زندگی با امام

علاقه‌ي امام به كسي زيادتر بود كه به خدا نزديكتر است. مثلاً بچه‌ها را خيلي دوست داشتند. وقتي علي (نوه‌شان) را مي‌بوسيدند مي‌گفتند: «اين بچه جديدالعهد و ملكوتي است، اين بچه به مبداء نزديكتراست. اين بچه پاكيزه‌تر از ديگران است.» اگر بچه‌ها را دوست داشتند، به دليل نزديكتر بودن آن‌ها به خداوند بود، لازم نبود احساساتشان را بيان كنند. تنفر و دوست داشتنشان خودجوش بود.
خانم فاطمه طباطبايي

منبع: مجله فكه   -  صفحه: 4

در حضور امام در پاريس درباره‌ي گروه‌هاي سياسي و چپ‌ها صحبت بود و هم‌چنين مسأله‌ي ثروتمندها و سرمايه‌داران مطرح شد. ايشان ضمن صحبت‌هايشان به اين جمله رسيدند كه من عين جمله را نقل مي‌كنم:
« اين ثروت‌هاي عظيمي كه مي‌بينيم جمع شده، اين‌ها هيچ كدام از حلال نيست. اين‌ها از خباثت و دزدي و اختلاس است و غير مشروع جمع‌آوري شده و الّا چگونه اين‌ها مي‌توانند اين همه ثروت گرد بياورند. »
راوي حجةالاسلام موسوي خوئيني ها

منبع: كتاب برداشتهايي از سيره امام خميني (ره) جلد4   -  صفحه: 384

در پاريس برخي اصرار داشتند از زندگي 24 ساعته‌ي امام از جمله سفره‌ي غذاي ايشان فيلم‌برداري بكنند.
امام فرمودند: « اين‌طور كه شما مي‌خواهيد سفره بچينيد، دروغ است زيرا در سفره‌ي ما گاهي پلو، گوشت و خورشت هم هست. شما مي‌خواهيد اين‌ها را ناديده بگيريد و يك سفره‌ي ساده درست كنيد؛ اين دروغ است. »
راوي:حجة‌الاسلام موسوي‌خوئيني‌ها

منبع: كتاب برداشت هايي از سيره امام خميني (ره) جلد3   -  صفحه: 256

«در دوره‌ي اول مجلس شوراي اسلامي يادم هست كه 4 خرداد 1359 بود. آقاي فخرالدين حجازي، نماينده اول مردم تهران بود.
نمايندگان مجلس شوراي اسلامي با امام ملاقات داشتند. بنا بود نماينده اول تهران سخنران مراسم باشد. وقتي آقاي فخرالدين حجازي شروع به سخنراني كرد، اولش گفت: بسم الله الرحمن الرحيم و خطاب به امام فرمود: « بأبي انت و امي. » به مجردي كه اين جمله را گفت، امام گلايه شديد كرد. فرمود:«من خوف اين را دارم مطالبي كه آقاي حجازي فرمودند درباره من، باورم بيايد. من خوف اين را دارم كه فرمايشات ايشان و امثال ايشان براي من يك غرور و انحطاط پيش بياورد. من به خداي تبارك و تعالي پناه مي‌برم اگر براي خودم نسبت به ساير انسان‌ها مزيتي قائل باشم. اين انحطاط فكري و روحي است.
من در عين حال از آقاي حجازي تقدير مي‌كنم كه ناطق برومند و متعهّد است، گله مي‌كنم كه در حضور من مسائلي را مطرح مي‌كند كه ممكن است باورم بيايد.» يك مرتبه هم آقاي مشكيني از امام تعريف كرد. آقاي مشكيني همراه با نمايندگان مجلس آمدند خدمت امام و شروع كردند به تعريف كردن. اول جمله‌اي كه امام بعد از پايان يافتن صحبت‌هاي آقاي مشكيني گفتند، اين بود: «من بايد از آقاي مشكيني گله كنم. آن قدري كه ما گرفتار نفس خودمان هستيم، اين كافي است.
ديگر مسائلي نفرماييد كه در نفوس ما انباشته شود و ما را به عقب برگرداند. شما دعا كنيد كه ما دستمان به بواطن نمي‌رسد، لااقل به ظواهر عمل كنيم. من دعا مي‌كنم كه خداي تبارك و تعالي ما را از قيد و بند نفس اماره نجات دهد». امام هيچ‌‌گاه حاضر نمي‌شد كسي درباره‌اش غلو بكند».

منبع: پايگاه اطلاع رساني بازتاب  

علي كوچك بود، گاهي كارهايي مي‌كرد كه اصلاً مناسب نبود، حتي ممكن بود براي آقا ايجاد ناراحتي كند، ولي آقا با كمال خوشحالي و خنده مي‌گفتند: « مسأله‌اي نيست، بچه را آزاد بگذاريد.» چون آقا تمام شبانه‌روز را در خانه بودند و علي هم در كنار ايشان بود؛ لذا آقا با علي مأنوس بودند و علي هم به آقا انس گرفته بود.
يك بار من پيش آقا رفتم و ديدم علي در كنار ايشان نشسته است و از آقا تقاضاي ساعتشان را دارد، ايشان فرمودند: «پدرجان! آخر ساعت زنجيرش مي‌خورد به چشمت و اذيت مي‌شوي» علي گفت: خوب عينكتان را بدهيد. ايشان فرمودند: عينكم نيز همين‌طور، به چشمانت مي‌زني، چشمانت اذيت مي‌شود، چشم تو حالا ظريف است، گل است
علي اصرار كرد كه آقا، عينك را بدهيد، ايشان فرمودند: نه دسته‌اش را مي‌شكني و من ديگر عينك ندارم، نمي‌شه بچه به اين چيزها دست بزند. چند دقيقه‌اي گذشت و علي در خانه چرخي زد و مجدداً آمد و گفت: آقا! امام فرمودند: «جانم » علي گفت: آقا: بيا تو بچه شو و من آقا مي‌شوم!! امام فرمودند: خيلي خوب باشد. علي گفت: پس پا شو از اين‌جا، بچه كه جاي آقا نمي‌نشيند. امام بلند شدند و خودشان را كنار كشيدند و علي گفتند: پس عينك را بده، ساعت را بده بچه كه به عينك و ساعت دست نمي‌زند!! آقا فرمودند بيا، من به تو چه بگويم؟ راهش را درست كردي و عينك و ساعت را گرفتي.
گاهي علي به آقا مي‌گفتند: شما بنشينيد من شما را حمام كنم. آن‌وقت ايشان مي‌نشستند و علي سر و صورت ايشان را مي‌شستند. علي دستش را به ديوار مي‌كشيد كه مثلاً صابون است بعد به سر و صورت آقا مي‌ماليد. من به علي مي‌گفتم: با اين كار آقا را اذيت مي‌كني و آقا فرمودند: نه اذيت نمي‌كند بگذاريد كارش را بكند.

منبع: پايگاه اطلاع رساني www.imam-khomeini.com  

يك وقتي خانمي ايتاليايي نامه‌اي به امام نوشته بود كه همراه آن گردنبندي طلا ارسال گرديده بود ...
در نامه‌اش به امام عرض كرده بود:‌ من عيسي مسيح عليه‌السلام را در وجود شما متجلي ديدم و شما را واقعاً روح خدا يافتم و اگر چه شما را نديده‌ام، ولي احساس مي‌كنم كه در زمان حضرت ميسح زندگي مي‌كنم و حيات مسيحي از طريق شما در وجود من دميده شده است.
و ادامه داده بود كه: من به دليل علاقه‌اي كه به حضرت مسيح عليه‌السلام در اين عصر دارم، گرانبهاترين و نفيس‌ترين يادگار ازدواجم را به شما هديه مي‌كنم. تا در هر راهي كه صلاح مي‌دانيد، مصرف كنيد.
وقتي ما مضمون نامه را همراه گردنبد خدمت امام برديم، گردنبند را گرفتند و كنار دستشان در جعبه‌اي كه قلمدان ايشان بود، گذاشتند.
فرداي آن روز كه فصل زمستان بود و ملاقات‌ها هم تعطيل بود، ما در محضر امام بوديم. بچه‌ي مفقودالاثري را براي ملاقات آورده بودند. چون تنها توي حياط ايستاده بود، احساس غربت كرده و صداي گريه‌اش بلند شد. امام سرشان را بلند كردند و داخل حياط را نگاه كردند و با يك سخن خشني فرمودند: « ديديد كه بچه‌اي دارد گريه مي‌كند ( خيلي ناراحت بودند ) چرا اين بچه اين‌جاست؟ چرا گريه مي‌كند؟ »
قضيه عرض شد، فرمودند:‌ « همين الآن بياوريدش داخل. » كارها را نيمه تمام رها كرده، بچه را آورديم. آثار ناراحتي در چهره‌ي امام از ديدن اين دختربچه كاملاً مشهود بود؛ لذا بچه را داخل اتاق آورديم آقا دو دستشان را دراز كرده و او را در آغوش گرفته و به سينه‌شان چسباندند و بعد روي زانوي خود نشاندند و صورت خودشان را به او چسباندند و با او شروع به صحبت كردند؛ به نحوي كه ما كه يك متر بيشتر با امام فاصله نداشتيم، نمي‌توانستيم بفميم به او چه مي‌گويد.
لحظه‌اي نگذشت كه ديدم آن بچه در آغوش امام متبسّم شد و لحظه‌اي بعد در حالي كه امام آن گردنبند را به گردن او گذاشته بودند، در كمال خوشحالي اتاق امام را ترك كرد.

منبع: مجله فكه  

برخورد هوشمندانه‌ي حضرت امام خميني (ره) با عملكرد رهبران خائن ( ساف ) نمونه‌اي كم نظير از مواضع روشن ايشان در قبال سرنوشت ملت فلسطين است. در چند سال پيش اينجانب يكي از خاطرات خود را درباره سفر دوم عرفات به جمهوري اسلامي ايران و نحوه‌ي برخورد حضرت امام (ره) با وي در حضور رهبر معظم انقلاب و رياست محترم جمهوري بيان كردم كه موجب تعجب گرديد.
زيرا حضرت امام (س) در اين سفر وي را نپذيرفتند و به صراحت فرمودند كه اگر عرفات از ( بگين ) بدتر نباشد، دست كمي هم از او ندارد. به واسطه‌ي اصرار بعضي از مسئولين و تأكيد بر مصالح جنبش مردم فلسطين، امام (ره) چند دقيقه او را پذيرفت.
اما حتي يك كلمه هم بر زبان نياوردند و بعد از آن هم او را هيچ‌گاه نپذيرفتند.
امام انساني روشن‌ضمير بودند و آن‌چه را كه ما در آيينه نمي‌ديديم، ايشان در خشت مي‌ديدند.

منبع: پايگاه اطلاع رساني www.imam-khomeini.com  

متانت و بردباري و حلم امام (ره) به گونه‌اي بود كه اگر صد نفر در مجلسي سخناني مي‌گفتند كه او آن‌ها را قبول نداشت، تا لازم نمي‌دانست حرفي نمي‌زد و سكوت مي‌كرد.
در صورتي كه اگر در حضور آدم‌هاي معمولي كلمه‌اي گفته شود كه بر خلاف عقيده‌ي آنان باشد، توفاني در روحشان به وجود مي‌آيد كه سريعاً پاسخ بدهند.
راوي: مقام معظم رهبري

منبع: مجله شاهد ياران   -  صفحه: 4