📗📘📙 بهترین شعرهایی که خوانده ام 📗📘📙

گیرم که آفتاب جهان ذره پرور است
این بس مرا که سایه ی مهر تو برسر است
دولت به کام و محنت گردون حرام باد
تا ساغرت بگردش و تامی به ساغر است
ای دل چرا به غیر خدا تکیه می کنی؟
امید ما و لطف خدا از که کمتر است؟
بهر دو نان خجالت دونان چه می کشی؟
ای دل صبور باش که روزی مقدّر است
خاطر ز گفتگوی مکرّر شود ملول
الاّ حدیث دوست که قند مکرّر است
فرخنده نامه ای که موشّح به نام اوست
زیبنده آن صحیفه که او زیب دفتر است
نامی که با خدا و پیمبر ز فرط قدس
زیب اذان و زینت محراب و منبر است
پشت فلک خمیده که با ماه و آفتاب
در حال سجده روی به درگاه حیدر است
شمس ضحی، امام هدی، نور هل اتی
چشم خدا و نفس نفیس پیمبر است
در آیه ی مباهله این مهر و ماه را
جانها یکی و جلوه ی جان از دو پیکر است
وجهی چنان جمیل که از شدّت جمال
وجه خدا و جلوه ی الله اکبر است
نازم به دست او که یکی ناز شست او
از جای کندن در سنگین خیبر است
با اشک چشم، ابر کرم بر سر یتیم
با برق تیغ، صاعقه ای بر ستمگر است
جز راه او بسوی خداوند راه نیست
یعنی که شهر علم نبی را علی، در است
بر تارک زمان و مکان تاج افتخار
در آسمان فضل: درخشنده اختر است
قبرش درون دیده ی آدم که چشم او
در خاک هم بنور جمالش منوّر است
آوازش از ورای زمانها رسد بگوش
تصویرش از فراز افق ها مصوّر است
کمتر ز ذرهّ ایم و فزون تر ز آفتاب
ما را که خاک پای علی بر سر افسر است
وصف علی ز عقل و قیاس و خیال و وهم
وز هرچه گفته اند و شنیدیم برتر است
شد عرض ما تمام و حدیث تو ناتمام
حاجت به مجلس دگر و وقت دیگر است
طبع لطیف و شعر «ریاضی» به لطف و شهد
شاخ نبات خواجه ی شیراز و شکّر است1
 

 

بیا بیا؛ دلدار من؛درآ درآ ؛ در کار من

 

تویی تویی گلزار من؛بگو بگو اسرار من

 

ای فخر من سلطان من؛فرمانده وخاقان من

 

چون سوی من میلی کنی روشن شود چشمان من

 

هرجا روم با من روی؛هرمنزلی محرم شوی

 

روز وشبم مونس تویی؛دام مرا خوش آهویی

 

بیا بیا؛ دلدار من؛درآ درآ ؛درکارمن

 

تویی تویی گلزارمن؛بگو بگو اسرار من

 

ای فخرمن سلطان من فرمانده وخاقان من

 

چون سوی من میلی کنی روشن شود چشمان من

 

صبر مرا برهمزدی عقل مرا رهزن شدی

 

دل راکجا پنهان کنم؛ دل راکجا پنهان کنم ؛در دلبری تو بی حدی

 

چون میروی بی من مرو ای جانِ جان بی تن مرو

 

وزچشم من بیرون مشو؛ ای شعله تابان من

 

ای پا وسرکردی مرا ؛بی خواب وخور؛ کردی مرا

 

سرمست وخندان ازدر؛درآ ؛ای یوسف کنعان من

 

بیا بیا؛ دلدار من؛درآ درآ ؛درکارمن

 

تویی تویی گلزار من؛بگو بگو اسرار من

 

ای فخر من سلطان من؛فرمانده وخاقان من

 

چون سوی من میلی کنی روشن شود چشمان من

 

ای فخر من سلطان من؛فرمانده وخاقان من

 

چون سوی من میلی کنی روشن شود چشمان من

محمد علی بهمنی
اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است
سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست
درشعر من حقیقت یک ماجرا کم است
تا این غزل شبیه غزل های من شود
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است
گاهی ترا کنار خود احساس می کنم
اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است
خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست
آیا هنوز آمدنت را بها کم است؟