بانک مقالات پزشکی

ارمغان دانش تابستان 1387; 13(2 (پي در پي 50)):61-68.

موحديان عطار احمد*,دشتي غلام رضا,نادري غلام علي,خادمي زاده مرجان

* دانشگاه علوم پزشكي اصفهان، دانشكده داروسازي، گروه بيوشيمي باليني و مركز تحقيقات علوم دارويي

مقدمه و هدف: کاهش پراکسيداسيون ليپوپروتئين ها به عنوان يک رويداد کليدي در ايجاد بيماري هاي قلبي ـ عروقي از طريق افزايش ظرفيت آنتي اکسيداني پلاسما مي تواند روش موثري در جلوگيري از اين بيماري ها باشد. برخي مطالعات حاکي از اثرات آنتي اکسيداني تعدادي از اسيدهاي آمينه و پلي آمين ها مي باشد. هدف از اين مطالعه تعيين اثرات آنتي اکسيداني و آنتي آتروژنيک اسيدآمينه والين بر ديواره شريان هاي کرونري حيوانات هيپرکلسترولميک است.
مواد و روش ها: اين مطالعه يک تحقيق تجربي است که در گروه بيوشيمي دانشکده داروسازي اصفهان در سال 1384 انجام گرديد. تعداد 15 سر خرگوش نر سفيد انتخاب و به 3 گروه پنج تايي شامل؛ گروههاي کنترل نرمال، کنترل پر کلسترول و پر کلسترول تحت درمان با والين تقسيم شده و به مدت 5 هفته تحت رژيم غذايي خاص قرار گرفتند. سپس فاکتورهاي بيوشيميايي تري گليسريد، کلسترول تام، کلسترول ليپوپروتئين با دانسيته پايين، کلسترول ليپوپروتئين با دانسيته بالا، ظرفيت آنتي اکسيداني، مالون دي آلدئيد و دي ان هاي کونژوگه نمونه هاي خوني اندازه گيري گرديد. بافت هاي شريان هاي کرونري نيز از نظر ميزان تشکيل رگه هاي چربي مورد ارزيابي قرار گرفت. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي آماري آناليز واريانس يک طرفه و به دنبال آن آزمون هاي شفه و توکي تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها: ميانگين غلظت سرمي کلسترول تام، کلسترول ليپوپروتئين با دانسيته پايين و دي ان هاي کونژوگه در گروه تحت درمان با والين در مقايسه با گروه کنترل پرکلسترول تفاوت معني داري نشان نداد، در حالي که ميزان تري گليسريد، کلسترول ليپوپروتئين با دانسيته بالا و مالون دي آلدئيد در گروه تحت درمان با اسيد آمينه در مقايسه با گروه کنترل پر کلسترول کاهش معني داري نشان داده است (P<0.05). مقايسه ميزان ظرفيت آنتي اکسيداني سرم در گروه تحت درمان با والين نسبت به گروه کنترل پر کلسترول حاکي از افزايش معني دار آن مي باشد. اندازه نسبي رگه هاي چربي تشکيل شده در عروق کرونري گروه تحت درمان با والين نسبت به گروه کنترل پر کلسترول کاهش معني داري داشته است.
نتيجه گيري: بر اساس نتايج به دست آمده به نظر مي رسد اسيد آمينه والين با افزايش ظرفيت آنتي اکسيداني پلاسما و کاهش ميزان پراکسيداسيون ليپيدي از تشکيل رگه هاي چربي در حيوانات پرکلسترول ممانعت به عمل آورده است.

كليد واژه: آترواسکلروز، آنتي اکسيدان، رگه هاي چربي، والين، کلسترولمي

ارمغان دانش تابستان 1387; 13(2 (پي در پي 50)):69-81.

قايدي غلام حسين*,يعقوبي حميد

* دانشگاه شاهد، دانشكده پزشكي، گروه بيماريهاي اعصاب و روان

مقدمه و هدف: تحقيقات پيشين در نقاط مختلف جهان نشان از آن دارند که برخورداري از حمايت اجتماعي مطلوب، به سلامت جسمي و بهزيستي رواني منتهي مي گردد. هدف پژوهش حاضر بررسي تفاوت هاي جنسيتي در رابطه بين ابعاد حمايت اجتماعي ادراک شده و ابعاد بهزيستي در بين دانشجويان ايراني بود.
مواد و روش ها: اين پژوهش تحليلي بر روي سه نمونه دانشجويي انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گيري در دسترس در سال 1386 از بين دانشجويان دانشگاه تهران و علامه طباطبايي انتخاب شدند. تمامي دانشجويان به صورت داوطلبانه پرسش نامه ها را تکميل کردند و بازگرداندند. مقياس هاي به کار گرفته در پژوهش ها را مقياس چند بعدي حمايت اجتماعي ادراک شده، عواطف مثبت و منفي، رضايت مندي از زندگي، بهزيستي روان شناختي و بهزيستي اجتماعي تشکيل دادند. تحليل رگرسيون چندگانه براي تحليل داده ها به وسيله نرم افزار SPSS انجام شد.
يافته ها: اول آن که وجوه مختلف حمايت اجتماعي ادراک شده پيش بيني کننده هاي بهتري براي رضايت مندي از زندگي و بالانس عاطفي در دختران نسبت به پسران هستند. دوم آن که بهزيستي روان شناختي و اجتماعي در دختران بيشتر به وسيله حمايت اجتماعي از خانواده و در پسران بيشتر به وسيله حمايت اجتماعي از دوستان پيش بيني مي شود. سومين يافته آن است که حمايت اجتماعي ادراک شده از فرد خاص و از افراد گروه در دانشکده اثري بر روي ابعاد مختلف بهزيستي فرد ندارند.
نتيجه گيري: در کنار شباهت ها، تفاوت هاي جنسي در رابطه بين ابعاد حمايت اجتماعي ادراک شده و ابعاد بهزيستي وجود دارد، به نحوي که بعضي از ابعاد حمايت اجتماعي ادراک شده بهزيستي را در پسران بهتر از دختران پيش بيني مي کنند و بعضي ديگر بهزيستي را در دختران بهتر از پسران پيش بيني مي کنند.

كليد واژه: حمايت اجتماعي ادراک شده، بهزيستي روان شناختي، بهزيستي اجتماعي، رضايت مندي از زندگي، بالانس عاطفي

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش تابستان 1387; 13(2 (پي در پي 50)):83-93.

نظري مهين,حيدرنيا عليرضا*,افتخاراردبيلي حسن,مباشري محمود,امين شكروي فرخنده,نيكنامي شمس الدين,بابايي ‌روچي غلام رضا

* دانشگاه تربيت مدرس، دانشكده علوم پزشكي، گروه آموزش بهداشت

مقدمه و هدف: آسيب هاي عابران پياده يکي از دلايل مهم ميرايي و ناتواني در بين کودکان است و پيشگيري از اين نوع آسيب ها يک اولويت مهم بهداشت عمومي است که نيازمند استراتژي هاي آموزشي و رويکردهاي جامع ميباشد. هدف از اين مطالعه طراحي و ارزشيابي يک برنامه آموزشي بر اساس الگوي پرسيد ـ پروسيد در ارتقا رفتارهاي ايمن در پسران مدارس ابتدايي بود.
مواد و روش ها: اين پژوهش يک مطالعه کارآزمايي عرصه اي براي ارزشيابي برنامه آموزشي بر پايه الگوي پرسيد ـ پروسيد براي ارتقا رفتارهاي ايمن در پسران مدارس ابتدايي بود. اين مطالعه در سال 1386 در منطقه 6 آموزش و پرورش شهر تهران انجام شد. مشارکت کنندگان اين برنامه 88 دانش آموز10 تا 11 سال بودند که ابزاري بر اساس الگوي پرسيد ـ پـروسيد را قبل و دو ماه پس از مداخله تکميل نمودند. نمونه گيري به روش مبتني بر هدف انجام شد. داده ها بر اساس نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون هاي مجذور کاي، تي مستقل و زوجي تجزيه و تحليل شد.
يافته ها: يافته ها نشان دهنده وجود تفاوت معني دار آماري در سازه هاي الگوي پرسيد ـ پروسيد (آگاهي، نگرش، رفتار، عوامل قادر کننده و تقويت کننده) در گروه آزمون نسبت به گروه کنترل، پس از اجراي مداخله بود.
نتيجه گيري: بر اساس نتايج موجود، طراحي و اجراي برنامه آموزشي مبتني بر الگوي پرسيد ـ پروسيد مي تواند سبب افزايش رفتارهاي ايمن گردد. بنابراين استفاده از مدل هاي آموزشي در برنامه هاي آموزش بهداشت پيشنهاد مي گردد.

كليد واژه: الگوي پرسيد ـ پروسيد، رفتار ايمن، مدارس ابتدايي، پسران

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش تابستان 1387; 13(2 (پي در پي 50)):95-104.

خرامين شيرعلي*,نيلي حسين,محمدي علي,مبشري قباد

* دانشگاه علوم پزشكي ياسوج، دانشكده پزشكي، گروه روانپزشكي

مقدمه و هدف: ارتباط بيماري هاي گوارشي و استرس روانشناختي از سال ها پيش مورد توجه بوده است. در اين ميان دو بيماري زخم معده و دوازدهه و سندرم روده تحريک پذير بيشتر مرتبط فرض شده اند. علل و عوامل فراواني براي بيماري هاي مذکور عنوان شده است. استرس و مسايل روانشناختي در برخي منابع به عنوان يکي از عوامل بسيار مهم مورد توجه قرار گرفته است. مطالعات اخير نشان داده که ارزيابي افراد از حوادث استرس زا و پاسخ آنها به استرس به مراتب تاثير گذارتر از خود استرس بر روي بيماري ها مي باشد. هدف از اين مطالعه تعيين و مقايسه شيوه هاي مقابله با استرس در بيماران مبتلا به اين دو بيماري و افراد عادي مي باشد.
مواد و روش ها: اين پژوهش تحليلي (مورد ـ شاهدي) بوده که در آن نمونه پژوهش عبارت بودند از؛ 41 نفر افراد مبتلا به اولسرپپتيک، 41 نفر افراد مبتلا به سندرم روده تحريک پذير و 96 نفر افراد عادي همراه بيمار. پس از انتخاب افراد نمونه پرسشنامه شيوه مقابله اي کارور که مشتمل بر 28 سوال بوده و 14 شيوه مقابله اي مختلف را اندازه مي گرفت تکميل مي گرديد. کليه افراد نمونه هاي مختلف از ميان مراجعين به کلينيک داخلي دانشگاه علوم پزشکي ياسوج در سال 1384 انتخاب گرديدند. داده ها پس از جمع آوري با استفاده از نرم افزارSPSS و آزمون هاي آماري مجذورکاي، تحليل واريانس و پس از تحليل شفه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
يافته ها: اين مطالعه نشان داد که بالاترين ميانگين شيوه مقابله در هر دو جنس، مذهب گرايي و کمترين ميانگين از آن مصرف مواد بوده است. يافته ها حاکي از آن بود که سه گروه در شيوه هاي مقابله اي عقب نشيني رواني، مقابله فعال، حمايت عاطفي، حمايت اجتماعي ابزاري، مثبت انديشي برنامه ريزي و سرزنش خود به صورت معني داري با هم تفاوت داشتند. بر اساس نتايج پژوهش سه گروه مختلف نمونه از سه نيمرخ مقابله اي متفاوت برخوردار مي باشند.
نتيجه گيري: نتايج نشان داد که افراد بيمار در مقايسه با افراد سالم از شيوه هاي مقابله اي منفي بيشتر استفاده مي کنند و در مقابل استفاده از شيوه هاي مقابله اي مثبت يا کارآمد در افراد عادي بيشتر مورد استفاده قرار گرفته است. بنابراين تلاش در جهت تغيير شيوه هاي ناکارآمد به شيوه هاي کارآمد مي تواند در روش هاي کنترل بيماري مورد توجه قرار گيرد.

كليد واژه: زخم معده و دوازدهه، سندرم روده تحريک پذير، شيوه هاي مقابله با استرس

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش تابستان 1387; 13(2 (پي در پي 50)):115-122.

محرابي سي سخت صدراله*,كريم زاده شيرازي كامبيز

* دانشگاه علوم پزشكي ياسوج، دانشكده پزشكي، گروه اورولوژي

هدف و مقدمه: نفروليتوتريپسي پوستي درمان انتخابي براي سنگ هاي کليه با اندازه بالاتر از 20 تا 30 ميلي متر، سنگ هاي شاخ گوزني و همچنين سنگ هايي است که به صورت متعدد بوده و يا نسبت به درمان سنگ شکن سرپايي برون اندامي مقاوم مي باشند. نفروليتوتريپسي پوستي در اغلب مواقع تحت بيهوشي عمومي انجام مي گيرد، در حالي که عوارض و هزينه بيهوشي عمومي بيشتر از بي حسي نخاعي مي باشد، لذا هدف از اين مطالعه بررسي کاربرد بي حسي نخاعي جهت انجام عمل نفروليتوتريپسي پوستي مي باشد.
مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي به صورت مجموعه موارد طي سال هاي 1387ـ1385 بر روي 120 بيمار با تشخيص سنگ کليه در اتاق هاي عمل بيمارستان شهيد بهشتي دانشگاه علوم پزشکي ياسوج انجام گرديد. متغيرهاي بيهوشي و جراحي، حين و پس از عمل در بيماراني که تحت عمل نفروليتوتريپسي پوستي با بي حسي نخاعي قرار گرفتند بررسي شدند. داده هاي جمع آوري شده با نرم افزار SPSS و آزمون مجذور کاي آناليز گرديد.
يافته ها: ميانگين زمان عمل 98±45 دقيقه و ميانگين اندازه سنگ 3.1±1.8 سانتي متر بود. متوسط زمان برگشت حس و حرکت به ترتيب 135±22.7 دقيقه و 112±35.7 دقيقه بود. در تمام بيماران عمل نفروليتوتريپسي پوستي با موفقيت انجام شده و هيچ گونه عارضه مهم و جدي از جمله صدمات عروقي يا احشايي و نيز خون ريزي غير معمول در حين يا پس از عمل در هيچ يک از بيماران رخ نداد. در 90 نفر (75 درصد) از بيماران، در سونوگرافي پيگيري هيچ گونه سنگي ديده نشد و يا سنگ هاي باقيمانده کمتر از 5 ميلي متر بودند.
نتيجه گيري: بي حسي نخاعي يک روش ايمن، موثر و مناسب براي انجام عمل نفروليتوتريپسي پوستي بوده و مي تواند جايگزين خوبي براي بيهوشي عمومي در بالغيني باشد که تحت اين عمل قرار مي گيرند.

كليد واژه: نفروليتوتريپسي پوستي، بي حسي نخاعي، عوارض

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش تابستان 1387; 13(2 (پي در پي 50)):105-114.

پريساي ظفر*,استقامتي عبدالرضا,زندي قشقايي كرامت اله,جبارنژاد عباس

* دانشگاه علوم پزشكي ياسوج، معاونت بهداشتي، گروه بيماريها

مقدمه و هدف: واکسيناسيون اقدام بسيار مهم و با ارزشي است که با هزينه کم، فرد و جامعه را در برابر ابتلا به بيماري هاي قابل پيشگيري با واکسن حفاظت مي کند. اگر چه واکسن هاي مورد استفاده از جمله؛ واکسن ثلاث از ميزان اثربخشي و کارايي بالايي برخوردار است، اما هيچ واکسني عاري از عوارض جانبي نيست. عوارض واکسن ثلاث ناشي از ماهيت واکسن، پيامدهاي همزمان، واکنش تزريق و اشتباه در برنامه ايمن سازي است. هدف از اين مطالعه تعيين ميزان شيوع عوارض شايع پس از تزريق واکسن ثلاث در کودکان زير هفت سال است.
مواد و روش ها: اين پژوهش يک مطالعه توصيفي ـ مقطعي بوده که بر روي 2000 کودکي که در يک مقطع زماني چهار ماهه از اول تير 1385 تا پايان مهر 1385 واکسن ثلاث دريافت کرده و دچار عارضه شده اند انجام گرفت. نمونه گيري به صورت خوشه اي چند مرحله اي و در 20 درصد از مراکز بهداشتي ـ درماني شهري و روستايي استان کهگيلويه و بويراحمد که به صورت تصادفي انتخاب شد، انجام گرديد. اطلاعات از طريق معاينه، مصاحبه و بــا استفـــاده از پرسشنامه ساختار يـــافته جمع آوري و از طريق نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون هاي آماري تي دانشجويي و مجذور کاي تجزيه و تحليل شدند.
يافته ها: نتايج نشان داد که عوارض عمومي بعد از تزريق؛ بي اشتهايي 97 نفر (4.9 درصد)، خستگي 60 نفر (3 درصد)، رنگ پريدگي 35 نفر (1.8 درصد)، گريه بيش از سه ساعت 32 نفر (1.6 درصد) و استفراغ 30 نفر (1.5 درصد) بوده است. يافته ديگر، عوارض موضعي بوده که بيشترين عارضه قرمزي تنها در محل تزريق 270 نفر (13.5 درصد)، تورم سطحي بدون قرمزي 243 نفر (12.2 درصد) و وجود تورم با قرمزي در محل تزريق 124 نفر (6.2 درصد) بوده است. در کل 1136 نفر (56 درصد) نمونه ها حداقل يک پيامد ناشي از عوارض را داشته اند. عوارض واکنش واکسن 898 نفر (45 درصد)، خطاي ناشي از برنامه 151 نفر (7.6 درصد)، واکنش تزريق 63 نفر (3 درصد) و پيامد همزماني 24 نفر (1.2 درصد) بوده است. عوارض واکسن بر حسب نوبت تزريق بيشتر مربوط به نوع اول بود (P<0.0001).
نتيجه گيري: بيشترين عوارض واکسن ثلاث در گروه عوارض مربوط به واکنش واکسن بوده است. محل تزريق بيشترين سهم را در بروز عوارض شايع واکسن ثلاث داشته که تغيير محل تزريق از عضله دلتوئيد به کشاله ران بهترين محل تزريق واکسن ثلاث بوده است. در مورد واکنش تزريق نوبت اول چون کودکان اولين بار با تزريق واکسن مواجه مي شوند، اضطراب و درد ناشي از تزريق را تجربه مي کنند .

كليد واژه: پيامد نامطلوب متعاقب ايمن سازي، واکسن ثلات، کودکان زير هفت سال

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش بهار 1387; 13(1 (پي در پي 49)):15-26.

اكبري اصغر*,حسيني فر محمد,خيرآبادي نرجس,جهانشاهي جواران پروانه

* دانشگاه علوم پزشكي زاهدان، دانشكده پيراپزشكي، گروه فيزيوتراپي

مقدمه و هدف: سندرم درد پاتلوفمورال يکي از شايع ترين اختلال هاي مفصل زانو در بزرگسالان است. برخي مواقع اين بيماري مزمن شده و فعاليت هاي فرد را محدود مي کند. اين مطالعه به منظور مقايسه تاثير تمرين درماني با تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست در بهبود درد و عملکرد بيماران با سندرم درد پاتلوفمورال انجام گرديد.
مواد و روش ها: اين مطالعه کارآزمايي باليني تصادفي دو سوکور در کلينيک هاي فيزيوتراپي زاهدان در سال 1386 انجام شد. 32 بيمار با تشخيص سندرم درد پاتلوفمورال مورد مطالعه قرار گرفتند. بيماران به صورت تصادفي در دو گروه مساوي تمرين درماني شامل؛ ورزش هاي کششي و تقويتي عضلات ران، زانو و ساق و تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست قرار گرفتند. درد با مقياس اندازه گيري ديداري درد، عملکرد زانو با مقياس کاوس، محيط ران با متر نواري و دامنه حرکتي با گونيامتر قبل و پس از درمان اندازه گيري شدند. برنامه درمان براي هر دو گروه شامل؛ ده جلسه، هر هفته سه جلسه و هر جلسه حدود يک ساعت بود. از آزمون هاي تي مستقل، مان ويتني، تي زوج و ويلکاکسون به ترتيب براي مقايسه نتايج قبل و بعد درمان بين گروهي و درون گروهي، در محيط نرم افزار SPSS استفاده گرديد.
يافته ها: ميانگين نمره عملکرد زانو در گروه تحريک الکتريکي از 25/19± 53/100 به 25/18±87/130 و در گروه تمرين درماني از 69/22±67/107 به 11/15± 47/131 افزايش يافت (001/(p=0 در هر دو گروه ميانگين نمرات زير گروههاي عملکرد زانو شامل؛ علايم سوبژکتيو، درد، محدوديت عملکرد، فعاليت هاي ورزشي و شيوه زندگي بهبودي نشان داد (05/ (p<0درد و دامنه حرکتي فلکسيون زانو در هر دو گروه بهبودي پيدا کرد (05/ .(p<0افزايش دامنه حرکتي فلکسيون زانو بعد از درمان در گروه تمرين درماني بيشتر از گروه تحريک الکتريکي بود (008/(p=0
نتيجه گيري: هر دو برنامه تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست و تمرين درماني در درمان سندرم درد پاتلوفمورال موثر هستند، اما تمرين درماني در افزايش دامنه حرکتي فلکسيون زانو موثرتر است.

كليد واژه: سندرم درد پاتلوفمورال، تمرين درمان، تحريک الکتريکي، عملکرد زانو

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش بهار 1387; 13(1 (پي در پي 49)):1-13.

ناصري پور مسعود*,نيك اقبالي امين اله,وادي پور علي,بختياري پژمان,احديان علي

* دانشگاه علوم پزشكي ايران، مركز تحقيقات چشم پزشكي، بيمارستان حضرت رسول اكرم (ص)

مقدمه و هدف: با وجود استفاده از روش هاي متعددي همچون ليزرتراپي، تزريق داخل ويتره استروئيدها و فاکتورهاي ضد رشد عروقي در درمان نوع اگزوداتيو استحاله وابسته به سن ماکولا، تا کنون روش درماني خاصي به عنوان بهترين روش درماني اين بيماري اعلام نشده است. لذا هدف از اين پژوهش تعيين تاثير درمان توام ترموتراپي از راه مردمک همراه با تزريق همزمان تريامسينولون ساب تنون در درمان عروق جديد مشيميه اي در بيماران مبتلا به استحاله وابسته به سن ماکولا است.
مواد و روش ها: در اين مطالعه کارآزمايي باليني 63 چشم از 57 بيمار مبتلا به استحاله وابسته به سن ماکولا از نوع اگزوداتيو که تحت درمان توام ترموتراپي از راه مردمک همراه با تزريق همزمان تريامسينولون ساب تنون قرار گرفتند، در بيمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در سال 1384 مورد مطالعه واقع شدند. 20 چشم مبتلا به شکل غالبا کلاسيک (گروه اول) و 43 چشم مبتلا به شکل غالبا (گروه دوم) مخفي بودند. در گروه اول در 12 چشم 20 ميلي گرم و در 8 چشم 40 ميلي گرم تريامسينولون ساب تنون تزريق گرديد. ميانگين مدت پيگيري 1/9 ماه بود و متوسط تعداد دفعات درمان 25/1 بار بود. در گروه دوم در 31 چشم 20 ميلي گرم و در 12 چشم 40 ميلي گرم تريامسينولون ساب تنون تزريق گرديد. ميانگين مدت پيگيري 12 ماه بود و متوسط تعداد دفعات درمان نيز 17/1 بار بود. ليزرتراپي به کمک ليزر ديود 810 نانومتر به مدت يک دقيقه براي هر اسپات با اندازه 8/0، 2/1، 2 و 3 ميلي متر با توجه به اندازه نئوواسکولاريزاسيون کروئيد انجام گرفت. ترموتراپي از راه مردمک با استفاده از لنز تماسي با قدرت 560 ـ120 ميلي وات انجام گرفت و در پايان درمان، بيماران به طور تصادفي مورد تزريق 20 ميلي گرم و يا 40 ميلي گرم تريامسينولون ساب تنون در کوادرانت سوپراتمپورال قرار گرفتند. سپس بيماران مورد پيگيري منظم قرار گرفته و بسته به شرايط بيمار علاوه بر معاينه کلينيکي مورد فلوئورسين آنژيوگرافي و يا فوندوس فتوگرافي قرار گرفتند. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي آماري تي مستقل و زوجي آناليز گرديد.
يافته ها: در گروه اول در پايان مطالعه در 14 چشم (70 درصد) ديد ثابت (± يک خط تغيير)، در 2 چشم (10 درصد) ديد بيش از يک خط بهتر و در 4 چشم (20 درصد) ديد بيش از يک خط کاهش يافته بود. در گروه دوم نيز در 31 چشم (1/72 درصد) ديد ثابت (± يک خط تغيير)، در4 چشم (32/9 درصد) ديد بيش از يک خط بهتر و در 8 چشم (6/18 درصد) ديد بيش از يک خط کاهش يافته بود.
نتيجه گيري: نتايج نشان داد در همه بيماران نئوواسکولاريزاسيون کروئيد پسرفت نموده بود. تفاوت معني دار آماري از نظر نتايج کلينيکي و فانکشنال بين دو گروه تزريق 20 و 40 ميلي گرم در هر دو گروه نئوواسکولاريزاسيون کروئيد غالبا کلاسيک و غالبا مخفي مشاهده نگرديد. بنابراين درمان توام ترموتراپي از راه مردمک و تزريق تريامسينولون ساب تنون در بيماران مبتلا به استحاله وابسته به سن ماکولا از نوع اگزوداتيو مي تواند يک روش مقرون به صرفه و موثر در تثبيت وضعيت بينايي در اغلب اين بيماران باشد.

كليد واژه: استحاله وابسته به سن ماکولا، عروق جديد مشيميه، ترموتراپي از راه مردمک، تريامسينولون ساب تنون

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش بهار 1387; 13(1 (پي در پي 49)):27-35.

جزايري شوشتري سيدمصطفي*,حافظي رحمت اله,عزيزي سيروس,امان الهي اسداله

* دانشگاه علوم پزشكي شيراز، دانشكده پزشكي، گروه طب فيزيكي و توانبخشي

مقدمه و هدف: يکي از روش هاي درماني سندرم تونل کارپ، تزريق مواد بي حسي موضعي و کورتيکواستروئيد مي باشد. هدف از اين مطالعه مقايسه اثر کرم ليدوکائين و پريلوکائين با تزريق متيل پردنيزولون استات در مچ دست بر کاهش درد مبتلايان به سندرم تونل کارپ است.
مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع کارآزمايي باليني بوده و در درمانگاههاي طب فيزيکي و توانبخشي وابسته به دانشگاه علوم پزشکي شيراز در سال 1386 انجام گرديد. 65 نفر از مراجعه کنندگان که از نظر باليني و الکترودياگنوز دچار سندرم تونل کارپ با شدت خفيف تا متوسط بودند، انتخاب گرديدند و سپس به صورت تصادفي در دو گروه درماني تحت درمان با کرم موضعي ليدوکائين و پريلوکائين و تزريق يک واحد (40 ميلي گرم) متيل پردنيزولون استات در مچ دست قرار گرفتند. براي ارزيابي بيماران و تعيين شدت درد آنها از معيار سنجش بينايي استفاده شد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون مجذور کاي آناليز شدند.
يافته ها: ميانگين شدت درد قبل، پس از درمان و 4 هفته پس از آن در گروه تحت درمان با کرم موضعي ليدوکائين و پريلوکائين 98/0±8/5، 82/0±7/0 و 2/1±1/2 و در گروه تحت درمان با متيل پردنيزولون استات 1±7/5، 5/1±4/2 و 4/1±6/1 بود (001/p<0).
نتيجه گيري: کرم ليدوکائين و پريلوکائين باعث کاهش درد ناشي از سندرم تونل کارپ مي گردد و مي تواند به عنوان يک روش مناسب و غير تهاجمي براي کاهش علايم سندرم تونل کارپ با شدت خفيف تا متوسط مورد استفاده قرار گيرد.

كليد واژه: ليدوکائين و پريلوکائين (املا)، متيل پردنيزولون استات، سندرم تونل کارپ

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش بهار 1387; 13(1 (پي در پي 49)):37-44.

كاراحمدي مژگان*,اسماعيلي هما

* دانشگاه علوم پزشكي اصفهان، بيمارستان نور، گروه روانپزشكي

مقدمه و هدف: متيل فنيديت از داروهاي اصلي در درمان اختلال نقص توجه و بيش فعالي مي باشد. بنا بر نظرسنجي باليني فرم خارجي اين دارو تحت عنوان ريتالين نسبت به فرم داخلي تحت عنوان استيمديت اثربخشي بيشتري دارد. هدف از اين تحقيق مقايسه اثربخشي متيل فنيديت ايراني با خارجي در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بيش فعالي بود.
مواد و روش ها: در اين مطالعه کارآزمايي باليني تصادفي شده دو سويه کور 200 کودک مبتلا به اختلال نقص توجه و بيش فعالي مراجعه کننده به کلينيک هاي روانپزشکي شهر اصفهان بر اساس معيارهاي چهارمين ويرايش کتابچه تشخيصي و آماري اختلالات رواني در سال 1386 مورد مطالعه قرار گرفتند. به 100 نفر از آنها ريتالين و 100 نفر ديگر استيميديت تجويز شد و پس از 4 هفته ميزان تغيير شدت علايم بيماري با استفاده از پرسشنامه کانرز والدين مورد بررسي قرار گرفت. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي آماري تي زوجي و مستقل و آناليز واريانس يک طرفه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: ميانگين کاهش نمره کانرز گروه ريتالين بعد از چهار هفته درمان 5/13± 63/19 و در گروه استيميديت 2/7±29/3 به دست آمد. داروي ريتالين در 83 نفر (3/83 درصد) بيماران موثر بود، در حالي که استيميديت تنها در 37 نفر (5/37 درصد) بيماران موثر بود.
نتيجه گيري: اين تحقيق نشان داد که فرم خارجي داروي متيل فنيديت (ريتالين) موثرتر از فرم داخلي آن (استيميديت) مي باشد.

كليد واژه: متيل فنيديت، اختلال نقص توجه و بيش فعالي، اثربخشي

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش بهار 1387; 13(1 (پي در پي 49)):77-88.

قهرماني ليلا,نيكنامي شمس الدين*,موسوي ميرطاهر,حيدرنيا عليرضا,كريم زاده شيرازي كامبيز,بابايي ‌روچي غلام رضا

* دانشگاه تربيت مدرس، دانشكده علوم پزشكي، گروه بهداشت عمومي

مقدمه و هدف: فهم و تاثير عوامل موثر بر فعاليت هاي جسماني به عنوان يک موضوع مهم بهداشت عمومي محسوب ميگردد. هدف از اين مطالعه کاربرد سازه هاي مدل مراحل آمادگي در ارتقا فعاليت هاي جسماني در سالمندان است.
مواد و روش ها: اين مطالعه يک کارآزمايي عرصه اي با روش نمونه گيري سرشماري است. در اين مطالعه 60 مرد سالمند ساکن آسايشگاه کهريزک در سال 1386 پرسشنامه هاي اطلاعات دموگرافيک، سازه هاي مدل مراحل آمادگي و رفتار فعاليت جسماني را قبل و دو ماه پس از مداخله تکميل نمودند. برنامه مداخله شامل؛ جلسات مشاوره فردي و بحث گروهي براي گروه آزمون بود. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و با آزمون هاي آماري تي زوجي، مجذور کاي و ويلکاکسون تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها: بر اساس نتايج مطالعه مداخله موجب اختلاف معني داري براي اثربخشي برنامه هاي آموزشي در مراحل آمادگي، خودکارآمدي، توازن تصميم گيري و رفتار فعاليت جسماني در سالمندان در گروه آزمون شد (0001/p<0).
نتيجه گيري: مداخلات آموزشي ميتواند سبب ارتقا فعاليت جسماني گردد و آموزش بر اساس مدل مراحل آمادگي تاثير مثبتي بر رفتار فعاليت جسماني دارد. بنابراين استفاده از مدل هاي آموزشي در برنامه هاي آموزش بهداشت پيشنهاد مي گردد.

كليد واژه: مراحل آمادگي، فعاليت جسماني، سالمندان

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش تابستان 1387; 13(2 (پي در پي 50)):123-130.

هاشمي سيدبصير*,صلوتي رامين,فهزادي عباس علي

* دانشگاه علوم پزشكي شيراز، بيمارستان خليلي، بخش گوش و حلق و بيني و جراحي سر و گردن

مقدمه و هدف: انسداد مجراي نازولاکريمال اختلال آزار دهنده اي است که مي تواند متعاقب التهاب حاد يا مزمن، ضربه، تومور، صدمات ناشي از اعمال جراحي و يا اختلالات مادرزادي پديد آيد. درمان اوليه اين اختلال عبارت است از؛ شستشو با آب و ميل زدن که در صورت عدم موفقيت، مجراي کيسه اشکي، به وسيله جراحي باز مي شود. هدف از اين مطالعه، مقايسه نتايج داکروسيستوراينوستومي داخل بيني با روش خارجي است.
مواد و روش ها: در اين مطالعه توصيفي آينده نگر 46 بيمار مبتلا به انسداد اوليه مجراي نازولاکريمال طي سال هاي 1380 لغايت 1384 در بيمارستان خليلي دانشگاه علوم پزشکي شيراز تحت عمل جراحي داکروسيستوراينوستومي داخل بيني قرار گرفتند و نتايج اين روش با روش داکروسيستوراينوستومي خارجي به عنوان گروه شاهد (65 بيمار) مقايسه گرديد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماري مجذور کاي آناليز گرديد.
يافته ها: طي 10 تا 31 ماه پيگيري (متوسط 20 ماه) از بين 46 بيمار گروه داکروسيستوراينوستومي داخل بيني علايم 40 نفر (87 درصد) و از بين 65 بيمار گروه داکروسيستوراينوستومي خارجي علايم 60 نفر (92.3 درصد) به طور کامل برطرف شده بود.
نتيجه گيري: ميزان موفقيت اين روش در برطرف نمودن کامل علايم کمتر از روش جراحي خارجي بود، ولي تفاوت آماري معني داري بين دو روش وجود نداشت، به علاوه روش داکروسيستوراينوستومي داخل بيني مزاياي متعددي از جمله؛ عدم ايجاد زخم پوستي، صدمه بافتي شديد و عوارض کمتر بعد از عمل نسبت به روش معمول دارد.

كليد واژه: اپي فورا، انسداد مجاري اشکي، داکروسيستوراينوستومي

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش بهار 1387; 13(1 (پي در پي 49)):97-104.

دبيري نادر*,غفاريان شيرازي حميدرضا

* دانشگاه علوم پزشكي ياسوج، دانشكده پزشكي، گروه بيماري هاي پوست

مقدمه و هدف: گازهاي شيميايي به کار رفته در جريان جنگ تحميلي به خصوص سولفور موستارد مي تواند به طرق مختلف پوست را درگير تغييرات و بيماري ها نمايد. ضايعات آکنه مانند نيز در موارد زيادي در اثر تماس بعضي مواد شيميايي در سطح پوست ظاهر مي شود. هدف از اين مطالعه تعيين ميزان شيوع ضايعات آکنه مانند در مجروحين شيميايي سابق جنگ تحميلي بوده است.
مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي بر روي 180 نفر از مجروحين شيميايي اثبات شده جنگ تحميلي که به درمانگاه پوست شهر ياسوج در بين سال هاي 1383ـ 1379 ارجاع داده شده بودند و 40 نفر از افرادي که سابقه تماس با مواد شيميايي را نداشتند به عنوان گروه شاهد به صورت تصادفي از بين همراهان ساير بيماران انتخاب شده و مورد معاينه و بررسي قرار گرفتند. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار آماري SPSS و شاخص هاي توصيفي و آزمون مجذور کاي بررسي گرديد.
يافته ها: ميانگين سن افراد گروه مورد 2/5 ± 5/37 سال و گروه شاهد 9/5 ± 7/38 سال بود. ميانگين درصد مجروحيت شيميايي در گروه مورد 31 درصد و فاصله زماني گذشته شده از زمان مصدوميت شيميايي 1/1 ± 2/15 سال بود. 83 نفر (1/46 درصد) از گروه مورد فاقد ضايعات آکنه مانند و 97 نفر (9/53 درصد) داراي درجات مختلف از ضايعات آکنه مانند بودند. در گروه شاهد نيز 21 نفر (5/52 درصد) فاقد ضايعات آکنه مانند و 19 نفر (5/47 درصد) داراي درجات مختلفي از ضايعات آکنه مانند بودند. اختلاف معني داري بين ميزان بروز ضايعات و شدت آنها و محل ضايعات و سن افراد در دو گروه مورد و شاهد از لحاظ آماري به دست نيامد. همچنين ارتباط آماري معني داري مابين درصد شيميايي و ميزان بروز و شدت ضايعات در مجروحين شيميايي سابق مشاهده نشد.
نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان داد که ميزان شيوع ضايعات آکنه مانند در مجروحين شيميايي سابق جنگ تحميلي بيشتر از افراد گروه شاهد نبود.

كليد واژه: گازهاي شيميايي، ضايعات آکنه مانند، مجروح شيميايي

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش بهار 1387; 13(1 (پي در پي 49)):105-113.

رايگان شيرازي عليرضا*,ماري ارياد حسين,ملك زاده جان محمد

* دانشگاه علوم پزشكي ياسوج، دانشكده بهداشت، گروه بهداشت محيط و حرفه اي

مقدمه و هدف: عدم کنترل زباله هاي بيمارستاني و بي توجهي به جمع آوري، نگهداري، حمل و دفع صحيح آنها مشکلات خاصي را در پي خواهد داشت که بازتاب آن سلامتي و محيط زيست را به طور جدي مورد تهديد قرار مي دهد. اين گونه مواد که در طبقه بندي مواد زايد جامد به عنوان خطرناک قلمداد مي شوند، داراي قوانين منحصر به خود بوده و بايد با مراقبت خاصي جمع آوري و دفع گردند. هدف از اين مطالعه تعيين وضعيت مديريت مواد زايد بيمارستاني در شهر ياسوج بود.
مواد و روش ها: اين تحقيق توصيفي-مقطعي در سال 1385 در سه بيمارستان شهر ياسوج انجام شد و ضمن تعيين وضعيت توليد، ذخيره سازي، جمع آوري، حمل و نقل و دفع زباله هاي بيمارستاني، اقدام به تعيين چگالي زباله، اجزاي تشکيل دهنده زباله، توزين زباله ها و سرانه زباله توليدي در طي چهار فصل و در هر ماه به مدت 3 روز متوالي گرديد. داده ها از طريق تکميل پرسشنامه، مشاهده، مصاحبه و مراجعه به بيمارستان هاي مورد مطالعه و اطلاعات ميداني جمع آوري گرديد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص هاي توصيفي گزارش گرديد.
يافته ها: نتايج نشان داد که سرانه زباله به ازاي هر تخت 5/5 کيلوگرم در روز و سرانه توليد زباله عفوني حدود 5/1 کيلوگرم در روز به ازاء هر تخت و ميزان کل زباله هاي توليدي 1350 کيلوگرم در روز و درصد زباله هاي عفوني به طور متوسط حدود 2/27 درصد و چگالي زباله ها نيز به طور متوسط 7/160 کيلوگرم بر متر مکعب مي باشد. اجزاي تشکيل دهنده و درصد وزني زباله هاي بيمارستاني شامل؛ پس مانده 753/19، پلاستيک 02/47، کاغذ و مقوا 05/12، شيشه 211/5، فلز 41/3، و باند، گاز، پارچه و غيره 556/12 درصد مي باشد.
نتيجه گيري: نتايج نشان داد که مديريت زباله هاي بيمارستاني در حد مطلوب نيست و مسوولين بيمارستان ها بايد توجه بيشتري به اين مهم داشته باشند و اقداماتي در جهت کاهش توليد زباله انجام دهند و اقدام به تفکيک مواد زايد عفوني در نقطه توليد نمايند و از روش هاي جديد بي خطرسازي زباله هاي بيمارستاني استفاده نمايند.

كليد واژه: موادزايد، بيمارستان، زباله عفوني، چگالي زباله

نسخه قابل چاپ

ارمغان دانش بهار 1387; 13(1 (پي در پي 49)):125-132.

سيدالشهدايي فريبا*,غفاري افسانه

* دانشگاه علوم پزشكي كردستان، سنندج

مقدمه و هدف: حاملگي هتروتوپيک به حاملگي هاي همزمان داخل و خارج از رحم اطلاق مي شود. اين وضعيت بيشتر در زناني ديده مي شود که در سيکل هاي درماني کمک باروري قرار گرفته اند، ولي به ندرت به صورت خود به خودي نيز رخ مي دهد. از آنجايي که روش هاي تشخيصي و درماني معمول ممکن است کارايي لازم را نداشته باشند، حاملگي هتروتوپيک يک مشکل تشخيصي و درماني را براي پزشکان ايجاد مي کند. دراين حالت ظن باليني قوي براي تشخيص و حفظ حاملگي داخل رحم در طي درمان ضروري است. در اين مقاله يک مورد حاملگي هتروتوپيک خود به خودي پاره شده گزارش شده است.
معرفي بيمار: بيمار زني 32 ساله با تاخير قاعدگي به مدت دو ماه، به علت درد شکم، تهوع و استفراغ در وضعيت شوک هيپوولميک در سال 1386 به اورژانس يکي از بيمارستان هاي شهر سنندج مراجعه کرده است. سابقه يک بار سزارين را ذکر مي نمود. در معاينه، شکم اتساع آشکار همراه با حساسيت عمومي و ارجاعي داشت. سونوگرافي مايع آزاد فراوان داخل شکم و لگن و نيز تجمع هتروژن وسيع نشان گر هماتوم در آدنکس راست را نشان داد. در داخل رحم، کيسه حاملگي با جنين 7 هفته و ضربان قلب نرمال مشاهده شد. بيمار با تشخيص حاملگي هتروتوپيک تحت لاپاراتومي قرار گرفت و لوله پاره شده با حاملگي نا به جاي داخل آن برداشته شد. حاملگي داخل رحم بدون مشکل ادامه يافته و منجر به تولد نوزاد سالم دختر شد.
نتيجه گيري: پزشکان بايد در برخورد با زنان در سنين باروري از احتمال بروز حاملگي هتروتوپ آگاه باشند. هر گونه وضعيت غير طبيعي در معاينه يا سونوگرافي بيمار بارداري که حاملگي داخل رحم دارد و دچار درد شکم شده است، بايد پزشک را متوجه حاملگي هتروتوپيک نمايد.

كليد واژه: حاملگي خارج از رحم، حاملگي هتروتوپيک، روش هاي کمک باروري

نسخه قابل چاپ