سخنی از برتراند راسل

كساني كه عقلشان ضعيف است حاضر نيستند اين را در مورد خودشان بپذيرند؛ هر چند همه اين را در مورد ديگران مي پذيرند.

جوهر عرفان چيزي نيست جز گونه اي قوت و عمق احساس نسبت به باورهايي كه انسان درباره ي جهان دارد.

انساني كه اميد و آرزويش از حدود زندگاني شخصي فراتر رفته باشد مانند انساني كه آرزوهايش محدود باشد در معرض ترس نيست.

مردم متوحش مردم سخت گيرند.

اگر بنا باشد كه جهان از فاجعه هايي كه آن را تهديد مي كنند جان به در برد مردمان بايد بياموزند كه دامنه ي همدردي شان را گسترده تر سازند.

فلسفه نبايد از زندگاني شخصي بكاهد، بلكه بايد بر آن بيفزايد.

ما متوجه خواهيم شد كه محكمترين و تعصب آميزترين باورهاي ما آنهايي هستند كه كمترين دليل ها براي درستي شان در دست است.

فلسفه بايد خطاپذيري ذهن بشر را به ما بفهماند.

انگيزه هايي كه مردمان را به فلسفه كشانده گوناگون است. با حرمت ترين انگيزه ها ميل به شناختن جهان بوده است.

گرچه تقليد محض هميشه مردود است، از آشنايي با نثر خوب، ثمره ي بسياري به دست مي آيد؛ به ويژه در پروراندن زيبايي وزن نثر.

راستش را بخواهيد هر تقليدي خطرناك است.

حاضر نيستم در راه باورهايم كشته شوم، چون ممكن است برخطا باشم.

ترس از عشق، ترس از زندگي است و آنان كه از عشق دوري مي كنند مردگاني بيش نيستند.

احساس وظيفه در كار، نيكو و در روابط، آزاردهنده است. انسان ها تشنه محبت اند نه مراقبت.

اگر تمامي ما قدرت جادويي خواندن افكار يكديگر را داشتيم، نخستين چيزي كه در دنيا از بين مي رفت عشق بود.