لیست شهدای دفاع مقدس(الف)

مردم روستای اناران از توابع شهرستان بیرجند در دومین روز اردیبهشت ماه سال 1338 درکنار یکدیگر جمع شدند، و تولد محمد جواد را جشن گرفتند. او دوران کودکی را در میان مردم مهربان زادگاهش گذراند و در سن هفت سالگی راه طولانی روستای حسین آباد [12 کیلومتر] را جهت تحصیل در پیش گرفت، مدتی بعد جهت ادامه تحصیل به بیرجند رفت و ضمن مطالعات درسی به کار بنایی مشغول شد تا خرج معاش خود را تأمین نماید، در سال آخر دبیرستان در صف سربازان روح الله قرار گرفت و اولین راهپیمایی بیرجند را رهبری نمود و زمانی که مشغول انجام خدمت نظام وظیفه بود پیام تاریخی امام (ره) مبنی بر فرار سربازان را به گوش جان شنید و به همراه رجبعلی آهنی مقداری پول تهیه کرد تا با سربازان دیگر از پادگان فرار نمایند.
محمدجواد به همین علت تحت تعقیب ساواک قرا گرفت و در جنوب شهر مخفی شد. پس از پیروزی انقلاب در کمیته انقلاب اسلامی به حراست از دستاوردهای این نهضت خونین پرداخت و مدتی بعد به عضویت سپاه پاسداران در آمد و بعد از طی دوره های آموزشی به حفاظت از مرزهای شرقی کشور روی آورد سپس در شهر قائن با راه اندازی بسیج به مبارزه با ضد انقلاب مشغول گشت. با آغاز جنگ تحمیلی به بیرجند بازگشت و مسائل نظامی را به نیروهای مردمی آموخت و خود عازم کردستان شد.
وی مدتی از بیت امام (ره) محافظت نمود در زمان کوتاهی مسئولیت زندان انقلاب را بر عهده گرفت. او با تشکیل جسلات مذهبی در زندان نقشی سازنده از خود به یادگار گذاشت. در طول دوران دفاع مقدس در عملیات های بسیار شرکت نمود و حماسه های بی نظیر آفرید. عملیات خیبر وعده گاه وصل شد و آخوندی در سمت فرمانده گردان یدالله از تیپ امام موسی کاظم (ع) علمدار سپاه خمینی (ره) گشت و سرانجام درتاریخ 16/12/1362 به آب دجله وضو ساخت و بر اثر اصابت ترکش گلوله تانک به کاروان امام عشق (ع) پیوست، پیکر پاکش پس از 12 سال به خاک میهن بازگشت و در گلزار شهدای بیرجند آرام گرفت.

نامش حسین بود؛ متولّد اولین روز از شهریورماه سال 1346. کودکی اش را در کوچه های خاکی روستای توران پشت از توابع استان یزد سپری کرد. او از کودکی با حضور در جلسات مذهبی، دانسته های دینی خود را افزایش داد و با خدای خود پیمان بست از راه حق بازنگردد.
آخوندی در زمان جنگ تحمیلی به صف رزمندگان اسلام در ارتش پیوست و دلاورانه به مصاف بعثیان شتافت. وی در جبهه مردانه رزمید و سرانجام در نهم اسفندماه سال 1365 به آرزوی دیرینه اش دست یافت و در سنّ 19 سالگی در جمع شاهدان روز حشر قرار گرفت.
حسین که بر اثر اصابت ترکش خمپاره در نفت شهر به شهادت رسیده بود، در روستای توران پشت برای همیشه آرام گرفت.

12 ساله بود که پدرش را از دست داد. خانواده ی قاسم ،بدون پدر نمی توانستند به شغل او که کشاورزی بود، ادامه بدهند. برای همین هم بود که به مشهد مهاجرت کردند. قاسم و برادر بزرگترش به کارگری مشغول شدند تا مخارج خانواده ی پرجمعیت شان را تأمین کنند.
چندی نگذشت که برادر بزرگ قاسم ازدواج کرد و تمام بار زندگی بر دوش قاسم افتاد. او حالا دیگر تنها نان آور خانه بود. وقتی به سنّ سربازی رسید، خدمتش را شروع کرد. دوران سربازی او با روزهای اوج انقلاب اسلامی هم زمان بود. وقتی امام دستور دادند که سربازان پادگان ها را ترک کنند، قاسم هم از پادگان فرار کرد و به جمع مردم انقلابی پیوست. بعد از انقلاب، دوباره خودش را به پادگان معرفی کرد و دوران خدمتش را به پایان رساند. مدتی بعد ازدواج کرد و صاحب دو پسر و یک دختر شد.
جنگ که شروع شد، برادر کوچک قاسم راهی خدمت سربازی شد و مدتی بعد به شهادت رسید. بعد از این اتفاق، قاسم عزم خود را جزم کرد که به جبهه برود و سلاح برادرش را بردارد. او از طریق بسیج برای اعزام به جبهه ثبت نام کرد؛ دو بار به کردستان اعزام شد و هر بار سه ماه در این منطقه حضور داشت. دفعه ی دوم که به مرخصی آمد، در کارخانه ی بافندگی و نخریسی «جامعه» استخدام شد و این بار از طریق بسیج کارگری به جبهه اعزام شد.
او که آرزوی شهادت داشت، این بار به آرزوی خود رسید و در جزیره ی مجنون در سال 1366 به جمع شهدا پیوست.

تدوین و تنظیم