📗📘📙 بهترین شعرهایی که خوانده ام 📗📘📙

نه مثل ساره اي و مريم ، نه مثل آسيه و حوا
فقط شبيه خودت هستي ، فقط شبيه خودت زهرا


اگر شبيه كسي باشي شبيه نيمه شب قدري 
شبيه آيه تطهيري شبيه سوره اعطينا

شناسنامه تو صبح است پدر تبسم و مادر نور
سلام ما به تو اي باران، درود ما به تو اي دريا 

كبود شعله ور آبي سپيده طلعت مهتابي
به خون نشستن تو امروز به گل نشستن تو فردا

بگيرآب و وضويي كن به چشمه سار فدك امشب
نماز عشق بخوان فردا به سمت قبله ی عاشورا 


عـليرضـا قـزوه
 

پر از دردم آقا، برایم دعا کن 
مریضم سرا پا، برایم دعا کن.

گرفتار نفسم، اسیر گناهم 
تو ای روح تقوا! برایم دعا کن.

به غیر از تو دیگر، کسی را ندارم 
تو ای یار تنها، برایم دعا کن.

زمین گیر دردم، ببین روی زردم 
فتادم من از پا، برایم دعا کن.

منم رو سیاه و منم عبد درگاه 
کجایی تو مولا؟ برایم دعا کن.

امید من! کجائی، اگر که کربلایی 
بیا و همان جا، برایم دعا کن.

تو با سوز سینه، چو آیی مدینه 
تو را جان مادر، برایم دعا کن.

برای ظهورت، دعا می کنم من 
تو هم جان حیدر (ع)، برایم دعا کن.

ببین که برایت، دعا می کنم من 
تو هم در دعایت، برایم دعا کن.

تا زمین قدم برداشت ، آسمان نوشت علی
آسمان که برپا شد ، کهکشان نوشت علی
کهکشان که پیدا شد ، یک جهان نوشت علی
این جهان که معنا شد ، بیکران نوشت علی
بیکرانه‌ها پر شد ، لامکان نوشت علی
با هرآنچه که میشد ، با همان نوشت علی
با قلم نوشت علی ، با زبان نوشت علی
و سپس هر آنچه داشت ، در توان نوشت علی
روی صورت انسان ، روی جان نوشت علی
با غبار او روی ، چشممان نوشت علی
 

بزرگ بود و از اهالی امروز بود

و با تمام افقهای باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید 
صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد 
و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد 
و مهربانی را به سمت ما کوچاند 
به شکل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را 
برای آینه تفسیر کرد 
و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار بود 
و او به سبک درخت 
میان عافیت نور منتشر می شد 
همیشه کودکی باد را صدا می کرد 
همیشه رشته صحبت را 
به چفت آب گره می زد 
برای ما یک شب 
سجود سبز محبت را 
چنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه سطح خاک دست کشیدیم
و مثل یک لهجه یک سطل آب تازه شدیم 
و بارها دیدیم 
که با چه قدر سبد 
برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت 
ولی نشد
 که روبروی وضوح کبوتران بنشیند

و رفت تا لب هیچ 
و پشت حوصله نورها دراز کشید 
و هیچ فکر نکرد 

که ما میان پریشانی تلفظ درها 
برای خوردن یک سیب
چه قدر تنها ماندیم 

مژده ی وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم



به ولای تو که گر بنده ی خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم



یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیش تر زان که چو گردی ز میان برخیزم



بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم



خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست زنان برخیزم



گرچه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم



روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم



حافظ

 

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت 
عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد
برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند
دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد

جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت
دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد

حافظ آن روز طربنامه عشق تو نوشت
که قلم بر سر اسباب دل خرم زد