حسين شاه كرم
من در به درم
هوايي حرم شدم
ديگه زد به سرم
حسين ثارالله اباعبدالله

در حسينيه قلبم متوسلم به زهرا
روي قبرم بنويسيد خادم ام ابيها
بهترين مادر دنيا
فاطميه دل تنگم دوباره روضه مي گيره
از غم تو كه شنيده دلم از زندگي سيره
آخرش برات مي ميره
من گداي در خونه
من همون سگ ديوونه
تو همون ياس كبودي
كه دلم داره بهونه
سر به عشق تو مي زارم
هر چي دارم از تو دارم
خودت اينو خوب ميدوني
غير تو ياري ندارم
فاطمه ام ابيها بهترين مادر دنيا
رفتي اما مونده عشقت هميشه تو قلب حيدر
رفتي اما خون سينت هنوزم مونده روي در
زينبت شده بي مادر
مونده چشم حسن تو به يه گوشواره شكسته
پر كشيدي ولي زينب با چادر خاكي نشسته
طفلي از زندگي خسته
پاشو تا علي نميره
ذوالفقارش جون بگيره
پاشو كه از غم دوري
دختره چهار ساله پيره
توي آسمون پريدي
مگه حيدر نديدي
نمي بيني قاتلت رو
تو به آرزوت رسيدي
فاطمه ام ابيها بهترين مادر دنيا

چشات وا كن فاطمه علي گرفتار غمه
زانو بغل گرفته و دنيا براش جهنمه
چشات وا كن فاطمه نزار كه تنها بمونه
سرش تو چاه بگيره از غم دوريت بخونه
مرو زهرا مرو زهرا
چشات وا كن فاطمه نزار كه تنها بمونه
سرش تو چاه بگيره از غم دوريت بخونه
چشات وا كن فاطمه علي گرفتار غمه
زانو بغل گرفته و دنيا براش جهنمه
چشات وا كن و نزار كه از لباش خنده بره
نزار كه از كنار تو غمگين و شرمنده بره
چشات وا كن فاطمه كه طاقتش تاب شده
تنهاي تنها مونده و دنيا پر از نفاق شده
چشات وا كن و ببين زينب تو منتظره
چشات وا كن و نذار حسين به كربلا بره
مرو زهرا مرو زهرا
خدا نگهدار فاطمه رفتي براي هميشه
تنهاي تنهام مي زاريم باور حيدر نميشه
آخه بگو به كي بگم كه رفتنت مرگ برام
علي رو تنها مي زاري دنيا رو بي تو نمي خوام
رفتي ولي اينو بدون حرومه بي تو خنديدن
تا وقتي كه نفس دارم از روي تو شرمنده ام
رفتي ولي بدون كه من سرم رو تو چاه مي زارم
به انتظار ديدنت تو خاطراتت اسيرم
زينب يه گوشه مي شينه چادرت سر مي گيره
حسن تو كوچه چي ديده كه اين جوري پر مي گيره
بهار خونه علي چه زود خزون تو رو گرفت
زمين برات كوچيك بودش كه آسمون تو رو گرفت
خدا نگهدار فاطمه علي گرفتار غمه
خونه من بدون تو فقط سراي ماتمه
مي خوام بدوني فاطمه كه من تا آخرين نفس
از عشق تو مي خونم ميشم يه مرغي تو قفس

عشق يعني عين يعني شين و قاف
عشق يعني سيلي و ضرب غلاف
عشق يعني سير از دنيا شدن
عشق يعني معني عقبا شدن
عشق يعني ديدن مردي ز زن
عشق يعني روح واحد در دو تن
عشق يعني عاشق گوهر شدن
عشق يعني پشت در كوثر شدن
عشق يعني قل هو الله احد
عشق يعني چيده گشتن با لگد
عشق يعني روي ياس و رازقي
عشق يعني مردن از يك عاشقي
عشق يعني يك سرود از اشك چشم
عشق يعني يك سكوت پر ز خشم
عشق يعني بغض ياس بار دار
عشق يعني گريه كردن زار زار
عشق يعني زجر نوح و عمر گل
عشق يعني قرت العين رسل
عشق يعني خنده با يك كوه غم
عشق يعني اشك سيري زد ز غم
عشق يعني غسل بي بي نيمه شب
عشق يعني سردي از گرماي تب
عشق يعني هر چه داري رو كني
عشق يعني غنچه ات را بو كني
عشق يعني يك دفاع بي ذوالفقار
عشق يعني يك تبسم زير نار
عشق يعني عشق زهرا و علي
عشق يعني دختر پاك ولي
عشق يعني ربنا وقت سحر
عشق يعني خون چكيده از كمر
عشق يعني حفظ حرمت با كتك
عش يعني زخم جان خورده با نمك
عشق يعني يك شقايق مست مست
عشق يعني طفل خود بردن ز ياد
عشق يعني شبنم خون روي برگ
عشق يعني شستن دل با تگرگ
عشق يعني فا طا ميم و ه
عشق يعني سر بلند از محكمه

باغم ز غم گشته خزان
شبنم چكد از آسمان
اما به رنگ ارغوان
واويلتا واويلتا
باغم ز غم گشته خزان
شبنم چكد از آسمان
اما به رنگ ارغوان
آهسته مي نالي چه مي خواني گلم پژمرده اي
اي سرو احساسم گل ياسم كه سيلي خورده اي
پنهان مكن روي خود ز دل جوي خود كه من شرمنده ام
با كه كنم درد و دل گويم راز آن دستان بسته ام
رو بر مگردان همسرم
بنگر به چشمان ترم
واويلتا واويلتا
بر دوش كوهي ز راز
روح نيايش در نماز
خواند ز غم چندين فراز
پهلوي بشكسته دلي خسته مناجاتش شده
با چشم باراني شدم راهي چه حاجاتش شده
پيراهنش غرق خون آهش شد فزون سوزد در سكوت
آن بازوانش كبود جانش را ربود هنگام قنوت خود
بنگر خدا قدم هلال
من با چهل تن در جدال
واويلتا واويلتا

مدينه يك كوچه داره كه دل اسير خاكشه
اين كوچه يك خونه داره كه آسمون خاطرخواشه
بانوي اين خونه كيه يه حوريه مهربوني
تو سفرشون محبته يه سفره آسموني
تموم نور كهكشون مثل يه شمع شبشه
گردش چرخ آسمون گرد سر زينبشه
خدا به خاطر اونا همه چيز و آفريده
از روز اول هميشه نازشون مي خريده
زينبشون يك گل ناز روي سرش چادر نماز
وقتي را ميره زير پاش بال فرشته ميشه باز
وقتي كه مجتبي مياد از تو خونه ميكشه سر
ملائكه صف مي كشن جلو خونه كنار در
فرشته ها و حوريان روشو زيارت مي كنن
گرد و غبار راهشو با مژه غارت مي كنن
حوريا بوسه مي زنن به زير پاهاي حسين
خورشيد و ماه دور مي زنن به دور اين نور دو عين
براي اهل اين خونه ستاره سوسو مي كنه
عالم هستي براشون هر چي داره رو مي مي كنه
غنچه به خاطر اونا شعر شكفتن مي خونه
اگر كه اونها نباشن گلي ديگه نمي مونه
حرفاشون از مهربوني روي لباشون گوهره
نگاشون مرواريد و اشك چشاشون كوثره
بهشت يه گلدون كوچيك تو باغچه خونشونه
خدا نه كه هر كي كه هست عاشق و ديوونشونه
در و گهر كنارشون جلوه يك شيشه داره
سدره و طوبي كه ميگن تو خونشون ريشه داره
مژه چشم حوريان گرد گير خاك درشون
جبرئيل و هر چي ملك جاروكش مادرشون
مادرشون كه تنهايي لب به دعا وا مي كنه
حور و ملك غش مي كنند خدا تماشا مي كنه
صحنه اين عاشقي رو به همشون نشون ميده
به خاطرش روز جزا به عالمين امون ميده
وقت نمازش كه ميشه زير چادر رو مي گيره
نورش مثل ستاره هاس تا اوج آسمون ميره
واي اسم چادرش دوباره اومد رو لبم
چيزي كه از غمش شده غرق عزا روز شبم
چادري كه تار و پودش از حياء و از عصمته
سايه اون روشنيه چشمه نور و رحمته
چادري كه به جا به جاش فرشته بوسه مي زده
كسي كه اونو خاكي كرد خدا مي دونه چه بده
مادر مي رفت تو كوچه با يه گل ناز و نازنين
يه دست نا محرم اومد مادر انداخت رو زمين
نزول كوثر شده باز يا زمين اومد آسمون
غلط مي خوره به روي خاك يه بانوي قامت كمون
نمي بينه جايي رو كه دست مي كشه دور و برش
يه كودك خسته ميشه عصاي دست مادرش
تو گرد و خاك كوچه ها راه خونه گم شده بود
پسر مي برد مادرش با تن خاكي و كبود
با يه دستش راه مي بره مادر خوب و خسته رو
با يه دستش پيدا مي كرد گوشواره شكسته رو
دو تايي غمگين اومدن تو خونه ماتم زده
چه سخته موندن تو يه آشيونه غم زده
يه خونه اي كه هر گوشش از غريبي داره نشون
يه در نيم سوخته داره يه ديوار غرق به خون
زمزمه هاي اين خونه گريه و اشك تا سحر
هي صداي ناله مياد تا قيامت از پشت در
يا فاطمه يا فاطمه