📗📘📙 بهترین شعرهایی که خوانده ام 📗📘📙

نام شعر:نقطه عطف 
نقطه عطف 
خـم را بـگـشـا بـه روی مـسـتان

بـــیـــزار شــو از هــوا پــرســتــان

از مـــن بــپــذیــر رمــز مــســتــی

چـون طـفـل صـبـور، در دبـستان

آرام ده گُل صـــــــفــــــا بــــــاش

چــون ابــر بــهــار در گــلــسـتـان

تـــاریـــخـــچـــه جـــمـــال او شــو

بـــشــنــو خــبــر هــزار دســتــان

بـــردار پـــیـــالـــه و فــرو خــوان

بــر مــی زدگـان و تـنـگـدسـتـان

ای نــقــطــه عــطــف راز هـسـتـی 
بـر گـیـر ز دوسـت، جـام مـسـتـی 
مـــن شـــاهـــد شــهــر آشــنــایــم

مــن شــاهــم و عــاشــق گـدایـم

فـــرمــانــده جــمــع عــاشــقــانــم

فـــرمـــانـــبـــر یـــار بـــیـــوفــایــم

از شــهـر گـذشـت نـام و نـنـگـم

بــــازیــــچــــه دور و آشـــنـــایـــم

مـــســـت از قــدح شــراب نــابــم

دور از بــــرِ یــــار دلــــربــــایــــم

ســـازنـــده دیـــر عـــاشـــقـــانــم

بــــازنــــده رنــــد بــــیـــنـــوایـــم

ایــن نــغــمــه بــر آمــد از روانــم

از جـــان و دل و زبـــان و نــایــم

ای نــقــطــه عــطــف راز هـسـتـی 
بـر گـیـر ز دوسـت، جـام مـسـتـی 
رازی اســـت درون آســتــیــنــم

رمزی است برون ز عقل و دینم

در زمــره عــاشــقـان سـر مـسـت

بــی قــیــد ز عـار صـلـح و کـیـنـم

در جـــرگـــه طـــیـــر آســـمـــانــم

در حـــلـــقـــه نــمــلــه زمــیــنــم

در دیــده عــاشــقــان، چــنــانــم

در مــنــظــر سـالـکـان، چـنـیـنـم

دلـــبـــاخـــتـــه جـــمـــال یـــارم

وارســـتـــه ز روضـــه بـــریـــنــم

بــا غــمــزه چــشــم گـلـعـذاران

بـــیـــزار ز نـــاز حـــور عـــیــنــم

گـــویـــم بـــه زبـــان بـــی‏زبــانــی

در جـــمـــع بـــتـــان نــازنــیــنــم

ای نــقــطــه عــطــف راز هـسـتـی 
بـر گـیـر ز دوسـت، جـام مـسـتـی 
بـرخـاسـت ز عـاشـقـی، صـفـیـری

می خواست ز دوست دستگیری

او را بــــه شــــرابــــخـــانـــه آورد

تــا تــوبــه کـنـد بـه دسـت پـیـری

از عـشـق، دگـر سـخـن نـگـویـد

تــا زنــده کــنــد دلــش فــقــیـری

درویــش صــفــت، اگــر نــبـاشـی

از دوری دلــــبــــرت بــــمـــیـــری

مـیـخـانـه، نـه جـای افـتخار است

جـای گـنـه اسـت و سـر بـه زیری

بــا عــشـوه بـگـو بـه جـمـع یـاران

آهــســتــه، و لــیــک بــا دلــیــری

ای نــقــطــه عــطــف راز هـسـتـی 
بـر گـیـر ز دوسـت، جـام مـسـتـی 
ای صــــوت رســـای آســـمـــانـــی،

ای رمــــز نــــدای جــــاودانــــی،

ای قــلــه کـوه عـشـق و عـاشـق،

وی مــرشــد ظــاهــر و نــهــانـی،

ای جـــلـــوه کـــامــل انــا الــحــق

در عـــــرش مُرفّع جــــهــــانــــی،

ای مـوسـی صَعْق دیده در عشق

از جـــلـــوه طـــور لــامــکــانــی،

ای اصــل شــجـر، ظـهـوری از تـو

در پــــرتــــو ســــرّ سَرمـــدانـــی،

بـر گـوی بـه عـشـق، سـرّ لـاهوت

در جـــمـــع قـــلـــنـــدران فــانــی

ای نــقــطــه عــطــف راز هـسـتـی 
بـر گـیـر ز دوسـت، جـام مـسـتـی 

آمدم ای شاه، پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده 
ای حَرمَت ملجأ درماندگان
دور مران از در و راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق
قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اِذن، به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست
شوق و سبک خیزی کاهم بده
تا که ز عشق تو گدازم چو شمع
گرمی جان سوز به آهم بده
لشگر شیطان به کمین من ست
بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من
با نظری، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی
جمله ی حاجات مرا هم بده
 

 

علی آن شیر خدا، شاه عرب
الفتی داشته با این دل شب
شب ز اسرار علی آگاه است
دل شب محرم سرّ الله است
شب شنفته است مناجات علی
جوشش چشمه فیض ازلی
فجر تا سینه آفاق شکافت
چشم بیدار علی خفته نیافت
روزه داری که به مُهر اسحار
بشکند نان جُوین افطار
ناشناسی که به تاریکی شب
می برد شام یتیمان عرب
پادشاهی که به شب بُرقع پوش
می کشد بار گدایان بر دوش
تا نشد پردگی آن سرّ جلی
نشد افشا که علی بود علی
شاهبازی که به بال و پَر راز
می کند در ابدیت پرواز
شهسواری که به برق شمشیر
در دل شب بشکافد دل شیر
عشقبازی که هم آغوش خطر
خفت در جایگه پیغمبر
پیشوایی که ز شوق دیدار
می کند دشمن خود را بیدار
ماه محراب عبودیت حق
سر به محراب عبادت منشق
می زند پس لب او کاسه شیر
می کند چشم اشارت به اسیر
چه اسیری؟ که همان قاتل اوست
تو خدایی مگر ای دشمن دوست
در جهانی همه شور و همه شرّ
ها علی بشر کیف بشر
شبروان مست ولای تو علی
جان عالم به فدای تو علی 
 

دلم تنگه، دلم تنهاس
دلم حالی به حالیه
چقدر این بی کسی سخته
خدایا!!! جات خالیه
میخواد کاری کنه دنیا
که از یادم بره هستی
تو رو که عمریه، خوبم
چشاتو رو بدیم بستی
…

منم اون که ازین تنهایی خستم
ازین که دستتو گم کرده دستم
منو عمری سر سفرت نشوندی
نمک خوردم نمکدونو شکستم
منم اون که چشامو رو تو بستم
به پای هرکسی جز تو نشستم
همونی که تو مهمونی عشقت
نمک خوردم ،نمکدونو شکستم
…
خدایا! از خودم خستم
دلم از دست من خونه
رهام کن از همونی که
کسی جز تو نمیدونه
یه کاری کن،که باز عطرت
بپیچه توی این خونه
همونی که میخوای میشم
خدایا! قول مردونه…
 

 

این شعر رو خودم گقتم ولی خیلی دوسش دارم...(مخلوطی از جمله های توی اینترنته)
دنیا مقام سینما گر هاست
عشق بازیچه دست کودکان است
پاکی گمشده ای بین رویا
حقیقت تخیلی بیش نیست
در دنیای نقاب ها...
بره ای می آیند و روباه گونه میروند
ساده بینان جایی ندارند در میان نقاب های سیاه و سفید
خورشید و ماه...
هزار رنگ ها،زلال که باشی سنگ را می گیرند
و انچه می ماند توفانی پس از برخورد در برکه ی وجود است

ای صاحب مزرعه ی گندم های مصنوعی 

بیا از نو شروع کنیم.... 
 

 

سوره فاتحه، مکی، 7 آیه

 ابتدای سخن به نام خدا           مهر ورزنده و عطا بخشا (1)

 جمله حمد هست از یزدان        کوست پروردگار عالمیان (2)

 مهر ورزنده و عطا بخشا (3)   هم خداوندگار روز جزا (4)

 می پرستیم ما ترا تنها            وز تو خواهیم یاری و یارا (5)

 در ره راست شو به ما هادی (6) راه آنان که خیرشان دادی

به کسانی که خشم گیری شان       هم نه قومی که گمرهند ایشان (7)

بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ

الم ﴿١﴾

ذٰلِكَ اَلْكِتٰابُ لاٰ رَيْبَ فِيهِ هُدىً لِلْمُتَّقِينَ ﴿٢﴾

اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَ يُقِيمُونَ اَلصَّلاٰةَ وَ مِمّٰا رَزَقْنٰاهُمْ يُنْفِقُونَ ﴿٣﴾

وَ اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمٰا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ مٰا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ ﴿۴﴾

أُولٰئِكَ عَلىٰ هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ وَ أُولٰئِكَ هُمُ اَلْمُفْلِحُونَ ﴿۵﴾

ابتدای سخن به نام خدا                        مهرورزنده و عطا بخشا

الف و لام میم [کاغاز است                    بین حق و رسول او راز است ] (1)

آن کتابی که نیست شک در آن                 رهنمایی است بهر متقیان (2)

که به غیب و نهان یقین آرند                   و نماز خدا به پا دارند

و آنچه بخشیده ایم از ارزاق                   بهر ایشان کنند از آن انفاق (3)

و کسانی که آورند یقین                       بهر تنزیل و روز باز پسین

آنچه سوی تو یافته است نزول                 و آنکه پیش از تو بوده است رسول (4)

آن کسان از طریق لطف خدا                   رستگارند و بر طریق هدا (5)

من خطبة له علیه السّلام یذکر فیها ابتداء خلق السّمآء و الأرض و خلق آدم:

القسم الأول:الحمد للّه الّذی لا یبلغ مدحته القائلون، و لا یحصی نعمائه العآدّون و لا یؤدّی حقّه المجتهدون، الّذی لا یدرکه بعد الهمم، و لا یناله غوص الفطن، الّذی لیس لصفته حدّ محدود، و لا نعت موجود، و لا وقت معدود، و لا اجل ممدود، فطر الخلائق بقدرته، و نشر الرّیاح برحمته، و وتّد بالصّخور میدان أرضه

ترجمه:

از خطبه های حضرت امیر المؤمنین علی علیه السّلام است که در آن از پیدایش زمین و آسمان و خلقت حضرت آدم سخن رانده است: سپاس خداوندی را سزا است که همه گویندگان از رسیدن بکنه مدحتش عاجز، و تمام حسابگران از شمارش نعمتهای او درمانده می باشند و کوشش کنندگان با همه جدّیت حق او را ادا کردن نتوانند، آن چنان خداوندی که همّتهای بلند او را درک نکنند، و غوّاصان دریاهای هوشها به حقیقت وی دست نیابند، خداوندی که نه وصفش را نهایتی است و نه ذات مقدّسش بوصفی خاصّ مقید و منحصر، وجودش از وقت و زمان معین بدور و از دور و درازی مدّت بیرون است، آفریننده که تمام خلایق را بقدرت کامله خویش آفرید، و بادها را از فرط رحمت و مهربانی منتشر فرمود، و زمین را با صخرهای سخت و کوههای سنگین میخکوب و محکم گردانید.

 نظم

 سپاس و شکر بی پایان خدا را                 که ما را از عدم کرد آشکارا

 نبرده کس بکنه مدحتش پی                     نکرده راه وصفش را کسی طی

 زبان گر در دهان ستد پاره پاره                 نیارد نعمتش کردن شماره

 ثنای ذات کس را دسترس نیست                اداء حقّ حق در خورد کس نیست

 بهمّتهای عالی در نیاید                         فرو رفتن در این دریا نشاید

 در این ره عقل چالاک آمده لنگ               خرد را خورده پای عشق بر سنگ

 صفاتش را نمی باشد نهایت                   چنانچه نیست نعتش را بدایت

 ندارد ذات او وقت معین                      کم و کیف و زمان از کف بیفکن

 بقدرت خلق فرمود او خلایق                  بخلق خود بقدرت گشته فائق

 مرید و مدرک و حی و توانا است             بر افعال همه دانا و بینا است

 ز رحمت بادها را منتشر کرد                 بباران دیده ها را منتظر کرد

 ندید سستی که اندر وقت باران                وزد اوّل نسیم لطف یزدان

 بگردون ابرها درهم فشارد                    ز چشم چرخ اشک عشق بارد

زمینها را به میخ کوه کوبید                    که بر ما ساکن و آرام گردید

 اگر این صخرهای سخت صمّا                نبودی کار مشکل بود بر ما

 زمین را جنبشی آمد چو در پیش              خلایق را فرو می برد در خویش

ز رحمت بادها را منتشر کرد                  بباران دیده ها را منتظر کرد

 ندید سستی که اندر وقت باران                 وزد اوّل نسیم لطف یزدان

 بگردون ابرها درهم فشارد                     ز چشم چرخ اشک عشق بارد

زمینها را به میخ کوه کوبید                     که بر ما ساکن و آرام گردید

 اگر این صخرهای سخت صمّا                  نبودی کار مشکل بود بر ما

 زمین را جنبشی آمد چو در پیش                خلایق را فرو می برد در خویش

 

شکر خدا که نام علی در اذان ماست

ما شیعه ایم و عشق علی هم از آن ماست 

ذکر علی عبادت مختص شیعه است 
این اسم اعظم است که ورد زبان ماست

با هر نفس علی شده ذکر لبم مدام
این " یاعلی " همیشه رفیق لبان ماست

از " یاعلی " زبان و دهان خسته کی شود؟؟
اصلا زبان برای همین در دهان ماست

دنیا و آخرت بخدا نیست جز علی
بغض علی جهنم و حًبش جنان ماست

ما را گمان کنم ز علی آفریده اند
عشقش سرشته در گل ما ، بند جان ماست

ما شیعه زاده ایم ، خدا را هزار شکر
این شیعه زادگی شرف خاندان ماست 

ما عاشق علی شده ایم و بدون شک
این هم ز پاکدامنی مادران ماست

ما را چکار غیر علی را؟؟ فقط علی
آری علی علی بخدا آب و نان ماست

پیرم که سایه اش همه دم مستدام گفت:
عشق علی همیشه و هرجا نشان ماست
 

 

دیدی آخر حب دنیا دست

و پایم را گرفت

رفته رفته دل ربود از

من خدایم را گرفت

چشمه ی اشکم نمی جوشد

چرا علت ز چیست؟

من چه کردم که خدا

حال بکایم را گرفت

من به دنبال اجابت ها

که نه اما چرا

لذت گوشه نشینی و

دعایم را گرفت؟

بازی دنیاست اگر بی

درد و غم بار آمدم

و چه بد شد این دل

درد آشنایم را گرفت

روزگاری آرزوی من

شهادت بود و بس

بعد آن دوران، زمان،

حال و هوایم را گرفت

در میان قلب خود هر

روز زائر می شدم

آه، شیطان رخنه کرد و

کربلایم را گرفت

من بدی کردم، زمین

خوردم، ولی ارباب بود

که میان روضه هایش

دست هایم را گرفت
 

شبى تنها
ميان اين همه رؤيا
تو را ديدم...
تو را با قامتى زيبا
ميان دشتى از گلها
كنارت بحر آبى رنگ
و دستانت پر از گلبوته هاى نور
پر از گلبرگ ياس و سوسن و مريم
و من سر تا به پا حيرت
دلم سنگين از اين غمها
از اين دنيا
كه ناگه
آهويى رعنا
در آغوش تو شد آرام
صدايى از دل دريا
چنين مى خواند:
به قربان پناه گرمت اى مولا!
تمام صورتم را اشك ها پر كرده بود، آرى 
چنين رؤيا مرا واداشت
كه بنويسم:
به قربان پناه گرم تو آقا! 

طوطیا

 

 

در تعريف زندكي با دوستي صحبت ميكردم
بداهه اي نوشتم كه رونوشت ميكنم
شايد إيراد ادبي داشت....خبرم كنين ؛بي زحمت!

زندكي لحظه وساعتها نيست
زندكي ثانيه نيست
سال وماه وكمي از بيداري
هفته وقرن بجايش!
همه انها نيست
زندكي سوختن و ساختن است
زندكي همجوقماري است كه ما
كارمان برد وكهي باختن است
كاه انداختن سنك بود بر راهي
كاه بل بهر كسي ساختن است
الغرض هركسي از بهر خود ان كشت كه بود
"زندكي در صدف خويش كهر ساختن است" 
 

 

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
در بندِ سر زلفِ نگاری بوده است!
این دسته که بر گردن او می بینی
دستی است که در گردن یاری بوده است 
 

 

من فقط ايرن پرستم
غرب ديگر چيست؟
دوستدار ناب اسلام محمد

دين مهر و مهرباني
برترين كيش خدايي را پذيرايم
غرب ديگر چيست؟...