ليست شهداي دفاع مقدس (ج)

هوا گرفته است درست مثل دل من. درست مثل دل من که انگار هزار سال است در غربت مانده وهيچ راه نجاتي ندارد. بي‌تابم. دوباره آمده‌ام هورالعظيم. دوباره آمده‌ام تا تو را ببويم و بويت را استشمام کنم. دوباره...
سال 1341 در «حسينيه‌ي بالنجان» متولد شدي. از خوشحالي فرياد مي‌زدم. دلم مي‌خواست از شادي آمدنت گريه کنم. نامت شد عبدالمحمد. نمي‌دانستم چرا عبدالمحمد براي تو مناسب‌ترين نام شد اما بعدها که رفتي و غيورانه جنگيدي فهميدم دين‌ات را به اسلام و بنيان‌گذارش ادا کردي. با هم بزرگ مي‌شديم، با هم مي‌خنديديم با هم گريه مي‌کرديم. پا به پايت از نو همه چيز را تجربه مي‌کردم. نام‌ها را مي‌آموختم و رنگ‌ها را ياد مي‌گرفتم. ديگر بزرگ شده بودي. ديگر عبدالمحمد من آن کودک ظريف چند سال پيش نبود، او حالا مي‌خواست برود و حماسه بيافريند و من چه مي‌توانستم بکنم؟
مگر مي‌شد به او گفت نه. مگر مي‌شد به چشم‌هاي زلالش زل زد و محکم و استوار کلمه‌ي نه را بر زبان آورد؟ نه... نه... نه... نمي‌شد و تو رفتي. بي‌ آن‌که من ياراي مقاومت داشته باشم. انتظار آمدنت ديوانه‌ام کرد. مي‌ترسيدم، اگر برنمي‌گشتي چه بايد مي‌کردم؟ اما بالاخره آمدي در حالي که قامتت رشيدتر از هميشه بود و چهره‌ات سرخ‌تر از روزهاي پيش.
عبدالمحمد 22 ساله‌ي من آمد اما نه مثل هميشه چرا که در عمليات بدر و در منطقه‌ي پاک هورالعظيم با خدا ملاقات کرده بود و پيکر مطهرش را به عنوان يادگار برايم فرستاد تا دلتنگي‌هايم را بر سر مزارش در گلزار شهداي صفي‌آباد بازگو کنم.

منبع:كتاب سبك بالان ساحل ها صفحه 65

داود در سال 1345 به دنيا آمد. او در شهر تهران در ميان خنده‌ها و شادي‌هاي کودکان محله‌اش بزرگ شد. داود که او را داريوش صدا مي‌زدند، در هفتمين خزان زندگي به مدرسه رفت و تحصيلاتش را تا اخذ مدرک ديپلم ادامه داد. سپس به دانشگاه شريف راه يافت و در رشته‌ي مهندسي برق به آموختن پرداخت.
زماني‌که جنگ تحميلي آغاز شد، جولائي به جمع رزمندگان اسلام پيوست و بعد از نبردي مردانه در فکه در روز بيست و سوم ارديبهشت‌ماه سال 1365 در سنّ 20 سالگي به آرزويش رسيد.
مزار پاکش در بهشت زهرا (س)، قطعه‌ي 53 – رديف 143 – شماره‌ي 6 قرار دارد.

منبع:مطالب ارسالي از دانشگاه صنعتي شريف  

من هم مثل خيلي از پدران مسلمان اين آب و خاک تکه‌هايي از قلبم را در گلزار شهدا به امانت گذاشتم. پسر من، مثل خيلي از جوانان برومند ايران با ايثار و استقامت و سربلندي و غرور به شهادت رسيد. ما هم بعد از رفتن آن‌ها با رنج و صبوري‌مان، اجر خود را دريافت مي‌کنيم. با اينکه به قول شاعر:
حديث عشق اين گل‌هاي عاشق
نمي‌گنجد دگر در دفتر عشق
اما من خيلي دلم مي‌خواهد که از او و زندگي کوتاه با برکتش حرفي بزنم. به سال‌هاي 1346 بر مي‌گردم که «رضا» کلبه‌ي تاريک زندگي‌مان را با قدمش نوراني کرد. يادم مي‌آيد در چهارمين روز بهار به دنيا آمد. آن سال‌ها در کرمان زندگي مي‌کرديم؛ خيلي غريب و تنها بوديم. وقتي رضا به دنيا آمد، بي‌اختيار به ياد امام غريبان، امام رضا (ع) افتادم و نام او را «رضا» گذاشتم.
آن‌قدر مي‌دانم که سال‌ها کودکي‌اش را مثل بچه‌هاي ديگر با شيطنت و شلوغي پشت‌سر گذاشت تا اين‌که روزهاي فجر انقلاب اسلامي از راه رسيد. تازه دوازده سال داشت ولي مثل همه‌ي پسرها مي‌خواست در اين سن و سال مفيد باشد و به کار بيايد و کاري بکند که چشم‌ها به او خيره شود. مي‌ديدمش که از اين طرف و آن طرف لاستيک‌هاي کهنه جمع مي‌کند. يک بار از او پرسيدم: « پسر جان اين‌ها را براي چه مي‌خواهي؟» در جوابم گفت: « خيلي به درد مي‌خورند؛ ما چيزي نداريم تا از خودمان دفاع کنيم، وقتي مزدورهاي شاه بخواهند به تظاهرکنندگان حمله کنند، اين‌ها را آتش مي‌زنيم تا جلوي حمله‌شان را بگيريم. »
انقلاب که پيروز شد، دوباره رفت سراع درس و مدرسه. تا سال سوم دبيرستان درس خواند. بعد گفت که به حرفه‌ي مکانيکي علاقه‌مند و خودش را سرگرم کار در اين رشته کرد. وقت که اضافه مي‌آورد، در کارهاي خانه کمک حال بود؛ مخصوصاً خيلي هواي مادرش را داشت. يک روز عصر وقتي در ايوان خانه نشسته بوديم و چاي مي‌خورديم، به من گفت که مي‌خواهد به خدمت ارتش جمهوري اسلامي دربيايد. سال 1365 بود، مخالفتي نکردم. قبل از اين که نظام وظيفه او را به خدمت بخواند، او خودش را معرفي کرد.
بعضي وقت‌ها او را سرگرم مطالعه مي‌ديدم. معلوم بود به کتابخانه‌ها رفت و آمد دارد و کتاب خواندن را دوست دارد. در کلاس‌هاي قرآن هم شرکت مي‌کرد و گاه مي‌ديدم در خانه با صداي بلند قرآن مي‌خواند. نماز اول وقتش هيچ وقت ترک نمي‌شد. رضا حالا ديگر عضوي از تيپ يک و گردان 17 لشگر 92 زرهي ارتش بود. در نيمه‌هاي خرداد سال 1365 به ما خبر داد که قرار است به جبهه‌ي طلاييه اعزام شود. طلاييه آخرين جايي بود که رضا قدم بر زمين آن مي‌گذاشت.
روز 20 دي 1366 در حال دفاع از دين و کشورش ترکشي به سرش خورد و همان‌جا در سنّ 20 سالگي شهيد مي‌شود. پيکر پاکش را در بهشت زهرا (س) به خاک سپردند.

منبع:كتاب حيات جاويد جلد1   -  صفحه: 250

ناصر جوهرزاده فرزند عوض متولّد 1343 در محله‌اي به نام ليل از شهرستان بوشهر متولّد شد. او در سنّ هفت سالگي وارد دبستان در همان محله شده و دوره‌ي ابتدايي را در دبستان فروغي باغ زهراء به اتمام رسانيد، سپس وارد دوره‌ي راهنمايي در مدرسه‌ي مصطفوي گرديده و دوره‌ي دبيرستان را در مدرسه‌ي سعادت مشغول به تحصيل گرديد.
در همان زمان به عضويت بسيج انقلاب اسلامي باغ زهرا درآمد و با نيروهاي بسيج همکاري به سزايي داشته و او هم‌چنين در امر مبارزه با مواد مخدر و دفع فتنه‌ي ضد انقلاب و منافقين همکاري شايسته‌اي با برادران بسيجي داشت.
ناصر با شروع جنگ عراق عليه ايران براي چندين بار با بچه‌هاي بسيجي عازم جبهه‌هاي حق عليه باطل گرديد و سرانجام در تاريخ 1/11/1365 در عمليات کربلاي 5 در سنّ 22 سالگي در جزيره‌ي مينو مفقوالاثر گرديد که متأسفانه تاکنون هيچ‌گونه اثري از ايشان به دست نيامده است.

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي  

احمد جواني غيور از روستاي چاهه استان بوشهر بود، او بعد از طي دوران کودکي و نوجواني در جمع ياران باوفاي امام (ره) قرار گرفت و با پيروزي انقلاب به عضويت سپاه پاسداران درآمد و با سمت آرپي‌جي‌زن راهي مناطق جنگي شد. احمد مردانه در جبهه جنگيد و سرانجام در روز دوازدهم اسفندماه سال 1362 در طلائيه هنگام عمليات خيبر به شهادت رسيد و در گلزار شهداي روستاي چاهه آرام گرفت.

منبع:مجله عرشيان شماره 23

مهرداد جيراني در سال 1357 همان سالي که زحمت‌ها و تلاش‌هاي مردم ايران در مبارزات انقلابي‌شان به ثمر رسيد، درايلام متولّد شد.
قرار بود که او در آينده‌ي اين انقلاب سهمي داشته باشد و آينده‌ي اين تلاش‌ها از آن او باشد که چنين نشد و دست وحشيانه‌ي دشمن، گل نوشکفته‌اي از سرزمين‌مان را بي‌رحمانه چيد و در هجدهمين روز از خردادماه سال 1364 در ايوان درحالي که هفت سال بيشتر نداشت، زير بمباران هوايي دشمن با مرگي سرخ و زيبا به آرامگاه هميشگي‌اش شتافت.

منبع:كتاب ملكوتيان   -  صفحه: 222