معرفي انيميشن هاي ايراني پر محتوا البته قبلش برائت از انيميشن هاي صهيونيستي

به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، این انیمیشن  در سیزده قسمت و براساس شخصیت معروف کاریکاتورهای کامبیز درم بخش به نام «دلقک»، ساخته می شود.

در انیمیشن «دلقک‌ها» هر بار شخصیت اصلی با وقایع و اتفاقاتی روبرو می شود که منجر به طرح موضوعی فلسفی و عمیق برای بیننده خواهد شد.

«دلقک‌ها» این روزها روند تولید را طی می‌کند تا خردادماه برای پخش از صدا و سیما آماده می‌شود.

کامبیز درم بخش یکی از کاریکاتوریست های شناخته شده کشورمان است که تاکنون جوایز متعدد داخلی و خارجی را از آن خود کرده است.

وی از سال 86 ساخت مجموعه «دلقک ها» را به عنوان نخستین اثر انیمیشن خود شروع کرد.

به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، جلال ذوالفنون نوازنده پیشکسوت سه تا ضمن بیان این مطلب به کم و کیف ساخت موسیقی متن مجموعه تلویزیونی "شکرستان" اشاره کرد و گفت: مسعود صفوی تهیه کننده مجموعه تلویزیونی "شکرستان" با من تماس گرفت و خواست که برای این مجموعه تلویزیونی موسیقی بنویسم و با توضیحاتی که داد متوجه شدم "شکرستان" مجموعه ای از مثل های ایرانی برگرفته از ادبیات کهن است بر همین اساس موسیقی متن این مجموعه را بر مبنای موسیقی ردیف دستگاهی ایران نوشتم تا هم دین خودم را به کودکان ایرانی ادا کرده باشم و هم اثری بر اساس ادبیات کهن ایرانی به یادگار بگذارم.

وی در ادامه افزود: بخشی از موسیقی متن را کارگردان این مجموعه از آثار خودم انتخاب کرده بود که من با تنظیم مجدد و مدلاسیون در سایر دستگاه های موسیقی ایرانی شکل دیگری از این اثر را به تناسب داستان انیمیشن "شکرستان" ارائه دادم. 

این نوازنده سه تار در ادامه صحبت های خود به اجرای تکنوازی های خود در شهرستان اشاره کرد و گفت: تا کنون کنسرت هایی را در شیراز و کرمان اجرا کرده ام و بعد از ماه رمضان در تاریخ 21 و 22 شهریورماه در ادامه اجرای تکنوازی در شهرستان ها به دزفول خواهم رفت و مجموع قطعاتی را بداهه نوازی می کنم و در ادامه هنرمندان جوان دزفولی به روی می آیند و قطعاتی را در قالب گروه نوازی اجرا می کنند.

تولید انیمیشن در ایران و جذب مخاطبان از طریق تولید و پخش این گروه از تولیدات هنری همواره مورد تاکید مدیران هنری و همچنین مسئولان رسانه ملی بوده است بویژه که در سال‌های اخیر هجوم انیمیشن‌های خارجی و گاه بی‌محتوا بسیاری از مخاطبان تلویزیونی در این حوزه را از خود طرد کرده است. با این حال تولید و پخش انیمیشن «شکرستان» با یک تیم حرفه‌ای و برگرفته از متون کهن ایرانی، نشان داد که می‌شود و می‌توان بر اساس توانایی‌های ملی در تولید انیمیشن موفق نیز گام‌هایی برداشت. با تهیه‌کننده مجموعه موفق «شکرستان» که جمعه‌ها از شبکه دوم سیما پخش می‌شود گفتگو ‌کرده‌ایم.

آقای صفوی! ایده تاسیس مرکز مطالعات و تولیدات فیلم انیمیشن در حوزه هنری چه میزان مطالعاتی بوده است؟ آیا به تجربه و سرنوشت نهادهای دیگر در این باره توجه داشته‌اید؟

چندین دهه است که انیمیشن در ایران راه افتاده و سازمان‌های مختلفی سردمدار شروع آن بوده‌اند، به خصوص کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که چندی پیش جشنواره پویانمایی را برگزار کرد و بازاری هم در کنار آن برپا شد که برای بین‌المللی کردن انیمیشن ایران به این بازارها بسیار احتیاج داریم و هر روز باید قوی‌تر شوند. در این چند دهه استادانی هم بوده‌اند که شکل‌ها و ژانرهای مختلف انیمیشن را تجربه کردند و سطح انیمیشن کشور را بالا بردند. حتی در مکاتب انیمیشن، مکتبی هم به «مکتب انیمیشن ایران» معروف شده و در بعضی کتاب‌ها با همین نام از آن یاد می‌شود اما در این مرکز، نیت ما در پنج ساله اول، راه اندازی کارگاه‌های تولید انیمیشن، در قالب سریال، سینمایی، انیمیشن کوتاه، عروسکی و ... بود، تا تولیدات آنها در رسانه‌های مختلف مثل تلویزیون، سینما و نیز جشنواره‌های داخلی و خارجی نشان داده شوند. سال دوم برای اضافه کردن نیرو و کشف نیروهای جدید برای جلب همکاری در تولیدات حوزه هنری، این کارگاه‌ها را تشکیل دادیم تا تولیدات انیمیشن این مرکز با دیگر مراکز تولید انیمیشن متفاوت و یک قدم جلوتر باشد؛ به گونه‌ای که به عنوان الگویی برای دیگر مراکز تولید انیمیشن باشد.

آیا حوزه هنری برای انیمیشن صنعتی خیز برداشته است؟

انیمیشن صنعتی در کشور ما محقق نشده بود. سازمان‌های زیادی در این باره تلاش کردند. مجموعه صبا در بسیاری از رشته‌ها موفق شد کارهای خوبی انجام دهد. کانون پرورش فکری و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی هم. طبیعتا حوزه هنری هم به دلیل پیشینه‌ا‌ی که در سینما داشت و مطالعاتی که در زمینه سینمای بومی ‌کشور کرده بود، قدم در این راه گذاشت. حوزه هنری اعتقاد داشت باید خون تازه‌ای در بدن سینمای ایران جریان پیدا کند و به نحوی از رکودی که به آن دچار شده در بیاید و پیشرفت کند. این در واقع همان تجربه‌ای است که شاید جهان در مورد سینما داشت؛ به یکباره ژانر سینما عوض شد و مجازی سازی در آن تغییر کرد، به نحوی که سینمای رئال هم به انیمیشن نزدیک شد.

حوزه هنری در این زمینه مطالعه کرده بود و تصمیم داشت مرکزی برای انیمیشن راه‌اندازی کند. ذکر کلمه‌ مطالعات در عنوان مرکز عامدانه بوده است، گویی که آن را طولانی هم کرده باشد. حوزه هنری تاکید داشت واژه‌‌ مطالعات در ابتدای عنوان این مرکز بیاید، چون جنبه‌ مطالعاتی برایش بسیار مهم‌تر از تولید است. این البته به معنی در اولویت نبودن تولید نیست، چون اصل انیمیشن، تولید است. مراد ما از این نامگذاری تولید مبتنی بر مطالعه بود. واضح‌تر بگویم ما نمی‌خواهیم در پروسه تولید و آنچه عرضه می‌کنیم تطابق‌ نعل به نعل همان کاری را کنیم که شرکت‌های خصوصی، هنرمندان مستقل‌ یا نهادهای دیگر مثل صبا و کانون پرورش فکری می‌کنند. پرهیز از دوباره کاری و کپی کاری و کمی‌ متفاوت بودن آن چیزی‌ست که ما در تولیداتمان دنبال می‌کنیم و قصدمان این است که از این رهگذر، ذره‌ای به علم و صنعت انیمیشن کشور اضافه شود.

برای عملی شدن این ایده چه کرده‌اید؟

مدل سازمانی مرکز را طوری چیده‌ایم که نهایتاً آنچه انجام می‌شود و حتی شکل انجام کار و تجربه‌هایی که هنگام ساخت و تولید به دست می‌آوریم ثبت شود. نتیجه آن چیزی‌ست که تواید و عرضه می‌شود و مبنای قضاوت روی میزان عملی شدن حرف‌های ما، همان‌ تولیدات هستند. بخش‌های تولید، آموزش، مطالعات بازار، مطالعات فرهنگی و جامعه شناسی، بخش‌ ایده پردازی و سایر قسمت‌های مرکز همگی در پی روش‌شناسی و عملی کردن همان هدفی هستند که اشاره کردم.

برای تقویت مراکز استانی حوزه هنری چه؟

برنامه پنج ساله دوم مرکز انیمیشن حوزه هنری گسترش انیمیشن و نیز کارگاه‌های تولید انیمیشن در استان‌ها است و چون اهداف ما در سه سال اول فعالیت مرکز، به تحقق رسیده است، تصمیم گرفتیم که انرژی مان را بر روی استان‌ها متمرکز کنیم. برای رسیدن به این هدف، در ابتدا از مراکز استانی حوزه هنری دعوت به عمل آمد تا هنرمندان توانمند و خلاق را به این مرکز معرفی کنند، بعد از این دعوت، یک سری پرونده، در دو قالب دیجیتال و مکتوب ارسال شد، و بعضی از گروه‌های مراکز استانی و اشخاص، نمونه کار انیمیشن و بعضی، کارهای طراحی برای ما ارسال کردند و در مجموع هفتصد پرونده از مراکز برای ما فرستاده شد، که با بررسی‌های کارشناسان، از بین آنها، 65 نفر انتخاب شدند.

این 65 نفر در دوره‌های آموزشی، که به شکل مستتر حمایتی است، آموزش داده می‌شوند و در در این دوره‌ها انیمیشن را می‌شناسند و ارتقا پیدا می‌کنند؛ بعد از اینکه این دوره تمام شد به استان مربوطه برگشته، و در آنجا با انتخاب دو دستیار و در عرض دو ماه، یک کار یک دقیقه‌ای ساخته و به مرکز می‌فرستند و این کار یک دقیقه‌ای، توسط داوران مرکز انیمیشن بررسی و ارزیابی می‌شوند و در نتیجه 30 نفر از این کارگاه‌ها انتخاب شده و در دوره‌ی آموزشی بعدی شرکت می‌کنند و نیز 15 گروه از این دوره انتخاب شده و آموزش این گروه‌ها دوباره تجدید می‌شود و بر اساس این روند، در نهایت، ما برای مهرماه 89 در هر استان یک گروه سه تا پنج نفره تولید انیمیشن خواهیم داشت.

برای تولید اثر یا مرکز انیمیشن به آنها ایده می‌دهد و یا آن گروه به ما ایده پیشنهاد خواهند کرد و همچنین ممکن است یک تولید مشترک با همکاری همه مراکز استانی داشته باشیم و همه گروه‌ها، در همه استان‌ها، یک سریال را با هم پیش ببرند. کشور ما دارای مناطق بومی و شکل‌های مختلف فرهنگی کثیری است. شرق و غرب کشور ما به دلیل آب و هوا، فضا و نوع پوشش مردم، از لحاظ فرهنگی با یکدیگر فرق دارند و حول محور زبان فارسی به شکل‌های مختلف زندگی می‌کنند، فعال کردن کارگاه های تولید انیمیشن در استان‌ها باعث می‌شود داستان‌ها و شکل‌هایی که در این استان‌ها موجود است در ساخت انیمیشن تاثیرگذار شود و نوع انیمیشنی که تولید می‌کنند نسبت به فرهنگ منطقه‌شان متفاوت باشد. باید با آموزش‌های موثر و مبتنی بر روش‌های قوی آموزشی، این انیماتورها را که در اقلیم‌های مختلف زندگی می‌کنند، به شکلی آموزش داده شوند که بتوانند انیمیشن‌های خود را با محتواهای متفاوت و پررنگ و آب منطقه خود را با زبان و استانداردهای بین‌المللی عرضه کنند.

از شکل‌گیری و مدیریت پروژه شکرستان بگویید!

ما در ابتدای تولید این پروژه کمی‌ مشکل داشتیم، چون هنرمندان ما هنوز به اینکه یک خط تولید با همنشینی آن‌ها ایجاد شود عادت نداشتند. انیمیشن ایران در وهله‌ اول از ضعف مدیریتی رنج می‌برد. ما مدیران و تهیه کننده‌ها و کسانی که انیماتورها و هنرمندان را دور هم جمع می‌کنند، آموزش رفتاری و چیدمان و مدیریت زمان و خط تولید ندیده‌ایم. نمی‌دانیم چطور می‌توان این تعداد انیماتور را برای یک پروژه‌ مشخص کنار هم جمع کرد، جوری که کمترین اختلاف و برخورد بین آنها به وجود بیاید تا یک خروجی خوب داشته باشیم و هر کسی بر اساس تخصص خودش کار ‌کند. این برای ما مشکل بزرگی‌ست.

ما در عرصه‌های دیگر هم هنوز کارهای گروهی نکرده‌ایم، چه رسد به  جایی که قرار است عده‌ای از خلاق‌ترین انسان‌ها را دور هم جمع کنیم. لازمه‌ هر خلاقیت یک نوع فردگرایی، تنهایی و انزوا است و در جمع زیستن معمولا با خلاق بودن جفت نمی‌شود. طبیعتا، مدیریت این کار یک آدم مدبر می‌خواهد تا بتواند افراد خلاق را دور هم جمع کند و از خلاقیت تمام آنها برای انجام یک کار بهره بگیرد. و سرانجام این خواسته محقق شد. ما این مجموعه را برای بزرگسالان و پخش هر شب ساختیم، اما بچه‌ها هم با قصه‌ها و فضای آن ارتباط برقرار کرده‌اند. یکی از مهمترین اهداف تولید انیمیشن «شکرستان» بردن انیمیشن از ساعت برنامه‌های کودک به ساعت برنامه‌های بزرگسال بود، می‌خواستیم مجموعه‌ای بسازیم که هر شب به جای مجموعه‌های معمول روی آنتن برود و برای کل خانواده‌ها جذاب باشد. تولید این مجموعه در روندی طولانی و با پشتوانه تحقیق و پژوهش چند ماهه انجام شد، تصمیم داشتیم بر طبق قواعدی که در حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی وجود دارد انیمیشنی بسازیم که حرفه‌ای و جذاب باشد و از نمونه‌های قبلی در تولید انیمیشن چند گام فراتر رفته و الگوسازی کنیم. ما به تولید صنعتی فکر می‌کردیم به این معنا که انیمیشنی با قسمت‌های بالا را با کیفیت، سریع و ارزان بسازیم. اتفاقی که در کشورهای صاحب انیمیشن رخ می‌دهد و در ایران این مسیر طی نمی‌شود.

طبق برنامه می‌خواستیم «شکرستان» روی آنتن برود و بدون وقفه تولید بخش‌های دیگر ادامه پیدا کند. در حوزه انیمیشن ما این داعیه را داریم که صاحب مکتب ایرانی هستیم، با وجود دشواری‌ها دوست داشتیم اولین مجموعه انیمیشنی که تولید می‌کنیم رنگ و بوی ایرانی داشته باشد. ممکن است این ویژگی باعث شود مخاطب خارجی با فضای مجموعه کمی دیر همراه شود، اما توجه به سنت‌ها و فرهنگ و فضای ایرانی جذابیت‌هایی ویژه هم برای مخاطب غیر ایرانی دارد. تعدادی از نمایندگان شبکه‌های عرب‌زبان، ایتالیایی، فرانسوی و تایلندی برای خریداری این انیمیشن ابراز تمایل کرده‌اند و این نشان می‌دهد توانسته‌ایم در سطح معیارهای بین‌المللی بازار انیمیشن گام برداریم. در مجموعه‌های رئال بازیگر و قصه می‌تواند عاملی برای جذب مخاطب باشد و در انیمیشن‌ها، فضاسازی، استفاده از رنگ و گرافیک درست و دکوپاژ حرفه‌ای می‌تواند مخاطب را جذب کند. ما اگر در تکنیک خودمان را قوی و فضاهای شاد را وارد کارهایمان کنیم، قصه‌ها را بین‌المللی و در کارگردانی پیشرفت کرده و بامعیارهای روز دنیا هماهنگ باشیم می‌توانیم بخشی از بازار انیمیشن را به خودمان اختصاص دهیم. فرهنگ ایرانی این ظرفیت را دارد که پایه و اساس انیمیشن‌های نوآورانه باشد. همان طور که گفتم این مجموعه را برای مخاطب بزرگسال ساخته‌ایم و جالب است که بچه‌ها با قصه‌ها و فضای «شکرستان» ارتباط برقرار کرده‌اند.

با توجه به پیچیدگی‌های این مجموعه به نظر می‌رسد که مخاطب کودک آن قدر رشد ذهنی دارد که پیچیدگی‌ها را به خوبی درک می‌کند. یکی از برنامه‌های ما این بود که «شکرستان» مانند مجموعه‌ای زنده هر شب روی آنتن برود تا خانواده‌ها عادت دیدن انیمیشن را از یاد نبرند. انیمیشن بخشی از کودکی ما را زنده و با طراوت نگه می‌دارد و بچه‌ها را با ذوق و تخیل و فانتزی آشنا می‌کند. اطمینان دارم اگر «شکرستان» هر شب در ساعتی مناسب روی آنتن برود به اندازه پربیننده‌ترین مجموعه‌های روتین مخاطب دارد و می‌تواند با آنها رقابت کند. خانواده‌ها در فضایی سرگرم‌کننده و خیال‌انگیز بدون لودگی و شوخی‌های سبک سهیم می‌شوند.

تاریخ قابل استنادی در باب چگونگی ورود هنر انیمیشن به ایران وجود ندارد، چرا كه حتی در مقطعی خاص، كسی چون ناصرالدین‌شاه حكم بر وارد شدن آن نكرد. ورود و نمایش آثار اولیه‌ كمپانی‌هایی چون «دیزنی» كه اغلب بر روی نوارهای فیلم بود، تماشای این نوارها و مقایسه‌ فریم‌های نقاشی شده با یكدیگر، نقاشانی كه در دوایر دولتی كار می‌كردند را بر آن داشت تا تجربیاتی هر چند ابتدایی در این زمینه داشته باشند. از اولین نفراتی كه در این زمینه دست به تجربه زد و قدم‌هایی در این راه برداشت، می‌توان به استاد «اسفندیار احمدیه» اشاره كرد كه هم‌چنان نیز در مركز «صبا» مشغول به كار است. در همین راستا نام «ابراهیم تجارتچی» هم به چشم می‌خورد كه چندین كار تبلیغاتی، كه در زمان خود نمود بسیاری داشت، ساخت. البته تقدم و تأخر نام‌ها كمكی به ما نمی‌كند، مسیر ورود این‌گونه بود؛ از راه آزمایش و خطا.

كم‌كم نفراتی به این گروه تجربه‌گر اضافه شدند و گسترش علاقه‌مندان سازمان‌هایی را به فكر واداشت تا قدم‌هایی جدی‌تر در این مسیر بردارند و سرمایه‌گذاری‌هایی هر چند اندک در جهت ترویج انیمیشن ایجاد كنند. هر كدام از این سازمان‌‌ها به خاطر مسایل سیاسی زمان خود، مسیری متفاوت برای این هنر صنعت برگزیدند؛ وزارت فرهنگ راهی را برگزید و كانون راه دیگری. ابتدا به كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان می‌پردازیم، چرا كه سردمداران وقت این مركز داعیه‌ روشنفكری بیشتری نسبت به مراكز دیگر داشتند؛ شاید هم به لحاظ كار باید این‌گونه می‌نمود تا هنرمندان به اصطلاح روشنفكر را گرد خود جمع می‌كرد.

كانون پرورش فكری كه ادعای كار برای كودكان و نوجوانان را داشت، تعدادی از افراد مورد اعتماد خود را برای فراگیری این رشته به كشورهای بلوك شرق آن زمان گسیل داشت تا با یادگیری اصول آن، پایه‌هایش را در ایران مستحكم كند. پس از بازگشت این گروه، تولید انیمیشن در كانون شروع شد اما نه در جهت گسترش این هنر و برای مخاطب كودك، بلكه برای مقاصد سیاسی، جشنواره‌های خارجی و مخاطب بزرگسال.

از همان تولیدات اولیه، تنها چیزی كه به آن توجه نمی‌شد كودكان بودند و بیشترین تأكید بر جشنواره‌های خارجی بود . اتفاقا نقدی كه بر شیوه‌ گسترش انیمیشن در ایران وارد است، از همین نوع نگاه سرچشمه می‌گیرد. ما از همان ابتدا مرجع و الگوی مناسب و سالمی برای ترویج این هنر صنعت نداشتیم و انتخاب نكردیم. كشورهای الگو، كشورهایی بودند كه اغلب درگیر مسایل سیاسی و جنگ سرد بوده و دیدگاه‌هایی متفاوت با ما داشتند. موضوعات آن‌ها دغدغه‌ جوان ایرانی و مردم ایران نبود.

از همان زمان به جوانانی كه وارد این رشته می‌شدند القا می‌كردند كه فیلم موفق انیمیشن، فیلمی است كه اولا زمانی كوتاه داشته باشد، ثانیا یك بیانیه‌ سیاسی در پس آن عنوان شود. الگوهای این جوانان نیز كسانی بودند كه با نام كودك، فیلم‌هایی سیاسی می‌ساختند.

البته رشته‌ انیمیشن شاخه‌های مختلف دارد و منكر بخش جشنواره‌ای آن نیستیم، ولی حالا، پس از سال‌ها كه مدعی هستیم سابقه‌ تولید انیمیشن در ایران به نیم قرن می‌رسد، وقتی به پیشینه‌ آن نگاه می‌كنیم، متوجه بیراهه‌ رفتن‌ها می‌شویم. امروز وقتی كه می‌بینیم درآمد حاصله از تولید انیمیشن در بعضی از كشورها بیشتر از درآمد نفتی كشور ماست، تازه متوجه به خطا رفتن آن‌ها می‌شویم؛

طراحی شخصیت در انیمیشن كه به تعبیر هنرمندان خالق اثر مفهومی گسترده‌تر از چند خط طراحی دارد، عبارت است از ترسیم خلاقانه‌ جوهره‌ وجودی شخصیت كه دربرگیرنده‌ ویژگی‌های شخصیتی در فرم و هیئت ظاهری بوده و شامل تظاهرات بیرونی است توأم با نحوه‌ رفتار و اعمال  كه همخوانی كامل با خصوصیات درونی و نامشهود شخصیت دارد. 

فرایند خلق شخصیت در انیمیشن متفاوت از خلق آن در دنیای داستان و سینماست. در داستان، نویسنده طرحی ذهنی از شخصیت دارد كه در طی اثرش آن را برای خواننده توصیف می‌كند و در عین حال تخیل خود خواننده است كه فرایند نویسنده را در ذهنش ترسیم می‌كند. ویژگی‌های جسمانی، روانی، فكری، احساسی، عملكردی و اجتماعی شخصیت در داستان توصیف می‌گردند، ولی در سینما نشان داده می‌شوند؛ هر آن چه از خصوصیات بیرونی شخصیت لازم است دیده شود در هیئت او به نمایش گذاشته شده و بیننده به‌طور مستقیم مشاهده می‌كند، اما خصوصیات درونی او مثل این كه ناامید است یا بسیار شاد، دارای اعتماد به نفس با تمهیدات و پیش‌زمینه‌هایی كه نویسنده‌ فیلمنامه و كارگردان در طول پیش راندن ماجرا برای تماشاگر به وجود می‌آورند نمایانده می‌شوند.

در سینما مقدمه‌‌ای برای فهم هر ویژگی شخصیتی در اختیار بیننده قرار داده می‌شود، انگیزه‌ رفتار و اعمال شخصیت‌ها از پیش به نحوی آشكار می‌گردد تا ارتباط بیننده با فیلم قطع نشود و در برخی موارد هم با تمهیداتی برای ایجاد حالت تعلیق، انگیزه‌های شخصیت كم‌كم در طی ماجرای فیلم آشكار می‌شود. در حالی كه در انیمیشن اغلب با اغراق در شكل و آناتومی كاراكترها این امر حاصل می‌گردد. در انیمیشن معمولا به دلیل این كه هدف نشان دادن عصاره و جوهره‌ حقیقت است، بلافاصله وارد اصل موضوع شده و كم‌تر به حواشی ‌پرداخته می شود.

فیلم همانند رمان جریان خود را در بستری از حوادث تلخ و شیرین به تصویر می‌كشد، ولی انیمیشن به‌مانند شعر در نهایت اختصار و ایجاز مفهوم را بازگو می‌كند .

مهم‌ترین و عمده‌ترین شاخصه‌ ای كه سبب بروز ایجاز در انیمیشن می‌گردد، طراحی شخصیت است؛ برای نمونه فرض كنید می‌خواهیم از شخصیت انسانی كه ثبات خوبی در زندگی دارد و از اعتماد به نفس برخوردار است در فیلم انیمیشن استفاده كنیم، پس در آناتومی كف پایش یعنی محل ایستایی كاراكتر اغراق كرده و بزرگ‌تر از حد طبیعی‌اش آن را طراحی می‌كنیم و برعكس محدوده‌هایی كه فاقد قدرت بیان كافی در ارایه‌ موضوع هستند را كوچك‌تر ترسیم می‌كنیم، یا مثلا در مورد فردی كه قدرت تكلم نداشته و یا این‌كه فقط قدرت ارتباط كلامی با اجتماع اطراف خود را ندارد، دهان و لب‌ها بسیار كوچک و حتی غیرمحسوس ترسیم می‌گردند و در مواردی خاص حتی می‌توانیم آن‌ها را حذف كنیم.

انیمیشن می‌تواند ویژگی‌های ظاهری و هم‌چنین حقیقت و درون افراد را در چهره و آناتومی‌شان به هر نحو ممكن نشان دهد. این مسئله حتی در مورد شخصیت‌پردازی اشیا و درختان و گیاهان نیز عمومیت دارد، چون گستره‌ تخیل تمامی اجزای طبیعت را می‌تواند در بر بگیرد؛ «تخیل »محصول ذهن انسانی است و در میان تمام جانوران این انسان است كه صاحب تخیل پیشرفته و گسترده است.

تخیل كاركردی شگفت دارد كه تعریف و شناسایی آن را دشوار می‌كند. انسان با استفاده از نیروی تخیل توانسته است ناتوانی‌های خود را در برابر طبیعت جبران كند ... اگر خردورزی زبان رابطه‌ ما با طبیعت است، تخیل زبان رابطه با خودمان است؛ انسان با زبان خرد با طبیعت حرف می‌زند و با زبان تخیل با خودش. در فیلم‌های انیمیشن انسان نیازها، آرزوها، ترس‌ها و علایق دیرینه‌اش را از طریق عنصر تخیل بیان می‌كند. جوهره‌ فیلم‌های انیمیشن‌ همانا تخیل است.

اما ساخت انیمیشن یا همان پویانمایی درایران مشکلات خاص خودش را دارد نبود حمایت کننده مالی و نبود سرمایه گذاری دراین بخش شاید بتواند مهمترین مشکلات باشد.

وحید نصیریان، انیماتور جوان ایرانی است که سال هاست انیمیشن های داستانی کوتاه خود را        می سازد. می گوید: انیمیشن ما مریض نیست. اتفاقا یکی از پرپتانسیل ترین و پرجهش ترین اتفاقات در هنر ایران است. انیمیشن ایران در حال حاضر درمعرض ابتلا به بیماری است و نمی شود جلوی بیمار شدنش را با بحث های تئوریک گرفت. باید در وهله اول این خطر را احساس کرد و این بیماری را تشخیص داد.

در جریان هنر و به طور خاص سینما و انیمیشن، که هنر صنعت هستند، مشکل مالی خیلی بیشتر از دیگر هنرها خود را نشان می دهد. در انیمیشن ما، مسئله این است که بودجه وجود دارد و استفاده می شود. اما سوال این است که بودجه را چه کسانی استفاده می کنند؟ پاسخ من این است که این بودجه را افرادی استفاده می‌کنند که نه نامی دارند و نه نشانی. نه استعدادی از خود به جامعه انیمیشن ایران نشان داده اند و نه کسی از این جامعه، آنها را می شناسد.

بچه های ایرانی به راحتی کارتون های خارجی را از سوپرمارکت سرکوچه تهیه می‌کنند و تفاوت کیفیت ها را می فهمند. آنها آگاه هستند و مجبور نیستند سلیقه های بد را انتخاب و تحمل کنند. قیمت انیمیشن در کشورهایی مثل کره و ژاپن یک رقم عجیب و غریبی است. هشتصد میلیون دلار رقم گردش سرمایه انیمیشن در این کشورهاست، بدون احتساب هزینه های دیگر. گردش سرمایه هم در مقابل هزینه های دیگر مثل عوارض و پرداخت ها و ... معمولا مبلغ ناچیزی است.

نبودن سالن نمایش مشکل بزرگی است. برای پخش تلویزیونی هم که امکانش بسیار کم است. جای دیگری هم وجود ندارد مگر اینکه انیمیشن بلند باشد که خود ساخت انیمیشن بلند آنقدر مشکلات دارد که خیلی از انیماتوها با این وضع هزینه ها اصلا سراغش نمی روند.

تا کمترین استانداردهای جهانی فاصله مان بسیار زیاد است. وقتی بودجه نیست و برنامه ریزی‌های موجود امیدوار کننده نیستند انتظاری بیش از این هم نمی‌توان داشت. اگر برنامه‌ریزی درست باشد ما به سادگی می توانیم به بازارهای جهانی، نمی گویم دست پیدا کنیم، اما دست کم می توانیم به این بازارها نزدیک شویم.

حسن احمدی نویسند کتاب کودک ونوجوان در این زمینه معتقد است که باید در حوزه انیمیشن هزینه کرد همان گونه که در حوزه سینما و تله فیلم هزینه‌های بسیا‌ری می شود. به عنوان مثال مخاطبین یک فیلم یا یک سریال بالای 10 میلیون نفر هستند اما همانگونه که گفتم در زمینه کتاب در خوش بینانه‌ترین حالت یک کتاب دو هزار مخاطب دارد.

ما امروز در کشورمان در زمینه ایده، فکر، سواد و نیروهای متخصص در زمینه انیمیشن کم نداریم بلکه تنها مشکل ما عدم تبلیغات و سرمایه گذاری در این حوزه است. امروز در دنیا حرف اول را انیمیشن می زند در سال 86 کشوری مثل ژاپن چهار برابر پول نفت ایران از طریق فروش انیمیشن درآمد داشته در صورتی که ما در چند سال گذشته در حوزه انیمیشن پست رفت و عقبگرد داشته ایم.

یک برنامه ریزی درازمدت باید داشته باشیم تا به نتایج دلخواه برسیم، هر چند در طول یک سال گذشته پیشرفت هایی در این زمینه داشته‌ایم. ساخت انیمیشن حمایت صدا و سیما،نویسندگان ومسئولین  را می طلبد تا به حوزه انیمیشن توجه کافی شود. دراین وانفسا تولید انیمیشنی چون «شکرستان» کمک شایانی می‌تواند به کودکان ونوجوانان ایرانی برای هر چه بهتر آشنا شدن با داستانهای ایرانی و انیمیشن ایرانی داشته باشد. به هر حال باید به سازندگان این انیمیشن خسته نباشید گفت که دراین شرایط توانسته اند چنین کار ارزنده ای را برای نمایش هر چه بهتر انیمیشن ایرانی وداستان ایرانی انجام دهند.

این روزها انيميشن «شكرستان» در قالب يک سريال 90 قسمتی از شبكه دو سيما در حال پخش است و موفق به جذب مخاطبان زيادی از كودک و بزرگسال شده و به نظر می ‌رسد اين مجموعه توانسته با داستان‌ها و ضرب‌المثل‌های خود كه كاملا ايرانی و با حال و هوای امروزی هستند، اوقات خوبی را برای تماشاگران ايجاد كند. «شكرستان» در بخش های مختلف از داستان گرفته تا گرافيک، طراحی كاراكتر، رنگ و حجم انيميشن خوب، قابل دفاع و در نوع خود خاص محسوب می ‌شود.