بانک مقالات بینایی

هدف: مقايسه فشار داخل چشمي اندازه‌ گيري ‌شده توسط دستگاه تحليل ‌کننده پاسخ چشمي (Ocular Response Analyzer, ORA) با تونومتر گلدمن (Goldmann Applanation Tonometer; GAT) و ارزيابي تاثير ويژگي ‌هاي آناتوميکي و بيومکانيکي پيوند بر روي مقادير فشار داخل چشمي در چشم ‌هاي مبتلا به قوز قرنيه که ‌تحت عمل جراحي پيوند نافذ قرنيه (Penetrating keratoplasty; PKP) قرار گرفته ‌اند.
روش پژوهش: اين مطالعه مقطعي، بر روي 45 چشم مبتلا به قوز قرنيه که تحت عمل جراحي پيوند نافذ قرنيه قرار گرفته بودند،‌ صورت گرفت. در همه چشم ‌ها،‌ فشار داخل چشمي با استفاده از تونومتر گلدمن (IOP GAT) و هيسترزيس قرنيه ‌اي(CH: corneal hysteresis) ،‌ عامل مقاومت قرنيه ‌اي(CRF: corneal resistance factor) ، فشار داخل چشمي مرتبط با گلدمن (IOP: Goldmann-related IOP) و فشار داخل چشمي جبران شده براي قرنيه (IOP: cornea-compensated IOP) با استفاده از تحليل‌ کننده پاسخ چشمي و ضخامت مرکزي پيوند (Central Graft Thickness: CGT) اندازه‌ گيري شد. جهت ارزيابي هم ‌خواني بين نتايج حاصله از تونومترها،‌ از نمودارهايBland-Altman  و Mountain Plot استفاده گرديد. ارتباط انحناي قرنيه و آستيگماتيسم و ضخامت مرکزي پيوند و بيومکانيک قرنيه با فشار داخل چشمي با استفاده از تحليل آماري رگرسيون بررسي گرديد.
يافته‌ ها: متوسط سن بيماران 29.8±6.1 سال و ميانگين مدت زمان پي‌ گيري بعد از جراحي 91.2±35.4 ماه بود. متوسط هيسترزيس قرنيه و عامل مقاومت قرنيه ‌اي و ضخامت مرکزي پيوند به ترتيب 10.2±2.1 ميلي ‌متر جيوه، 10.1±2.2 ميلي‌ متر جيوه و 565.4±27.7 ميکرومتر بود. فشار داخل چشمي با استفاده از تونومتري گلدمن و فشار داخل چشمي مرتبط با گلدمن و فشار داخل چشمي جبران ‌شدن براي قرنيه به ترتيب 12.2±2.4 و 15.1±3.5 و 15.8±3.3 ميلي ‌متر جيوه بود (P<0.001). محدوده 95 درصد هم ‌خواني بين IOP GAT و IOP، از -3.6 تا 9.3 ميلي‌ متر جيوه بود. هيسترزيس قرنيه و عامل مقاومت قرنيه ‌اي بر خلاف ضخامت مرکزي پيوند يا آستيگماتيسم کراتومتريک به طور مستقيم و معني ‌داري با IOPGAT و IOP و IOP رابطه داشت.
نتيجه ‌گيري: بيومکانيک پيوند بيش از معيارهاي آناتوميکي بر روي مقادير فشار داخل چشمي تاثير دارد. نتايج فشار داخل چشمي پس از پيوند نافذ قرنيه با تحليل‌ کننده پاسخ چشمي به طور معني ‌داري از گلدمن بالاتر بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه اندازه ‌گيري فشار داخل چشم با استفاده از تونومتري گلدمن، تونومتري پاسکال و پنوماتومتري غيرتماسي (Air Puff) قبل و پس از عمل جراحي عيوب انکساري قرنيه و تعيين ميزان تغيير در اندازه فشار چشم پس از عمل جراحي.
روش پژوهش: اين مطالعه مشاهده ‌اي - تحليلي و آينده ‌نگر، بر روي افراد نزديک‌ بين و نزديک ‌بين آستيگمات که داوطلب عمل جراحي عيوب انکساري قرنيه به روش فوتورفرکتيوکراتکتومي (PRK) بودند، انجام گرفت. پس از انجام معاينات کامل چشمي با اسليت ‌لامپ، پاکي ‌متري و پنتاکم، فشار داخل چشم به سه روش تونومتري گلدمن(GAT) ، تونومتري پاسکال (DCT) و پنوماتومتري غيرتماسي (air puff) قبل و 2 ماه پس از عمل جراحي اندازه‌ گيري و نتايج به دست آمده با يکديگر مقايسه گرديدند. متوسط فشار داخل چشم قبل و پس از عمل بين سه روش و ميانگين فشار داخل چشم قبل و پس از عمل بين هر روش مقايسه و ميزان تفاوت فشار داخل چشم قبل و بعد از عمل بين روش ‌ها محاسبه شد.
يافته ‌ها: اين مطالعه بر روي 402 چشم از 201 بيمار شامل 162 زن و 39 مرد با ميانگين سني 28.07±7.03 (18-48) سال انجام شد. ميانگين فشار داخل چشم قبل از عمل با استفاده از تونومتري گلدمن، 15.44±2.79 و 2 ماه پس از عمل برابر 12.04±2.63 ميلي ‌متر جيوه بود (P<0.001). ميانگين فشار داخل چشم به روش تونومتري پاسکال قبل از عمل 16.81±3.39 ميلي ‌متر جيوه و 2 ماه پس از عمل 13.57±2.91 ميلي ‌متر جيوه حاصل شد (P<0.001). ميانگين فشار داخل چشمي در روش پنوماتومتري غيرتماسي قبل از عمل 16.13±3.36 و 2 ماه پس از عمل PRK، 11.01±3.29 به دست آمد (P<0.001). ميزان تغيير ميانگين فشار داخل چشم قبل و پس از عمل در هر سه روش معني‌ دار بود (P<0.001). بيشترين ميزان تفاضل بين مقادير پيش و پس از عمل در روش پنوماتومتري غيرتماسي ديده شد كه از تفاضل به دست آمده از روش ‌هاي تونومتري پاسکال و گلدمن به ميزان معني ‌داري بيشتر بود (P<0.001)، اما تفاوت معني ‌داري بين دو روش تونومتري پاسکال و گلدمن وجود نداشت (P=0.77). به عبارتي تخمين کمتر از اندازه واقعي در تونومتري پاسکال و گلدمن تقريبا به يک ميزان و کمتر از پنوماتومتري غيرتماسي بود.
نتيجه ‌گيري: در هر سه روش ذکر شده فوق، عمل جراحي فوتورفرکتيوکراتکتومي باعث تخمين کمتر از اندازه واقعي مقدار فشار داخل چشم پس از عمل مي ‌گردد که مي ‌تواند به علت تغييرات بيومکانيک قرنيه باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش يافته ‌هاي باليني و مقايسه نتايج روش‌ هاي مختلف جراحي در درمان بيماران مبتلا به كراتيت تاخيري ناشي از گاز خردل (MGK).
روش پژوهش: در اين پژوهش مداخله‌ اي مقايسه ‌اي گذشته‌ نگر، بيماران مبتلا به کراتوپاتي تاخيري ناشي از گاز خردل که در جريان جنگ تحميلي عراق عليه ايران مجروح شده بودند، وارد مطالعه گرديدند. علايم و يافته ‌هاي باليني بيماران بررسي شده و مداخلات دارويي و جراحي براي بهبود خشكي چشم، ايسکمي ليمبوس، نقص سلول ‌هاي بنيادي ناحيه ليمبوس (LSCD) و درگيري ‌هاي قرنيه ‌اي انجام شد. پيوند الوگرافت ملتحمه ‌اي ليمبوس از فرد زنده وابسته (lrCLAL) در مقابل پيوند الوگرافت كراتوليمبال از جسد (KLAL) و پيوند قرنيه نافذ (PKP) در مقابل پيوند قرنيه لايه ‌اي (LKP) از نظر نتايج باليني و ميزان بقاي پيوند مقايسه شدند.
يافته‌ ها: به طور كلي 175 چشم از 90 بيمار مرد با محدوده سني 34-68 سال براي مدت متوسط 101 ماه پي‌ گيري شدند. شايع‌ ترين درگيري چشمي، بلفاريت مزمن و خشكي چشم بود. اختلالات عروق ملتحمه و ايسكمي ليمبوس به ترتيب در 27.4 درصد و 29.7 درصد چشم ‌ها مشاهده شد. نقص سلول ‌هاي بنيادي ناحيه ليمبوس نيازمند پيوند سلول ‌هاي بنيادي، در 41.1 درصد چشم ‌ها رخ داد. شايع ‌ترين علامت درگيري قرنيه، كدورت استروماي قدامي قرنيه در مركز و محيط (58.9 درصد) و به دنبال آن نازک شدن استروماي قرنيه (36 درصد) و نورگ ‌زايي در آن (27.4 درصد) بود. پيوند الوگرافت ملتحمه ‌اي ليمبوس از فرد زنده وابسته در 32 چشم (18.3 درصد) و پيوند الوگرافت کراتوليمبال از جسد در 40 چشم (22.9 درصد) انجام شد. ميزان بقاي پيوند در ماه 40 در گروه39.1 lrCLAL  درصد و در گروه 80.7 KLAL درصد به ترتيب با ميانگين مدت 24.9 و 68.8 ماه بود (P=0.02). 30 چشم (17.1 درصد) مورد پيوند قرنيه نافذ و 51 چشم (29.1 درصد) تحت پيوند قرنيه لايه ‌اي قرار گرفتند. شكست پيوند قرنيه در 9 مورد (30 درصد) از موارد PKP و 6 مورد (11.8 درصد) از موارد LKP مشاهده شد. ميزان بقاي پيوند در ماه 28 در گروه پيوند قرنيه نافذ 39 درصد و در گروه پيوند قرنيه لايه ‌اي 90.3 درصد به ترتيب با ميانگين مدت 29.6 و 85 ماه بود (P<0.001).
نتيجه ‌گيري: در مقايسه مداخلات جراحي با روش ‌هاي پيوند آلوگرافت ملتحمه ‌اي ليمبوس از فرد زنده وابستهlrCLAL  و پيوند نفوذي قرنيه، اختلالات ليمبوس و قرنيه در مصدومان شيميايي ناشي از گاز خردل به ترتيب به بهترين نحو با انجام پيوند آلوگرافت کراتوليمبال از جسد و پيوند قرنيه لايه ‌اي قابل درمان است.

 نسخه قابل چاپ

هدف: ارزيابي نتايج جراحي و پيامدهاي بينايي اتوگرافت ملتحمه - ليمبوس (CLAU) در بيماران با کمبود يک ‌طرفه و کامل سلول ‌هاي بنيادي ليمبوس (LSCD) با تاکيد ويژه بر مشکلات جراحي، عوارض و نحوه برخورد درماني.
روش پژوهش: در اين گزارش موارد مداخله ‌اي آينده‌ نگر، 26 بيمار با نقص سلول ‌هاي بنيادي ناحيه ليمبوس يک ‌طرفه کامل شيميايي يا حرارتي تحت عمل جراحي پيوند ملتحمه ليمبوس همراه با پيوند پرده آمنيون قرار گرفتند. در چشم‌ هايي با کدورت شديد قرنيه، پيوند نافذ قرنيه (PKP) انجام گرفت و حدت بينايي، شفافيت، رگ‌ سازي قرنيه و عوارض مورد ارزيابي قرار گرفتند.
يافته‌ ها: پيوند نفوذي قرنيه در 18 چشم صورت گرفت. بهترين ديد اصلاح ‌شده قبل از پيوند ملتحمه ليمبوس، -2.28±0.45 لوگمار و در آخرين معاينه به -0.64±0.52 لوگمار در موارد پيوند قرنيه و -0.35±0.13 لوگمار در موارد بدون پيوند قرنيه تغيير يافت. شفافيت و رگ ‌زايي قرنيه که قبل از جراحي +4 بود، سه ماه بعد از جراحي، به ترتيب به 1.7±0.8 و 2.1±0.7 بهبود يافت. بيماران براي مدت زمان متوسط 16.27±7.03 (6-34) ماه پي ‌گيري شدند. متوسط زمان ترميم اپي ‌تليوم 8.8±4.1 (5-20) روز بود. ترميم طولاني‌ تر در 5 چشم به علت لنتيکول کوچک (2 مورد)، در معرض بودن (2 مورد) و دست اندازي ملتحمه (1 مورد) بود. متوسط زمان ترميم نقص اپي ‌تليوم روي پيوند نافذ قرنيه 8.8±5.5 (4-25) روز بود. نقايص پايدار اپي ‌تليوم (PED) در 6 مورد روي داد که به علت قطع لنتيکول (2 مورد) لنتيکول با اندازه کوچک (2 مورد) و در معرض بودن مزمن (2 مورد) بود. عوارض مرتبط با لنتيکول شامل لنتيکول ضخيم (4 مورد)، آويزان شدن ملتحمه بر روي لنتيکول (2 مورد)، جا به ‌جايي (4 مورد) و نازکي پيش ‌رونده (2 مورد) و اندازه کوچک (2 مورد) و ترفاين ناخواسته لنتيکول (2 مورد) بود.
نتيجه ‌گيري: پيوند ملتحمه ليمبوس به همراه پيوند پرده آمنيون با يا بدون پيوند نافذ قرنيه در بازتواني آناتوميکي و بينايي چشم‌ ها با نقص سلول ‌هاي بنيادي ناحيه ليمبوس کامل يک ‌طرفه موثر است. اين جراحي شفافيت قرنيه را افزايش و رگ ‌زايي آن را کاهش مي ‌دهد. لنتيکول ‌‌ها بايد با دقت به کار گرفته شوند تا از عوارض مرتبط با آنها اجتناب گردد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش نتايج طولاني‌ مدت پيوند قرنيه ‌اي لايه ‌اي (LKP) در بيماران مبتلا به کراتيت ناشي از گاز خردل و مقايسه ميزان بينايي بين دو زيرگروه که تحت درمان هم ‌زمان يا متوالي پيوند سلول‌ هاي بنيادي و قرنيه قرار گرفته ‌اند.
روش ‌ها: در اين مطالعه گذشته ‌نگر، ‌مقايسه ‌اي و مداخله‌ اي، 52 ‌چشم از 37 مرد جانباز ايراني که بازمانده جنگ شيميايي و مبتلا به کراتيت ديررس ناشي از گاز خردل (MGK: mustard gas keratitis) بودند، مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج پيوند قرنيه ‌اي لايه ‌اي توسط معيارهايي از قبيل بهترين ديد اصلاح شده، عيب انکساري، ‌کراتومتري و شفافيت پيوند بررسي شدند. عمل پيوند سلول‌ هاي بنيادي براي زيرگروهي از اين بيماراني که نيازمند عمل بودند، قبل و يا هم ‌زمان با پيوند قرنيه‌ اي لايه ‌اي انجام شد. دو زيرگروه که مورد هر دو عمل پيوند سلول ‌هاي بنيادي و قرنيه‌ اي لايه‌ اي به صورت هم ‌زمان يا متوالي قرار گرفته بودند، از لحاظ نتايج باليني و ميزان بقا پيوند مورد مقايسه قرار گرفتند.
يافته ‌ها: ميانگين سني بيماران در زمان جراحي و مدت زمان پي‌ گيري به ترتيب 43.4±8.2 (34-68) سال و 41.4±19.6 (19-107) ماه بود. بهترين ديد اصلاح ‌شده قبل از عمل 0.51±0.48 لوگمار (از شمارش انگشتان در 1.5 متري تا 20.20) بود که پس از عمل به 0.33±0.18 لوگمار (P=0.03) افزايش يافت. معادل کروي عيب انکساري به طور متوسط قبل از عمل -2.40±1.5 ديوپتر بود ‌که بعد از عمل تغيير نيافت (-1.52±3.7 ديوپتر، P=0.77). بين نتايج بعد از عمل از لحاظ BSCVA، ‌عيب انکساري کراتومتري و ماندگاري پيوند قرنيه در دو گروه درماني به صورت متوالي و هم‌ زمان، اختلاف معني ‌داري وجود نداشت، ولي ‌گروه دوم نتايج بهتري در مورد ماندگاري پيوند سلولي بنيادي داشت.
نتيجه‌ گيري: پيوند قرنيه ‌اي لايه ‌اي را مي ‌توان به عنوان يک روش قابل قبول براي پيوند قرنيه در قربانيان جنگ شيميايي در نظر گرفت. وقتي هر دو مورد پيوند سلول ‌هاي بنيادي و قرنيه ‌اي لازم باشد، روش هم ‌زمان مي ‌تواند نتايج بهتري از مداخله متوالي داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: ارزيابي ميزان هم‌ خواني در اندازه ‌گيري كراتومتري و برآمدگي مرکزي سطوح قدامي و خلفي قرنيه بين دستگاه‌ هاي گاليله، ارب ‌اسكن II و توپوگرافي بر اساس پلاسيدو.
روش پژوهش: در اين مطالعه آينده ‌نگر مقايسه ‌اي، 184 چشم از 92 بيمار كه داوطلب جراحي عيوب انکساري بوده و به طور هم ‌زمان به وسيله دستگاه ‌هاي گاليله، ارب ‌اسكن II و توپوگرافي بر اساس پلاسيدو مورد بررسي قرار گرفته بودند، مقايسه شدند. مقادير كراتومتري و يافته ‌هاي نقشه ‌هاي سطوح قدامي و خلفي قرنيه با استفاده از آزمون‌ هاي آناليز واريانس و t زوجي مورد تحليل آماري قرار گرفتند.
يافته ‌ها: ميانگين مقادير كراتومتري با دستگاه‌ هاي گاليله، ارب ‌اسكن و توپوگرافي قرنيه به ترتيب 44.30±1.49 ديوپتر، 44.11±1.47 ديوپتر و 44.60±1.56 ديوپتر بود. حداكثر ميانگين اختلاف بين 3 دستگاه در ميزان sim K و آستيگماتيسم كمتر از 0.5 ديوپتر حاصل شد. در ارزيابي بهترين کره منطبق شده (BFS) قدامي و خلفي، هم‌ خواني بين گاليله و ارب ‌اسكن II به ترتيب 0.96 و 0.95 محاسبه شد. حداكثر برآمدگي قسمت مركزي قدام قرنيه اندازه گيري شده توسط ارب ‌اسكن II و گاليله، به ترتيب 9.17±5.1 ميكرومتر و 3.2±1.78 ميکرومتر بود. حداکثر فرورفتگي قسمت مرکزي سطح خلفي قرنيه به وسيله ارب اسکن II و گاليله به ترتيب 33.84±9.33 و 6.81±3.78 ميکرومتر حاصل شد.
نتيجه‌ گيري: با وجود اختلاف معني‌ دار در متوسط مقادير کراتومتري، مي ‌توان از هر يک از ‌اين سه روش براي اندازه ‌گيري اين متغيرها استفاده کرد، زيرا ‌اين اختلاف ‌ها از نظر باليني معني ‌دار نمي‌ باشند. اما در تعيين حداکثر برآمدگي سطح قدامي و خلفي بين مقادير به دست آمده توسط گاليله و ارب اسکن، تفاوت بسياري وجود دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه کيفيت زندگي (QOL) بيماران نزديک ‌بين که مورد عمل جراحي فوتورفرکتيوکراتکتومي قرار گرفتند و بيماران نزديک ‌بين که از عينک يا لنز تماسي استفاده مي ‌کردند.
روش پژوهش: در اين مطالعه کوهورت گذشته ‌نگر، 106 بيمار نزديک ‌بين که از عينک يا لنز تماسي استفاده مي ‌کردند با 102 بيمار نزديک ‌بين که تحت عمل جراحي فوتورفرکتيوکراتکتومي قرار گرفته بودند، از نظر کيفيت زندگي و معاينات ديد اصلاح ‌نشده، بهترين ديد اصلاح ‌شده و رفرکشن مورد مقايسه قرار گرفتند. کيفيت زندگي بيماران با استفاده از پرسشنامه VFQ-25 در قالب 25 سوال مربوط به 12 جنبه متفاوت (امتياز صفر تا 100) در دو گروه مقايسه شده و مورد تحليل آماري قرار گرفت.
يافته ‌ها: ميانگين امتياز کلي کيفيت زندگي در بيماراني که از عينک يا لنز تماسي استفاده مي ‌کردند و گروهي که تحت عمل جراحي فوتورفرکتيوکراتکتومي قرار گرفته بودند به ترتيب 86.1±10.7 و 97±4.4 بود (P<0.001). در اغلب جنبه‌ هاي مختلف کيفيت زندگي شامل سلامت کلي، ديد کلي، ديد نزديک، ديد دور، عملکرد اجتماعي، سلامت ذهني، محدوديت ايفاي نقش، وابستگي به ديگران، رانندگي و ديد محيطي گروهي که تحت جراحي فوتورفرکتيوکراتکتومي قرار گرفته بودند از وضعيت مطلوب ‌تري برخوردار بودند (P<0.001).
نتيجه ‌گيري: مشکلات بينايي و تنش ‌‌هاي ناشي از آن در بيماراني که مورد عمل جراحي فوتورفرکتيوکراتکتومي قرار مي ‌گيرند به مراتب کمتر از بيماراني است که از عينک يا لنز تماسي استفاده مي ‌کنند و انجام جراحي فوتورفرکتيوکراتکتومي موجب بهبود کيفيت زندگي بيماران مي ‌شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: بررسي جنبه ‌هاي گوناگون آموزش دستياران چشم ‌پزشکي با استفاده از شبيه ‌ساز EYESI در بيمارستان لبافي ‌‌نژاد.
روش پژوهش: اين مطالعه كيفي به بررسي جنبه‌ هاي فني، اثربخشي و پيامدهاي آموزشي استفاده از دستگاه شبيه‌ ساز EYESI پرداخته است. با بررسي منابع اطلاعاتي، ابزار لازم شامل مصاحبه، مشاهده و پرسشنامه چند گزينه‌ اي نيمه ساختار يافته براي مطالعه جنبه ‌هاي فوق ‌الذکر تعيين شد. با استفاده از اين ابزار اعتبار صوري، محتوايي، اثربخشي، ميزان پذيرش شبيه‌ ساز و چالش ‌هاي مديريتي بررسي گرديد. در پايان پيشنهادات، راهکارها و کاربردهاي آتي اين روش آموزشي شرح داده شدند.
يافته‌ ها: طبق نظر دستياران اعتبار صوري و محتوايي شبيه‌ ساز 85.08 و 70.87 (از 100 امتياز) بود. امتيازات داده شده توسط فلوشيپ ‌ها براي اعتبار صوري و محتوايي به ترتيب 60 و 80.66 بود. 63.2 درصد از دستياران معتقد بودند که دستگاه شبيه‌ ساز وسيله بسيار مفيدي در آموزش دستياران بوده و 75 درصد فلوشيپ ‌ها آن را مفيد ارزيابي کردند. همه مصاحبه شوندگان معتقد بودند که آموزش با شبيه‌ ساز ضروري مي ‌باشد. همچنين 80 درصد اساتيد معتقد بودند شبيه ‌ساز مذكور زمان آموزش را کاهش و کيفيت آنرا افزايش داده است. به علاوه، اساتيد ابراز کردند که دستياراني که با شبيه ‌ساز آموزش ديده ‌اند از آمادگي مطلوبي پيش از ورود به اتاق عمل برخوردارند، هماهنگي ميان چشم، دست و پاي آنان در زمان جراحي بهتر شده و حتي ميزان عوارض جراحي کاهش پيدا کرده است.
نتيجه ‌گيري: شبيه‌ ساز EYESI اعتبار صوري و محتوايي مطلوبي دارد و در بهبود مهارت ‌هاي دستياران موثر مي ‌باشد. پايش روند آموزش با استفاده از ابزارهاي عيني و برگزاري کارگروه‌ هاي چند تخصصي براي دستيابي به بهترين برنامه آموزش مبتني بر شبيه ‌ساز، از اهداف آينده به شمار مي ‌روند.

 نسخه قابل چاپ

پس از پيوند قرنيه، عيب انکساري قابل قبول و شفاف بودن آن از اهميت خاصي برخوردار است. آستيگماتيسم قرنيه شايع‌ ترين عارضه جراحي پيوند نفوذي قرنيه (PK: penetrating keratoplasty) مي ‌باشد که با كاهش حدت بينايي، آنيزومتروپي و ديپلوپي يک چشمي همراه بوده و مي ‌تواند موجب عدم رضايت از يک پيوند قرنيه موفقيت آميز گردد. اگر آستيگمات بالا در يک پيوند قرنيه شفاف موجب محدوديت حدت بينايي گردد،‌ آن پيوند ناموفق تلقي مي ‌شود. اقداماتي که حين عمل جهت كاهش آستيگمات بعد از كراتوپلاستي انجام مي شود شامل تريفاين گرد و مركزي و با اندازه مناسب، بخيه ‌هاي مناسب با كشش يكسان و روبروي هم قرار گرفتن بافت دهنده - گيرنده مي ‌باشد. دستكاري بخيه جهت به حداقل رسانيدن آستيگمات زودرس بعد از عمل نيز مي ‌تواند بطور موثر آستيگماتيسم بعد ازPK  را کاهش دهد. در صورتي كه مقدار آستيگمات باقيمانده بعد از برداشتن بخيه‌ ها، قابل ملاحظه باشد و با روش‌ ها اپتيكي مانند عينک و لنز تماسي سخت اصلاح نگردد، مداخلات جراحي بيشتر شامل برش‌ هاي شل کننده(Relaxing) ، بخيه ‌هاي فشاري (Comprossion sutures)، جراحي ‌هاي ليزري رفراكتيو و کارگذاري حلقه‌ هاي داخل استرومايي قرنيه، برداشتن گوه ‌اي (wedge resection) و كارگذاري لنزهاي داخل چشمي توريک ضرورت مي ‌يابد. در صورتي كه آستيگمات با استفاده از يک يا چند روش مذكور كاهش نيابد، انجام كراتوپلاستي نفوذي مجدد اجتناب ناپذير است. هيچ يک از روش‌ هاي ذكر شده به عنوان روش مطلوب مطرح نشده و جراحان قرنيه براي رسيدن به يک نتيجه قابل قبول ممکن است نيازمند به استفاده از دو يا چند روش گردند. اين مقاله مروري به بررسي روش ‌هاي مختلف اصلاح آستيگمات بعد از پيوند نفوذي قرنيه به همراه بررسي معايب و مزاياي هر يک مي ‌پردازد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: بررسي باليني بيماران مبتلا به گلوکوم زاويه بسته حاد دارويي مراجعه کننده به بيمارستان فيض اصفهان در سال‌ هاي 1389-1387.
گزارش موارد: در يک مطالعه گذشته‌ نگر، 7 بيمار مبتلا به گلوکوم زاويه بسته حاد به دنبال مصرف داروي توپيرامات بررسي گرديدند. همه بيماران زن بودند و ميانگين سني آنها 33.28 (19-44) سال بود. متوسط بهترين ديد اصلاح‌ شده در حد شمارش انگشتان در فاصله 3 متري بود. متوسط عيب انکساري بعد از شفاف شدن کافي قرنيه 6.5 (-3 تا -12) ديوپتر، متوسط فشار داخل چشمي (IOP) 44.71 (34-60) ميلي ‌متر جيوه و ميانگين زمان طبيعي شدن فشار داخل چشمي 12.30 (8-23) ساعت بود.
نتيجه‌ گيري: گلوکوم زاويه بسته و ميوپي حاد از عوارض جدي مصرف توپيرامات بوده که هر دو عارضه، با قطع درمان قابل برگشت مي ‌باشند. اطلاع از سوابق دارويي در ارزيابي بيماران مبتلا به گلوکوم حاد دوطرفه زاويه بسته به خصوص در زنان مهم است.

 نسخه قابل چاپ

بيماران مبتلا به قوز قرنيه سهم عمده ‌اي از بيماران سگمان قدامي را تشکيل مي ‌دهند. تاکنون بيماري ‌زايي بيماري به طور کامل روشن نشده است. با اين حال يکي از علل مطرح، کاهش پيوند بين مولکول ‌هاي کلاژن در قرنيه مبتلايان به قوز قرنيه نسبت به افراد عادي مي ‌باشد. درمان‌ هاي موجود به طور عمده براي اصلاح عيب انکساري حاصله مي ‌باشد. اخيرا کلاژن کراس ‌لينکينگ با استفاده از ريبوفلاوين و اشعه ماورا بنفش به منظور کاهش سير بيماري معرفي شده است. هدف از اين مقاله مروري بررسي اين نوع درمان از نظر کارايي، نتايج باليني، محدوديت‌ ها و عوارض مي ‌باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: معرفي بيماري با شکايت از يک توده پلکي که منجر به تشخيص بيماري فعال سارکوييدوز در وي شد.
معرفي بيمار: آقاي 54 ساله ‌اي با توده پلکي در کانتوس خارجي چشم چپ از 6 ماه قبل، مراجعه نمود. بيمار تحت نمونه ‌برداري از توده قرار گرفت و گزارش آسيب ‌شناسي، التهاب گرانولوماتوز همراه با سلول‌ هاي غول پيکر tuton بود. براي بيمار با شک به سارکوييدوز راديوگرافي قفسه صدري، گاليم اسکن و نمونه ‌برداري ريه انجام شد. بررسي‌ هاي انجام‌ شده نشان‌ دهنده لنف آدنوپاتي دوطرفه در ناف ريه‌ هاي بيمار و افزايش جذب در اسکن گاليم (ريه ‌ها، غدد اشکي و بزاقي) و ابتلاي ايشان به بيماري فعال سارکوييدوز بود. وي با تشخيص بيماري سارکوييدوز تحت درمان با پردنيزولون قرار گرفت و سير بهبودي مشاهده شد.
نتيجه‌ گيري: در بيماري سارکوييدوز، اعضا مختلف بدون درگير مي‌ شوند و گاهي اين بيماري با تظاهرات ناشايع مانند ضايعات پوستي، بيش از ظهور علايم ريوي ظهور مي ‌کند.

 نسخه قابل چاپ

هدف: معرفي بيمار مبتلا به جذام با ضايعات قرنيه در هر دو چشم.
معرفي بيمار: آقاي 70 ساله ‌اي از 7 سال پيش به دليل بيماري جذام دچار اختلال عصبي هر دو دست به صورت چنگالي شدن دست‌ ها و کاهش حس اندام‌ ها گرديده بود. از 2 سال پيش بيمار دچار کاهش بينايي هر دو چشم شده بود که با توجه به کاهش شديد حس قرنيه در هر دو طرف و عدم توانايي در بستن کامل چشم‌ ها، با تشخيص زخم قرنيه ناشي از جذام تحت عمل جراحي لترال تارسورافي قرار گرفته بود.
نتيجه ‌گيري: عوارض چشمي يکي از شايع‌ ترين تظاهرات بيماري جذام است. تشخيص و درمان دارويي زودهنگام و در صورت نياز جراحي، مي ‌تواند باعث کاهش عوارض و حتي مرگ و مير ناشي از اين بيماري شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: بررسي اثر کوتاه مدت ميتومايسين 0.02 C درصد بر روي تراکم و تعداد سلول هاي اندوتليال مركز قرنيه به دنبال جراحي كراتكتومي فوتورفراكتيو (PRK) در بيماران با نزديک بيني متوسط.
روش پژوهش: در اين مطالعه، ?? چشم از ?? فرد با نزديک بيني متوسط (بين 4.0- تا -8.0 ديوپتر) كه تحت عمل PRK به همراه ميتومايسين 0.02 C درصد به مدت ?? ثانيه قرار گرفته بودند، بررسي شدند. جهت بررسي تغييرات در تعداد سلول هاي اندوتليال مركز قرنيه (ECD)، متوسط سطح سلول (MCA) و ضريب تغييرات اندازه سلول ها (CV)، اسپكولار ميكروسكوپي قبل و ? ماه پس از عمل انجام شد.
يافته ها: ميانگين سني بيماران به هنگام انجام جراحي 26.2±6.3 سال بود. متوسط معادل کروي عيب انكساري قبل از عمل -5.2±1.2 ديوپتر بود كه پس از جراحي به -0.4±0.5 ديوپتر کاهش يافت (P<0.001). متوسط تعداد سلول هاي اندوتليال مركز قرنيه (ECD) از 2920±363 سلول در ميلي مترمربع قبل از عمل به 2802±339 سلول در ميلي مترمربع پس از جراحي كاهش يافت (P=0.59). متوسط سطح سلول (MCA) P=0.76)) و ضريب تغييرات اندازه سلول ها (CV) ((P=0.52 ? ماه پس از جراحي تغييرات معناداري با پيش از آن نداشت.
نتيجه گيري: استفاده از ميتومايسين 0.02 C درصد به مدت ?? ثانيه حين كراتكتومي فوتورفراكتيو (PRK) در بيماران با نزديک بيني متوسط، تغييرات آماري معني داري در تعداد سلول هاي اندوتليال مركز قرنيه (ECD)، متوسط سطح سلول (MCA) و ضريب تغييرات اندازه سلول ها (CV) در پي گيري ? ماهه ايجاد نمي کند.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه نتايج آناتوميك جراحي اسكلرال باكل با و بدون رتينوپكسي در درمان بيماران مبتلا به جداشدگي رگماتوژن شبكيه.
روش پژوهش: اين مطالعه به صورت گزارش موارد مداخله اي و مقايسه اي گذشته نگر بر روي ?? بيمار فاکيک مبتلا به جداشدگي شبكيه انجام شده است. رتينوپکسي در ?? بيمار (?? بيمار به صورت ليزر فوتوكواگولاسيون و ? بيمار کرايوتراپي) به عمل آمده و براي ?? بيمار انجام نشده بود. اين دو گروه از نظر ميزان موفقيت آناتوميک و بينايي و هم چنين از نظر پيدايش ادم سيستوييد و چروکيدگي ماكولا با هم مقايسه شدند.
يافته ها: متوسط مدت پي گيري در گروه با رتينوپكسي 11±8.6 ماه، (ميانه 7.5 ماه) در گروه بدون رتينوپكسي 13.1±10.2 ماه (ميانه 8.4 ماه) بود. جداشدگي مجدد در گروه بدون رتينوپكسي براي ? بيمار (13.3 درصد) و در گروه با رتينوپكسي در ? بيمار (14.6 درصد) اتفاق افتاد که اين تفاوت دو گروه از نظر آماري معني دار نبود (P>0.9). بين دو گروه از نظر نتايج حدت بينايي در ? ماه و پي گيري نهايي و هم چنين از نظر پيدايش ادم سيستوييد ماكولا يا چروکيدگي ماكولا تفاوت معني داري وجود نداشت. ميزان بهبود ديد در گروه با رتينوپكسي 0.43±0.48 لوگمار و در گروه بدون رتينوپكسي 0.47±0.69 لوگمار محاسبه گرديد.
نتيجه گيري: در ترميم جداشدگي شبکيه، انجام رتينوپكسي در جراحي اسكلرال باكل سود بيش تري براي افزايش موفقيت آناتوميك يا بينايي به ويژه در پي گيري کوتاه مدت عمل ندارد. ضروري است نتايج اين تحقيق در يک کارآزمايي باليني با پي گيري طولاني تر تاييد گردد.

 نسخه قابل چاپ