معماران معروف

بعد از جنگ جهانی اول میس در حالی که هنوز کار طراحی خانه‌هایی با فرهنگ سنتی را انجام می‌داد، شروع به انجام به یک سری فعالیت‌های آزمایشی موازی در زمینه سبک بین‌المللی کرد و ملحق به همتاهای پیش قراول خود در یک جستجوی طولانی برای یک سبک جدید برای یک دموکراسی صنعتی جدید شد. نقاط ضعف سبک سنتی از اوایل قرن ۱۹ میلادی توسط تئورسین‌های مترقی مورد حمله قرار گرفته بود. انتقاد افزاینده آن‌ها از سبک‌های تاریخی بعد از جنگ جهانی اول یک اعتبار قابل توجه بدست آورد که بیشتر به عنوان شکست در سبک رهبری سلطنتی اروپا در نظر گرفته می‌شد.

میس یک ماموریت مادام العمر و جاه طلبانه را دنبال می‌کرد، نه تنها برای ایجاد یک سبک معماری جدید بلکه برای ایجاد یک زبان معماری جدید که می‌توانست عصر جدید فن آوری و تولید را به نمایش گزارد. او می دید که نیاز به یک معماری پرمعنی که هماهنگ با دورهٔ او باشد، وجود دارد، درست مانند معماری گوتیک در عصر روح گرایی (spiritualism). او یک فرآیند طراحی منظم را با استفاده از اندیشه‌های منطقی برای رسیدن به اهداف معنوی خود به کاربرد. او معتقد بود که پیکربندی و نظم هر جزء معماری باید کمک به یک بیان پیوسته (unified expression) کند. میس با دقت شروع به مطالعه فیلسوفان و اندیشمندان بزرگ گذشته و حال کرد تا بتواند درک خود را از کیفیت و طبیعت عصری که او در آن زندگی می‌کند را افزایش دهد. میس احتمالا بیشتر از هر پیشرو دیگری در زمینه نوگرایی (مدرنیسم) از فلسفه به عنوان پایهٔ کارهای خود استفاده کرده‌است. معماری میس با سطح بالایی از انتزاع ساخته می‌شد و توصیفات عمومی او از کارهایش فضای بیشتری را برای تفسیر باز می‌گذاشت. با این حال ساختمان‌های او در نظر یک فرد بسیار ساده و مستقیم می‌آید.

موقیعت‌ها برای کار بعد از سال ۱۹۲۹ رو به کاهش نهاد، در اوایل دههٔ ۱۹۳۰ میس مدت کوتاهی را به عنوان آخرین مدیر باوهاوس که بی ثبات بود خدمت کرد البته به درخواست همکار و رقیب او والتر گروپیوس. بعد از ۱۹۳۳ فشار سیاسی حزب نازی میس را مجبور کرد تا مدرسه را که با بودجه دولت اداره می‌شد را ببندد. او در این سال‌ها ساختمان‌های بسیار کمی را ساخت (یکی از کارهای او آپارتمان فیلیپ جانسون در نیویورک بود). سبک او از طرف نازی‌ها به این عنوان که "آلمانی" نیست، رد می‌شد. او ناامید و ناراحت و البته با بی میلی وطن خود را در سال ۱۹۳۷ ترک کرد زیرا او میدید که فرصت‌های او برای ساختن ساختمان به صفر می‌رسند. او انجام یک ساختمان مسکونی در وایومینگ ایالات متحده را قبول کرد و بعد از آن یک پیشنهاد به عنوان رییس یک دانشکده معماری شدن در شیکاگو را.

میس در شیکاگو، ایلینوی ساکن شد جایی که او به عنوان رییس دانشکده معماری دانشگاهی که بعدها به موسسه فناوری ایلینوی تغییر نام داد، انتخاب شده بود. یکی از فواید قبول کردن این موقعیت آن بود که او می‌توانست کار طراحی ساختمان‌های جدید و همچنین نقشه کلی (master plan) محوطه دانشگاه را انجام دهد. تمام ساختمان‌های او که در دانشگاه انجام شده هم اکنون نیز پا برجا هستند.

 (زاده ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۱، اوساکا) معمار برجستهٔ ژاپنی است.

آندو معماری خودآموخته‌است. قبل از اینکه با جدیت به معماری روی آورد مدتی رانندهٔ کامیون و قبل از آن بوکسور بود.

در سال ۱۹۴۱ در اوساکای ژاپن به دنیا آمد، آندو از سن ۱۰-۱۷ سالگی در یک کارگاه نجاری کار می کرد. وی اغلب به ساخت مدل‌های چوبی ازکشتی و هواپیما می پرداخت، او صنعت و ساختار سنتی چوبی ژاپنی را از یک نجار که مغازهٔ او در خیابان مقابل خانه شان بود، فرا گرفت.

از سال ۱۹۶۲-۱۹۶۹، در دههٔ ۲۰ سالگی، آندو تصمیم به یادگیری خودآموز مستقیم معماری گرفت، که او را به خارج از ژاپن برای مشاهدهٔ معابد، مقابر و چای خانهها، به اروپا، آفریقا و آمریکا برد. او معماری را با رفتن و دیدن ساختمان های واقعی و مطالعهٔ کتاب هایی در مورد کارهای معمارانی از قبیل : لوکوربوزیه، لودویش میس فن در روهه، آلوار آلتو، فرانک لوید رایت و لوئی کان یاد گرفت. وی قبل از بازگشت به اوساکا در سن ۲۸ سالگی و باز کردن دفترش، به عنوان استادیار در دانشگاه‌های توکیو، هاروارد, دانشگاه کلمبیا بوده است.

تقریباً همه پروژه‌های وی، از بتن نمایان به عنوان ماده اولیه ساخته شده اند. او برای به دست آوردن بتن نرم تمیز و کامل برای ساختمان هایش، دقت زیادی در ساخت و قالب گیری فرم‌های بتنی می کرد. اکثر پروژه‌های آندو در ژاپن قرار دارند و به طور متمرکز در اوساکا، جایی که او به دنیا آمده بزرگ شده و هم اکنون زندگی و کار می کند. علاوه بر یک سری ساختمان‌های مذهبی، وی موزه ها، ساختمانهای تجاری که شامل ادارات، کارخانجات و مراکز خرید می‌باشد را طراحی کرده است. به هرحال خط مشی حرفه ای او با پروژه‌های مسکونی شروع شده.

این شرکت در سال ۱۹۷۸ به وسیله ژاک هرتسوگ (Jacques Herzog) و پییر دو مورون (Pierre de Meuron) در بازل تأسیس شد و تا به حال برنده جوایز متعدد معماری شده است و طراحی‌های منحصر به فردی انجام داده است. در سال ۲۰۰۶، مجله نیویورک تایمز این شرکت را تحسین‌شده‌ترین شرکت معماری دنیا دانست. يكي از شاخص ترين بناهاي طراحی‌ شده توسط شرکت «هرتسوگ و دو مورون»، استادیوم ملی پکن مي باشد که به ورزشگاه آشیانه پرنده هم موسوم است.

از ديگر آثار مشهور اين شركت معماري مي توان از ورزشگاه مشترک تیم‌های بایرن مونیخ و مونیخ ۱۸۶۰ موسوم به «آلیانز آرنا» Allianz Arena نام برد.

شماری دیگر از طراحی‌های زیبای این شرکت شامل موارد زیر است: موزه M. H. de Young Memorial در پارک گلدن گیت سانفرانسیسکو

Walker Art Center در میناپلولیس مینه‌سوتای آمریکا

Forum Building بارسلونای اسپانیا( این ساختمان را سمبل بارسلون جدید می‌دانند)

شرکت «هرتسوگ و دو مورون» پروژه‌های جالب زیادی در دست ساخت دارد. یکی از این پروژه‌ها که این روزها در اینترنت سرو صدای زیادی به پا کرده است، پروژه ساخت یک ساختمان مسکونی ۵۷ طبقه در نیویورک است که معماری منحصر به فردی دارد. این ساختمان شامل ۱۴۵ آپارتمان دو تا پنح اتاق خوابه خواهد بود. قیمت این آپارتمان‌ها از ۳/۵ میلیون تا ۳۳ میلیون دلار متغیر است.

ساخت این ساختمان در سال ۲۰۱۰ به پایان خواهد رسید. سالن کنسرت فیلارمونیک هامبورگ و طرح جاه‌طلبانه استادیوم تیم فوتبال پورتموث، از پروژه‌های در حال ساخت و طراحی دیگر این شرکت هستند.

متولد ۱۸۹۵، معمار آمریکایی بود.او را مخترع گنبد ژئودزیک در معماری می‌دانند. فولر در ۱۹۸۳ درگذشت.

وی یکی از نخستین تعاریف ساختار تنسگریتی را ارائه داد.

آثار

غرفه آمریکا  مونرئال 1976

گنبد ژئودزی

تاثیر بر معماران زیر

نورمن فاستر وریچارد راجرز (قابل توج این دوتا باجناقند)

(۲۳ ژوئیه، ۱۹۳۳) معمار معروف سبک های-تک بریتانیایی و همراه با رنزو پیانو یکی از طراحان مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس است. در سال ۱۹۷۱ این دو معمار ایتالیایی ،در مسابقه ی طرح ساختمان مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس در میان ۶۸۱شرکت کننده برنده اعلام شدند.نمای این ساختمان را مجموعه ای از دودکش ها ،آبگردان ها،لوله های تأسیساتی و ستون ها،تیرها،بادبندها،راه پله ها و مسیر های رفت و آمد تشکیل میداد.این معماران آغازگر سبکی در اروپا بودند که به نام های-تک یا تکنولوژی بسیار پیشرفته معروف گردید

او در دانشگاه ییل درس خواند و مدتی با نورمن فاستر همکاری می‌کرد.

در سال ۱۹۹۹ گنبد هزاره لندن را طراحی کرد.که در طراحی آن از صور فلکی الهام گرفته است.به این گنبد ،گنبد زشت نیز میگویند.

از کارهای دیگر او میتوان ساختمان لویدزو مجمع عمومی ولزیها را نام برد.

در ۱۴ سپتامبر ۱۹۳۷ در شهر جنوا محله پلیی  به دنیا آمد.در مدرسهٔ ابتدایی چیزی نمانده بود که از مدرسه اخراج شود

ابتدا برای تحصیل معماری به دانشگاه فلورانس رفت. در دورهٔ اشغال دانشگاه‌های ایتالیا بوسیلهٔ دانشجویان در میلان نزد فرانکو البینی به یادگیری عملی حرفهٔ معماری پرداخت. در ۱۹۶۴ تحصیلات خود را در رشتهٔ معماری در پلی‌تکنیک میلان با پایان نامه‌ای دربارهٔ ساختمانهای عربی در قسمتهای داخلی لیگوریا به پایان بردو به همکاری با استادش مارکو تسانوسو  پرداخت.

به لطف پدر، که مانند چهار عمو و برادرش همه پیمانکار ساختمانی بودند، بی درنگ امکان آشنایی با زندگی کارگاهی و تجربه حرفه‌ای را به دست آورد و اولین روابط حرفه‌ای خود را با مشتریان پایه گذاشت.

از ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۰ بین انگلستان و ایالات متحده در سفر بود تا تحصیلات خود را تکمیل کند.

در همین دوران با ژان پرووه (۱۹۰۱-۱۹۸۴)، معمار فرانسوی آشنا می‌شود و دوستی پایدار و پر ثمری را با او آغاز می‌کند. ژان پرووه بعدها رییس ژوری گزینش طرح پروژهٔ مرکز پمپیدو شد.

از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۷ با ریچارد راجرز در طراحی مرکز پمپیدو همکاری داشت.

اثاررنزو پیانو

ساختمانهای اداری B&B italia در نووه دراته، کومو (Novedrate, Como)

منازل شخصی در کوزاگو (Cusago)، میلان

مرکز فرهنگ و هنر جرج پمپیدو (Centre Pompidou) در پاریس آغاز از ۱۹۷۱

ساختمان تأسیسات شرکت اتومبیل سازی فیات در شهر تورینو ایتالیا

استادیوم فوتبال شهر باری ایتالیا

مرکز فرهنگ و هنر جرج پمپیدو (Centre Pompidou) در پاریس

فرودگاه شهر Osaka ژاپن

Potsdamer Platz پوتز دامر پلاتز در شهر برلین آلمان

مجموعه برج‌های سیدنی استرالیا

ساختمان مرکز علم و تکنولوژی ملی هلند در شهر آمستردام

ساختمان آکادمی علوم ایالت کالیفرنیا در سانفرانسیکو آمریکا

مجتمع ورزشی راوانا

ایستگاه مترو جنوا

پایانه مسافربری کانسای

مرکز طراحی مرسدس بنز در اشتوتگارت

برج شارد لندن

(زاده ۱ ژوئن، ۱۹۳۵) معمار مشهور بریتانیایی است. سبک وی بیشتر حول روش‌های معماری پایدار و سبز می‌چرخد.

شهرت او بیشتر به خاطر طرح گنبد مجلس ملی آلمان در برلین و بنای مشهور به «خیارشور» در لندن فراگیر شد.