سخنی از علامه جعفری
جامعه اى كه در بلاى مرگ زاى فقر، روزگار مى گذرانَد، متشكّل از انسان ها نيست، بلكه از تابوت هاى متحرّك شكل گرفته است.
بهترين و ارزنده ترين حيات آن است كه كار و كوشش در آن موجب به ثمر رسيدن شخصيّت انسانى شود.
كار عبارت است از: باز شدن بُعد حركت آدمى و گسترش آن در سطوح كارگاه هستى كه مشغولِ نواختنِ آهنگِ كلّىِ عالمِ وجود است.
براى به ثمر رساندن شخصيّت آدمى، هيچ راهى جز كوشش و تكاپو وجود ندارد.
عمل صحيح و هدفدار، عامل افزايش معرفت است.
همواره با ناتوانى مبارزه كنيد، زيرا ناتوانى زنجيرى است كه شما را از تحرّك باز مى دارد.
اساسى ترين مختصّ زندگى عرفانى، كار و تلاش پيگير در دنياست؛ دنيايى كه ميدانى براى مسابقه در خيرات است.
حيات بدون فعّاليّت هاى هدف گيرى شده، ماهيّت خود را از دست مى دهد.
كردارِ عينى و عملىِ مربّيان بشرى در تعليم و تربيت، اساسى تر و مؤثرتر از گفتار آنان است.
گاهى براى نابود ساختن تلخى هاى صفات زشت، شيرين ترين داروها تلخ ترين اندرزهاست.
بياييد اوراقِ كتابِ هستىِ خود را از عكس و امضاى ديگران پر نكنيم.
بخنديم، اما سرمايه خنده ما گريه ديگران نباشد.
تنها نيايش است كه مى تواند غربتِِ مرگبارِ ما را به انس با جهان هستى مبدّل نمايد.
اخلاص در انديشه و گفتار و عمل، عاملِ لايروبى چشمه سارهاى درونى است.
جامعه براى خود داراى شخصيّتى است كه انديشمندان به منزله عقل و اخلاقيّون به منزله وجدان آن مى باشند.