ليست شهداي دفاع مقدس (خ)

احمد در تيرماه سال 1343 به دنيا آمد. پدرش بساط ماهي‌فروشي داشت و آن‌ها در روستاي بچاچره اروندكنار زندگي مي‌كردند. احمد مثل همه‌ي كودكان به مدرسه رفت اما ضمن آموختن علم پدر را نيز در تأمين معاش خانواده ياري رساند.
با آغاز جنگ تحميلي به گناوه مهاجرت كردند و در آن‌جا شغل بنايي را انتخاب كرد تا اين كه به خدمت نظام وظيفه فرا خوانده شد و دوره‌ي آموزش را در بوشهر گذراند سپس به منطقه‌ي شرهاني اعزام گرديد.
احمد باسمت بي‌سيم‌چي و پس از آن خدمه‌ي ضد هوايي در عمليات خيبر و بدر شركت كرد. سرانجام نيز در روز پنجم شهريورماه سال 1364 در سنّ 21 سالگي به آرزوي ديرينه‌اش دست يافت.

منبع:كتاب كبوتر و كلاه آهني   -  صفحه: 65

الهام در سال 1364 در تهران متولد شد، کودکي که شيرين زباني و نگاههاي معصومانه‌اش نشاط را براي اهل خانه به ارمغان آورد. هنوز سه سال بيشتر نداشت که در روز بيست و نهم فروردين ماه سال 1367 هواپيماهاي عراقي بر فراز تهران سايه انداخت. الهام در آغوش مادرش (شهيد مريم مصيبي) به همراه برادرش (شهيد افشين) و خواهرش (اعظم) به آسمان بال گشود.

منبع:كتاب آينه و شقايق جلد 1 صفحه 77

سرباز محمود خواجه‌داد مهماندوست به سال 1342 در يکي از روستاهاي زابل در خانواده‌اي مذهبي ديده به جهان هستي گشود. در دوران تحصيل، همکلاسي‌هايش را به خواندن نماز و قرآن دعوت مي‌کرد. او مؤذن مسجد روستا بود و در غياب امام جماعت، نماز به امامت وي اقامه مي‌شد. فرمانده بسيج دبستان بود و در کشاورزي به پدرش کمک مي‌کرد. در اوقات فراغت قرآن و کتاب‌هاي داستان مطالعه مي‌کرد و هميشه با وضو بود. به امام خميني (ره) علاقه زيادي داشت و آرزو داشت ملاقاتش کند.
محمود، امام خميني (ره) را خيلي دوست داشت، اوقات فراغت در سنگر کتاب مطالعه مي‌کرد و سجده‌اش طولاني بود. سرانجام پس از يک سال حضور در جبهه در تاريخ 8/3/1362 در سن 20 سالگي به فيض شهادت رسيد. با شنيدن خبر شهادتش مادر گفت: «او تنها اميدم بود و افتخار مي‌کنم که در راه خداوند قرباني شد تا در نزد خداوند شرمنده نشويم و از ما راضي شود.»

منبع:كتاب كبوتران بهشتي جلد 4 صفحه 108

در سال 1340 در روستاي علي‌آباد ميركجور از توابع شهرستان نوشهر در يك خانواده‌ي مذهبي ديده به جهان گشود. دوران ابتدايي و راهنمايي را در نوشهر و دوره‌ي متوسطه را در دانشسراي كشاورزي كرج گذراند.
با پيروزي انقلاب پرشور مردم ايران به رهبري امام خميني (ره) و تشكيل سپاه، به صف پاسداران اين نهضت پيوست. پس از گذراندن خدمت سربازي در نيروي هوايي ارتش به عضويت در بسيج درآمد و با شروع جنگ به دفاع از آرمان‌هاي مقدس انقلاب پرداخت.
در سال 1360 در جبهه‌ي دهلاويه بر اثر خمپاره، چشم چپ و سه انگشت خود را از دست داد. اما شوق پرواز و وصال معشوق ازلي او را هم‌چنان در كنار بچه‌هاي رزمنده نگه داشت. او مدت‌ها مسئول بسيج لشكر 25 كربلا بود و سرانجام در روز اول مردادماه سال 1367 در منطقه‌ي شلمچه در سنّ 27 سالگي دفتر زندگي پربار و كوتاه او بسته شد و به كاروان شهيدان پيوست.

منبع:ماهنامه سبز سرخ   -  تاریخ:  1382/7 -  شماره مجله: 32

احمد در مردادماه 1320 در يك خانواده‌ي مومن و متديّن در هويزه متولّد و قبل از اين كه پاي به مدرسه بگذارد، از داشتن پدر محروم شد. در منزل و بين آشنايان به نام حميد معروف بود. چهره‌ي بشاش و نوراني، رفتار و كردار پسنديده، ديانت و درستكاري او از همان سنين كودكي زبانزد همه بود.
تا كلاس ششم ابتدايي در هويزه درس خواند و بعد به اهواز آمد و در دبيرستان شهيد مصطفي خميني فعلي ادامه‌ي تحصيل داد. ولي با ديدن محروميت‌هاي كودكان روستايي منطقه‌ي مرزي دشت آزادگان، آرام نگرفت و تحصيلات خود را ناتمام گذاشت و به دانشسراي عشايري سوسنگرد وارد شد تا بتواند الگوي روشني براي آينده‌ي نونهالان آن خطه باشد. وي علاوه بر تدريس در روستا از تبليغ مسايل مذهبي و تحريك بر عليه رژيم كوتاهي ننمود.
پس از آن مدتي را در دزفول و سپس در اهواز فعاليت فرهنگي داشت و فرصتي يافت كه تحصيلات خود را تا مرحله‌ي فوق ديپلم برساند. در اهواز ضمن فعاليت آموزشي در داروخانه‌اي در نهضت‌آباد، آن هم به خاطر علاقه‌اي كه به مردم مستضعف داشت، كار مي‌كرد. از همان ابتداي حركت اسلامي مردم تمام وقتش را صرف انقلاب نمود و از نخستين ساعات تجاوز عراق بر عليه جمهوري اسلامي در ستاد كمك‌رساني فعاليت داشت.
خواجه‌نژاد ساعات بيكاري خود را در مسجد مي‌گذراند و قرآن مي‌خواند و با خداي خود راز و نياز مي‌كرد و هميشه از خدا شهادت را طلب مي‌نمود. در سال 1344 ازدواج كرد كه ثمره‌اش دو پسر و دو دختر است.
مدرسه‌ي راهنمايي انقلاب زيباشهر آخرين سنگر فعاليت آموزشي 20 ساله‌ي سراسر افتخارش بود. احمد خواجه‌نژاد در روز 23 آبان‌ماه 1359 در سنّ 39 سالگي بر اثر بمباران هوايي به شهادت رسيد و به آرزويش دست يافت.

منبع:كتاب ميان مدرسه وعشق   -  صفحه: 37

روز هشتم پائيز سال 1321 کودکي از تبار شيعيان زهراي اطهر (س) چشم بر جهان هستي گشود. پدر به علت علاقه به اهلبيت (ع) نامش را محمدحسين گذارد. سالها گذشت و محمد به شوق حمايت از مرزهاي ايران اسلامي به استخدام نيروي زميني ارتش درآمد و در زمان جنگ تحميلي روانه ميدان نبرد شد.
و در عمليات والفجر2 به عنوان سرگروهبان گروهان جندالله حضور يافت. سرانجام خواجوي در تاريخ 2/7/1362 در سن 41 سالگي در سرزمين بانه مزد سالها ايثار و فداکاري خود را از حق دريافت نمود و در گلزار شهداي بهشت زهراي تهران قطعه 28 آرام گرفت.

منبع:كتاب صحيفه ابرار صفحه 32

نصرالله خواسته در نهم تيرماه سال 1339 در روستاي طباريك باغك ديده به جهان گشود. پدرش حسين كشاورزي تهيدست بود كه به سختي امرارمعاش مي‌كرد. نصرالله آموختن را در دبستان دادگر باغك آغاز كرد؛ مقطع راهنمايي را با سختي و مشقت بسيار در اهرم گذراند و براي ادامه‌ي تحصيل در رشته‌ي برق در مدرسه‌ي جابربن‌حيان بوشهر ثبت‌نام كرد و با تلاش و جديتي كه داشت، موفق به اخذ مدرك ديپلم گرديد.
پس از اتمام تحصيلات، وي به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي درآمد و پس از گذراندن آموزش‌هاي نظامي عازم ميدان نبرد شد و سه مرحله در جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل حضور يافت و در واحد تبليغات سپاه پاسداران بوشهر به امور فرهنگي پرداخت.
در تاريخ 2/12/1361 همراه با تعداد زيادي از بسيجيان عازم اهواز شد و پس از شركت در عمليات ظفرمند بيت‌المقدس هنگامي كه در خط پدافندي جاده‌ي اهواز خرمشهر مستقر بود، در سحرگاه هفدهم اسفندماه سال 1361 به وسيله‌ي تركش گلوله‌ي توپ 106 دشمن در سنّ 22 سالگي به شهادت رسيد و خاك حميديه را به خون خويش آراست.
پيكر مطهر او را در بهشت عسكري روستاي باغك به خاك سپردند.

منبع:كتاب اصحاب يمين   -  صفحه: 121

صمد در روز دوم تيرماه سال 1346در محله‌ي «تلخندق» لامرد قدم بر خاکدان زمين نهاد. کودکي را در فضاي معنوي زادگاهش سپري کرد. در هفتمين بهار زندگي وارد دبستان لامرد شد و دوره‌ي ابتدايي را با موفقيت به پايان رساند. نوجواني خوش‌اخلاق و مهربان بود. در ايام جواني به ياري تهيدستان و مستمندان مي‌شتافت. و در کمک به مهاجرين جنگ از هيچ کوششي دريغ نداشت. کلاس اول راهنمايي بود که شيپور جنگ نواخته شد، از قيل و قال مدرسه کناره گرفت و وارد سپاه پاسداران شد، مدتي در حفاظت شخصيت‌ها و مدتي نيز در واحد عمليات سپاه پاسداران خدمت کرد. پدر آرزومندش در تدارک عروسي‌اش بود، اما او براي رفتن به جبهه پاي در آتش داشت. سرانجام دل بي‌تابش در تاريخ 26/11/1363 در سن 17 سالگي در شرق دجله به کام رسيد و شربت شهادت را نوشيد.

منبع:كتاب حديث عاشقان صفحه 181