یادنامه شهدای دانش آموز

شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» با عشقي كه به قرآن كريم و امام خميني (ره) داشت عليه رژيم شاهنشاهي برخاست و در تظاهرات 5 دي 57 به شهادت رسيد.

شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» در 7 آبان سال 1342 در منطقه كردستان سنندج و در خانواده‌اي متوسط ديده به جهان گشود؛ تحصيلات خود را در هنرستان ادامه داد تا اينكه در سال اول دبيرستان زماني كه رژيم شاه ميهن ما را به حراج بيگانگان گذاشته بود در تظاهرات ضد رژيم حضور داشت تا اينكه در سن 15 سالگي بر اثر اصابت گلوله دژخيمان منحوس پهلوي در سال 5 دي 57 به درجه رفيع شهادت نايل آمد.

بهزاد اردلان، ناديا اسدي، حامد اميريان و سمانه شمسي دانش‌آموزاني هستند كه زندگينامه اين شهيد دانش آموز را در تاريخ روشن اسلام ثبت كرده‌اند.

مادر شهيد دانش‌آموز: قرآن و عكس امام(ره) همراه هميشگي پسرم بود

مادر شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» گفت: پسرم يك جلد قرآن كريم و عكس امام خميني (ره) را هنگام شهادت و زماني كه عازم منزل آخرت شد، به همراه داشت.

آمنه تشكري مادر شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» با بيان خاطر‌اتي از وي اظهار داشت: صلاح‌الدين يك شب قبل از شهادتش با خواهرش شوخي مي‌كرد و مي‌گفت «فردا شهيد مي‌شوم».

وي ادامه داد: درست همان طور كه خود آگاه بود، شد و فرداي همان روز صلاح‌الدين بر اثر اصابت گلوله نيروهاي رژيم شاه به شهادت رسيد.

مادر شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» خاطرنشان كرد: شهيد حميد محمدي از دوستان صميمي پسرم بود كه حدود 2 ماه قبل از صلاح‌الدين به شهادت رسيد؛ شهادت حميد تأثير عجيبي بر روحيه او گذاشته بود و او از فراق حميد بسيار اندوهگين بود به طوري كه صلاح‌الدين به سر مزار شهيد حميد مي‌رفت و مي‌گفت «طاقت دوري تو را ندارم من هم پيش تو خواهم آمد».

وي بيان داشت: صلاح‌الدين هميشه يك جلد قرآن كريم و عكس امام خميني (ره) در جيبش بود؛ هنگام شهادت هم همراهش بود و با همان قرآن كريم و عكس امام خميني (ره) او را دفن كرديم.

مادر شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» افزود: چند روز بعد از شهادت صلاح‌الدين، او را در خواب ديدم و به من گفت «مادر چرا ناراحتي؟ من نمرده‌ام بلكه زنده‌ام پس نگران نباش».

شجاعت شهيد 14 ساله گروهك‌‌هاي ضد انقلاب را به هراس انداخته بود

در 22 بهمن سال 60 گروهك‌هاي ضد انقلاب از شجاعت شهيد دانش‌آموز «رضاعلي بهمني» به هراس آمدند و اين غنچه نشكفته انقلاب را به شهادت رساندند.

شهيد دانش‌آموز «رضاعلي بهمني» در سال 1346 در سنندج چشم به جهان گشود.

وي از همان ابتدا قدم در مسير انقلاب اسلامي گذاشت و با جان و دل از انقلاب اسلامي حمايت كرد؛ وي در راهپيمايي روز 22 بهمن سال 60 در حالي كه 14 سال بيشتر نداشت، شركت كرد و با شناسايي گروهك‌هاي ضدانقلاب، شب 22 بهمن سال 60 در آتش رگبار كوردلان در خون خود غلتيد و به درجه رفيع شهادت رسيد.

شهيد 17 ساله حراست از حريم ميهن را به جاي تحصيل برگزيد

شهيد دانش آموز «صيدنور اكبري اقبال» اول مهر در حالي كه بايد در سال سوم متوسطه تحصيل مي‌كرد با شور و علاقه به وطن به جبهه اعزام شد.

شهيد دانش آموز «صيدنور اكبري‌اقبال» در سال 1348 در دره شهر استان ايلام چشم به جهان گشود.
وي به مدت يك ماه عضو بسيج محله بود تا اينكه از اول مهر سال 65 به جاي رفتن به مدرسه اعزام به جبهه و حراست از حريم ميهن اسلامي را برگزيد.
صيدنور اكبري‌اقبال كه به مدت 4 ماه در جبهه حضور داشت، در منطقه قلاويزان به علت اصابت تركش خمپاره 60 ميليمتري رژيم بعثي عراق به ناحيه پهلو و قلب در تاريخ 26 دي 65 به شهادت رسيد.
زينب اسكندري محقق سرگذشت پژوهي است كه پژوهش در زندگي اين شهيد دانش‌آموز را بر عهده گرفته است.
شهادت، حق جوانمردي مانند صيدنور بود

همرزم شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» گفت: بنده و صيدنور خود را براي شهادت آمده كرديم ولي شهادت حق جوانمردي مثل صيد‌نور بود.

علي‌زمان اسد‌پور، همرزم شهيد دانش‌آموز «صيد‌نور اكبري‌» با بيان خاطراتي از وي اظهار داشت: از اينكه مسئول دسته گردانمان به شهادت رسيده بود، خيلي ناراحت بوديم.
وي ادامه داد: بعد از ظهر همان روز به پادگان آمديم كه بعد از ظهر آرامي بود؛ صبح روز بعد با ديدن شرايط حاكم به منطقه خودمان را براي شهادت آماده كرده بوديم كه ناگهان تركش گلوله به پهلوي صيدنور اصابت كرد و اين دوست عزيز به شهادت رسيد.
همرزم شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» خاطرنشان كرد: وي در اين عمليات به آرزويش رسيد در واقع شهادت حق جوانمردي مثل وي بود.

برادر شهيد دانش‌آموز: عشق به وطن صيدنور را به جبهه كشاند

برادر شهيد دانش‌آموز «صيد نور اكبري» گفت: عشق به وطن صيدنور را به جبهه كشاند به طوري كه هيج يك از اعضاي خانواده نتوانستند او را از اين تصميم برگردانند.

نبي اسكندري برادر شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» با بيان خاطراتي از وي اظهار داشت: بنده برادر بزرگتر صيدنور بودم؛ با اينكه صيدنور 17 سال بيشتر نداشت، شور و عشق و وطن او را به جبهه كشاند.
وي ادامه داد: مادرم از سويي طاقت‌ دوري از فرزندش را نداشت و از طرفي ديگر كسي نبود كه ما را در كارهاي مزرعه كمك كند.
برادر شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» خاطرنشان كرد: روزي كه صيدنور مي‌خواست به جبهه اعزام شود صبح زود بيدار شد و صحبت‌هاي مادرم موجب نشد كه نظرش برگردد و از رفتن منصرف شود. او تصميمش را گرفته بود و به جبهه رفت، رفتني كه بازگشتي نداشت.
وي بيان داشت: روز بعد همراه مادرم به ايلام رفتيم تا بتوانيم او را برگردانيم ولي موفق نشديم؛ آن روز يكي از بدترين روزهاي عمرم بود انگار مادرم مي‌دانست كه ديگر پسرش را نخواهد ديد.
اسكندري : مادرم در طول اين چند ماه آرام و قرار نداشت يكي دو بار كه نامه شهيد به دستمان رسيد باعث دلگرمي مادرم شد تا اين كه خبر شهادتش را آوردند.

شهيد صيدنور خود را موظف به جبهه رفتن مي‌دانست

خواهر شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» گفت: صيدنور خود را موظف به اعزام به جبهه مي‌دانست و مي‌گفت «اگر من به جبهه نروم پس چه كسي برود».

فاطمه اسكندري خواهر شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» با بيان خاطراتي از وي اظهار داشت: زماني كه برادرم مي‌خواست به جبهه اعزام شود، اول مهر بود همه دور او جمع شده بوديم و مادرم با ناراحتي گفت «پسرم چند سال مي‌خواهي در جبهه بماني بس است بيا به من و پدر پيرت رحم كن و به جبهه نرو».
وي ادامه داد: صيدنور در جواب مادر گفت «غصه نخور مادرجان، ان‌شاءالله جنگ تمام مي‌شود و من بر مي‌گردم؛ اگر من به جبهه نروم پس چه كسي برود» مادرم در پاسخ صيد‌نور نمي‌دانست چه بگويد تمام حرف‌هاي صيدنور را قبول داشت ولي دلش راضي نمي‌شد.
خواهر شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» افزود: روز اعزام صيدنور به جبهه روز خيلي سختي براي مادرم بود چون مي‌دانست كه فرزندش ديگر برنمي‌گردد.
وي خاطرنشان كرد: ناراحتي مادرم در حدي بود كه اقوام به ديدن مادرم مي‌آمدند و هر كدام به نوعي وي را دلداري مي‌دادند.
اسكندري تصريح كرد: هر وقت هواپيماهاي دشمن از بالاي سرمان عبور مي‌كرد، مادرم وحشت مي‌كرد؛ كارمان دلداري دادن به مادر شده بود تا اينكه خبر شهادت صيدنور را برايمان آوردند.

شهيد دانش‌آموز: مبارك باد روزي كه مرزهاي ساخته شده استعماري برداشته شود

در وصيت‌نامه شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» آمده است: مبارك باد بر شما روزي كه مرزهاي ساخته شده استعماري كه بين عراق و ايران جدايي انداخته بود برداشته شود.

در وصيت‌نامه شهيد دانش‌آموز «صيدنور اكبري» كه در 17سالگي در منطقه قلاويزان بر اثر اصابت تركش به ناحيه پهلو و قلب به درجه رفيع شهادت رسيد، آمده است:
به نام خدا
مبارك باد بر شما روزي كه سرزمين عراق بعد از دوري باز گردد؛ خوشا به حالتان به خاطر روزي كه زندانيان عراق چشم به راه شما باشند كه آنها را از شر صدام رها سازيد.
خوشا به حالتان براي روزي كه بوق‌هاي تبليغاتي در دست شما باشد و آن تانك‌ها، بمب‌ها و مين‌هايي كه بر عليه اسلام طراحي شده بود از بين برده و خنثي سازيد.
مبارك باد بر شما روزي كه مرزهاي ساخته شده استعماري كه بين عراق و ايران جدايي انداخته بود، برداشته شود؛ شهدا به شما تبريك مي‌گويند؛ آن شهدايي كه راه را برايتان ترسيم كرده‌اند.
وصيتم به والدينم، كساني كه شب‌ها و روزها بيدار مانديد، كساني كه در راه تربيتم اذيت و خستگي تحمل كرديد و مرا سربازي از سربازان خدا قرار داديد، اين است؛ پدرم چه زحمتي بهتر از آنكه حاصل رشد و زحمت خود را در راه خدا قرباني كنيد، اختيار من در اين راه رضاي حق تعالي است.
پدر و مادر عزيزم بر من گريه نكنيد بلكه بر من افتخار كنيد؛ مادرم موهاي خود را پاره نكن كه اين گناه بزرگي است، مادرم چرا شاد نيستي هنگامي كه براي شما شفيع باشيم و در روز قيامت تو در كنار زينب (س) و پدرم در كنار حسين (ع) همنشين ببينم.

شهيد دانش آموز «عباس اميري» در 16 سالگي غربت مرزهاي ايران را احساس كرد و بر نداي «هل من ناصر ينصرني» امام خميني(ره) لبيك گفت.

شهيد دانش‌آموز «عباس اميري» در سال 1344 در خطه ولايت‌مدار استان ايلام چشم به جهان گشود.

وي در خانواده‌اي مذهبي لحظه لحظه عمرش را سپري كرد و احترام به والدين و كمك به آن‌ها را در رأس امور خود قرار مي‌داد تا اين كه احساس حراست از حريم مقدس ايران در وي اوج گرفت و درسن نوجواني به جبهه اعزام شد.

اين شهيد دانش‌آموز در آذر سال 60 در حالي كه 16 سال بيش‌تر نداشت به مقام رفيع شهادت نايل شد.

شهيد 15ساله با عشق به قرآن و امام (ره) عليه رژيم شاه برخاست

شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» با عشقي كه به قرآن كريم و امام خميني (ره) داشت عليه رژيم شاهنشاهي برخاست و در تظاهرات 5 دي 57 به شهادت رسيد.

شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» در 7 آبان سال 1342 در منطقه كردستان سنندج و در خانواده‌اي متوسط ديده به جهان گشود؛ تحصيلات خود را در هنرستان ادامه داد تا اينكه در سال اول دبيرستان زماني كه رژيم شاه ميهن ما را به حراج بيگانگان گذاشته بود در تظاهرات ضد رژيم حضور داشت تا اينكه در سن 15 سالگي بر اثر اصابت گلوله دژخيمان منحوس پهلوي در سال 5 دي 57 به درجه رفيع شهادت نايل آمد.

بهزاد اردلان، ناديا اسدي، حامد اميريان و سمانه شمسي دانش‌آموزاني هستند كه زندگينامه اين شهيد دانش آموز را در تاريخ روشن اسلام ثبت كرده‌اند.

مادر شهيد دانش‌آموز: قرآن و عكس امام(ره) همراه هميشگي پسرم بود

مادر شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» گفت: پسرم يك جلد قرآن كريم و عكس امام خميني (ره) را هنگام شهادت و زماني كه عازم منزل آخرت شد، به همراه داشت.

آمنه تشكري مادر شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» با بيان خاطر‌اتي از وي اظهار داشت: صلاح‌الدين يك شب قبل از شهادتش با خواهرش شوخي مي‌كرد و مي‌گفت «فردا شهيد مي‌شوم».

وي ادامه داد: درست همان طور كه خود آگاه بود، شد و فرداي همان روز صلاح‌الدين بر اثر اصابت گلوله نيروهاي رژيم شاه به شهادت رسيد.

مادر شهيد دانش‌آموز «صلاح‌الدين بصيري» خاطرنشان كرد: شهيد حميد محمدي از دوستان صميمي پسرم بود كه حدود 2 ماه قبل از صلاح‌الدين به شهادت رسيد؛ شهادت حميد تأثير عجيبي بر روحيه او گذاشته بود و او از فراق حميد بسيار اندوهگين بود به طوري كه صلاح‌الدين به سر مزار شهيد حميد مي‌رفت و مي‌گفت «طاقت دوري تو را ندارم من هم پيش تو خواهم آمد».

وي بيان داشت: صلاح‌الدين هميشه يك جلد قرآن كريم و عكس امام خميني (ره) در جيبش بود؛ هنگام شهادت هم همراهش بود و با همان قرآن كريم و عكس امام خميني (ره) او را دفن كرديم.

شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» با شهادت خود ايثار را به دوستان و همرزمانش تدريس كرد.

شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» در سال 1349 منطقه ايوان شهرستان ايلام چشم به جهان گشود.

وي از سال 65 به جبهه ايلام اعزام شد و در عمليات «كربلاي يك» مسئول مخابرات گردان بود و با گذشت و ايثارگري كه در جبهه داشت همه را شيفته خود كرده و سپس در 15 فروردين 66 در منطقه جنگي مهران خط مقدم قلاويزان به شهادت رسيد و روز 17 فروردين تدفين شد.

صديقه احمدي، حديث مهديان و مريم مهديان دانش‌آموزان سرگذشت‌پژوهي هستند كه زندگي اين شهيد دانش‌آموز را پژوهش كرده‌اند.

شجاعت و ايثار مسلم زبانزد همه بود

همرزم شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» گفت: شجاعت و ايثار مسلم در جبهه زبانزد همه بود و تحت هر شرايطي گذشت را در رأس امور خود قرار مي‌داد.

تيمور اسدي دوست و همرزم شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» با بيان خاطراتي از وي اظهار داشت: روز سختي را پشت سر گذاشته بوديم و نياز شديدي به استراحت داشتيم؛ به خصوص شهيد احمدي كه در آن روز فعاليت زيادي داشت.

وي ادامه داد: آن شب نوبت يكي از همكلاسي‌هاي شهيد احمدي بود كه نگهباني دهد؛ دوست شهيد احمدي به خاطر سن كمي كه داشت آشفته بود و احساس خطر مي‌كرد.

همرزم شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» خاطرنشان كرد: دوست مسلم مي‌گفت «نمي‌توانم به تنهايي نگهباني دهم؛ دستت را روي قلبم بگذار متوجه مي‌شوي»؛ شهيد مسلم به او گفت «خودم تا صبح به جاي تو نگهباني مي‌دهم».

وي بيان داشت: او در جبهه به قدري با گذشت بود كه در شرايط خاص مسئوليت ديگران را به عهده مي‌گرفت.

همرزم شهيد دانش‌آموز: مسلم تحت هيچ شرايطي سنگر را خالي نگذاشت

همرزم شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» گفت: مسلم به قدري ايمان قوي داشت كه با توكل به خدا در شرايط سخت سنگر را خالي نگذاشت.

امين محمدي دوست و همرزم شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» با بيان خاطراتي به شجاعت و ايمان وي اشاره كرد و اظهار داشت: موقع تحويل سال نو همه ما در منطقه بوديم و آرزوي همه ما پيروزي حق عليه باطل بود.

وي ادامه داد: گهگاهي خمپاره‌هايي هم به اطراف ما اصابت مي‌كرد؛ در آن لحظات همه ما دلتنگ خانواده‌هايمان بوديم ولي براي پيروزي سرزمين‌مان همه سختي‌ها و فراق‌ها را تحمل مي‌كرديم.

دوست شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» خاطرنشان كرد: بعد از تحويل سال نو سخنراني امام خميني (ره) از راديو پخش شد كه بعد از آن هر كدام از ما به طرف سنگر خود برگشتيم و متوجه شديم كه يكي از خمپاره‌ها به سنگر ما اصابت كرده و سقف آن كاملاً فرو ريخته بود.

وي بيان داشت: شهيد احمدي وارد سنگر شد و گفت «من امشب را اينجا مي‌مانم و هر چه خدا بخواهد همان مي‌شود اگر قرار باشد مجددا خمپاره‌اي به سنگر ما اصابت كند ما اينجا به شهادت مي‌رسيم و اگر خدا بخواهد زنده مي‌مانيم»؛ وي آن شب را با خيال راحت در سنگر ماند.

برادر شهيد دانش‌آموز: آرزوي مسلم دو روزه برآورده شد

برادر شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» گفت: مسلم آرزوي شهادت كرد و طي 2 روز آرزويش برآورده شد.

مجتبي احمدي برادر و همرزم شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» با بيان خاطراتي از وي‌ اظهار داشت: مسلم براي مرخصي به خانه آمد، خيلي تغيير كرده بود و مثل پروانه دور مادرم مي‌چرخيد؛ گويي چشم‌هايش از حرف‌هاي ناگفته خبر مي‌داد.

وي ادامه داد: مسلم در گوشه‌اي نشست و شروع به كشيدن نقاشي كرد؛ ظرف چند دقيقه نقاشي خيلي قشنگي كشيد و با خط قشنگي روي آن چند بيت شعر نوشت «وفاي بي‌وفايي كرده پيرم/برم يار وفاداري بگيرم/ اگر يار وفاداري نباشد‌/ سر قبر وفاداري نشينم».

برادر شهيد دانش‌آموز «مسلم احمدي» افزود: بعد از مدتي مسلم از حمام برگشت و مادرم را در آغوش گرفت و گفت «مادر غسل شهادت كرده‌ام؛ احساس عجيبي دارم براي شهيد شدنم دعا كنيد و از خداوند بخواهيد كه اين عنايت خاص را خداوند به من ارزاني بخشد».

وي خاطرنشان كرد: مسلم همان روز لباس‌هايش را پوشيد و به طرف جبهه قلاويزان اعزام شد؛ 2 روز بعد خبر شهادتش را براي ما آوردند؛ همه تعجب كرده بوديم كه آرزويش چه زود برآورده شد.

شهيد دانش آموز «علي‌اصغر بسطامي»، پس از اخذ ديپلم در دانشگاه عشق و ايثار ثبت‌نام كرد و در 18 سالگي فارغ‌التحصيل شد.

شهيد دانش آموز «علي‌اصغر بسطامي» در سال 1341 در خطه كردستان ولايت مدار ديده‌ به جهان گشود.
وي پس از گذراندن دوره پيش دانشگاهي زماني كه دشمن بعثي به ايران اسلامي حمله‌ور شد، در بسيج عضويت يافت و پس از يك ماه حضور در جبهه كنجان‌چم در تاريخ 17 مهر 59 در حالي كه 18 سال بيش‌تر نداشت به درجه رفيع شهادت رسيد.
مادر شهيد دانش‌آموز «علي‌اصغر بسطامي» با بيان خاطراتي از پسر‌ش اظهار داشت: پسرم از سال سوم مقطع دبيرستان تصميم گرفت در بسيج فعاليت كند؛ وي در تابستان سال 59 به عضويت بسيج تهران درآمد و پس از فعاليت زياد از شهرستان قروه كردستان عازم بسيج تهران شد.
وي ادامه داد: زماني كه او را بدرقه مي‌كردم به او گفتم «عزيزم مراقب خودت باش» علي‌اصغر در جواب گفت «مادر جان! شايد تا 10 تا 12 روز ديگر جنازه مرا ديدي».
مادر شهيد دانش‌آموز «علي‌اصغر بسطامي» بيان داشت: 27 روز پس از اعزام پسرم به جبهه خبر شهادتش را آوردند؛ وي 25 روز در خط مقدم بر عليه باطل جنگيد تا اينكه بر اثر اصابت خمپاره رژيم بعث به درجه رفيع شهادت نائل آمد.

شهيد بسطامي مهر 59 كاپ قهرماني شهادت را از آن خود كرد

شهيد وارسته و ورزشكار «علي اصغر بسطامي» با آغاز جنگ تحميلي احساس وظيفه كرد و جنگ را اصلي‌ترين موضوع و جنگيدن با دشمن دين و ميهن را افضل‌ اعمال دانست و سرانجام با اعزام به جبهه در مهر سال 59 كاپ قهرماني شهادت را از آن خود كرد.

شهيد بزرگوار و بسيجي وارسته و ورزشكار علي اصغر بسطامي از نوجواني و جواني علاقه وافري به ورزش داشت و ورزش را پيش از دبستان و در محله‌هاي قديم شهرستان قروه شروع كرد؛ اين شهيد دانش آموز با ورود به مدرسه با ديگر همكلاسي‌هايش، در كنار تعليم و تربيت، همت بيشتري به خرج داد و در زمينه فوتبال در زمين‌هاي خاكي به موفقيت‌هايي دست يافت و به عنوان فوتباليستي خوش‌اخلاق و تكنيكي در بين بچه‌هاي محل مشهور بود و همواره بر سر اينكه اصغر در كدام تيم باشد رقابت بود.
بعد از چندي شهيد بسطامي به واسطه درخشش و بازي خوب به تيم جوانان فرهنگ در سال 1357دعوت شد البته در آن زمان در سطح شهرستان فقط 4 تيم باشگاهي وجود داشت و تيم فرهنگ، بهترين آن منطقه بود. شهيد بسطامي تا وقتي كه در تيم فرهنگ بود بارها به مسابقات با ديگر تيم‌ها مي‌پرداخت.
با آغاز جنگ تحميلي شهيد بسطامي احساس وظيفه كرد و جنگ را اصلي‌ترين موضوع و جنگيدن با دشمن دين و ميهن را افضل اعمال دانست و سرانجام با اعزام به جبهه در مهر سال 59 كاپ قهرماني شهادت را از آن خود كرد.
وي تكنيك شهادت را به ديگر دوستان خود آموخت تا بدانند كه اوج تاكتيك تيمي و تكنيك فردي و اخلاقي در دفاع از دين، كشور و ناموس هم مي‌تواند كارساز بوده و انسان را به بالاترين مراتب قهرماني رهنمون سازد.
 منبع: خبرگزاری فارس با همکاری انجمن اسلامی دانش آموزان

در وصيتنامه شهيد دانش‌آموز «لطيف پناهي كله‌جويي» آمده است: بر روي سنگ قبرم بنويسيد «اگر قرار باشد كه آخر بميرم؛ نمي‌خواهم كه در بستر بميرم؛ مي‌خواهم كه در فصل جواني براي ياري رهبر بميرم».

شهيد دانش‌آموز «لطيف پناهي كله‌جويي» در تاريخ 1344 در كرمانشاه ديده به جهان گشود و تا مقطع ابتدايي تحصيل كرد؛ وي در سنين نوجواني شروع به كار كرد و درآمدش را بين فقرا تقسيم مي‌‌كرد.

اين دانش‌آموز بسيجي از آغاز جنگ تحميلي كمك‌هاي مردمي به جبهه‌ها را جمع‌آوري مي‌كرد و پس به جبهه كرمانشاه اعزام شد كه پس از 7 ماه حضور در جبهه در 15 فروردين 1363 در منطقه چنگوله بر اثر موج خمپاره دچار ايست قلبي شد و به مقام رفيع شهادت رسيد.

در وصيتنامه اين شهيد دانش‌آموزآمده است:

به نام خدا

«با سلام به رهبر كبير انقلاب امام خميني (ره) و با سلام به خدمت پدر و مادر عزيزم، من از شما خيلي تشكر مي‌كنم كه من را بزرگ كرديد و تحويل جامعه داديد.

پدر و مادر گرامي، مردم شايد فكر كنند كه من به خاطر آينده خودم يا به خاطر مقام، نسبت به اين انقلاب خدمتي مي‌كنم؛ به خدا قسم كه من مي‌خواهم به جامعه خدمتي كنم تا وظيفه خود را ادا كنم.

پدر و مادر عزيزم، اگر جنازه‌ام به دست شما نرسيد، غم مخوريد؛ ما شهدا، عزيزان زيادي را از دست داده‌ايم و پيروزي نزديك است.

اگر جنازه‌ام از بين رفت و به دست شما نرسيد، ناراحت نباشيد، مگر من از شهيدان انقلاب اسلامي از جمله برادرم كرم طهماسبي، نجاتعلي عزيزي بهترم؛ نه به خدا.

از شما مي‌خواهم برادرزاده‌ها و خواهرزاده‌هايم را خوب پرورش دهيد و به جامعه تحويل دهيد و به آنها بگوييد كه لطيف براي آزادي جامعه خود به جبهه رفت و شهيد شد.

برادرانم خسرو، جهانگير و رسول اگر خواستيد كه براي سنگ مزارم چيزي بنويسيد فقط معني آيه قرآن را بنويسيد و اگر خواستيد بر روي سنگ قبرم شعري بنويسيد اين را بنويسيد «اگر قرار باشد كه آخر بميرم؛ نمي‌خواهم كه در بستر بميرم؛ مي‌خواهم كه در فصل جواني براي ياري رهبر بميرم؛ خدايا خدايا تا انقلاب مهدي (عج) حتي كنار مهدي (عج)،‌ خميني (ره) را نگهدار».

خداوند نگهدار همه دوستان و آشنايان باشد.»

شهيد 17 ساله شادي نوروز را با يتيمان تقسيم مي‌كرد

برادر شهيد دانش‌آموز «لطيف پناهي كله‌جويي» گفت: هنگامي كه عيد نوروز مي‌شد،‌ شهيد لطيف براي خودش لباس نو نمي‌خريد، براي يتيمان خريد مي‌كرد و مي‌گفت «آيا خدا را خوش مي‌آيد من لباس نو بپوشم و در كوچه راه بروم ولي يتيمان لباس نو نداشته باشند».

شهيد دانش‌آموز «لطيف پناهي كله‌جويي» در تاريخ 1344 در كرمانشاه ديده به جهان گشود و تا مقطع ابتدايي تحصيل كرد.

وي در سنين نوجواني شروع به كار كرد و درآمدش را بين فقرا تقسيم مي‌كرد. اين دانش‌آموز بسيجي از آغاز جنگ تحميلي كمك‌هاي مردمي به جبهه‌ها را جمع‌آوري مي‌كرد و پس از آن اعزام به جبهه را در سر‌ داشت و به جبهه كرمانشاه اعزام شد كه پس از 7 ماه حضور در جبهه در 15 فروردين 1363 در منطقه چنگوله بر اثر موج خمپاره دچار ايست قلبي شد و به مقام رفيع شهادت رسيد.

رسول عبدي همسايه شهيد دانش‌آموز با بيان خاطراتي از وي اظهار مي‌دارد: ما بچه بوديم؛ شهيد هميشه در خانه ما مي‌آمد و به مادرم مي‌گفت «اگر بيرون از منزل خريد داشتي، دخترهايت را به فروشگاه نفرست، من كارتان را انجام مي‌دهم».

وي ادامه مي‌دهد: هنگامي كه برف سنگين مي‌باريد، شهيد لطيف اجازه نمي‌داد كه مادرم براي پارو كردن برف‌ها به پشت‌بام رود و مي‌گفت «سن شما بالاست و آمدن به پشت بام براي شما سخت است، من برف‌هايتان را پارو مي‌كنم».

رسول پناهي كله‌جويي برادر شهيد دانش‌آموز «لطيف پناهي كله‌جويي» نيز با بيان خاطراتي از وي اظهار مي‌دارد: لطيف كار مي‌كرد و بخشي از درآمدش را خرج، امرار و معاش منزل مي‌كرد و بخش ديگري را به يتيمان مي‌بخشيد.

وي بيان مي‌دارد: هنگامي كه عيد نوروز مي‌شد، اين شهيد براي خودش لباس نو نمي‌خريد و براي بچه‌هاي يتيمي كه در همسايگي ما بودند، خريد مي‌كرد و مي‌گفت «آيا خدا را خوش مي‌آيد من لباس نو بپوشم و در كوچه راه بروم ولي يتيمان لباس نو نداشته باشند».

برادر شهيد دانش‌آموز مي‌افزايد: مادرم تا زنده بود به تبعيت از فرزند شهيدش پولي كه از بنياد شهيد و امور ايثارگران دريافت مي‌كرد، به فقرا و يتيمان مي‌بخشيد.

منبع: خبرگزاری فارس با همکاری انجمن اسلامی دانش آموزان