ليست شهداي دفاع مقدس (ز)

غلام‌علي زينلي فرزند محمداسماعيل در بيست و پنجمين روز از اسفندماه سال 1341 در روستاي سيدآباد از توابع شهرستان چناران در خانواده‌اي مذهبي و مستضعف ديده به جهان گشود. دوران تحصيلات ابتدايي را در روستا گذراند اما به دليل عدم بضاعت مالي خانواده از ادامه‌ي تحصيل محروم ماند و در کنار پدر و برادران به کشاورزي پرداخت.
با اوج‌گيري انقلاب اسلامي، حضوري فعال و چشمگير در تظاهرات و راهپيمايي‌ها داشت. به امام عشق مي‌ورزيد و همواره به اطاعت از ايشان سفارش مي‌کرد.
پس از پيروزي انقلاب و با تشکيل ارتش بيست ميليوني به فرمان امام (ره) به بسيج پيوست تا بهتر بتواند به انقلاب و امام (ره) خدمت کند. در سال 1361 وارد جهادسازندگي شد و به تلاش در جهت خدمت به محرومان پرداخت. وي در سال 1362 جهت خدمت به رزمندگان اسلام و دفاع از کيان نظام جمهوري اسلامي به جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل شتافت و در منطقه‌ي کردستان مشغول به خدمت گرديد.
پس از مدتي به زادگاه خويش برگشت و در آذرماه سال 1364 فرمان امام خميني (ره) بر گرم نگاه داشتن جبهه‌ها را لبيک گفت و عازم جبهه گرديد و به عنوان آرپي‌جي زن عليه نيروهاي متجاور بعثي مي‌جنگيد تا اين که در عمليات والفجر 8 به تاريخ 21/11/1364 در جاده‌ي فاو – بصره بر اثر ترکش خمپاره در سنّ 23 سالگي در حالي‌که مدت کوتاهي از ادواجش مي‌گذشت، به درجه‌ي رفيع شهادت رسيد.

منبع:كتاب جهادسازندگي خراسان دردفاع مقدس صفحه 98

عليرضا زينلي فرزند اسدالله در سال 1344 در سربيشه از توابع شهرستان بيرجند در خانواده‌اي متدين و مستضف به دنيا آمد. دوران کودکي و تحصيلاتش را تا سال سوم راهنمايي گذراند. سپس ترک تحصيل کرد و براي کمک به خانواده‌اش به کار بنايي پرداخت. به سن سربازي که رسيد براي انجام خدمت نظام وظيفه به ارتش جمهوري اسلامي ايران پيوست. دوران آموزشي را در کرمان گذراند. سپس همراه لشکر 77 خراسان به جبهه‌هاي نبرد شتافت.
عليرضا مدت 16 ماه از خدمت سربازي‌اش را صادقانه و شجاعانه در صحنه‌هاي دفاع مقدس حضور يافت. و سرانجام در تاريخ بيست و چهارم ارديبهشت ماه سال 1365 در منطقه‌ي حاج عمران در 21 سالگي بر اثر اصابت گلوله‌ي آرپي‌جي دشمن به فيض شهادت نايل گشت. پيکر پاک شهيد پس از تشييع در شهرستان بيرجند به زادگاهش منتقل و به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستان بيرجندجلد1ص283

غلام‌حسن از سادات سوق و تنها فرزند ذکور خانواده، اميد همه منزل، خيلي جذاب و شوخ و نترس.
اله‌رحم هم از سادات سوق، نان‌آور خانواده، کمک کار پدر و خيلي جذاب، شوخ و نترس.
عجيب با هم دوست بودند يادم مي‌آيد اين دو نوجوان که پسر عمه و پسردايي بودند با هم محله ما را از شادي پر مي‌کردند، با هم نمايش بازي مي‌کردند، يکي مي‌شد عراقي يکي مي‌شد بسيجي و معمولاً بسيجي سرباز عراقي را اسير مي‌کرد و شروع مي‌کرد به عربي حرف زدن آن هم چه عربي حرف زدني! و خلاصه عالمي داشتند.
براي جبهه رفتن هم هزار راه را مي‌رفتند تا بلکه پدر و مادر را راضي کنند اما نمي‌شد تا اين‌که متوسل به امامزاده يوسف که دقيقاً ديوار به ديوار خانه‌شان بود شدند، آن روزها بدجوري عاشق شده بودند همه چيز را يک چيز مي‌ديدند و آن هم شهادت بود شهادت.
بالاخره توانستند جهت اعزام ثبت‌نام کنند، آن شب در محله حکايت ديگري بود، هزار فيلم و نمايش سر هم کردند که بچه‌هاي محله باز هم بخندند و خوشحال باشند.
اما فردا که براي اعزام رفتند کاخ آرزوهايشان دوباره فرو ريخت به غلام‌حسن گفتند که سنش کم است و اله‌رحم هم رضايت‌نامه پدر روي پرونده‌اش نيست، دست‌کاري شناسنامه و هزار راه ديگري براي اعزام، ولي باز هم نقشه‌هاشان لو رفت، يک بار هم زير صندلي‌هاي اتوبوس قايم شدند ولي باز هم بي‌فايده بود، يک بار هم به بهبهان رفتند که از آن‌جا اعزام شوند باز هم با بدشانسي روبرو شدند، برايشان سخت‌تر از همه آن لحظه‌اي بود که مي‌شنيدند عده‌اي از بچه‌هاي محله به جنگ اعزام شده‌اند و وقتي صداي مارش عمليات و نوارهاي حاج صادق را از راديوي «مير لطف‌اله» مي‌شنيدند ديگر بغض بچه‌گانه‌اش مي‌ترکيد و قطرات اشک بر چهره‌هاي سياه و سوخته‌شان جاري مي‌شد.
تا اين‌که يک شب ساک ساده و خاکيشان را بستند و باز هم تا صبح نخوابيدند، فردا عازم گچساران شدند و اين بار شانس دست ياري به آن‌ها داده بود و امامزاده يوسف کمک‌شان کرد اعزام شدند، از شادي در پوست خود نمي‌گنجيدند، رفتند و بالاخره پا به خاک مقدس جبهه گذاشتند در چندين عمليات هم با هم بودند، کربلاي 1، والفجر 8، بيت المقدس، کربلاي4 و...
در هياهو و قيامت دود و آتش و گلوله و خمپاره عمليات، اله‌رحم «لرکه» مي‌زد و غلام‌حسن هم با حرکات طنزآلود به همه، دل و جرأت مي‌دادند و من مات و مبهوت، تا اين‌که بالاخره غلام‌حسن در کربلاي چهار، کربلايي شد / پيکر مطهرش مفقود ماند و اله‌رحم در کربلاي 5 و تنها با تفاوت چند روز پرواز تا بيکران را انتخاب نمود و من باز هم مات و مبهوت فقط نگاه کردم، حسرت خوردم و به‌ حال خود اشک ريختم قطره، قطره...
راوي: مصطفي زيني‌پور

منبع:ماهنامه وصال   -  شماره مجله: 16

غلام‌رضا زيوري در پنجم فروردين‌ماه سال 1331 هـ . ش در شهر همدان چشم به جهان گشود. تحصيلات اوليه را در زادگاه خود با موفقيت به پايان رساند. زيوري از کودکي روحيه‌اي جستجوگر، جدّي و علاقه‌مند به کسب دين و دانش داشت. از سوم ابتدايي نماز خواندن را شروع کرد و از پنجم ابتدايي با مطالعه‌ي روزنامه و مجله « دانشمند » اوقات فراغت را پر مي‌کرد. اهل ورزش بود و به کوه‌نوردي، اسب‌سواري، شنا و وزنه‌برداري علاقه‌ي زيادي داشت. عاشق و مقلّد امام بود و خود را به انقلاب اسلامي مديون مي‌دانست.
از سال 1352 در دانشسراي عالي در رشته‌ي « زبان انگليسي » ادامه‌ي تحصيل داده و موفق به دريافت گواهي فوق‌ديپلم گرديد. در سال 1354 به عنوان « سپاه دانش » خدمت مقدس سربازي را آغاز و در شهرهاي ساري و خروانق انجام‌وظيفه نمود. پس از اتمام دوره‌ي سربازي در آزمون سراسري سال 1356 دانشگاه‌ها شرکت کرده و در رشته‌ي « داروسازي » دانشگاه تبريز پذيرفته شد. وي از ابتدا، انقلاب اسلامي را همراهي نمود و در همه‌ي صحنه‌ها همراه و همگام مردم مسلمان بود.
با شروع جنگ تحميلي که سربازان منقضي خدمت سال 56 فرا خوانده شدند، بي‌درنگ خود را معرفي کرده و پس از طيّ دوره‌ي کوتاه آموزشي به مناطق جنگي اعزام گرديد که در ماه‌هاي اول جنگ به فيض عظيم شهادت نايل آمد. شهيد زيوري پس از بيست روز نبرد با دشمنان بعثي در تاريخ 29/9/1359 در منطقه‌ي سر پل ذهاب در سن 28 سالگي به ديار باقي شتافت.

منبع:پرونده شهيد درمديريت فرهنگي دانشگاه تبريز