دیوان اشعار امام

درياى جمال

ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا
تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا
به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست
ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا "
از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد
بَـــــــركَند دل ز حريم و نكُند رو به "صفا "
طاق ابروى تو محراب دل و جان من است
مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟
ملحد و عارف و درويش و خراباتى و مست
همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما
خرقــه صوفى و جام مى و شمشير جهاد
قبله‏گاهى تو و اين جمله، همه قبله نما
رَسَـــم آيا به وصـــــال تو كه در جان منى؟
هجر روى تو كه در جان منى، نيست روا
ما همه موج و تو درياى جمالى اى دوست
مــــــوج درياست، عجب آنكه نباشد دريا

خانقاهِ دل

الا يــــا ايها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها
كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشــكلها
بــــــه مــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل
كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها
اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن
كه اين ميخانه هــرگز نيست جز ماواى بيدلها
تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى
بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها
چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم ديدى
جـــدا گشتى ز بــاغ دوست درياها و ساحلها
تــــــــو راه جنت و فردوس را در پيش خود ديدى
جـــدا گشتى ز راه حـق و پيوستى به باطلها
اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر
به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها

واعظ شهر که از پند خود آزارم داد
از دم رند می آلوده مددکار شدم

    ما را رها کنید در این رنج بی حساب   با قلب پاره پاره و با سینه ای کباب

   عمری گذشت در غم هجران روی دوست   مرغم درون آتش و ماهی برون آب

  از درس وبحث مدرسه ام حاصلی نشد    کی میتوان رسید به دریا از این سراب