حدیث روز
« ثواب روزهداری در ماه رمضان »
امام باقر سلام الله عليه :
مَن دَخَلَ عَلَيهِ شَهرُ رَمَضانَ فَصامَ نَهارَهُ وقامَ وِردا مِن لَيلِهِ وَاجتَنَبَ ما حَرَّمَ اللّهُ عَلَيهِ، دَخَلَ الجَنَّةَ بِغَيرِ حِسابٍ؛
هر كس ماه رمضان بر او وارد شود و او روزش را روزه بگيرد و بخشى از شبش را به عبادت و نماز بايستد و از آنچه خداوند بر او حرام كرده، پرهيز كند، بدون حساب وارد بهشت مى شود.
فضائل الأشهر الثلاثة : ص ۱۲۳ ح ۱۳۰ ؛ مراقبات ماه رمضان ص 28
« سالی که نکوست، از رمضانش پیداست »
امام صادق سلام الله عليه :
إذا سَلِمَ شَهرُ رَمَضانَ سَلِمَتِ السَّنَةُ . [ وقالَ :] رَأسُ السَّنَةِ شَهرُ رَمَضانَ؛
هر گاه ماه رمضانْ سالم باشد، [همه] سالْ سالم است. [و فرمود:] سَرِ سال، ماه رمضان است.
تهذيب الأحكام : ج ۴ ص ۳۳۳؛ مراقبات ماه رمضان ص 32
« مصیبتی جبرانناپذیر »
رسول خدا صلى الله عليه و آله :
مَوتُ العالِمِ مُصيبَةٌ لا تُجبَرُ وثُلمَةٌ لا تُسَدُّ وهُوَ نَجمٌ طَمَسَ؛
مرگ دانشمند، مصيبتى جبران ناپذير است و شكافى پرنشدنى و آن ستارهاى است كه ناپديد مىگردد و مرگ قبيلهاى از مرگ دانشمندى آسانتر است.
كنزالعمّال : ۱۰ / ۱۶۵ / ۸۸۵۸ ؛ علم و حكمت جلد 2 ص 514
« رمضان، ماه نزول قرآن »
امام رضا سلام الله عليه :
إنَّ شَهرَ رَمَضانَ هُوَ الشَّهرُ الَّذي أنزَلَ اللّهُ تَعالى فيهِ القُرآنَ، وفيهِ فَرَّقَ بَينَ الحَقِّ وَالباطِلِ؛
همانا ماه رمضان، ماهى است كه خداوند متعال، قرآن را در آن نازل كرد و حق و باطل را در آن از هم جدا ساخت.
عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۲ ص ۱۱۶؛ مراقبات ماه رمضان ص 34
« از آثار روزه »
رسول خدا صلى الله عليه و آله:
مَن صامَ رَمَضانَ ؛ وعَرَفَ حُدودَهُ ؛ وتَحَفَّظَ مِمّا كانَ يَنبَغي لَهُ أن يَتَحَفَّظَ فيهِ، كَفَّرَ ما قَبلَهُ؛
هر كس رمضان را روزه بدارد و حدود آن را بشناسد و خود را از آنچه سزاوار خويشتندارى در اين ماه است، نگه بدارد، گناهان پيشين را پاك كرده است.
مسند ابن حنبل : ج ۴ ص ۱۱۰؛ مراقبات ماه رمضان ص 36
« سرور بانوان دو جهان »
رسول خدا صلى الله عليه و آله :
ساداتُ نِساءِ العالمين أربع : خَديجةُ بنت خُويلد، وفاطِمَة بنت محمّد، وآسية بِنت مُزاحم، ومَريم بِنت عِمران؛
سرور بانوان دو جهان، چهار بانو هستند: خديجه بنت خويلد، فاطمه بنت محمد، آسيه بنت مزاحم و مريم بنت عمران.
شرح نهج البلاغه ج 1 ص 668
« نشانههای منافق »
امام صادق عليه السلام :
لِلمُنافِقِ ثَلاثُ عَلاماتٍ: يُخالِفُ لِسانُهُ قَلبَهُ ، و قَلبُهُ فِعلَهُ ، و عَلانيَتُهُ سَريرَتَهُ؛
منافق سه نشانه دارد: زبان او با دلش ناسازگار است و دلش با كردارش و ظاهرش با باطنش.
الخصال : 121 / 113
« پاداش روزهداری »
رسول خدا صلى الله عليه و آله :
أمَّا الصِّيامُ فَلا يَعلَمُ ثَوابَ عامِلِهِ إلاَّ اللّهُ؛
امّا روزه ! پس پاداش روزه دار را جز خداوند نمى داند.
مستدرك الوسائل : ج ۷ ص ۳۷۰؛ مراقبات ماه رمضان ص 36
« اهمّیت ترک گناه »
رسول خدا صلى الله عليه و آله :
لو صَلَّيتُم حَتّى تَكونوا كَأَوتادٍ، وصُمتُم حَتّى تَكونوا كَالحَنايا، لَم يَقبَلِ اللَّهُ مِنكُم إلّا بِوَرَعٍ حاجِزٍ؛
اگر نماز مىخوانديد تا چون ميخ [لاغر] مىشديد و روزه مىگرفتيد تا چون كمان [خميده] مىشديد، خداوند از شما نمىپذيرفت جز با پروا از گناه.
عدّة الداعي : ص ۱۴۰؛ شناختنامه نماز ج 2 ص 588
« فضائل امام حسن مجتبی علیه السلام »
امام سجّاد سلام الله عليه :
إنَّ الحَسَنَ بنَ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام كانَ أعبَدَ النّاسِ في زَمانِهِ وأزهَدَهُم وأفضَلَهُم، وكانَ إذا حَجَّ حَجَّ ماشِيا، ورُبَّما مَشى حافِيا؛
حسن بن على بن ابى طالب عليه السلام در زمان خود، از همه عابدتر، زاهدتر و بافضليتتر بود و هرگاه حج مىرفت، پياده و چه بسا پابرهنه مىرفت.
امالي صدوق : ص ۲۴۴ ح ۲۶۲؛ دانشنامه قرآن و حديث ج 10 ص 186
« سفارشی در باب احسان »
امام حسن عليه السلام :
مَن عَدَّدَ نِعَمَهُ مَحَقَ كَرَمَهُ؛
هر كه احسانهاى خود را بر شمرد، بخشندگى خويش را از بين برده است.
بحار الأنوار : ۷۸ / ۱۱۵ / ۱۱؛ میزان الحکمه، ج10، ص97
رسول خدا صلى الله عليه و آله :
المَرءُ في صَلاةٍ مَا انتَظَرَها؛
منتظر نماز، در نماز است.
كنز العمّال : ج ۷ ص ۲۹۱ ح ۱۸۹۳۳ ؛ شناختنامه نماز ج 2 ص 518
امیرالمؤمنین علی سلام الله عليه :
المُنتَظِرُ وَقتَ الصَّلاةِ بَعدَ الصَّلاةِ مِن زُوّارِ اللَّهِ عزّ وجلّ، وحَقٌّ عَلَى اللَّهِ تَعالى أن يُكرِمَ زائِرَهُ، وأن يُعطِيَهُ ما سَأَلَ؛
آن كه رسيدن وقت نماز [ديگر] را پس از نمازى انتظار مىكشد، از زائران خداوند عزّ وجلّ است و بر خداوند متعال رواست كه زائرش را گرامى دارد و هر چه مىطلبد، به او بدهد.
خصال : ص ۶۳۵ ح ۱۰ ؛شناختنامه نماز ج 2 ص 526
« شوق دیدار »
امیرالمؤمنین علی سلام الله عليه :
المُنتَظِرُ وَقتَ الصَّلاةِ بَعدَ الصَّلاةِ مِن زُوّارِ اللَّهِ عزّ وجلّ، وحَقٌّ عَلَى اللَّهِ تَعالى أن يُكرِمَ زائِرَهُ، وأن يُعطِيَهُ ما سَأَلَ؛
آن كه رسيدن وقت نماز [ديگر] را پس از نمازى انتظار مىكشد، از زائران خداوند عزّ وجلّ است و بر خداوند متعال رواست كه زائرش را گرامى دارد و هر چه مىطلبد، به او بدهد.
خصال : ص ۶۳۵ ح ۱۰ ؛شناختنامه نماز ج 2 ص 526
« سوگواری پیامبر خدا (ص) برای علی (ع) »
رسول خدا صلى الله عليه و آله :
يا عَلِيُّ، أبكي لِما يُستَحَلُّ مِنكَ في هذَا الشَّهرِ، كَأَنّي بِكَ وأنتَ تُصَلّي لِرَبِّكَ، وقَدِ انبَعَثَ أشقَى الأَوَّلينَ وَالآخِرينَ ... فَضَرَبَكَ ضَربَةً عَلی قَرنِكَ فَخَضَّبَ مِنها لِحيَتَكَ؛
اى على! براى آن مى گريم كه در اين ماه، حرمت تو را مىشكنند. گويا مى بينم كه تو در حال نماز خواندن براى پروردگار خويشى كه شقىترينِ اوّلين و آخرين... بر مىخيزد و بر فرق سرت ضربتى مى زند كه مَحاسن تو با آن رنگين مى گردد.
امالي صدوق: ص ۱۵۵ ح ۱۴۹؛ دانش نامه اميرالمؤمنين عليه السلام بر پايه قرآن، حديث و تاريخ ج 7 ص 254