به گزارش دفاع پرس، خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده حمید خیبری است:

یکی از روزها بی خیال در آسایشگاه نشسته و مشغول انجام کارهای روزمره خود بودم، خاطر نگرانی نداشتم چون از دید عراقی ها کاری که خلاف مقررات اردوگاه باشد انجام نداده بودم. دیر نخوابیده بودم، با عراقی ها درگیر نشده و ورزش نکرده بودم پس موردی برای نگرانی وجود نداشت. در همین موقع مسئول انتظامات اردوگاه صدایم کرد: سید حمید، مقداد کارت داره.

از شنیدن این حرف اندامم لرزید. مقداد و نظیر همه کاره اردوگاه به حساب می آمدند و دست به زن خوبی هم داشتند می شود گفت مسئول کتک زدن اسرا غالبا این دو نفر بودند. اگر می گفتند مقداد و نظیر کارت داره. مفهوم دقیقش این بود که آماده یک کتک جانانه باش. در این صورت باید دو سه دست لباس ضخیم می پوشیدیم، نقاط حساس را مجدداً با تکه پارچه می پیچیدیم و در گوش هایمان پنبه فرو می کردیم. به هر حال مقداد مرا فراخوانده بود. یکی دو دست لباس ضخیم پوشیدم و در گوش هایم پنبه فرو کردم تا در اثر سیلی یا مشت پرده های گوشم پاره نشود و تا آنجا که مقدور بود همه اقدامات ایمنی را رعایت کردم.

در محوطه اردوگاه چهار راهی بود که در حقیقت سه راه بیشتر نداشت، زیرا یک راهش به وسیله سیم خاردار مسدود شده بود و فقط خود عراقی ها حق عبور و مرور داشتند. مگر اینکه مسئول اردوگاه، مقداد و نظیر کارت داشته باشد. در این صورت می تونستی از این مسیر عبور کنی. به هر حال من مسیر را طی کردم و در مقابل ورودی مقر بلاتکلیف ایستادم.

نباید داخل می شدم، زیرا داخل شدن در مقر در صورتی بود که فراخوانده می شدیم. از طرفی اسیرانی که جلوی مقر ایستاده بودند و انتظار می کشیدند غالباً مسئله دار بودند. یکی دیر خوابیده بود و دیگری ورزش کرده بود و از این قبیل. و من باید در مقابل زیر گرمای آفتاب انتظار می کشیدم و کتکی که نمی دانستم دلیلش چه می تواند باشد.

وقتی نگهبان عراقی آمد، علت را جویا شدم ولی او هم چیزی نمی دانست. حالا جریان بعد بیشتری پیدا می کرد. و حقیقتا نگران کننده بود. همراهش داخل مقر شدیم. چند اسیر دیگر کف راهرو نشسته بودند و انتظار می کشیدند. مقداد و نظیر با آنها هم کار داشتند. وقتی پرسیدم هر کس چیزی گفت. هر کدام به نحوی مقررات اردوگاه را نقض کرده بودند.

ولی من یک سوال داشتم، چه کسی گزارش داده بود. مقداد از اتاق خارج شد و فرمان داد که داخل شویم. سرگرد ته اتاق پشت میز چوبی بزرگ روی یک صندلی چرخان نشسته بود و پاهایش را روی میز گذاشته و لم داده بود. ما روبه روی سرگرد ایستادیم، کولر پشت سر ما کار می کرد و برای من بعد از چند سال محرومیت از کولر و خو کردن با گرما، آزاردهنده بود، کاملا یخ کرده بودم.

مقداد و نظیر سمت دیگر اتاق ایستاده بودند. بعد سرگرد به من اشاره کرده و گفت: شما خارج کسی را دارید. گفتم: نه. شایع بود که بعضی از اسرا با منافقین خارج از اردوگاه ارتباطاتی به هم زده اند. ولی تا آنجا که من می دانستم از بستگان من کسی منافق نبود. باز پرسید: از زمانی که اسیر شدید فکر نمی کنید کسی به خارج رفته باشد؟

هر چه به ذهنم فشار آوردم، کسی نبود پاسخ دادم: نمی دانم اینجا از چیزی باخبر نیستم. سرگرد رو کرد به کنار دستی ام: شما کسی را در خارج ندارید؟ گفت: چرا؟ یکی از بستگانم تو آلمان شرقی است. بعد سرگرد دست کرد و از داخل کشوی میزش دو جعبه درآورد و گفت: این دو تا را برای شما فرستادند. پس کتکی در کار نبود! نفس راحتی کشیدم. دلم آرام گرفت. سرگرد عراقی شروع کرده بود به تعریف و تمجید از رئیس جمهور صدام حسین در حالی که من خوشحال بودم از اینکه کتک نخوردم و حالا هم چیزی داشتم که مرا یاد خانه می انداخت؛ یک ساعت.

منبع:سایت جامع ازادگان

به گزارش دفاع پرس، سرلشکر محمد سلیمی مشاور نظامی فرمانده کل قوا صبح امروز طی سخنانی در مراسم بزرگداشت شهید سرلشکر ولی‌الله فلاحی با بیان اینکه امروز دشمنان و حریفان‌مان پیشرفت‌مان را تحسین می‌کنند، به اذعان برخی از تاریخ‌نویسان و سیاسیون بر صلح‌امیز بودن فعالیت‌های هسته‌ای ایران اشاره کرد و گفت: آنها معتقدند که ابرقدرتی آمریکا با وجود ایران در منطقه زیر سوال رفته است و حقیقتا همین‌گونه است. 

وی افزود: امروز جمهوری اسلامی ایران تعیین‌کننده سیاست‌ها در منطقه است و این اقتدار به خاطر ایثار و فداکاری‌های رشیدانی چون شهید فلاحی‌ها است و اگر دشمنان این‌چنین از قدرت جمهوری اسلامی ایران تعریف می‌کنند، ما نیز باید قدرشناس عزیزانی چون شهید فلاحی باشیم و هنرهای آنها را بیاموزیم و اگر یافتیم که این هنرها حق بوده است، حق‌گرا باشیم و دنباله‌رو آنها.

مشاور نظامی فرمانده معظم کل قوا با اشاره به خاطراتی از سرلشکر فلاحی در مدیریت برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته در ارتش جمهوری اسلامی ایران گفت: این تعریف و تمجید‌ها غلو نیست، بلکه باور و اعتقاد من است. هر وقت پای صحبت‌های ایشان می‌نشستیم 2 چیز را خوب یاد می‌گرفتیم، یکی اعتقاد و ایمان روز‌افزون به خدا و دوم ترس از خداوند در عدم انجام ماموریت و این راه را عزیزمان سرلشکر فلاحی پیمود. 

سرلشکر سلیمی در ادامه با اشاره به حضور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای فرمانده معظم کل قوا در یکی از جلسات هیئت دولت با ارتش گفت: در آن جلسه شخصیت ایشان مرا به فکر فرو برد. اینکه یک روحانی از ساعت مچی استفاده می‌کرد، برایم جالب بود و از همین جلسه بود که تاثیر و مرام ایشان را یافتم. 

وی ادامه داد: یک روز که به ستاد مشترک می‌آمدم یک عده که جمعیت آن بیشتر دختران بودند در مقابل در ستاد شعار انحلال ارتش را سر می‌دادند و می‌گفتند این ارتش طاغوتی منحل شود و ارتش توحیدی ایجاد شود. البته اینها همان مارکسیست‌ها و کمونیست‌هایی بودند که می‌خواستند بازوی قوی نظام را منحل کنند. آنها دلشان برای تصاحب ایران پر زده بود، نه توحید. اصلا نمی‌دانستند توحید چیست و طاغوت چیست.

«شورای انقلاب در آن زمان آقای هاشمی را مسئول وزارت کشور و آقا را مسئول وزارت دفاع کرده بود. بنده پس از مشاهده آن جمعیت نزد آقا رفتم و به ایشان گفتم که این جمعیت چنین شعارهایی می‌دهند. آیا شما هم طرفدار این جمعیت هستید و می‌خواهید ارتش منحل شود؟ آقا در پاسخ به من فرمودند "من اگر این لباس (لباس روحانیت) در تنم نبود، قطعا لباس ارتش را می‌پوشیدم و آن جمله شنیدنی را به من گفتند که ارتش یک خوار ستبر برنده‌ای است در کنار گل جمهوری اسلامی ایران که اجازه دسترسی هیچ متجاوزی را به آن نخواهد داد. این جمله خیلی جالب بود. آقا کلمه به کلمه حرف‌شان حساب‌شده است و کلمه‌ای را مفت خرج کسی نمی‌کنند و از همانجا ارادت من به ایشان دوچندان شد.» 

وی همچنین به ذکر خاطره‌ای از بازدید خود و سرلشکر فلاحی از مناطق جنگی خرمشهر در دوران دفاع مقدس پرداخت و گفت: ما به همراه ایشان بازدیدی را از منطقه جلالیه سوسنگرد داشتیم. آن منطقه پر از آتش بود و زدوخوردها بالا بود. دیدم که سرلشکر فلاحی در جایی نشسته و سرش به پایین و زیر لب زمزمه می‌کند. بنده جرأت نمی‌کردم بگویم که چه شده است. به یکباره دیدم شهید فلاحی برگشت گفت سلیمی می‌دانی به چه فکر می‌کنم، خیلی سخت است که آدم نتواند در خانه خود سرش را بالا ببرد. این حرف خیلی سخت بود و احساس گریه به من دست داد.

سرلشکر سلیمی با بیان اینکه حضرت آقا، سرلشکر فلاحی را خیلی قبول داشت، گفت: امروز دنیا با ادبیات ما آشنا نیست، چون آنها به جز شرق و غرب چیزی نمی‌دانند و از توحید چیزی سرشان نمی‌شود و امروز نیز باید با همین صلابت و اقتدار راه انقلاب و آرمان‌های امام را ادامه دهیم و همانگونه که حضرت آقا فرموده اند نباید دل به مذاکرات شرق و غرب بست، شماها سربازید و همیشه آماده جبهه رفتن باشید.

 در پایان این مراسم با اهدای لوح یادبودی از خانواده شهید سرلشکر فلاحی تقدیر شد.

منبع:تسنیم

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، اکبر ملاسلیمانی برادر سه شهید و یک جانباز و خود نیز از رزمندگان دفاع مقدس است که در روزهای آتش و خمپاره برای دفاع از دین و اسلام پای در جبهه ها گذاشت. سفره ملا سلیمانی‌ها با نان حلال پدر کفاششان پر شد و همین تربیت صحیح پدر باعث شد تا نام ملاسلیمانی ها بر صفحه تاریخ میهن بدرخشد.

وی در گفت وگو با دفاع پرس به بیان خاطراتی از آن روزها پرداخت:

سه بار به جبهه اعزام شدم و در سه عملیات شرکت کردم. خودم را به بسیج مالک اشتر تهران معرفی کردم و از انجا به اهواز به تیپ 63 خاتم که تیپ توپخانه بود رفتم. همان ابتدا فرمی به ما دادند تا از سابقه آموزشی ما مطلع شوند. از آنجا که خدمت سربازی را در بخش هدایت آتش توپخانه اصفهان گذرانده بودم مرا به قسمت توپخانه فرستادند.

هنگامی که برای عملیات کربلای پنج از طریق سپاه محمد رسول الله به منطقه اعزام شدیم ما را در یک ساختمان معروف به ساختمان هفت طبقه در نزدیکی اهواز مستقر کردند که مقر تیپ بود. من به گردان 40 بعثت رفتم که گردان کاتیوشا بود و در عقبه گردان در منطقه دارخوین که محل شهادت حسن هم در آنجا بود مستقر شدم. البته آن موقع خط مرزی در فاصله چند کیلومتری از دارخوین قرار داشت و دورتر از محل استقرار ما بود.

به صورت خیلی اتفاقی در همان عقبه مسئول ستاد گردان 40 بعثت شدم و همین باعث شد هم در عقبه و هم در خط مقدم برای هماهنگی حضور داشته باشم. تا زمان عملیات والفجر 8 که حدود 100 روز طول کشید در آنجا بودم و بعد از عملیات والفجر 8 به علت فوت پدرم به تهران برگشتم.

یکی از دوستانم تعریف می کرد در عملیات والفجر 8 برای رسیدن به فاو با  سرنیزه کانال می کند. به خاطر نرم بودن خاک با ابزار کوچک هم می شد کانال کند. وقتی به آن طرف فاو رسید یک عراقی را دید که او هم درست رو به روی او در حال کندن کانال بود. یک لحظه هر دو در مقابل هم قرار گرفتند. رزمنده ایرانی یک مرتبه سرش را بلند می کند و به سرباز عراقی با غضب خیره می شود و به او می گوید بمیر! همان لحظه سرباز عراقی براثر سکته از حال می رود و در جا می میرد.

زمانی هم که در کربلای 5 حضور داشتیم لای پتو، رتیل و عقرب زیاد پیدا می شد. یک شب من و فرمانده داخلی گردان از ترس رتیل و عقرب ها داخل اردوگاه پشه بند زدیم. یک لحظه فرمانده گردان سررسید گفت دارید چه کار می کنید گفتیم به خاطر رتیل پشه بند زدیم. فرمانده خندید و از ما پرسید عقرب بدتره یا گلوله؟ گفتیم خب معلوم است گلوله. گفت شما از از گلوله نمی ترسید که به جبهه می آیید اما از نیش عقرب می ترسید؟

به گزارش دفاع پرس، رادیو عراق در بامداد روز بعد در فاصله هر ۱۵ دقیقه برنامه خود را قطع کرده و اقدام به پخش اطلاعیه نظامی می کرد، این رادیو در ترسیم اوضاع ما چنین جار می زد:

«ما شهرهای ایران را یکی پس از دیگری به محاصره درآورده ایم.. ما شهرهای بی شماری را به محاصره درآورده ایم... گرچه ما مایل نبودیم سرزمین های ایرانی را به اشغال خود در آوریم! اما این بار خود ایرانی ها ما را ناگزیر به این کار کرده اند! این پیشروی دست آورد عملکرد ایرانی هاست!»

در نزدیکی های ساعت۳۰/۱۱ شب شلیک تیراندازی از هر دو طرف کم کم به خاموشی گرائید، من در آن لحظه به فرمانده گروهان گفتم: «جناب سروان پاتک ما چه شد؟ محاصره ایرانی ها که صورت گرفت؛ کجایند اسرای ایرانی و شهرهای محاصره شده آن ها؟»

افسر مذکور در جواب من حرفی برای گفتن نداشت، البته شکست را معلول کمبود امکانات دانست! در ضمن یکی از افسران که اینک در ایران اسیر است از من درباره اوضاع منطقه سئوال کرد. من به نوبه خود به او گفتم: «به نتایج درگیری ها آگاهم و یک پاتک در پیش داریم!»

در حقیقت زبان سراپا کذب حزب بعث من را با حقایق آشنا ساخت.

در آن جا همگی ما از شدت ناراحتی و فشار به سیگار پناه می بردیم، پشت سر هم سیگار دود می کردیم، گوئی که سیگار به اندازه پستان مادر برای کودک و یا بخاری در زمستان به ما گرمی می داد.

در این گیرو دار یکی از سربازان واحد ما دست به یک ابتکار جدید زد و با استفاده از چای خشک و ورق سفید اقدام به ساخت یک سیگار که در نوع خود منحصر به فرد بود کرد. اطرافیانش او را از کشیدن این سیگار برحذر داشته و حتی سرزنشش کردند. اما او به حرف های آن ها هیچ اعتنایی نکرد و مشغول کشیدن سیگار «ساخت» خود شد. او با لذت به سیگار پک می زد. اما دیری نپائید که من مشاهده کردم کسانی که تا چند لحظه پیش سرباز را سرزنش کرده بودند، خود برای دریافت همان نوع سیگار پیش او می رفتند، من نیز سیگاری از او گرفته و دود کردم.

در حقیقت آن سیگار حالت خاصی در من ایجاد کرد و من مدتی خود را فراموش کردم.

حجم سیگار جدید سه برابر سیگارهای عادی بود. بعداً سربازان از او خواهش می کردند که از این نوع سیگارها برایشان درست کند. سرباز مذکور هم مدام به دوستانش می گفت:

«ها! مگر من به شما نگفتم سیگار خوبیه؟»

آفتاب به تدریج در وسط آسمان قرار گرفت و هوا لحظه به لحظه گرم تر و طاقت فرسا می شد. ما از لحاظ آب و سیگار در مضیقه بودیم و مدام از لشگر تقاضای ارسال احتیاجات خود را می کردیم.آن ها هم طبق معمول وعده های خود را تکرار می کردند. چندلحظه بعد دو جنگنده ایرانی مواضع ما را بمباران کردند و به داخل خاک ایران برگشتند.

یک ساعت بعد سه تا تانک خودی به طرف جلو پیش رفتند.

آن ها به سوی مواضع ایرانی ها در حوالی «قله ویزان» حرکت می کردند.

در آن جا رودخانه ای بین ایرانی ها و عراقی ها تقسیم شده بود. آن قسمت نزدیک به داخل خاک عراق در دست ایرانی ها بود و نواحی مرز ایران در اختیار عراقی ها بود.

اما بعد از مدتی مشاهده کردیم که سه تانک عراقی اشتباهی راه خود را گم کرده و متعاقباً مواضع ما را زیر آتش گرفتند. سر و صدا و خشم ما از این اشتباه مرگبار بلند شد.

ما به ناچار تانک ها را زیر آتش گرفته و یکی را شکار کردیم. بعدها با مکافات زیاد سرنشینان تانک ها را به اشتباهاتشان متوجه ساختیم.

زمان به زودی می گذشت و ما ظهر ناهار خود را نخوردیم.

عصر هنگام، ایرانی ها شلیک گلوله های خود را از سر گرفته و ما را زیر آتش سنگین خود قرار دادند.

فرمانده ما از دقت تیراندازی ایرانی ها متعجب شد و او فکر کرد که ایرانی ها بی سیم مکالمه ما را کنترل می کنند.

بخشی از خاطرات یک افسر اسیر عراقی

منبع:سایت جامع آزادگان

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، حسین همدانی از جمله نزدیکان شهید لاجوردی است که در آموزش و اعزام همکاران دادستانی انقلاب اسلامی مرکز به جبهه های دفاع مقدس با وی همکاری داشته است.
در گفتگو با وی به بررسی مختصات این اعزام ها پرداخته ایم.

 در کارنامه شهید لاجوردی اعزام همکاران به جبهه های دفاع مقدس ثبت است. لطفا از مقدمات آموزش این نیروها و چگونگی اعزام بفرمائید.
پیش از آنکه بسیج شکل بگیرد؛ چون انقلاب در خطر بود و احساس این بود که ما از ناحیه نظامی و امنیتی آسیب می‌بینیم، زیر نظر شهید بهشتی، مقام معظم رهبری، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، آیت‌الله موسوی اردبیلی و عده‌ای دیگر آموزش‌هایی به افراد عادی داده می‌شد. طرح این بود که مثل بسیج که الان هست، طرف مشغول کار و زندگی خودش باشد و در موقع خطر و لزوم بیاید و سازماندهی شود.
وقتی جنگ تحمیلی در 31 شهریور سال 59 شروع شد، کشور بی‌دفاع بود و ارتش از هم پاشیده شده بود، وضع جبهه‌ها خراب بود. گروهی که اعزام شد تا بروند و جلوی صدام را بگیرند، همین گروه بودند؛ بنابراین اولین حضور در جنگ از محل کمیته امداد امام خمینی در بهارستان بود. جمعی متشکل از بچه‌های دادستانی، نیروهای مردمی و دیگر افراد به عنوان اولین گروه به منطقه غرب کشور سر پل ذهاب اعزام شدند. چون در آن موقع کسی نبود. آقای قدیریان از این نیروهای مردمی آموزش‌دیده گروهی را جمع کرد و چهار روز بعد از شروع جنگ، نیروها را به جبهه غرب فرستاد.  سپس هوایی و زمینی به تناوب در چند گروه 100 نفر، 150 نفر، 40 نفر و ... اعزام صورت گرفت. بعضی از شهیدان مثل علیان، صراف، مردپیشه و گل‌محمدی مال آن دوران هستند. در غرب با شهید بروجردی هماهنگ بودیم. احکام و نامه‌هایش از طریق دادستانی داده می‌شد. خودم در کردستان حضور داشتم و در سقز، بانه، مریوان و... درگیری بود. تجهیزات و امکانات را هم که بنی‌صدر نمی‌داد. آمدند و رفتند و جبهه غرب را اداره کردند و در آنجا حضور داشتند و منشاء خدمات بسیار بالایی هم شدند. تعدادی هم شهید دادیم گروه متشکل از اصناف، همکاران دادستانی، بعضی از افراد کمیته امداد و جاهای دیگر. ابتکار عمل هم دست جناب آقای قدیریان بود. این افرادی که به جنگ رفتند اینک نه سابقه کاری دارند، نه پایان کاری، برای خدا رفتند و برگشتند.

نیروهای اعزامی از طرف دادستانی فقط در جبهه غرب بودند؟
نه، از آنجا به جبهه جنوب کشیده شد. صدام در حال تسخیر اهواز بود که در آنجا حضور داشتیم و خود من هم اعزام شدم و در آنجا نفراتی داشتیم که به صورت منظم جایگزین می‌شدند. همچنین در جبهه سوسنگرد و ... فکر می‌کنم در فاز اول نیروهای ما شش هفت ماه از شهریور 59 تا اردیبهشت 60 در جبهه غرب و جنوب حضور داشتند. رسیدیم به مقطع سال 60 که التهابات در داخل کشور خیلی بیشتر شد. با توصیه بزرگوارانی مثل شهید لاجوردی و مرحوم آیت‌الله گیلانی متوجه شدیم جبهه اصلی تهران است و رفتن به جبهه ممنوع است. بنابراین همه نیروها فراخوان شدند و به تهران آمدند.

بعد از این مقطع همکاری با جبهه ها قطع شد؟
البته کمک‌های مردمی ارسال می‌شد. مثلاً جبهه و جنگ تقاضا می‌کرد و کمک‌های مردمی از دادستانی ارسال می‌شدند. بعد از این که آقای لاجوردی در 6 بهمن 63 تشریف بردند، فکر می‌کنم اوایل 65 بود که قرار بر این شد اعزام به جبهه کم‌کم انجام شود که بعد از عملیات فاو ـ گمانم در بهمن 65 ـ اعزام به جبهه‌ها شروع شد، چون یک مقدار درگیری در شهرها فروکش کرده و شرایط تقریباً تثبیت شده بود. اشتیاق و علاقه افراد به رفتن به جبهه هم خیلی زیاد بود. با سردار نورانی در قرارگاه نوح در جبهه‌ها صحبت شد و فکر می‌کنم اولین اعزام‌ها اعزام خود ما بود که در منطقه فاو با قرارگاه صراط‌المستقیم که در کار مهندسی ـ رزمی بود، مذاکره و قرار شد به عنوان مهندسی ـ رزمی و نه به عنوان رزمنده در خط نیروهایی به آنجا اعزام شوند. به نظرم اولین اعزام‌ها همان موقع که افراد به فاو رفتند، بعد به شلمچه کشیده شد و بعد در جاهای دیگر حضور پیدا کردند و هر از چندی با سردار نورانی الان هستند و جانبازند، با قرارگاه نوح هماهنگی شد و نفراتی رفتند. سردار وحید ابوطالبی در آنجا پای ثابت کار بودند مدیر این بخش آقای قدیریان بودند که نفرات را می‌بردند. بعد از دو ماه جایگزین می‌کردند و نفرات جدیدی می‌آمدند و امکانات و اقلام غیرنظامی مورد نیاز آنها را برایشان ارسال می‌کردند.
ما در قرارگاه صراط‌المستقیم که مقر آن در جاده اهواز ـ آبادان بود مستقر بودیم و در آنجا کار به عهده افراد گذاشته می‌شد. در جبهه هم بخش‌های مختلفی وجود داشت. این قرارگاه مهندسی ـ رزمی بود. ساختن قرارگاه‌ها، تجهیزات، سنگرهای جمعی، سنگرهای فرماندهی و... به عنوان رزمنده‌های گردان‌های عملیاتی در خط حضور پیدا نمی‌کردیم. قرارگاه صراط‌المستقیم، تیپ مهندسی ـ رزمی فاطمه الزهرا(س) که فرماندهی آن به عهده سردار وحید ابوطالبی بود.

خود شهید لاجوردی هم در این اعزامها حاضر شدند؟
شهید لاجوردی هم جزو یکی از این گروه‌های اعزامی بود.

آقای لاجوردی در آنجا چه می‌کرد؟
با گروه‌هایی که اعزام می‌شدند می‌رفتند. خودم در جبهه با آقای لاجوردی همراه نبودم که بدانم در آنجا چه می‌کردند، ولی کار مهندسی ـ رزمی ساختن سنگرهای اجتماعی، سنگرهای فرماندهی، زدن خاکریزها، ساختن جاده، پل و امثال اینها بود.

همزمان با آقای لاجوردی در جبهه حضور نداشتید؟
خیر، ولی یادم هست ایشان گفته بود من که دیگر سنم و شرایط جسمی‌ام ایجاب نمی‌کند جلو بروم. چه خوب است بتوانم برای بچه‌ها دستشویی بسازم. این که از ما برمی‌آید که بلوک روی هم بگذاریم. اینها نشان‌دهنده روحیه خاکی، بی‌ریا و بی‌ادعای ایشان بود.
یک سال بعد از برکناری آقای لاجوردی در 6 بهمن 63، فکر می‌کنم سال بعد بود که اعزام به جبهه‌های دادستانی شروع شد، چون هم در شهر فشار کم شده بود و هم بچه‌ها خیلی اشتیاق داشتند به جبهه بروند و جبهه‌ها هم به نیرو نیاز داشتند. از اینجا کار هماهنگی با جناب آقای قدیریان بود. مرکز اصلی‌ای که ما با آنها قرارداد داشتیم قرارگاه صراط‌المستقیم در جاده اهواز ـ آبادان بود.
جناب آقای نورانی در فاو و در قرارگاه نوح بودند. خود قرارگاه صراط یک تیپ مهندسی ـ رزمی داشت که فرماندهی آن به عهده سردار وحید ابوطالبی ـ برادر دو شهید ـ بود که ایشان آنجا را اداره می‌کردند و آقای قدیریان تعهدی را داده بودند که دو ماهه تعدادی نیرو می‌بردند و بعد از دو ماه جایگزین می‌کردند و امکانات و تجهیزات را هم ارسال می‌کردند.
عملیات والفجر 5 که در منطقه شلمچه شروع شد، دوستان در آنجا هم حضور داشتند. این وضعیت کم و بیش در منطقه جنوب ادامه داشت تا جنگ تحمیلی به پایان رسید و آخرین حضور در عملیات مرصاد بود که 24 ساعت بعد از حمله منافقین همراه با آقای قدیریان به منطقه رفتیم و عملیات مرصاد هم به پایان رسید.

شهید لاجوردی در مرصاد حضور نداشتند؟
نه.

در عملیات مرصاد برای شناسایی رده‌های ارشد منافقین به شما مأموریتی نداده بودند؟
نه، آن موقع کار بیشتر دست اطلاعات سپاه بود. بعد از عملیات مرصاد افرادی زیادی از سازمان در کوه‌ها بودند و توسط بچه‌های سپاه و بسیج دستگیر شدند و آن شناسایی بعداً انجام گرفت. به هر کسی که مشکوک بودند دستگیرش کردند. در مناطق مرزی خیلی از اشخاص در کوه‌ها بودند که دستگیر شدند و آنها را آوردند.
مجموعه دوستان ما یک حضور در جبهه در اول جنگ و در پنج شش ماه اول آن بود و بعد هم از عملیات والفجر 8 در فاو در بهمن سال 64 تا سال 67 که تقریباً سه سال نیروهای دادستانی در جبهه بودند.

به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، در فکه به دنبال پیکر شهدا بودیم .نزدیک غروب مرتضی در داخل یک گودال پیکر شهیدی را پیدا کرد.با بیل خاک ها را بیرون می ریخت .هر بیل خاک که بیرون می ریخت مقدار بیشتری خاک به داخل گودال برمی گشت! نزدیک اذان مغرب بود.مرتضی بیل را داخل خاک فرو کرد وگفت:فردا بر می گردیم. صبح به همراه مرتضی به فکه برگشتیم .به محض رسیدن به سراغ بیل رفت. بعد آن را از داخل خاک بیرون کشید وحرکت کرد!با تعجب گفتم:آقا مرتضی کجا می ری!؟ نگاهی به من کرد وگفت:دیشب جوانی به خواب من آمد وگفت:من دوست دارم در فکه بمانم!بیل را بردار وبرو!

راوی :بسیجیان تفحص

منبع:کتاب شهید گمنام

به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس:

تو گردان شایعه شد
ـ نماز نمی خونه

گفتن :
«تو که رفیق اونی، بهش تذکر بده»

باور نکردم و گفتم :

«لابد می خواد ریا نشه، پنهانی می خونه»

وقتی دو نفری توی سنگر کمین جزیره ی مجنون، بیست و چهار ساعت نگهبان شدیم

با چشم خودم دیدم که نماز نمی خواند! توی سنگر کمین، در کمینش بودم
تا سرحرف را باز کنم
ـ تو که برای خدا می جنگی، حیف نیس نماز نخونی…

لبخندی زد و گفت :
«یادم می دی نماز خوندن رو»

ـ بلد نیسی ؟
ـ نه، تا حالا نخوندم

همان وقت داخل سنگر کمین، زیر آتش خمپاره ی شصت دشمن، تا جایی
که خستگی اجازه داد، نماز خواندن را یادش دادم

توی تاریک روشنای صبح، اولین نمازش را با من خواند. دو نفر نگهبان بعد با قایق پارویی که آمدند و جای ما را گرفتند. سوار قایق شدیم تا برگردیم. پارو زدیم و هور را شکافتیم

هنوز مسافتی دور نشده بودیم که خمپاره شصت توی آب هور خورد و پارو از دستش افتاد آرام که کف قایق خواباندمش، لبخند کم رنگی زد.
با انگشت روی سینه اش صلیب کشید و چشمش به آسمان یکی شد . . .

به گزارش فضای مجازی دفاع پرس، قبل از شروع مراسم عقد، علی آقا رو به من کرد و گفت: شنیده ام که عروس در مراسم عقد هرچه از خداوند بزرگ بخواهد، اجابتش حتمی است. نگاهش کردم و گفتم: چه آرزویی داری؟ در حالی که چشمان مهربانش را به زمین دوخته بود، گفت: اگر علاقه ای به من دارید و اگر به خوشبختی من می اندیشید، لطف کنید و از خدا برایم شهادت را بخواهید.

از این جمله ی علی تنم لرزید. چنین آرزویی برای یک عروس، در استثنایی ترین روز زندگی، بی نهایت سخت بود. سعی کردم طفره بروم، اما علی قسم داد در این روز این دعا را در حقش کرده باشم.

به ناچار قبول کردم... هنگام جاری شدن خطبه ی عقد از خداوند بزرگ، هم برای خودم و هم برای علی طلب شهادت کردم و بلافاصله با چشمانی پر از اشک نگاهم را به صورت علی دوختم.

آثار خوشحالی در چهره اش آشکار بود. از نگاهم فهمیده بود که خواسته اش را بجای آوردم. مراسم ازدواج ما، در محضر شهید آیت الله مدنی با حضور تعدادی از برادران پاسدار برگزار شد و نمی دانم این چه رازیست که همه ی پاسداران این مراسم، داماد مجلس و آیت الله مدنی، همگی به فیض شهادت نایل آمدند!

راوی : همسر شهید علی تجلائی

به گزارش فضای مجازی دفاع پرس: در قسمتی از کتاب زنگ عبور آمده است:

"زیر سایه درخت مشغول بازی بودیم

یکی از بچه ها چشمش به خورد به سیب سرخی که توی جوی آب افتاده بود و داشت می گذشت

دست کرد سیب رو برداشت و بین بچه ها تقسیم کرد

مسعود سهمش را نگرفت و گفت:

چون نمی دونم صاحبش راضی هست یا نه نمی خورم..."

خاطره ای از زندگی شهید مسعود کریمی مجد

به گزارش فضای مجازی دفاع پرس، برف شدیدی باریده بود . وقتی قطار دو کوهه وارد ایستگاه تهران شد ساعت دو نیمه شب بود . با چند نفر از رفقا حرکت کردیم . علی اصغر را جلوی خانه شان در خیابان طیب پیاده کردیم .

پای او هنوز مجروح بود . فردا رفتیم به علی اصغر سر بزنیم . وقتی وارد خانه شدیم مادر اصغر جلو آمد . بی مقدمه گفت :آقا سید شما یه چیزی بگو !؟

بعد ادامه داد : دیشب دو ساعت با پای مجروح پشت در خانه تو برف نشسته اما راضی نشده در بزنه و ما رو صدا کنه .صبح که پدرش می خواسته بره مسجد اصغر رو دیده!

از علی اصغر این کارها بعید نبود . احترام عجیبی به پدر و مادرش می گذاشت .ادب بالاترین شاخصه او بود .