افسر کنترل رادار یک هدف نزدیک شونده را از سمت غرب گزارش کرد که احتمالا قصد حمله به نیروگاه اتمی بوشهر را داشت لحظاتی بعد هدف را در رادار هواپیما پیدا کردیم و با دادن اطلاعات به خلبان به سمت آن رفتیم تا...

سیدعلی محمد رفیعی‌ فرزند سید محمد جعفر‌ روز 14 مرداد ماه 1331 در شهرستان بروجرد متولد شد. او در طول جنگ علاوه بر حضور در مناطق عملیاتی به عنوان افسر ناظر مقدم هوایی‌، جزو ‌یکی از خلبنانان کابین عقب «اف- 14» بود که توانست بیش از 500 ماموریت گشت زنی رزمی‌، پوشش هوایی و اسکورت را در تمام ساعات شبانه روز انجام بدهد و در سرنگونی تعدادی از هواپیماهای متجاوز دشمن و خنثی سازی بسیاری از ماموریت‌های آنان نقشی اساسی ایفا کند او علاوه بر مشاغل گردانی وانجام پرواز، پس از آتش بس به ستاد تهران منتقل شد و در پست افسر دایره طرح مدیریت جنگ‌های الکترونیک (جنگال) معاون عملیات نهاجا و سال بعد به عنوان رئیس همین دایره انجام وظیفه کرد.

 

سپس به ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی ایران(سماجا) منتقل شد و در موقعیت رابط نیروی هوایی در مرکز فرماندهی این ستاد خدمت کرد بار دیگر به نهاجا برگشت و در دفتر مطالعات و تحقیقات این نیرو شغل جانشین رئیس کمیته تحقیق در روش‌های عملیاتی را برعهده گرفت توین کتاب «سوروایول» یا روش‌های چگونه زنده ماندن‌، در دفتر مطالعات نهاجا‌، یادگار اوست که در سطح نیروی هوایی استقبال شد.

 

علی محمد سومین فرزند این خانواده بود او تحصیلات ابتدایی را در مدارس «فردوسی» و «داریوش» محل زادگاهش به اتمام رساند. شش سال متوسطه را در مدرسه «خواجه نصیر طوسی» گذراند و توانست با دریافت دیپلم طبیعی در سال 1351 به جست وجوی شغل مناسب بگردد. پدرش در اداره آگاهی بروجرد مشغول بود و خانواده‌ای با شش فرزند را اداره می‌کرد.

 

با توجه به علاقه‌ای که به خلبانی داشت،‌ نیروی هوایی را برای استخدام انتخاب کرد. پس از دو بار مراجعه به مرکز استخدام این سازمان در خیابان «تهران نو»‌، از پس آزمون‌ها و معاینات دقیق پزشکی برآمد و در تاریخ هفتم مهرماه 1351 وارد دانشکده خلبانی شد. طی دو ماه آموزش‌های نظام جمع‌، اسلحه شناسی و غیره را آموخت و سردوشی گرفت. از این پس کلاس‌های زبان و دروس علمی شروع‌ و در ادامه وارد گردان پرواز «قلعه مرغی» شد. درس‌های آکادمی پرواز را نیز تحصیل کرد و با هواپیمای ملخ‌دار «پایپر» اولین پروازهای عمرش را انجام داد پس از آموختن پرواز مقدماتی‌، نمره لازم در آزمون جامع زبان را کسب کرد و بهمن ماه 1353 به ایالت «تگزاس» آمریکا اعزام شد.

 

در پایگاه «لکلند» واقع در شهر سان «آنتونیو» زبان تخصصی و پیشرفته را خواند و دیپلم مربوطه را گرفت. بعد به پایگاه «مدینا» منتقل شد و حدود 30 ساعت پرواز با هواپیمای سبک ملخ دار «تی -41» را تجربه کرد سپس برای ادامه دوره به پایگاه «کلومبوس» واقع در ایالت «می‌سی‌سی‌پی» رفت تا پرواز با جت زیر سوت «تی -37» را آموزش ببیند دوره او در این پایگاه ناتمام ماند و به کشور برگشت.

 

ششم بهمن ماه 1354 برای دومین بار عازم آمریکا شد کلاس زبان را مرور کرد و آموزش تخصصی برای پرواز در کابین عقب هواپیمای «اف-14» را با هواپیماهای «تی-2» و «تی -39» در پایگاه دریایی «پنسی کولا» نزدیک شهر «وارینگتون»‌، در ایالت «فلوریدا» سپری کرد. پس از خاتمه دوره‌،اسفند ماه 1356 به ایران برگشت.اوایل سال 1357 به پایگاه هوایی اصفهان منتقل شد اما به دلیل وجود کلاس دیگری‌ که قبل از دوره آن‌ها منتظر آموزش بودند و شرایط رو به پیشرفت بحران در کشور همچنان منتظر آموزش ماند تا جنگ تحمیلی رسما آغاز شد.

 

علی محمد رفیعی 24 خرداد ماه 1358 با «پروین گرجی‌ها» پیوند زناشویی بست که ثمره این پیوند مقدس دو دختر به اسامی ستاره سادات(1359) و ساغر سادات(1366) و یک پسر به نام سید سلمان(1361) شد که هر سه دارای مدرک کارشناسی هستند.

رفیعی دوره پیشرفته رزمی خود را در کابین عقب شکاری فوق مدرن تامکت یا «اف-14» با استاد گرانقدرش‌، «عباس حزین»‌، طی کرد و از محضر استادان دیگری چون:«محمد هاشم آل آقا»،‌ «عباس بابایی» و «جلیل زندی» درس آموخت.

 

 

سیدعلی محمد در دوران خدمت‌، در پایگاه هشتم شکاری اصفهان که بعدها به منطقه هوایی شهید بابایی تغیر نام داد‌، پایگاه هوایی هفتم ترابری شکاری شیراز‌، پایگاه ششم شکاری بوشهر‌، ستاد نهاجا و سماجا خدمت کرد. همچنین ماه‌ها در پایگاه هوایی ششم شکاری بوشهر به صورت مامور آمادگی داد و سرانجام با 32 سال خدمت‌، مهر ماه 1383 با درجه سرهنگی بازنشسته شد.

 

سرهنگ خلبان علی محمد رفیعی در خاطراتی بیان می‌کند:

 

اوایل جنگ تحمیلی بود.هنوز برنامه‌ریزی کاملا منظم و مرتبی وجود نداشت سعی ما بر این بود که مناطق جنگی تعیین شده را به صورت شبانه روزی پوشش بدهیم و حفاظت کنیم. چراکه قرار بود هر هواپیما در طول ماموریت یک یا دو بار سوخت گیری کند و بعد جای خود را به هواپیمای جایگزین که از اصفهان یا شیراز می‌آمد‌، بدهد و به پایگاه باز گردد. تا هواپیمای جایگزین منطقه را تحویل نمی‌گرفت‌، گروه قبل مجاز به ترک منطقه نبودند خلبنانان این هواپیما وقتی در یگان می‌نشستند‌، به طور خودکار در نوبت آخر پروازهای آمادگی قرار می‌گرفتند این نوبت معمولا حدود 30 تا 36 ساعت بعد می‌رسید.

 

15 بهمن ماه به همراه خلبان «محمد پیراسته» نیم ساعت مانده به غروب‌، به منطقه رفتیم و خلبنانان قبلی خداحافظی کردند با این ترتیب ما هم باید حدود چهار ساعت دیگر تعویض می‌شدیم از آنجا که احتمال دادم نماز مغرب و عشا قضا شود‌، تصمیم گرفتم نماز را سر وقت در هواپیما بخوانم.

 

وقت تعویض ما رسید. افسر کنترلر رادار با رمز اطلاع داد هواپیمای جایگزین دچار مشکل شده و خلبنانان کمی دیرتر با هواپیمای دیگری خواهند آمد این خبر بار دیگر و بار دیگر تکرار شد. تا آنجا که ما نماز صبح را در حال پرواز خواندیم. زمان ما به 11 و 55 دقیقه رسید‌؛ یعنی توانستیم ناخواسته رکورد پروازهای گشت زنی هوایی را تا آن زمان به نام خودمان ثبت کنیم.

 

مدتی بود رژیم بعث تصمیم به وسعت دادن بمباران شهرها گرفت در این راستا بمباران تهران را به عنوان پایتخت‌، با امید تاثیر جدی بر کاهش روحیه مردم و حمایت آنها از هیات حاکمه‌، با هواپیمای «میگ -25» در دستور کار قرار داد.این هواپیما در ارتفاع بالاتر از 75 هزار «پا» با سرعتی نزدیک به سه برابر صوت پرواز می‌کرد از این رو سرنگونی آن امری محال به نظر می‌رسید چرا که از برد موشک‌های زمین به هوا خارج و شرایط رهگیری و سرنگونی آن برای شکاری‌های خودی نیز خیلی دشواربود.

 

همچنین اول مرداد ماه 1362 در کابین عقب سروان «شهرام رستمی» از پایگاه هوایی شیراز به منظور گشت زنی و پوشش هوایی منطقه بندر ماهشهر بلند شدیم. تقریبا حوالی کازرون افسر کنترلر رادار بوشهر با هیجان اعلام کرد یک فروند هواپیمای بلند پرواز میگ -25 در ارتفاع 75 هزاز پا و سرعت 5 و دو دهم برابر صوت در حال پرواز به سمت تهران است به سرعت در رادار هواپیما هدف را جست وجو کردیم و آن را پیدا کردم هماهنگی‌ها با کابین جلو انجام شد و روی هدف قفل راداری صورت گرفت رستمی با استفاده از آخرین مرحله قدرت پس سوز موتورها‌، به سرعت ارتفاع را زیاد کرد تا قفل راداری شکسته نشود در ارتفاع 45 هزار پا تمام پارامترهای شلیک موشک فراهم شده بود بلافاصله یک تیر موشک هوشمند «فونیکس» را به سمت دشمن شلیک کردیم موشک از زیر بال رها شد و شروع به اوج گیری کرد چیزی نگذشت که موشک به خوبی هدف را مورد اصابت مستقیم قرار داد.

 

برق انهدام این هواپیمای گران‌قیمت و خطرآفرین برای کشور را در آسمان مشاهده کردیم و ندای «الله‌اکبر» سر دادیم. این انهدام اولین میگ -25 بود که باعث شد نزدیک به یک سال دشمن به فکر بمباران با آن نیفتد.

 

 

 

خاطره دیگر باز می‌گردد به 11 بهمن ماه 1365 که همراه «جعفر بهاداران» در پی به صدا درآمدن آژیر «اسکرامبل»(اقدام فوری) در پایگاه بوشهر‌، با سرعت هواپیما را روشن کرده و بعد از خزش به ابتدای باند‌، بلند شدیم. چند دقیقه بعد افسر کنترل رادار یک هدف نزدیک شونده را از سمت غرب گزارش کرد که احتمالا قصد حمله به نیروگاه اتمی بوشهر را داشت. لحظاتی بعد هدف را در رادار هواپیما پیدا کرده و با دادن اطلاعات به خلبان به سمت آن رفتیم. در موقعیت مناسب از نظر سرعت‌، ارتفاع و فاصله وقتی شرایط مناسب شلیک موشک «فونیکس» توسط سیستم هواپیما اعلام شد‌، دکمه شلیک را فشردیم. با کمال تعجب دیدیم موشک عمل نکرد تا به خود بیاییم‌، هواپیمای دشمن را رو به روی خود دیدیم بهاداران با شدت گردش کرد و خود را در پشت شکاری مهاجم قرار داد و اقدام به شلیک موشک حرارتی «سایدوایندر» کرد.

 

متاسفانه این موشک هم عمل نکرد‌! وضعیت نگران کننده‌ای بود اگر خلبان عراقی می‌فهمید ما چنین مشکلی داریم‌، حتما برای زدن ما اقدام می‌کرد خوشبختانه همان قدر که ما نگران بودیم او هم مضطرب بود و ضمن تخلیه بمب‌ها با سرعت هر چه تمام‌تر به سمت مرزهای عراق ادامه داد. خوشحال بودیم که مأموریت اوهرچه بود خنثی شد اما شرایط ما برای نشستن خیلی بحرانی بود هر آن امکان داشت موقع نشستن موشک‌ها خود به خود شلیک شده و خسارتی به ما یا هواپیما بزنند به هر حال با سلام و صلوات و ذکر دعا به سلامت فرود آمدیم.

 

 

  ایسنا

علی‌رغم اینکه در طول هشت سال دفاع مقدس، آب‌های نیلگون خلیج فارس، بزرگترین نبردهای دریایی را به خود دیده است، اما همچنان عملیات ناوچه پیکان موسوم به عملیات «مروارید» بزرگترین نبرد دریایی خلیج فارس به شمار می‌رود.

در پی آغاز جنگ تحمیلی رژیم عراق با جمهوری اسلامی ایران، در روز 7 آذرماه سال 1359 جانبازان دلاور و دریادل نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در عملیات غرورآفرین بر سینه آبهای نیلگون خلیج فارس، حماسه آفریدند و در نبردی رویاروی با مزدوران دشمن با انهدام 11 واحد سطحی، تعدادی از ناوچه‌های موشک‌انداز «اوزا»ی دشمن را منهدم کردند.

در این عملیات که 13 فروند هواپیمای میگ دشمن به وسیله عقابان تیرپرواز نیروی هوایی و یگان‌های نیروی دریایی ایران سرنگون گردید، ناوچه قهرمان «پیکان» پس از وارد کردن ضربات کوبنده به واحدهای دریایی دشمن و حماسه آفرینی‌های بسیار، با رزمندگان سلحشورش مورد اصابت قرار گرفت.

در این روز،‌ حماسه آفرینان قهرمان ناوچه پیکان و دیگر رزمندگان شجاع نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران، با وارد نمودن ضربات سنگین به نیروی دریایی دشمن، پیروزی درخشانی در نبرد عرصه دریا به دست آوردند و واحدهای دریایی دشمن را منهدم کردند. این روز به پاس گرامیداشت فداکاریها و جانبازی‌های رزم‌آوران قهرمان نیروی دریایی در کسب این پیروزی عظیم، به نام «روز نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران» نامگذاری شد.

ناخدا «سرنوشت» یکی از دلاوران جانباز نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران که در عملیات تسخیر و انهدام اسکله نفتی «البکر» عراق شرکت داشت و در پی اصابت موشک‌های دشمن به ناوچه قهرمان پیکان همراه با دیگر جانبازان شجاع آن ناوچه از عرض ناوچه به داخل دریا پرت شد و از جمله معدود افرادی است که پس از ساعتها تلاش و استقامت بر پهنه آب‌های نیلگون خلیج فارس با گرسنگی، کوسه‌ها، ماهی‌های گوشتخوار و دیگر مشکلات دست و پنجه نرم کرد و سرانجام توانست چند تن از سرنشینان ناوچه پیکان و یک اسیر عراقی را نجات دهد و خود آخرین نفری بود که پس از ده‌ها ساعت سرگردانی در دریا، با تلاش رزم‌آوران و دلاوران هوادریای نیروی دریایی از آب گرفته شد.

علی‌رغم اینکه در طول هشت سال دفاع مقدس، آب‌های نیلگون خلیچ فارس، بزرگترین نبردهای دریایی را به خود دیده است، اما همچنان عملیات ناوچه پیکان موسوم به عملیات «مروارید» بزرگترین نبرد دریایی خلیج فارس به شمار می‌رود.

لحظه به لحظه از وقایعی که هنگام اجرای عملیات مروارید و انهدام اسلکه عظیم البکر، بازگشت به ناوچه، اصابت موشک‌ها به ناوچه پیکان و لحظه‌های جدال مرگ و زندگی که در 7 آذرماه بر مدافعان دلاور انقلاب اسلامی گذشته است، نمایانگر روح سلحشوری، شجاعت و استقامت و پایداری و مقاومت رزمندگان سرزمین انقلاب اسلامی است که به اتفاق از زبان «ناخدا سرنوشت» می‌خوانیم.

                                                    ****

در عملیات انهدام اسکله عظیم نفتی البکر عراق که به نام «عملیات مروارید» انجام شد، تعدادی از پرسنل داوطلب نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران شامل تعدادی افسر و تعدادی درجه‌دار شرکت داشتند و تصمیم بر این بود که ضربه سنگینی به نیروی دریایی رژیم بعث عراق وارد شود. این برنامه که از سوی نیروی دریایی به طور دقیق برنامه‌ریزی شده بود، با همکاری برادران رزمنده در هوا دریا و نیروی هوایی به اجرا درآمد. قبل از شرح این عملیات از کلیه این برادران به خاطر فداکاریها و جانفشانی‌هایی که از خود نشان دادند و همکاری که با تیم داشتند سپاسگزاری می‌کنم.

بعد از اینکه تیم، مأموریت یافت به اجرای «عملیات مروارید» بپردازد، مدت زیادی در کلیه مواضع عراقی‌ها، با هلی‌کوپتر پرواز می‌کردیم و تمام حرکات دشمن را از هر لحاظ زیرنظر داشتیم. حتی کوچکترین حرکات دشمن را می‌توانستیم تشخیص دهیم که آنان در چه حالی هستند و چه کاری دارند انجام می‌دهند. روی این وضعیتها، بررسی و طوری برنامه‌ریزی کردیم که هر موقع می‌توانستیم برنامه عملیاتی خود را به اجرا درآوریم.

بعد از اینکه رژیم بعث عراق اعلام کرد که: «نیروی دریایی و ارتش ایران هیچگونه خسارتی به سکوهای نفتی و به مواضع صدور نفت عراق وارد نکرده است!» برای اینکه ضربه سهمگینی بر پیکر ارتش تا دندان مسلح عراق وارد کنیم، تصمیم به اجرای این عملیات گرفته شد تا ضمن فلج کردن دشمن، بتوانیم چند تا از واحدهای آنان را نیز تصرف کنیم و نشان دهیم هر لحظه اراده نماییم، قادریم حتی با تعداد محدودی پرسنل،‌ این کار را انجام دهیم.

در ساعت 4.5 بعد از ظهر روز پنجم آذرماه، تیم ما مأمور اجرای عملیات مروارید شد. به وسیله تعدادی از هلی‌کوپترهای نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران روی سکوهای نفتی، مخصوصاً سکوی «البکر» عراق پیاده شدیم. به محض پیاده شدن تیم ما، مزدوران صدامی که فکر می‌کردند حمله گسترده‌ای برای تصرف سکوها ‌آغاز شده است، شروع به تیراندازی به سوی ما کردند. اما از آنجا که ما قبلاً تمام مواضع سکوها و نقاط ضعف دشمن را می‌دانستیم، از زاویه‌ای وارد شدیم که آنها به هیچ وجه نتوانستند در مقابلمان مقاومت کنند و با وجود اینکه سکوها را در اختیار داشتند و مجهز به پدافند هوایی و موشک بودند،‌ نتوانستند در برابر ما مقاومت کنند. بعد از پیاده شدن ما چون تیراندازی خیلی شدید بود، در همان لحظه‌های اولیه اجرای مأموریت، احتمال کشته شدن ما می‌رفت؛ برادران «هوا-دریا» حاضر به ترک منطقه نشدند و معتقد بودند که تیم باید بازگردد و مجدداً با یک نیروی کاملتر وارد صحنه شود و سکوها را تسخیر کند. ولی ما مرتباً به آنها اشاره می‌کردیم که منطقه را ترک کنند، اما به سبب تیراندازی شدید و صدای هلی‌کوپترها نتوانستیم آنها را راضی کنیم که منطقه را ترک کنند. ناگزیر به عملیات خود ادامه دادیم. بلافاصله با «آر.پی.جی7» بر اساس شناسایی‌های قبلی، ساختمان‌ها پشت سر افراد عراقی را به آتش کشیدیم و یک خط آتش‌ بسیار بزرگ را پشت سر آنها به وجود آوردیم و نیروهای عراقی را به آتش کشیدیم و یک خط آتش بسیار بزرگ را پشت سر آنها به وجود آوردیم. نیروهای عراقی به شدت غافلگیر شدند و جون خود را در محاصره حلقه آتش دیدند، در حدود 50 تن از آنها (رقم دقیق معلوم نیست) خود را به آب انداختند و با شنا، قایق و دیگر وسایل از منطقه فرار کردند.

*مردان قورباغه‌ای

چند دقیقه‌ای بعد از این وقایع که تیراندازی هم به شدت از سوی افراد ما ادامه داشت، ناگهان دیدیم مردی از وسط آتش و دود به طرف ما می‌آید. او که بعدها معلوم شد «فرمانده گروه پدافند» سکوهاست، «کلاشینکفی» در دست داشت و چون احتمال می‌رفت قصد اجرای نوعی حقّه جنگی داشته باشد، یک رگبار به قسمت جلوی پای او شلیک کردیم و او ناچار شد اسلحه خود را به زمین بیندازد. پس از آنکه خوب به ما نزدیک شد، دریافتیم که لباس غواصی به تن دارد. بدین ترتیب پی‌بردیم پرسنلی که روی سکو هستند، اغلب غواص و جزو مردان قورباغه‌ای عراق هستند. از این نظر اقدامات لازم برای مبارزه با غواص بر روی سکو را به اجرا درآوردیم. چون برای این قسمت از عملیات، طرح‌ریزی کاملی انجام گرفته بود و ما می‌بایست در مراحلی که با خطرات احتمالی برخورد می‌کردیم، عملیات مخصوص برای دفع آن عملیات را به اجرا درآورده، خطر را خنثی می‌کردیم. بعد از اینکه این شخص خود را تسلیم کرد، تصمیم گرفتیم او را به منطقه ستاد عملیاتی خودمان در خاک ایران اعزام کنیم و هنوز هلی‌کوپترها در حوالی ما بودند، او را به داخل یک یاز هلی‌کوپترها انتقال داده، به خلبانان اشاره کردیم که منطقه را ترک کنند، زیرا حجم و صدای هلی‌کوپترها، هم ما و هم هلی‌کوپترها را تهدید می‌:رد و باعث می‌شد مأموران عراقی از داخل برجکهای نگهبانی و دیده‌بانی داخل خاک عراق که محل اسکله‌ها را زیرنظر داشتنأع متوجه شوند که هلی‌کوپترهای ایرانی روی منطقه مشغول عملیات هستند. به همین دلیل هلی‌کوپترها منطقه را ترک کردند. هنوز لحظاتی از ترک هلی‌کوپترها نگذشته بود که دو فروند میگ عراقی بالای سر ما در ارتفاع پائین ظاهر شدند. ظاهراً این هواپیماها برای کوبیدن و گرفتن مجدد سکوها از ما آمده بودند و ما که هلی‌کوپترها را در خطر دیدیم، بهترین راه را این دیدیم که هواپیماهای عراقی را متوجه خودمان بکنیم.

ما می‌دانستیم که میگهای عراقی تا مطمئن نشوند که تأسیسات در دست ایرانیهاست، تأسیسات را نخواهند کوبید. از این نظر با تکان دادن دست و اشاره و دیگر حرکات لازم توانستیم خلبانان میگ را متوجه خود بکنیم و خوشبختانه آنها با پی بردن به حضور ما بر روی اسکله، به طرفمان کشیده شده، مشغول دور زدن بالای سرما شدند.

هلی‌کوپترهای ایران هم با استفاده از این فرصت با سرعت زیاد دور شدند و خود را به نزدیکی خاک ایران رساندند. به محض اینکه که هلی‌کوپترها از افق دیدمان ناپدید شدند و ما تقریباً خیالمان راحت شده بودع صدای «فانتوم»‌های خودمان را در منطقه شنیدیم که روی منطقه «دایو» کردند و در ارتفاع کم بین میگ‌های عراق و فانتومهای ایران یک دریگری هوایی آغاز شد و لحظاتی بعد میگ‌های عراق (2فروند) به وسیله 2 فروزند فانتوم ایران که به کمک هلی‌کوپترهایمان آمده بودند، مشتعل شدند و به قعر دریا فرو رفتند.

بار دیگر با خیال راحت‌تر عملیات خود را از سر گرفتیم، تا غروب آفتاب هنوز یک ساعت و 45 دقیقه دیگر وقت بود و در این فاصله می‌بایست سکوها را پاکسازی کرده، آن را در اختیار خود می‌گرفتیم تا بعداً نیروهای خودی پیاده شوند.

در این فاصله تیراندازیهای ما روی سکو بیشتر شد. چون به صورت‌های مختلف تیراندازی می‌کردیم. تیم، در حین اجرای عملیات، پستهای دیده‌بانی و تماس مخابراتی بین خودمان را هم برقرار کرد. سکو خیلی بزرگ بود و از سه طبقه تشکیل شده بود؛ طبقه اول همسطح دریا بود، طبقه دوم شامل کلیه قسمت‌های فنی و سیستم تأمین برق، از توربین‌ گاز و موتورهای دیزل گرفته تا تأسیسات و لوازم زندگی و طبقه سوم نیز یک دکل عظیم «ماکروویو» بود که جهت تماس مستقیم تلفین سکو با عراقیها به کار می‌رفت.

در این هنگام ما در قسمت جنوبی سکو قرار داشتیم و پیشروی می‌کردیم. عراقیها با پشتیبانی خودشان و قایقهایی که قبلاً از سوی ما شناسایی شده بود، در قسمت شمالی سکو قرار داشتند.

*روحیه عالی، تلفات صفر

بعد از کاهش درگیری هوایی در بالای سرمان، در حدود 200متر پیشروی کردیم که بارندگی شروع شد. اگرچه فصل زمستان بود، ولی ما در این مورد هیچگونه پیش‌بینی نکرده بودیم و چون می‌دانستیم در آن منطقه قبلاً بارندگی نشده، این امر برای ما کاملاً‌ تعجب‌آور بود. بارش تقریباً مدت نیم ساعت ادامه داشت و بعد از آنکه باران بند آمد، جاهایمان را عوض کردیم. یعنی یک سیستم چرخشی به وجود آوردیم و پستهای دیده‌بانی گذاشتیم و برنامه تیراندازی ما هم کماکان ادامه داشت.

در طرح عملیات ما قرار بر این بود که اگر تا ساعت 11 نتوانستیم سکو را بگیریم، معنی‌اش این است که یا اسیر عراقیها شده‌ایم و یا به شهادت رسیده‌ایم. یکی از بنرامه‌هایی که در این قسمت از طرح گنجانده شده بود، بمباران و از بین بردن سکوها به وسیله واحدهای هوایی و دریایی بود، و تنها وسیله‌ای که ما می‌توانستیم جلوی اجرای مرحله بعدی این طرح را بگیریم، این بود که تماس مخابراتی برقرار کنیم و یا اینکه سکوها را تسخیر کرده، نفرات عراقی را اسیر کنیم. با توجه به تجربه‌ای که خودم در مورد سیستم‌های تماس مخابراتی، داشتم از لحاظ دستگاه و سیستم مخابرات هیچگونه کمبودی نداشتیم. بعد از نیم ساعت که دستگاه‌های مختلف را «چک» کردم، با آنکه بر اثر سرعت عمل و استفاده از هلی‌کوپتر، یکی دو تا از دستگاه‌ها صدمه دیده بود، سرانجام به یاری حق توانستیم تماس مخابراتی خودمان را با منطقه عملیاتی ایران برقرار کنیم. در تماسی که گرفته شد، بلافاصله وضعیت تیم را گزارش کردیم که : «روحیه عالی،‌تلفات صفر، هنوز پاکسازی انجام نشده.»

در این مرحله از عملیات، تیراندازی همچنان ادامه داشت. در حدود پانزده دقیقه بعد از تماس مخابراتی با مرکز ستاد عملیاتی در خاک ایران، ناگهان متوجه شدیم در میان آتش و دودی که از ساختمان‌های پشت سر عراقیها بلند شده بودع صدای صحبت کردن عربی و شلوغی و همهمه به گوش می‌رسد و لحظاتی بعد مشاهده کردیم که تعداد زیادی از عراقی‌ها از میان آتش و دود بیرون می‌آیند. آنها درست در تیررس ما بودند،‌ ولی ما «آتش‌بس» دادیم و متوجه شدیم که آنها در یک حالت تصمیم‌گیری و شک و دو دلی قرار دارند و به نظر می‌آمد که تصمیم گرفته‌اند که تسلیم شوند. منتظر شدیم ببینیم که آیا واقعاً تسلیم می‌شوند یا نه؟ حدود 20 تا 30 نفر بودند که بعد از چند دقیقه گروهی از آنان بازگشتد و عده‌ای در حدود 10 نفر به حالت پشت سر هم در یک صف به طرف ما حرکت کردند.

اسلحه‌هایشان هنوز در دستشان بود. ناچار برای خلع سلاح کردند آنها با یک رگبار آنان را متوجه کردیم که باید اسلحه‌ها را بیندازند. آنها نیز علامت را دریافتند و سلاح‌هایشان را به زمین انداختند و به طرف ما آمدند. در حال یکه به طرف ما می‌آمدند، آنها را شمردم، 9نفر بودند که اغلب هم لباس غواصی بر تن داشتند. بعد از تسلیم شدن این گروه، چون کلیه وسایل مورد نیاز وجود داشت،‌ دستهایشان را بستیم و آنها را به حالت نشسته وسط سکو نگه داشتیم و دو تن از نفرات تیم آماده و مامور پاسداری و حفاظت از این اسرا شدند.

مرحله بعدی در تاریکی انجام می‌گرفت، چون تقریبا آفتاب در حال غروب کردن بود و ما در تمام مدت شب باید هوشیار می‌بودیم تا مورد حمله قرار نگیریم و در ضمن با استفاده از تاریکی شب تاسیسات را به تصرف خود درآوردیم. بعد از تاریک شدن هوا، با مرکز ستاد عملیاتی خودمان تماس گرفتیم، گفتیم که 9 اسیر داریم، تلفات نداریم، وضعیت خوب و روحیه عالی است و احتیاج به کمک داریم.

ناگفته نماند وقتی اسرا را گرفتیم،‌ همه صحبت‌ از «طعام»، گرسنگی و کمبود غذا می‌کردند، این در الی بود که در مراحل بعدی عملیات دریافتیم که مقدار زیادی مواد غذایی از جمله ساردین و غذاهای مختلف در سکو وجود دارد. از آنجا که فکر می‌کردیم تسلیم شدن این 9 نفر، نوعی حقه جنگی است، تا ضمن شناسایی، ما را غافلگیر کنند، از هر لحاظ پیش‌بینی‌های لازم را به عمل آوردیم. از مسئله دفاع در مقابل غواص‌ها نیز غافل نبودیم و با استفاده از نارنجک‌ دستی به خوبی از پس آنها برمی‌آمدیم.


خبرگزاری فارس

دوستانش می‌گفتند که در همان روز شهادتش رفتارش تغییر کرده بود. خیلی آرام شده بود و دیگر با بچه‌ها شوخی نمی‌کرد. انگار می‌دانست که تا چند ساعت دیگر از این دنیا خواهد رفت.

 شهید احمد سالاری از دلاورمردان پاکسازی میدان‌های آلوده به مین بود که در 19 اسفند 1388 با انفجار مین ضد نفر در دهلران به عهدی که با خودش بسته بود وفا کرد و بال در بال ملائک گشود. کسی که عاشق و شیفته میدان‌های مین بود و تا زمانی که در قامت یک استاد پاکسازی میدان‌های مین فعالیت می‌کرد؛ لحظه‌ای در مسیرش درنگ نکرد و پایدار ماند. متن پیش‌رو حاصل گفت‌وگو با همسر و همراه همیشگی شهید احمد سالاری است:

تولد یک دلاور

احمد در اول مهر 1353 در شهرک عدالت دزفول به دنیا آمد. پسر دایی‌ام بود. خودش علاقه داشت که در این مسیر باشد. علی‌رغم آنکه می‌توانست دنبال شغل دیگری برود ولی این نحوه کار کردن را می‌پسندید.

یکی از دایی‌های احمد مدت بسیاری را در این کار تجربه کرده بود. زمانی که در رابطه با جنگ و مسایلی از این دست با او صحبت می‌کرد ابراز علاقه می‌کرد که وارد میدان مین شود. بنا به توصیه دایی‌اش که سال‌ها در میدان مین کارآزموده و خبره شده بود دوره محدودی را دید و در مهران مشغول به کار شد. دوره آموزشی خودش را در مهران شروع کرد. این زمان چهار سال قبل از شهادت احمد بود و در سال 84 برای خنثی‌سازی مین اعزام شد. علاقه‌ی عجیبی داشت که به میدان مین برود.

انگار گمشده‌اش همانجا بود. هر چقدر هم که اصرار می‌کردیم و دلمان برایش می‌سوخت فایده‌ای نداشت. اوایل هم که به سبب خطرناک بودن کار مین‌زدایی می‌گفتیم این کار را ترک کند؛ می‌گفت ببینم که کار چگونه پیش‌ می‌رود. ولی وقتی رفت گفت که اینجا رو دوست دارم و به نحوی  گمشده‌ام را همانجا پیدا کرده‌ام.

دایی‌اش در این کار کاملا خبره بود و استاد. هر وقت که نگران حال احمد می‌شدم به او سفارش می‌کردم که مراقبش باشد. احمد را اول به خدا و بعد به دایی‌اش سپرده بودم. او هم مرا دلداری می‌داد که زیاد نگران نباش. اینجا همه چی رو به راه است و آرام. لباس ضد مین داریم و وسایل امنیتی. از خودمان هم مراقبت می‌کنیم. اما حتی خود دایی‌اش نمی‌دانست که روزی احمد مانند ده‌ها نفر دیگر که در این میدان‌ها سر به خاک گذاشتند و به شهادت رسیدند؛ شهید می‌شود.

دخترم در زمان شهادتش دو سال و چهار ماهه بود. خیلی علاقه و محبتش به بچه‌ها زیاد بود و همین‌طور بچه‌ها به پدرشان بسیار وابسته بودند.

جز من کسی نیست

اصرار ما تا زمانی که فایده داشت و فکر می‌کردیم موثر باشد؛ ادامه داشت. وقتی اصرار به نرفتنش می‌کردم می‌گفت: «اگر من اقدام نکنم و یا دیگری همتی نداشته باشد که در این راه بگذارد پس چه کسی باید مین‌ها را خنثی کند. می‌گفت باید رفت و دید که چه خبری است در میدان‌های مین و باید دید که سالیانه‌ چه تعداد کشته و زخمی می‌دهد.»

بعد از آنکه قلب مناطق آلوده به مین در مناطق مهران تمام شد قصد کرده بود که 1 ماه به کوشک اهواز برود. در پایان یک ماه ماموریتی که در آنجا هم با مین‌های ضد نفر و ضدتانک دست و پنجه نرم کرده بود و وقتی که قرار بود به خانه برگردد، شهید شد.

مهران نقطه عروج‌

 مهران، دهلران و کوشک اهواز جاهایی بود که احمد به ماموریت می‌رفت. همان مواقع هم مسئول پروژه می‌گفت که احمد خیلی در کارش منظم و مرتب است. از ساعت پنج صبح احمد جلوتر از همه آماده می‌شد و خودش را به میدان مین می‌رساند.خیلی شوخ طب بود و آن طور که می‌گفتند از خوابگاه تا میدان مین سر به سر بچه‌ها می‌گذاشت. همان روز شهادتش احمد یک کلمه هم حرف نزد. دوستانش می‌گفتند که بچه‌ها مراقب بودند یک وقت اتفاقی برایش نیافتد. ناگهان صدای انفجاری که به هوا برخاست همه را متوجه خودش گرفت. احمد به شهادت رسیده بود.

یک چیز عجیب بود این بود که حدود یک ماه قبل از شهادت احمد حتی راه رفتنش هم عوض شده بود. با خودم می گفتم چرا قدم‌هایش را اینطور بر می‌دارد از در حیاط تا سرکوچه فقط به قدم بر داشتنش نگاه می‌کردم.از همان رفتار و سلوکش می‌شد فهمید که احمد از این دنیا بریده است و اصلا  دل کنده بود از این دنیا. داخل ماه رمضان در فصل تابستان و گرمای اهواز احمد روزه‌اش را می‌گرفت و من تشنگی احمد را از پشت تلفن احساس می‌کردم.

شیفته رهبری

علاقه خاصی به مقام معظم رهبری داشت و واقعا ایشان را دوست داشت. تحمل دیدن اهانت به حضرت آقا را نداشت و اگر کسی چیزی می‌گفت خیلی به او بر می‌خورد و اذیت می‌شد و نمی‌توانست تحمل کند. در اتفاقات سال88 خیلی اذیت شد و می‌گفت من ساکت نمی‌مانم که این بی‌ادبی‌ها اتفاق بیافتد.

از اهواز با من تماس گرفتند. در ابتدای صحبتشان برای اینکه کم کم مرا در جریان امور بگذارند؛ گفتند که بر اثر انفجار مین پاهای احمد قطع شده است. بعد هر چه تماس گرفتم با موبایل احمد جواب نداد. گفتم خدا بزرگ است حتی به همین اندازه که فقط سایه احمد بالای سرم باشد کافی است. تا اینکه به طور کامل فهمیدم که احمد از دست رفته است ولی بازم هم باورم نمی‌شد.


دفاع پرس

بی‌‌هیچ توضیحی دست گذاشت روی پیشانی‌اش و گفت: «دوست دارم امشب یک قسمت از بدنم را در راه خدا بدهم. امام حسین(ع) در این راه سر داد، من هم دوست دارم یک قسمت از سرم باشد» وقتی خبر شهادتش پیچید؛ گفتند ترکش یک قسمت از سر حاجی را برده! 

 گردان 410 غواصی نیاز به معرفی ندارد. در معرفی این گردان خط شکن همین بس که سردار قاسم سلیمانی این گردان را «ستاره درخشان» لشکر 41 ثارالله نامید. گردانی که بچه‌های آن عصاره به تمام معنای فضیلت‌های مختلف بودند. فرمانده نامدار این گردان پر آوازه، شهید احمد امینی حماسه های ماندگاری را رقم زد. طوری که «علمدار لشکر» لقب گرفت. حاج احمد پس از خلق حماسه‌های بزرگ، عاقبت در عملیات والفجر 8 از اروند خروشان گذشت و به ساحل شهادت رسید.

شاگرد مولا

بچه که بود می‌رفت مکتب خانه پدر بزرگش "مولا علی" و قرآن یاد می گرفت . تقوا و درستکاری مولا علی، زبانزد مردم روستای محمد آباد بود. از هفت سالگی شروع کرد به نماز خواندن و روزه گرفتن. هر روز صبح با صدای پدر بیدار می‌شد و  به نماز می‌ایستاد. پدرش  به نماز خواندن بچه‌ها اهمیت می‌داد. جایزه تعیین می‌کرد و نخودچی کشمش توی جیبشان می‌ریخت تا نمازشان راسر وقت بخوانند. احمد هر شب قبل از خواب، می‌رفت پیش پدرش و می‌گفت: «صبح، من را زودتر از بقیه بیدار کن برای نماز. نمازم را که خواندم، خودم بقیه را بیدار می‌کنم».

بزرگ اما کوچک

جثّه‌اش ریز بود، رفت پایگاه بسیج و قرص و محکم گفت: «می‌خواهم بروم جبهه» قد و قوارهاش را که دیدند، بهش خندیدند.یکی گفت: "بچه جان! برو برّه‌ات را بچران".خیلی ناراحت شد، اما کوتاه نیامد. گفت: «پدر من یک کشاورز است. من همیشه کمکش می‌کنم. اگر لازم باشد توی جبهه گوسفند هم می‌چرانم و شیرشان را می‌دوشم».وقتی دیدند دست‌بردار نیست، فرستادند درخت‌های انار پایگاه را هرس کرد. کار هرس که تمام شد، گفت:« من عُرضه‌ هر  کاری را دارم و تا جبهه نروم، دست‌بردار نیستم».

عارف خط شکن

جلسه گذاشته بودند برای انتخاب فرمانده گردان 410، پیشنهاد اول و آخرشان "احمد امینی" بود. همه از انتخاب حاجی از ته دل راضی و خوشحال بودند. جلسه پر شوری بود.  یکی از شجاعت و بی‌باکی حاجی می‌گفت. دیگری از سرعت عمل و دلسوزی‌اش؛ آن یکی از قدرت مدیریت و فرماندهی‌اش. وقتی نوبت به قائم‌مقام لشکر رسید، گفت: "امیـنی، با ایمان و معنویتش می‌جنگد، نه از راه نظامی و تفکّر و تاکتیکِ جنگی. امینی با ایمانش خط را می‌شکند؛ کلاش و آر. پی. جی و تفنگ برایش بهانه است».

سنگ صبور

با نیروهاش رفیق بود. با کلامش بچه‌ها را نوازش می­داد. با وجود حاجی، هیچکس احساس تنهایی و غربت نمی‌کرد. مدام به سنگرها و چادرهای گردان سرکشی می­کرد. همراه رزمنده ها غذا می‌خورد. با تک‌تک‌شان نشست و برخاست داشت. با بچه‌ها درد دل  می­کرد و حرف‌هایشان را می‌شنید. بین هیچ کدام از نیروهای گردان فرق نمی‌گذاشت. به همه به طور یکسان احترام می‌کرد. حتی در تقسیم امکانات این یکسان‌نگری را رعایت می‌کرد. هیچ‌گاه به نیروهای تحــت امرش جسارت نمی‌کرد، بهترین امکانات را برای آنها تهیه می‌کرد. وقتی تمرینات سخت می‌شد، مدام می‌گفت: «بچه ها از دست من که ناراحت نیستید؟ اگر شما را اذیت می­کنم مرا ببخشید... مجبوریم که این آموزش‌ها را بگذرانیم».

وجعلنا بخوانید

گیر کرده بودند پشت خاکریزِ عراقی‌ها. قایق گشتی هر لحظه داشت نزدیک‌تر می‌شد. بچه‌ها کم مانده بود از ترس، قالب تهی کنند. بد اوضاعی بود. سوال کردند: "حاجی به نظرت چه کار کنیم بهتره؟"حاجی با آرامش همیشگی گفت: «هیچی! "وجعلنا" بخوانید! »زمزمه غریبانه بچه‌ها شروع شد. حاجی هم زیر لب آهسته می‌خواند "وجعلنا من بین ایدیهم سداً و من خلفهم سداً و اغشیناهم فهم لا یبصرون" قایق عراقی هر لحظه نزدیک‌تر  می‌شد. به قدری نزدیک شد که لبه پلاستیکی‌اش گرفت به دست حاجی! لحظه سختی بود. حاجی همچنان داشت "وجعلنا" می‌خواند. بعداز چند لحظه قایق راهش را کشید و دور شد.

 

لیلی و مجنون

با «مهدی جعفربیگی» خیلی صمیمی‌ و رفیق بود. انگار لیلی و مجنون بودند. یک روح بودند در دو جسم.  وقتی مهدی شهید شد هر چه تلاش کردند نشد جنازه‌اش را عقب بیاورند. حاجی بدون مهدی دست و دلش برای هیچ کاری نمی‌رفت . خیلی تنها شده بود. شب‌ها عکس مهدی را جلوی صورتش می‌گرفت و زار زار گریه می‌کرد. "نیمه‌شب‌ها که می‌رفتم توی اتاقش تا دور از چشم مادر زخمهایش را پانسمان کنم، می‌دیدم عکس مهدی را گذاشته روی سجّاده نمازش و دارد اشک می‌ریزد." بدجوری دلتنگ مهدی بود.

سبقت مجاز

«حسین» برادر بزرگش بود. در عملیات والفجر یک زرنگی کرد و از حاجی سبقت گرفت و دروازه شهادت را گشود. حتی جنازه‌اش هم به عقب برنگشت. بعد از شهادت حسین، مادرش ‌گفت: «حالا که حسین شهید شده و جنازه‌اش برنگشته، وقتی می‌آیی مرخّصی، چند ماه در خانه بمان، بعد برو جبهه". اما حاجی زیر بار نرفت و گفت: «خدا آدم را بر اساس اعمال خودش مؤاخذه می‌کند. اگر حسین رفته و شهید شده، خودش سعادت‌مند شده و به خودش مربوط است. من نمی‌توانم از قافله‌ی آن‌ها عقب بمانم. هرکس جواب‌گوی اعمال خودش است».

آخرین عبور

جلسه آخر بود. چیزی به شروع عملیات والفجر 8 نمانده بود. حاجی داشت در حضور  فرماندهان قرارگاه، با حرارت وظایف گردانش را تشریح می‌کرد. سکوت خاصی بر جلسه حکم‌فرما بود. در باره نحوه عبور از اروند به قدری محکم و قاطع حرف می‌زد که فرماندهان را شک برداشت. فرمانده قرارگاه سکوت جلسه را شکست و پرسید: "آقای امیـنی، اگر دشمن وسط آب تو را دید، چه کار می‌کنی؟  وسط آب چه کار می‌توانید بکنید؟!"حاج احمد باز با قاطعیت گفت: «معلومه!"وجعلـنا"می‌خوانیم» بعد از توسّل به حضرت زهرا(س)، امید به خدا و دعای امام گفت و زد زیر گریه‌!
 

شب بیعت

شب آخر، شب سخت و کشنده‌ای بود. برای حاجی وداع با نیروهای گردان، خیلی سخت بود. آن شب همه را جمع کرد و از همه‌ بیعت ‌گرفت و ‌گفت: «من می‌خواهم امشب با شما بیعت کنم. شما هم باید با من بیعت کنید. شما انسان‌های با تقوی، جنگ‌جو، استوار و محکم هستید. اگر دیدید در حین عملیات زانوهای احمد امیـنی لرزید، توقّعم این است که زیر بازوهایم را بگیرید و حرکتم بدهید. شما بچّه‌های گردان باید کاری کنید که من سُست نشوم. اما من هم با شما بیعت می‌کنم. با همه‌تان پیمان می‌بندم که در میدان جنگ تنهایتان نگذارم. قول می‌دهم مردانه در کنارتان بجنگم».

نگین گردان

غواص‌ها، مثل یک نگین وسط محوّطه دوره‌اش کرده بودند. یکی موهایش را شانه می‌زد؛ آن یکی نوازشش می‌کرد. یکی دیگر خاک لباسش را می‌گرفت؛ یکی چشم دوخته بود صورت حاجی و همینطوری بی‌بهانه اشک می‌ریخت. مثل ماه می‌درخشید وسط جمع. معرکه‌ای بود تماشایی. بساط شوخی و خنده به راه بود. یکی از بچّه‌ها پیشانی حاجی را بوسید و پرسید: "حاجی، امشب دوست داری ترکش به کجای بدنت بخوره؟" بی‌‌هیچ توضیحی دست گذاشت روی پیشانی‌اش و گفت: «دوست دارم امشب یک قسمت از بدنم را در راه خدا بدهم. امام حسین(ع) در این راه سر داد، من هم دوست دارم یک قسمت از سرم باشد» وقتی خبر شهادتش  در کنار اروند رود پیچید؛ گفتند ترکش یک قسمت از سر حاجی را برده!

فدائی علی اکبر

وقتی خبر شهادت احمد به گوش مادرش رسید، یاد خداحافظی آخر احمد افتاد. آن روز احمد ساکش را برداشت و بند پوتین­هایش را محکم بست. مثل دفعه‌های پیش نبود. گرفته بود و بغض داشت. موقع خداحافظی سربه زیر انداخت و بریده بریده گفت :«مادر یک چیزی می خواهم بگویم. من همه واجباتم را انجام داده ام. حج را هم رفته ام. حالا دیگر مطمئن هستم که شهید می‌شوم». بعد رو کرد به بقیه و گفت: «توی عملیات لباس غواصی تن من است. اگر جنازه‌ام به دستتان رسید و توانستید مرا بشناسید، از روی این شورت و این زیر پیراهن سبز شناسایی­ام کنید». اشک از گونه‌های پیرزن سرازیر شد. دست‌هایش را بلند کرد و گفت: «مادر، خدا تو را رحمت کند. شیرم حلالت؛ رفتی و به آرزویت رسیدی فدای یک تار موی علی‌اکبر(ع)».

شرمنده‌تان هستم

«اگر بدی از این حقیر دیدید به خوبی‌های خودتان ببخشید و این حقیر را حلال کنید و از خداوند طلب آمرزش گناهان بنده را بکنید و به خانواده‌های شهدا و بخصوص مفقودین و اسرا احترام بگذارید و آنها را دلداری بدهید. در مراسم تشییع پیکر من لازم نیست خودتان را اذیت کنید و زحمت و تبلیغ زیادی بکنید چون من شرمنده‌تان هستم و حتماً مرا در کنار شهدای رفسنجان بخاک بسپارید؛ چون من هر چه رفیق و برادر خوب داشتم در مزار شهدا خوابیده‌اند یا جنازه‌های عزیزشان در میدان نبرد باقی مانده است».

گفت‌وگو: محمدعلی عباسی‌اقدم
حماسه و جهاد دفاع پرس

علیزاده بر روی دوش من بود زیر لب زمزمه‌هایی می‌کرد خوب که گوش دادم دیدم که می‌گوید:«السلام علیک یا صاحب‌الزمان» انگار که به یک چیزی متوجه شده و یکی کسی به طرفش آمده باشد، داشت راز و نیاز می‌کرد. در همین حالت یک توپ مستقیم زدند زیر پای ما و...

جملات بالا بخشی از روایت شهید « رضا ارومیان» از فرماندهان لشکر 27 محمد رسوالله(ص) درباره چگونگی شهادت شهید «محمدجلیل علیزاده» در عملیات «والفجر4» که روز27 مهر ماه‌1362 به‌ مدت‌ 33 روز در منطقه‌ جبهه‌ شمالی‌ «سلیمانیه‌»و «پنجوین‌» انجام‌ شده، است.

این فرمانده شهید ضمن بیان وقایع پر خطر که مملو از حماسه وعرفان بوده است می‌گوید: ساعت 12شب که این عملیات در منطقه «پنجوین» آغاز شد و ما بعد از طی مسافت بسیاری و خستگی فراوان به قلب دشمن زدیم.دشمن بسیار به ما نزدیک بود و از همه طرف به ما حمله می‌کرد.با آنکه خسته و ناتوان بودیم همچنان به پیشروی خودمان ادامه دادیم، در این عملیات من مسئولیت فرماندهی تعدادی از رزمندگان را بر عهده داشتم برای همین بچه‌ها از من انتظار عجیبی داشتند تا کاری کنم که در محاصره قرار نگیریم. من هم بر اساس تجربه‌ای که داشتم هم تصمیم گرفتم تا از تپه‌ای که روی آن قرار داشتیم پایین بیاییم و همان‌جا سنگری درست کرنیم تا از آتش عجیب که از سوی به طرف ما سرازیر شده بود نجات در امان باشیم.

 

هواپیماهای عراقی‌ها در چندین نوبت آمدند و اطراف ما را بمباران کردند. در همین بین بود شایع شد که «ارومیان» شهید شده است. این در حالی بود که برادر عزیز و شهیدمان «عبدالله محمدجعفر» درآن لحظه به شهادت رسید و بچه‌ها فکر کردند که من شهید شده‌ام .برادر دیگرمان «محمدجلیل علیزاده» هم از ناحیه هر دو پایش زخمی شده بود و وضع ما خیلی اسف‌بار بود. بچه‌ها به من پیشنهاد کردند که شما بروید نیرو بیاورید وما اینجا می‌مانیم. در همین حالت یکی از رزمندگان آب می‌خواست دست به قمقمه‌ام بردم با آنکه بچه‌ها خیلی تشنه بودند زیر لب «یا حسین یا حسین(ع)» می‌گفتند و واقعا عطش شدیدی که در وجود ما بود کم کم با ذکر عطشان کربلا از بدن ما بیرون می‌رفت. در همان حال که در زیر آتش سنگین بودیم دیگر از همه چیز مأیوس شدیم از یک طرف دشمن بالای سرمان بود و اگر کوچکترین حرکتی می‌کردیم ما را می‌دیدند و همگی‌مان را قتل عام می‌کردند و ازطرف دیگر مهمات وآب و آذوقه نداشتیم، به بچه‌ها گفتم: «بچه‌ها فقط به خدا توکل کنید» یکی از برادران که روحانی هم بود گفت: «بنشینید دعا توسل بخوانیم.» ما هم شروع به خواندن دعا کردیم در حال خواندن بچه‌ها گریه زیادی کردند مخصوصا وقتی به اسم «اباعبدالله» رسیدیم به امام حسین(ع) زیاد متوسل شدیم ما هم دوست داریم مانند شما با لب تشنه شهید شویم. دعای توسل در روحیه بچه‌ها خیلی تأثیر گذاشت.

 

محمدجلیل علیزاده گفت که «ارومیان دعا دارد به اتمام می‌رسد پس چی شد من در خواب دیدم آقا امام زمان(ع) خودش به من فرمودند:«که بلند شو بیا، بلند شو بیا که می‌خواهی بیایی پیش خودم» در دلم روحیه او را تحسین کردم و به او گفتم برادر مسئله اصلی ما که شهادت نیست شما مجروحید و با این حال چنین روحیه‌ای دارید و به تمام بچه‌ها رو کردم و گفتم: «فقط به فکر شهادت نباشید. شما اکنون در هر حالی باشید اجر شهادت دارید. اگر هم در این راه بمیریم شهید هستیم، این را بدانید که خداوند اجر شهید به ما می‌دهد.» اما دیدم بچه‌ها قانع نیستند و دائم دنبال بهانه می‌گردند و می‌گویند: «پس چرا ما در پیشگاه خدا قبول نشدیم، این همه جراحت برداشتیم، یکی از برادران بدنش سوراخ سوراخ شده بود، اما می‌گفت پس چرا ما هنوز در حال خودمان هستیم و مقبول درگاه احدیت نشده‌ایم.»

 

شب شد، در روز نمی‌توانستیم حرکت کنیم و از تاریکی شب استفاده کردیم و بچه‌ها را 10متر، 10متر جلو می‌بردم یکی از امدادگرها که خدا اجرش دهد، از خودگذشتگی فراوان نشان داد و مجروحین را یکی‌یکی بدوش می‌گرفت و حرکت می‌داد باید بگویم که در ساعات اولیه تمام وسایل پانسمان و دارویی ما تمام شد زیرا از مجروحین خون زیادی می‌رفت وحتی چفیه‌های مانیز غرق خون شده بود برای همین از زیر پیراهن‌ها خودمان برای پانسمان زخم بچه‌ها استفاده می‌کردیم. به همین ترتیب ادامه می‌دادیم تا بتوانیم با پانسمان جراحت‌ها، جلوی خونریزی‌ها را بگیریم.

 

تا نزدیک کمین دشمن در شب پیش رفتیم، بالای سر کمین رسیدیم بچه‌ها گفتند برادر ارومیان وقت نماز است، بایستیم نماز بخوانیم. من دیدم که برادران تشنه‌اند و مسئله‌ای که برایم خیلی تعجب‌آور بود، این بود که به چه ترتیب این همه راه را با این همه مجروح طی کرده‌ایم، نمی‌دانم. نمی‌دانم این چه قدرتی بود که اینگونه حدود هشت تا 9 تا مجروح را همراهمان تا اینجا رساندیم. با مجروحان تا نزدیک چشمه آبی آمدیم، درهمان حالت همرزمانم گفتند: «برادر ارومیان نزدیک آب شدیم بایستیم نماز مغرب و عشاء را بخوانیم.» بچه‌ها تشنگی خود را برطرف کردند و قمقمه‌ها را از آب پر کردیم به مجروحین با آنکه در اثر خونریزی شدیدشان عطش زیادی پیدا کرده بودند نمی‌توانستیم آب بدهیم و فقط قدری دهانشان را تَر کردیم.

 

ایستادیم و نماز مغرب وعشاء را خواندیم. بعضی‌ها با همان حالت نشسته، بچه‌ها پاهایشان را نمی‌توانستند جمع کنند ولی تلاش می‌کردند که با حالت ایستاده نماز خود را بخوانند، مخصوصا «نصرالله آزاد» و همینطور برادر «محمدجلیل علیزاده» و «عباس ذکریا آشوری» و دیگر برادرانی که آنجا بودند، همه مجروح بودند با همان حالت نشسته پاهای خود را دراز کرده و نماز می‌خواندند بچه‌ها از ناحیه دست،کتف و سر مجروح بودند و با آن حال نماز می‌خواندند. در همان حالت جراحت در قنوت خود داشتند دنبال شهادت می‌گشتند، این‌ها که اینقدر شجاعت داشته و با ایمان جنگیدند و در راه اینگونه از خودگذشتگی نشان دادند اما باز هم سیر نشده بودند و باز می‌گفتند: «خدای ما کم کاری کردیم، ما را چرا قبول نکردی؟» بعضی از بچه‌ها می‌گفتند: «نه برادران اینطور نیست.» اما می‌دانستم که آنها چه حالتی دارند وآنها چه زمزمه‌هایی می‌کنند ومن درمیان آنها از همه رو سیاه‌تر بودم که کاملا سالم برگشتم.

 

بعد از نماز، محمدجلیل علیزاده آمد و پیشانی مرا بوسید به او گفتم:« چرا اینکار می‌کنی» او گفت: «تو خیلی زحمت کشیدی تا اینجا ما را آوردی» چونکه من محمدجلیل را به کول گرفته بودم. من گفتم: «برادر اصلا من کاری نکردم. فقط می‌دانم شماها را من از زمین بلند می‌کردم و نمی‌دانم به چه طریق و به کمک چه کسی این راه را می‌آمدم زیرا خود من هم خسته بودم و اما خداوند آن قدرت را به من داده بود و خداوند مرا وسیله‌ای جهت حمل شما قرار داده بود و بچه‌ها را آوردیم».

 

کم کم بعد از نماز شروع به حرکت کردیم تا در تاریکی به خاکریز خودمان برسیم و مجروحین را به بیمارستان برسانیم. تا نزدیک‌های یک رودخانه آمدیم قرار بود که از روی آن بگذریم ،نام این رود، «قزلچه» بود. کمی بعد از رودخانه خاکریز خودمان بود و دیگر نزدیک شده بودیم، در همین حالت که برادر علیزاده بر روی دوش من بود زیر لب زمزمه‌هایی می‌کرد خوب که گوش دادم دیدم که می‌گوید:«السلام علیک یا صاحب الزمان» انگار که به یک چیزی متوجه شده و یکی کسی به طرفش آمده باشد، داشت راز و نیاز می‌کرد. در همین حالت یک توپ مستقیم زدند زیر پای ما و اصلا نمیدانم چرا فقط او شهید شد در صورتی که توپ باید در مرحله اول من را تکه‌تکه می‌کرد چون تمام بدن او روی کول من بود و توپ زیر پای من خورد ولی لحظه‌ای متوجه شدم که ناگهان موج انفجار از زمین بلندم کرد و به زمینم کوبید و وقتی برگشتم دیدم برادر علیزاده از ناحیه سر ترکش خورده و با آن حالتی که اصلا انتظار نداشتم شهید شده است.

 

خوشحال بودم که داریم به خاکریز خودمان نزدیک می‌شویم و مجروحین نجات پیدا می‌کنند ولی به دلیل حجم سنگین آتش دشمن و گلوله‌های خمپاره‌ای که در نزدیکی‌مان به زمین اصابت می‌کرد و منفجر می‌شد نتوانستیم پیکر او را به پشت خط منتقل بکنیم. علیزاده با جمله آخری که گفت: «السلام علیک یا صاحب الزمان» به شهادت رسید، و خوابی که دیده بود تعبیر شد. درهمین حال دیدم که بچه‌ها دوروبرمان افتادند و مثل این یتیم‌ها همدیگر را نگاه می‌کنند. مجروح‌ها زیاد شدند، یکی با چهار دست و پا دارد می‌آید، یکی پایش را به دندان گرفته دارد می‌آید و می‌گفت که: «من حتی پایم را که قطع شده نمی‌گذارم عقب بماند و به دست عراقی‌ها بیفتد».

 

وقتی که نزدیک رودخانه شدیم و به حساب داشتیم نزدیک خاکریز خودمان می‌شدیم برگشتم دیدم همه بچه‌ها نشستند و دارند زار و زار گریه می‌کنند، هر کسی که از دور به این‌ها نگاه می‌کرد فکر می‌کرد که اینها از درد جراحت ناله می‌کنند، نه این از درد نبود. وقتی که جلو می‌رفتی به ناله آنها گوش می‌د‌ادی می‌دیدی که گریه‌شان از عشق است. می‌گفتند: «چرا من آقا امام حسین را ندیدم، مگر نمی‌گویند که آقا امام حسین در عملیات‌ها شرکت می‌کند پس چرا چشممان به جمالشان روشن نشد در همین حالت بود که یک دفعه دیدم بچه‌ها با حالت بشاشی دارند بلند می‌شوند و دیوانه‌وار خود را به این طرف وآن طرف می‌اندازند و می‌گویند: «آقا کجایی،آقا ما مدت‌هاست که تو را ندیدیم آقا جان، بچه‌هامان این همه چشم انتظار شما هستند، آقا قربانت شوم» مثل اینکه پدرشان و یا مادرشان را دیده باشند، داشتند با کسانی حرف می‌زدند. من نمی‌توانستم این چیزها را ببینم، فقط در آخرین لحظه دیدم که یکی از بچه‌ها آن گوشه کناره‌ها روی این علف‌ها افتاده و دارد با خودش زمزمه می‌کند و دیگر کم‌کم بچه‌ها هم داشتند نزدیک می‌شدند و آمبولانس‌ها نزدیک رود قزلچه شده بودند، بچه‌ها‌ی زخمی را سوار آمبولانس‌ها کردیم.

 

رفتم بالای سر یکی از بچه‌های مجروح، شب تاریک هم بود و خوب صورت این زخمی را نمی‌توانستم تشخیص دهم یک لحظه دیدم که می‌گوید:«یا فاطمه الزهرا». دیدم دارد با خانم، فاطمه‌الزهرا(س) حرف می‌زند. باور کنید در تمامی عملیات‌ها این بانوی بزرگوار رمز پیروزی ما بود.

 

اما من می‌خواهم در آخر این را بیان کنم و بگویم که ای خانم،ای فاطمه‌الزهرا(س) آن لحظه‌ای که حسین در میدان کربلا افتاده بود و لب تشنه بود،آن وقت کجا بودی،اما می‌دانم اینها همه‌اش درس‌هایی بود که می‌خواستی به ما بدهی،در آن حالت می‌توانستی حسین را هم سیراب کنی، اما خدایت اجازه نداد ولی اکنون بچه‌های ما را در میدان جنگ هدایت می‌کنی. این حالت بچه‌هاست که جو را برای آمدن این بزرگواران در جبهه آماده می‌کرد که نمونه آن برادری بود که حدود 15سال بیشتر نداشت در نیمه‌های شب به نماز می‌ایستاد و«الهی العفو»می‌گفت من پیش خودم می‌گفتم خدایا این‌ها که گناهی ندارند، این‌ها با آنکه گناهی ندارند وهنوز معصوم هستند العفو العفو می‌گویند ولی ماها در گوشه وکنارها نشستیم و هنوز بخود نیامدیم که چقدر گناه کردیم نشستیم و دائما می‌نالیم همیشه می‌گوییم این انقلاب برای ما چکار کرد انقلاب باعث شد جوان‌های ما از بین بروند. نه انقلاب به ما درس‌های شجاعت و ایثار داد. و همین برادران بودند، همین مهدی و مهدی‌ها و برادران دیگر ما بودند که به ما درس چگونه زیستن دادند. همانطوری که نشان دادند که زیر بار ذلت رفتن دیگر بس است. این عزیزان به ما گفتند: «برادران وقتی رفتید به شهرهای خودتان قرآن را از خودتان دور نکنید حالات جبهه را به درون شهرها انتقال دهید».

 

 

 

پیکر این جوان پس از 12 سال انتظار در سال 74 به آغوش خانواده‌اش بازگشت و در قطعه 50 بهشت زهرا (س) آرام گرفت.

ایسنا

فضای جنگ ما آنقدر عجیب و با صفا بوده است که حتی اگر آن را درک هم نکرده باشی دلت برای آن حال و هوا و روزها تنگ می‌شود.

جنگ که می‌شود نان و حلوا خیرات نمی ‌کنند. جنگ یعنی آتش و گلوله. جایی که جانت صد در صد در خطر است و تو اگر ترسو باشی راهی در این میدان برایت نیست. فرزندان امام خمینی(ره) همه این ها را بهتر از هر کسی می‌دانستند اما راهی جبهه شدند. رزمندگانی که بعضا از خانواده هایی مرفه بودند و تا قبل از جنگ ذره ای طعم سختی را نچشیده بودند حالا باید در یک لیوان پلاستیکی یا شیشه مربای خالی شده چایی بریزند و با نان خشک بخورند. اگر در آن وضعیت یک بیسکوییت پتی بور هم سر سفره پیدا شود دیگر می‌شود یک صبحانه شاهانه.
 

 

رزمندگانی هم بودند که به شدت مستضعف بودند و حتی تنها نان آور خانواده به حساب می‌آمدند اما همه امور اهل خانه را به خدا سپردند و راهی جنگ شدند. هر دو این قشر با هم در جبهه زندگی می‌کردند و به سختی می‌شد تشخیص داد چه کسی از چه خانواده ای آمده است. لباس خاکی که به تن می‌کردند می‌شدند برادران یک رنگ که فقط مرادشان امام خمینی(ره) بود.

فضای جنگ ما آنقدر عجیب و با صفا بوده است که حتی اگر آن را درک هم نکرده باشی دلت برای آن حال و هوا و روزها تنگ می‌شود.

شهید جعفرنژاد «آرپی‌جی‌زن» بود خوب آموزش دیده بود و خوب دیده‌بانی می‌کرد. آرزویش شرکت در عملیات‌ها و به شهادت رسیدن بود. سرانجام در آذرماه سال ۶۰ در عملیات طریق‌القدس در جنگ تن به تن با مزدوران بعثی سر از تنش جدا شد و به شهادت رسید. 

شهید «احمد جعفرنژاد» در عملیات «طریق القدس» در «فتح بستان» که امام آن را فتح الفتوح نامیدند درسال60 به درجه رفیع شهادت نائل شد. احمد جعفرنژاد فرزند حسین اهل لشت نشاء در ششم آذرماه سال 38 در روستای فخر آباد استان گیلان در خانواده‌ای مومن و مانوس با قرآن به دنیا آمد پدرش کشاورزی ساده وبا ایمان بود، احمد آخرین فرزند خانواده بود. تولد احمد شور و حال خاصی به زندگی آنها بخشیده بود درآن زمان که او هنوز کودکی خردسال بود با کارهای خود جای خاصی درخانواده بخصوص نزد پدر باز کرده بود بطوری که شادی پدرشادی احمد بود.هنوز 9 سال بیشتر نداشت که پدرش را از دست داد و سه سال بعد هم مادرش فوت کرد.

تقدیر الهی بر آن بود که شهید احمد جعفرنژاد از همان دوران کودکی یتیم و از محبت پدر و مادر محروم شود. اما همانطور که خدا می‌خواست او از تربیت اسلامی برخوردار شود سرپرستی او را برادر بزرگش محمد به دست می‌گیرد و او را به تهران نزد خانواده خود می‌آورد، به این شکل احمد زندگی جدیدی را در تهران آغاز کرد.

بعد از گذراندن دوران ابتدایی و راهنمایی، وارد دبیرستان فلسفی تهران شد و در آنجا بود که احمد سراپاشور و شوق بود برای کسب تعالیم اسلامی. در سال‌های 56-57 که مدارس به حالت نیمه تعطیل درآمده بود. احمد با روحیه انقلابی در صف اول تظاهرات و فعالیت‌های انقلاب پیشتاز بود، در قیام روز تاسوعا و عاشورای57 وی با دردست داشتن پرچمی پیشاپیش بچه‌های محله حرکت می‌کرد تا جایی که نیروهای شاهنشاهی به آنها حمله ور شده و آنها هم در حیاط خانه‌ای سنگر می گیرند.

عاقبت انقلاب به پیروزی رسید و او پس از گذراندن تحصیل و اخذ مدرک دیپلم در رشته ریاضی فیزیک، مشغول به کارومطالعه بود. همواره تاکید بر این داشت که باید امام و یارانش را پشتیبانی کنیم، پشتیبانی از امام را یاری امام زمان(عج) می‌دانست درست روزی که امام فرمان دادند که مردم جبهه‌ها را پر کنند او مشتاقانه خود را برای خدمت معرفی کرد. وی می‌گفت ما سرباز امام زمانیم زیرا مملکت ما مملکت اسلامی است رهبرما اسلامی است، قانون ما قانون خداست زمانی که به او پیشنهاد می‌شد می‌خواهی تو را در تهران نگه داریم او قبول نکرد. سپس وارد نیروی زمینی ارتش شد و دوران آموزش نظامی را سپری کرد.

بعد از گذراندن دوره، او در دفتر خاطراتش می‌نویسد: «آری لحظه موعود فرا رسید؛ رئیس سیاسی ایدئولوژیک لشکر16 زرهی قزوین رفت پشت تریبون و گفت ما 11نفر داوطلب می‌خواهیم برای گروه جانبازان که در پادگان معروف است به «گروهان الله». این گروهان آموزش‌های کماندویی می‌بیند برای جنگ‌های نامنظم و همراه سپاه پاسداران به ماموریت می‌رود، تا حرفش تمام شد من و مرتضی و علیرضا زود رفتیم جلو.

رضا رضایی همرزم او می‌گوید: با شهید جعفرنژاد نشسته بودیم کنار هم صحبت می‌کردیم راجع به سپاه، گفتیم که گفته امام این است که اگر سپاه نبود کشور هم نبود، احمد عاشق کار با آنها بود. گروهانی را انتخاب کرد که معروف به گروهان جانبازان اسلام بود که تمام ماموریت‌های آنها با برادران پاسدار انجام می‌گرفت. آنجا هم احمد به خودسازی پرداخت با این که می‌توانست به خط مقدم نرود اما او و دوستانش داوطلبانه راهی را انتخاب کردند که مدت‌ها آرزویش را داشتند.

در مرخصی که به تهران آمده بود می‌گفت یکی از بزرگ‌ترین مزیت‌های جنگ این بود که برادران پاسدار و ارتش با هم متحد شدند و همکاری خوبی ایجاد شده، برادران پاسدار از برادران ارتش تاکتیکهای جنگی می آموزند و برادران ارتش، ایمان و عشق شهادت را.

با عزل بنی‌صدر از فرماندهی کل قوا و انتصاب سرهنگ صیاد شیرازی ( امیر سپهبد علی صیاد شیرازی ) به فرماندهی نیروی زمینی ارتش، هماهنگی سپاه و ارتش بیشتر و ارتباط فرماندهان این دو قوا تنگ‌تر و محکم‌تر شد و زمینه هایی تبیین استراتژی جدید در جنگ با هدف آزادسازی مناطق تحت اشغال دشمن فراهم آورد. از میان طرح‌هایی که در شورای عالی دفاع مطرح بود، طرح قطع ارتباط دشمن از شمال به جنوب با آزادسازی تنگه چزابه و آزاد سازی شهر بستان برای رسیدن به نوار مرز بین المللی نیز وجود داشت.

شهید احمد جعفرنژاد در گروهان 16 زرهی قزوین نیروی زمینی ارتش  درتاریخ 22 تیرماه وارد شهر حمیدیه اهواز و خط مقدم جبهه می‌شود و با چند تن از دوستان و فرمانده‌شان به نام شهید «علیرضا صادقی» وارد منطقه کرخه کور(کرخه نور) شدند و در آن زمان بود که نبرد مستقیم با مزدوران بعثی آغاز می‌شود به گفته همسنگران او احمد وهمرزمانش سریعا اقدام به ساخت حسینیه‌ای در منطقه کرخه نور می‌کنند تا نمازهای جماعت و مراسمات دعای کمیل و توسل برای رزمندگان اسلام مهیاتر باشد.

شهید احمد جعفرنژاد «آرپی‌جی‌زن» بود خوب آموزش دیده بود و خوب دیده‌بانی می‌کرد و در لشکر 16 زرهی قزوین نیروی زمینی ارتش بسیار خوب درخشید و در اولین عملیات که به نام «عملیات رمضان» بود در محور عملیاتی حمیدیه و کرخه کور(نور) در خط مقدم جبهه او و همرزمانش مقاومت جانانه‌ای را انجام دادند که به گفته دوستانش ضربات مهلکی به صدامیان وارد شد.

بعد از عملیات رمضان احمد به همراه همرزمانش وارد منطقه کرانه جنوبی رودخانه کرخه برای انجام عملیات، طراح می‌شوند که در این زمان حملات رژیم بعثی و آتش‌بار آنان بسیار سنگین می شود که احمد و بچه‌های رزمنده مقاومت طاقت فرسایی را برای باز پس‌گیری محورهای اشغال شده داشتند. در این عملیات احمد و طلایی و صادقی کارهای ایذایی می‌کردند.

در این عملیات یکی از دوستان صمیمی احمد به نام «علیرضا ربانی» شهید شد که یکی از همسنگران آنها (رضا رضایی) می‌گوید با شهادت علیرضا ربانی  من سست شده بودم و حالت یاس به من دست داده بود و احمد به من دلداری می داد و می گفت «مگر راه همه ما این نیست و آرزوی ما مگر این نیست که مثل علیرضا شهید بشویم حالا او هم  به آروزش رسیده است». بعداز آن احمد با حضور در عملیات شهید مدنی نقش ارزنده‌ای در رویارویی مستقیم با نیروهای بعثی داشت و کمک‌های فراوانی در ساخت سنگر برای رزمندگان داشت.

«عملیات شهید مدنی» در بیست و هفتم شهریور ماه 1360 ، به منظو انهدام توان رزمی دشمن درمنطقه عمومی سوسنگرد، به صورت محدود صورت گرفت. بعد از این عملیات بود که دیگر حال و هوای احمد عوض شد و «مرتضی طلایی شهیری» یکی از همرزمان او بود می‌گوید: «وقتی با او صحبت می‌شد همیشه آرزوش این بود که خدا او را به فیض شهادت نائل کند حتی در آخرین مرخصی که به تهران آمده بود گویی به او الهام شده بود که دیگر بازگشتی ندارد و در خانه قدم می زد و به اهالی خانواده می گفت «این آخرین باری است که من در کنار شما هستم» و حتی خوابی که از شهادتش دیده بود را برای برادرزده اش تعریف کرده بود».

برای رفتن به جبهه آرام و قرار نداشت حتی هنوز مرخصی‌اش تمام نشده بود که زودتر از موعد دوباره به جبهه برگشت و می‌گفت من باید درکنار برادران رزمنده‌ام باشم هر چه خانواده به او اصرار کردند که چند روز دیگر فرصت هست بمان، اما او دلبسته جبهه بود و می‌گفت «من باید به خط مقدم بروم» در آن روز شهید جعفرنژاد از یک فتح بزرگ نوید می‌داد به خانواده و دوستان می‌گفت یک پیروزی خیلی بزرگ در پیش است آرزویش این بود که حتما در آن عملیات شرکت داشته باشه و از خانواده خود جدا می‌شود. با اینکه تمام عشق و دلبستگی او همین خانواده بود و بارها تمام پیشرفت و تحصیلات خود را مدیون برادر و زن برادرش می‌دانست و سرانجام درتاریخ 9/9/60 در عملیات طریق القدس در فتح دلاورانه بستان در جنگ تن به تن با مزدوران بعثی بر اثر اصابت ترکش، سر از بدنش جدا و به درجه رفیع شهادت نائل شد.

پیکر مطهرش در منطقه درگیری میان رزمندگان اسلام و صدامیان حدود 25 روز می‌ماند که پس از پیروزی کامل رزمندگان اسلام در جبهه بستان به عقب باز می‌گردد که در این فاصله خانواده خبر شهادت او را از دوستان مطلع می‌شوند و بعنوان مفقودالجسد برای او مراسم سوم و هفتم برگزار می‌شود و کم کم آماده مراسم چهلم شهید می‌شوند که از طرف نیروی زمینی با برادر او تماس می‌گیرند و خبر می‌دهند که پیکر مطهر شهید توسط رزمندگان اسلام به اهواز منتقل شده، سپس پیکرش به تهران آورده می شود و با تشییع با شکوهی در تاریخ 5 دی ماه شصت در قطعه 24 شهدای بهشت زهرای تهران به خاک سپرده می شود.

 

  وصیتنامه شهید احمد جعفرنژاد

خون زیادی از پاهایم رفته بود. عراقی ها مجروح ها را روی هم توی یک تویوتا ریختند، من را هم آخرین نفر انداختند روی بقیه. پاهای زخمی ام بیرون تویوتا بود که به زور در را بستند. از شدت درد دیگر نفهمیدم چه شد. وقتی به هوش آمدم دیدم روی ویلچر توی یک راهرو بیمارستان هستم.

 

وصیت کرد: «وقتی من را گذاشتند توی قبر یک مشت خاک بپاش به صورتم، برای اینکه به خودم بیایم. ببینم دنیایی که به آن دل بسته بودم و به خاطرش معصیت می‌کردم یعنی همین.»

فرشته ملکی، همسر جانباز شهید منوچهر مدق می‌گوید:

دفاع پرس

در عملیات طریق القدس ذهنیت و باورهای غلط دشمن درباره توان نیروهای ایرانی نیز در هم ریخت، طوری که برای ادامه حضور در مناطق اشغالی دچار تردید شد و برای تصمیم‌گیری در این زمینه نیاز به زمان داشت.

شهید احمد جعفرنژاد به تاریخ 6/9/1338 در روستای فخرآباد گیلان متولد شد. پدرش کشاورزی داشت و او اخرین فرزند خانواده محسوب می‌شد. احمد در سن نه سالگی پدر را از دست داد و سه سال بعد هم فقدان وجود مادر را تجربه کرد. سرپرستی او را برادر بزرگش محمد بدست گرفت و همین بهانه هجرت او به پایتخت شد.

سال های 56-57 که مدارس به حالت نیمه تعطیل درآمده بود احمد با روحیه انقلابی در صف اول تظاهرات و فعالیت های انقلاب پیشتاز بود. وی در قیام روز تاسوعا و عاشورای57 با دردست داشتن پرچمی پیشاپیش بچه های محله حرکت می کرد تا جایی که نیروهای شاهنشاهی به آنها حمله ور می شوند و آنها هم در حیات خانه ای سنگر می گیرند.

با شروع جنگ تحمیلی روزی که امام فرمان دادند که مردم جبهه ها را پر کنند او مشتاقانه خود را برای خدمت معرفی کرد وی می گفت ما سرباز امام زمانیم زیرا مملکت ما مملکت اسلامی است رهبر ما اسلامی است، قانون ما قانون خداست.

شهید جعفرنژاد در بسیاری از عملیات‌ها حضور فعال داشت و سرانجام در تاریخ 9/9/60 در عملیات طریق القدس در فتح دلاورانه بستان ردای شهادت را پوشید و شهید شد.


شهید احمد جعفر نژاد ردیف دوم در تصویر

 

ویلیام اف هیکمن یکی از فرماندهان نیروی دریایی امریکا بعد از فتح بستان می‌نویسد: استفاده فرماندهان ایرانی از نیروهای پیاده یک تغییر استراتژیکی عمده است و در این عملیات که ایرانی‌ها آن را عملیات طریق القدس نام گذاری کردند، یک تغییر استراتژیکی عمده به چشم می‌خورد، ایرانی‌ها به استراتژی استفاده از نیروهای پیاده و سرمایه گذاری روی احساسات آنها،‌ جهت غلبه بر کمبود تجهیزات نظامی روی آورده‌اند بدین ترتیب، علاوه بر شکل گیری جدید عملیاتی و بلوغ و تکامل آن ذهنیت و باورهای غلط دشمن درباره توان نیروهای ایرانی نیز در هم ریخت، طوری که برای ادامه حضور در مناطق اشغالی دچار تردید شد و برای تصمیم‌گیری در این زمینه نیاز به زمان داشت.

 

 


 

 

 

همرزمانش گرفتار مهلکه‌ای شده‌ بودند. ابتهاج به آنها گفت اگر اجازه دهید من تانک‌ها را خاموش کنم و شما سعی کنید سربازان را به عقب بکشانید. این کار را انجام داد و آنها توانستند صدها نفر را نجات دهند، در حالیکه خودش پرگرفت و رفت.

 

اشاره: شهید ابتهاج صمیمی خلخالی 11 آذر 1343 در خلخال به دنیا آمد. وی در دوران جنگ تحمیلی به عنوان بسیجی به جبهه‌های نبرد حق علیه باطل اعزام شد و در 19/11/61 به درجه رفیع شهادت نائل شد و حدود 12 تا 13 سال جاویدالاثر بود. پیکر پاک وی در قطعه 50 گلزار شهداء بهشت زهرا (س) آرام گرفته است.

پاشا صمیمی خلخالی، پدر شهید ابتهاج صمیمی خلخالی در خصوص ویژگی‌های اخلاقی فرزندش اظهارداشت: دوستانش او را میثم صدایش می‌کردند؛ از روزی که اسم ابتهاج را برایش گذاشتیم یک بهجت و شادابی در زندگی ما فراهم شد. پدربزرگ ایشان قاری و حافظ قرآن بود و از همان کودکی او را به مسجد می‌برد و با احکام الهی آشنا می‌کرد.

وی ادامه داد: روح ایمان و تقوای ابتهاج از همان کودکی برای ما مسجل بود و او حلال مشکلات در خانواده بود و هیچ چیزی نبود که از نظر او غافل بماند. همیشه در تلاش بود که حامی و پشتیبان دیگران باشد و هر موقعی که کمک پولی از ما می‌گرفت آن را پس انداز و پس از مدتی قلکش را می‌شکست و به نیازمندان هدیه می‌کرد.

نقاش جبهه‌ها

پدر شهید خلخالی در خصوص فعالیت‌های انقلابی فرزندش افزود: ابتهاج از روزی که جنگ نامتقارب علیه ما شکل گرفت در مدرسه خوارزمی سابق و مفتح فعلی در مقطع سوم دبیرستان درس می‌خواند که درس را رها کرد و از همان موقع در جریان انقلاب به همراه چند تن دیگر کفن می‌پوشیدند و در خیابان‌ها راه می‌رفتند در نتیجه وقتی جنگ تحمیلی شروع شد، ایشان عازم جبهه‌ها شدند.

وی با بیان اینکه ابتهاج مدتی در جبهه بعنوان نقاش بودند که روی درو دیوارمی‌نوشتند، تصریح کرد: پس از مدتی آرپیچی زن و پس از آن نیز فرمانده ی یک اکیپ شد؛ ابتهاج هر زمان که از جبهه به ما زنگ می‌زد و صحبت می‌کردیم به او می‌گفتم که پسرم بهتر است برگردی به منزل، مدت طولانی را در جبهه بودی ولی جواب می‌داد که بهترین جا برای ما جبهه است، شما هنوز در این جا آن عزیز‌انی را که حضور پیدا می‌کنند و مثل گل زیر سیطره ابرقدرت پرپرمی‌شوند، را ندیده‌اید.

آرامش روی خاک

وی افزود: مادر ابتهاج قاری و مفسر قرآن هستند و زمانیکه که ابتهاج به تهران آمده بود برایش اتاقی را آماده کردند که کمی استراحت کند چرا که مدت طولانی را در جبهه بود که در نهایت ناباوری دیدیم که فرش‌ها را کنار زده و روی خاک خوابیده است به او گفتم ابتهاج جان چرا این کارو کردی؟ گفت شما فکر می‌کنید من می‌توانم استراحت کنم؟ من لحظه‌ای آرامش ندارم وقتی می‌دانم عزیزان من آنجا قطعه قطعه می‌شوند.

پدر شهید خلخالی درباره 4 جلد کتابی که در خصوص شهدا و عزیزانی که در راه انقلاب و دین جان خود را فدا کرده‌اند نوشته است، گفت: در دبیرستانی درانزلی درس خواندم خاطرم هست که قرار بود کتابی نوشته شود ودر آن کتاب هر کدام از ما مقاله‌ای را بنویسد من آن زمان اصلا نمی‌دانستم که چه زمانی قرار است متاهل شوم یا چند فرزند خواهم داشت؟ مقاله‌ای را تحت عنوان "مادر من می‌روم مرگ در انتظار من است" را نوشتم که قسمتی از مقاله به شرح زیر است: مادرم، سلام گرم و درود آتشین خود را به وسیله ی نسیم سحر گاهان برای تو می‌فرستم، مادر، غروب شام گاهان هنگامی که چوپانان با نواختن نی گوسفندان را به ده می‌ آوردند به یاد من اشک نریز، زیرا من به سفری مقدس می‌روم و به موفقیت‌های بزرگی نایل شده‌ام، هروقت پیراهن خونین من به تو رسید نباید بر روی آن گریه و موی کنی، بلکه باید آن را سند بزرگ افتخار خود در جامعه بشناسی وبه یاد پسر سلحشورت همیشه نگاه داری. بنده با نوشتن این مقاله می‌خواستم عنوان کنم که خداوند اگر بخواهد یک جریان را در جامعه متجلی کند آغاز را با خوبی و سعادت در جامعه ایجاد خواهد کرد.

وی با بیان اینکه ابتهاج مکبر مسجد بود، خاطرنشان کرد: فرزندم می‌گفت که یک روز زمانی که مردم سر سجده بودند، فراموش می‌کند که چه بگوید و کلا از مسجد فرار می‌کند؛ معتقد بود که هر وقت که می‌خواهید سلام کنید ولی گفتن جواب سلام واجب است؛ ایشان از جبهه آمده بودند و نارنجکی را به همراه داشتند که ما از این موضوع بی خبر بودیم، دوستانش را جمع کرده بود که می‌خواهم این نارنجک را روشن کنم و از آنجاییکه خداوند دوست داشت ابتهاج به درجه شهادت نایل شود او را از این حادثه خطرناک حفظ کرد.

لحظه‌ای نبود که ما به یاد ایشان نباشیم

خلخالی درباره مفقودالاثربودن فرزندش افزود: ابتهاج در حدود 14 سال مفقودالاثر بود یعنی «الانتظار اشهد الموت»، لحظه‌ای نبود که ما به یاد ایشان نباشیم هر نامه رسانی یا هر کسی درب منزل ما را می‌زد، می‌گفتیم آیا شما از گمشده ی ما خبری دارید؟ تا اینکه من می‌خواستم به جلسه‌ای بروم که دیدم ماشین‌ها شهدا را با خود می‌آورند و بلافاصله به من الهام شد که گمشده ما هم در میان این شهدا خواهد بود. ناخودآگاه ماشین را نگه داشتم کمی گریه کردم تا اینکه دیدم پسر بزرگم که مهندس و استاد دانشگاه است و خود نیز سال‌ها در جبهه بوده به من گفت که چیزی را به شما می‌گویم ناراحت نشوید، گفتم نه بگو گفت که ابتهاج را از جبهه آورده‌اند خیلی خوشحال شدم و به اتفاق همسرم به گلزار شهدا رفتیم که ما را در آنجا راه ندادند و گفتند که شما توان و قدرت اینکه فرزندانتان را ببینید ندارید. من پاسخ دادم ما14 سال به خاطر این روز لحظه شماری کردیم چه طور نمی‌توانیم؟ چند استخوان را برای ما آورده بودند خدا را سپاس گفتیم و خانمم خداوند را به خون حضرت امام حسین (ع) قسم دادند که شهید ما را قبول کند.

آخرین نامه ابتهاج

وی با بیان اینکه ابتهاج در آخرین نامه و وصیت نامه‌ای که برای ما فرستاده بود، خوهرانش را به تقوای الهی دعوت کرده بود، خاطرنشان کرد: ابتهاج می‌گفت که حجابتان را همیشه حفظ کنید و به ولایت توجه بیشتری داشته باشید؛ چرا که ولایت فقیه قلب تپنده‌ای است که انقلاب ما راحفظ می‌کند و به ما سفارش می‌کرد که هیچ کدام گریه نکنید اگر زمانی خواستید اشک بریزید برای خون شهدا باشد. امروز به بهانه خون شهدا انقلاب ما روز به روز پیشرفت پیدا کرده است. ابتهاج بچه‌ای بود که هیچ وقت دوست نداشت در یک جا ساکن بماند دارای جنب و جوش بود و دوست داشت که اطرافیانش را نیز به این موضوع دعوت کند. خاطرم هست روزی به همراه ابتهاج از دبیرستان برمی‌گشتم که یکی از شاگردانم به من سلام کرد و من درگیر مسیله‌ای بودم و اصلا متوجه نشدم وجوابش را ندادم، بعد ابتهاج گله کرد و گفت که من دیگر با شما بیرون نمی‌آیم گفتم چرا؟ گفت که چرا جواب سلامش را ندادید؟ ناچار شدم پس از این موضوع به درب منزل شاگردم بروم و از او عذرخواهی کنم.

روزی که ابتهاج پر کشید

پدر شهید ابتهاج در ادامه به بیان خاطره‌ای پرداخت و گفت: خلخال یک جای بسیار کوه پایه و خطرناک است روزی که با ماشین به آنجا رفتیم گرفتار شدیم، باران شدیدی می‌بارید همه جا را مه فرا گرفته بود که در آن شرایط ابتهاج آمد پایین و لباس سفیدی که بر تن داشت را در آورد و با درست کردن علم پیش قدم شده بود تا ما نجات پیدا کنیم. درزمان انقلاب در بسیج و مساجد بسیار فعالیت داشت؛ بنده معتقد بودم که جبهه را جوانان باید حفظ کنند من و همسرم خیلی مشکل نداشتیم که ابتهاج به جبهه برود ولی به خاطر عاطفه‌ای که میان ما بود بارها به او گفته بودم که می‌توانیم کمک مالی بکنم ولی ابتهاج می‌گفت که تا خودم نروم راضی نمی‌شوم. اولین بار که به جبهه می‌خواست برود 16 سال سن داشت که به خاطر سن کم او را برای اعزام جبهه ثبت نام نمی‌کردند که با دستکاری در شناسنامه بالاخره موفق شد برود به من زنگ زد که ما رفتیم تا او را ببینیم، بسیار هم از این موضوع خوشحال بود. ابتهاج در گردان شهادت لشکر حضرت محمد رسول الله بود که فرماندهان می‌گویند ما در عملیات والفجر شرکت کرده بودیم که گرفتار مهلکه‌ای شدیم، ابتهاج به ما گفت اگر اجازه دهید من تانک‌ها را خاموش کنم و شما سعی کنید سربازان را به عقب بکشانید این کار را انجام داد و ما توانستیم صدها نفر را نجات دهیم در حالیکه خودش پرگرفت و رفت.

خانواده خطاط

وی ادامه داد: ابتهاج خط خوبی داشت و دخترم که جراح است نیز نسخه‌هایی را می‌نویسد که داروخانه‌ها قبل از اینکه دارو را تحویل دهند به خطش نگاه می‌کنند. این یک هنری بود که در خانواده ما همه به ارث برده بودند، بنده خودم نیز 40 سال در آموزش و پرورش بودم و اکنون در انجمن قلم ایران هستم و کتاب می‌نویسم. خوشحال هستم که در آخرت کسی هست که دست ما را بگیرد. بنده حس ششم بسیار قوی دارم و روزی‌ که می‌خواست به جبهه برود به من الهام شده بود و کاملا احساس کرده بودم و حتی به همسرم گفتم که می‌دانم ابتهاج به جبهه برود، شهید می‌شود.

خلخالی با تاکید براینکه من دوست ندارم با خون شهدا بازی شود، ارزش خون شهدا را همه باید حفظ کنند، گفت: خاطرم هست در دبیرستان که درس می‌دادم زمانیکه در رادیو اعلام کرده بودند توجه توجه «حمله‌ مقدمات والفجر» به من الهام شد که پسر من شهید خواهد شد. پدر ومادران روشنفکران نه به خاطر خودشان بلکه به خاطر جامعه شان فرزندانشان را فرستادند به جبهه، این عزیزان امانت‌هایی بودند که خداوند به ما داد و از ما گرفت من در خیلی از مکان ها اصلا نگفته‌ام که پدر شهید هستم چرا که ما با خدا معامله کردیم. وضعیت کنونی عراق و سوریه را ببینیم که به چه بلایی مبتلا شده‌اند؟ باید به شهدایمان افتخار کنیم چرا که رهبری می‌فرمایند زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهدا کمتر از شهادت نیست؛

شعر پدر برای پسر شهیدش

متن شعر زیر را برای روی قبر ابتهاج سرودم و زمانیکه ایشان را آوردند بر روی سنگ قبرش حک کردند؛

چه سال‌ها که دوچشمم همیشه بر در بود
هزارنقش رخت بر دلم مصور بود
برای دیدن ما آمدی ولی افسوس
شکسته پیکر تو دیده مشک بی سر بود

نبود در دل توجز وصال حضرت دوست برجان
دوست دلت زین جهان مکدر بود

برای شادی روحت فتاده‌ام به سجود
زما بر تربت پاکت درود باد درود

متن زیر قسمتی از وصیت نامه ابتهاج است که به دست ما رسیده است؛

«امروز که این نامه را می‌خوانید روز بسیار مبارکی است؛ زیرا رزمندگان اسلام به مهمانی خداوند دعوت شده‌اند ولی بنده حقیر نیز جزو دعوت شدگان هستم. این مهمانی همانا حضور در سفره شهادت است شهادت فی سبیل الله. بودند کسانیکه قبل از ما، در این مهمانی دعوت شده و به فیض رفیع شهادت نایل شدند و مادر جان همان طوری که آرزویت بود و قبل از آمدن به جبهه‌ها گفتید که فقط برای خدا بجنگم ولاغیر من آن را آویزه گوش خود قرار دادم و سایر رزمندگان را نیز به این مهم دعوت کردم.

پدرومادر عزیز، همان طورکه می‌دانید من وخواهر برادرانم همه امانتی هستیم که از جانب خدای بزرگ به دست شما سپرده شده‌ایم که باید روزی این امانت‌ها به صاحب اصلی شان بازگردانده شوند هرچند پس دادن امانت کار چندان آسانی نیست. مادرجان ممکن تو جزو مادرانی باشی که حتی پسرانشان قبری هم ندارند ولی شما عجرتان را ازخداوند متعال خواهید گرفت. ناراحت نباشید که چرا پسرتان قبری ندارد و به آنجا رفته و دعا کنید و بسیارند کسانیکه ماه‌ها و سال‌ها از پسرانشان خبر ندارند ولی شما می‌دانید که پسر شما در راه خدا جهاد کرده است و در را خدا هم شهید شده است.

دعا کنید که من جزو این شهدا باشم و شما هر چه می‌توانید به جبهه‌ها کمک کنید و همیشه با اراده آهنین از دولت اسلامی و ولایت فقیه حمایت کنید. اگر می‌خواهید روزهای 5شنبه به یاد من باشید به بهشت زهرا بروید و برای عزیزانی گریه کنید که مظلومانه در راه تداوم انقلاب اسلام شهید شدند همانند بهشتی‌ها، رجایی‌ها، مدنی ها و دستغیب‌ها و دیگر رزمندگان عزیزکه پیکر مقدسشان در سرزمین وحی به جای مانده است که پدر و مادرشان چشم انتظار بر گشت فرزندان خود هستند. همیشه نماز به پا دارید و این فریضه مقدس را کوچک نشمارید و حجاب اسلامی خود را حفظ کنید چرا که حفظ حجاب تیری بر قلب دشمنان است.»

ما در ابتدا خبر نداشتیم که ابتهاج شهید شده است، به ما گفتند که آزادگان را می‌خواهند بیاورند ایران که من هم شعر زیر را سرودم و رفتیم و برای ماشین‌هایی که می‌آمدند می‌خواندم و گفتم شاید دری که باز می‌شود یکی از آن بچه‌ها، فرزند من باشد.

«متن زیر شعر سروده شده ی پدر شهید ابتهاج صمیمی خلخالی در خصوص فرزندش است»

گل همیشه بهارم تو با بهار بیا
ببر ز دیده ی ما رنج انتظار بیا
کنون که مژده دیدار یار می‌آید
تو هم به پیش من زار دل فغان بیا
زپا فکنده مرا انتظار دیدارت
برای دیدن دل های بی قرار بیا
حدیث عشق مرا بی‌گمان تو می‌دانی
تو ای ستاره درخشان روزگار بیا
تو را چو مردمک چشم عزیزمی‌دارم
تو را قسم به دیار این شهیدان بیا
کبوتران وطن جملگی رها شده
تو ای کبوتر در بند انتظاربیا
بیا که جان و تنم در غم تو می‌سوزد
برای مرهم دل‌های داغدار بیا
تو نور چشمان بی فروغ منی
تو ای چراغ فروزان شام تار بیا
گرفته دشت و دمن بوی نرگس و ریحان
ای بنفشه شاداب جویبارها
دعای خیر من و هم مادر را
به گوش جان بشنو و شاد شام کار بیا

وی در پایان تاکید کرد: بسیاری از شهدا گمنام هستند که خود رنج آور است؛ اگر مقام معظم رهبری نباشند خانواده شهدایی نیز وجود ندارد. ایشان بیشتر حمایت را از خانواده شهدا دارند.

دفاع پرس