سخنی از علامه جعفری
فريب دادن خويشتن يعنى: مبارزه با خود، و مبارزه با خود يعنى: نپذيرفتنِ واقعيّتِ هستىِ خويشتن.
اغلب انسان ها، به خاطر عدم محاسبه در تمايلات و خواسته هاى خود، در دام هاى پولادين زندگى مى كنند و با تمام ساده لوحى يا رياكارى، نامش را «زندگى آزادانه» مى گذارند.
اگر مربّيان و پيشتازان جوامع، نشانىِ حيات را به دست ما بدهند، هيچ انسانى در زندگى احساس شكست نخواهد كرد.
ايده آل زندگى عبارت است از: آبيارى و شكوفا كردن آرمان هاى زندگىِ گذران از چشمه سار حياتِ تكاملى، و انسان و جهان را در خود يافتن، و به ثمر رساندن شخصيّت انسانى در حركت به سوى ابديّت.
قطب نماىِ شخصيّتِ انسانِ سعادتمند، مطلوبيّتِ قرار گرفتنِ او را در هر نقطه از اقيانوس هستى نشان مى دهد.
ضرورت يك زندگىِ هدف دار و هشيارانه، تكيه بر اصل و قانون است.
عشّاق ثروت اندوخته، بردگانى هستند كه ادّعاى مالكيّت بر اموال و نفوس جامعه دارند.
براى هر انسان آگاه، هر «روز» كتابى است كه درس هايي خواندنى در آن نوشته شده باشد.
هر ذرّه اى در اين جهان، براى خود منظومه شمسى دارد.
خدايى را كه شادى ها براى ما تحفه مى آورند؛ روز ديگر، اندوه ها او را از مغز ما بيرون خواهند كرد.
مقاومت معقول در فراز و نشيب زندگى، به معرفت و چاره جويى در برابر مشكلات و حوادث مى افزايد.
اگر نوع انسانى به فداكارى و گذشت و استقامت در برابر مشكلات جهان شناسى و خود سازى تن نمى داد، به هيچ پيشرفت صحيحى نائل نمى شد.
استقامت و پايدارى يك انسان، دليلِ قدرتِ شخصيت و فعاليتِ عقلانىِ او در حيات معقول است.
عظمت و ارزش تكليف بالاتر از آن است كه حتى به رضايت وجدان فروخته شود.