زیورآلات سنتی ، ناگفته هایی از صنایع دستی کهن منطقه کرمانشاه

زیورآلات سنتی کرمانشاه نشانه‌ی ذوق، هنر و سلیقه‌ی هنرمندان صنایع دستی منطقه بوده است. هنرمندان و هنردوستان این ناحیه، برای مردان، زنان و کودکان زیورآلات مخصوص داشته‌اند که با مهارت تمام ساخته می‌شده است. همراه ما باشید تا با این زیورآلات کهن بیشتر آشنا شویم.

سابقه و استفاده از زیورآلات سنتی و اصیل منطقه کرمانشاه به گذشته‌های دور برمی‌گردد. به همین دلیل لازم است بیشتر به آن بپردازیم.

آثار به جای مانده از چهار هزار سال پیش از گذشته‌های ما، حاکی از آن است که از سنگ، شیشه، چوب، استخوان و فلز به عنوان زیورآلات مردان، زنان، کودکان و ... استفاده‌های متنوع و مختلفی شده است. زیورآلات مانند شیشه و چوب که در مقابل عوامل طبیعی مقاومت کمتری داشته‌اند، متاسفانه با گذشت زمان طولانی از بین رفته‌اند. اما بسیاری از طرح‌ها و نقش‌های این آثار به دلیل اصالت و ارتباط عمیق آن‌ها با مسائل اعتقادی و عقیدتی فرهنگی، سینه به سینه به صورت استاد-شاگردی توانسته تا به امروز به ما منتقل شود. چرا که این طرح‌ها و شکل‌ها از لحاظ روحی و روانی با باورها و فرهنگ مردم منطقه عجین است.

در نوشته‌های به‌جای مانده از معماری قدیم نظیر زیگورات چغازنبیل خوزستان یا کول فرح شهر ایذه، اشاره شده است که هر کسی آن‌ها را خراب یا جا به جا کند به عذاب خدایان دچار می‌شود. شکل مچ‌بندها و گردنبندها دارای طرح‌ها و نقش‌های خاصی است که تاثیر روحی و روانی خاصی برجای می‌گذارد. این موضوع در اشکال هنرهای سنتی فلزی و چوبی نیز دیده می‌شود.

نکته مهم این است که از سنگ تزیینی و زینتی نیز از بدو خلقت تا به امروز به شکل‌های مختلف برای چشم‌زخم، درمان و ... استفاده‌های مختلفی می‌شده که از جایگاه خوبی برخوردار بوده و تا به امروز نیز این جایگاه را تا حدودی حفظ کرده است.

نیاز بشر به تزیینات و زیبایی، به همراه مواد و مصالح در دسترس باعث شده هنرمندان تولیدات زیبایی خلق کنند و عده‌ی زیادی به این پیشه روی بیاورند. در این زمینه‌ها آثار بسیار جالبی ایجاد شده که امروزه زینت‌بخش بسیاری از موزه‌های ایران و جهان است و امروز نیز تولید آن بازار مناسبی دارد.

سنگ به عنوان صنایع دستی تزیینی در بین مردم جایگاه ویژه داشته و دارد. امروزه فرهنگ سنگ‌ها و تاثیرات روحی-روانی آن‌ها بسیار مفصل است که باید در جایی دیگر و به صورت اختصاصی به آن پرداخته شود.

در سری مقالات صنایع دستی کهن منطقه کرمانشاه، به معرفی برخی از آثار هنری و دستی کهن این خطه می‌پردازیم. در این مقالات تلاش می‌شود گوشه و چکیده‌ای از این هنرها که تا حدودی نیز در حال منسوخ شدن است، با پایبندی به لفظ به‌کار گرفته شده محلی معرفی شود. هدف این مقالات معرفی هنرهای کمتر شناخته شده و کهن است. در ادامه، زیورآلات مردان، زنان، کودکان و همچنین زیورآلات حیوانات و وسایل زندگی را به طور مختصر معرفی می‌کنیم.

زیورآلات مردان

بررسی نقش برجسته‌های استان‌های کرمانشاه، ایلام و کردستان، از جمله طاق بستان، بیستون و آنوبانی‌نی سرپل ذهاب نشان می‌دهد که زیورآلات مردان و شکل‌ها استفاده از آن‌ها متفاوت بوده است. برای مثال می‌توان به دسته ابزارآلات جنگی مانند شمشیر و غلاف، کمربند، تیر و کمان، زیورآلات بدن، انگشتر، کلاه، تاج کیانی گرز و سپر نام برد که با توجه به آثار تاریخی، استفاده‌ی متنوع داشته است. برای زینت بخشیدن به آن‌ها از مواد و مصالح مختلف مانند طلا، نقره و سنگ‌های تزیینی به صورت جدا یا تلفیقی استفاده می‌کردند. این اسناد به‌جای‌مانده حاکی از ذوق و قریحه و همچنین ذهن خلاق و هنرمندانه زنان و مردان هنردوست و هنرمند منطقه بوده است. همچنین گواهی بر اهمیت پیشه‌ی ساخت زیورآلات توسط صنعت‌گران این مرز و بوم است.

زیورآلات زنان

آنچه که از گذشته‌های نه چندان دور قابل بررسی است این است که زنان و دختران ایل، در اوقات فراغت با استفاده از رخنه (یک نوع مُهر ریز) یا زنگیانه، به صورت سری برای خود گردنبند، مچ‌بند و گوشواره درست می‌کردند. در هنگام عقدکنان و عروسی دختران روستایی و عشایری نیز دور هم جمع می‌شدند و با استفاده از تجربیات بزرگ‌ترها دست به خلاقیت زده و یک سری کامل درست می‌کردند. این سری شامل گردنبند، پابند، مچ‌بند و گوشواره با استفاده از رنگ‌های شاد مانند قرمز، زرد و نارنجی بود که در زیباترین شکل (تلفیقی از اشکال هندسی) ساخته می‌شد.

در گذشته مانند امروز تجمل‌گرایی دیده نمی‌شد و هر آنچه جهیزیه عروس و داماد بود، از زیورآلات گرفته تا گلیم، هنرِ ساخته و پرداخته‌ی دست خود نوعروسان و دوستانشان بود.

از آنجا که مردان بسیاری از روستاها و عشایر منطقه کرمانشاه گله‌دار و کشاورز بودند و بیشتر وقت خود را در کوه و دشت سپری می‌کردند، در طول روز ارتباط زیادی با سنگ‌های مختلف داشتند. به همین دلیل این سنگ‌ها را جمع‌آوری می‌کردند و به خانه می‌آوردند. اهل خانه که زنان بودند، با کاسه‌ای ماست یا روغن حیوانی یا کره محلی از آن‌ها پذیرایی می‌کردند که این امر تشویقی برای تداوم این کار بوده است. زنان خانه‌دار هنرمند، این سنگ‌ها را به نخ می‌بسته و به عنوان گردنبند یا زیورآلات دیگر از آن‌ها استفاده می‌کردند. این زیورآلات بعدها به عنوان سرمایه و دارایی آن‌ها به حساب می‌آمد.

امروزه این کار بسیار کمرنگ شده است. در قدیم بسیاری از هنرمندان، به کار بر روی سنگ علاقه و اهتمام جدی داشته‌اند. آن‌ها با استفاده از دستگاه کوچک دستی که از چند قطعه چوب تشکیل شده بود، سنگ‌های رنگی را سوراخ می‌کردند و دستمزدی بابت آن می‌گرفتند. به این ترتیب از زمان‌های قدیم، ساخت زیورآلات توسط صنعت‌گران مورد توجه بوده و بازار مناسبی داشته است.

هرچند زیورآلات انواع مختلفی شامل طلا، نقره و مفرق دارد، اما قدیمی‌ترین آن‌ها سنگ‌ها بوده‌اند که به طور مختصر به آن‌ها اشاره شد. زیورآلاتی که با استفاده از طلا و نقره ساخته می‌شده‌اند نیاز به خلاقیت، نوآوری داشته و نحوه ساخت آن‌ها مفصل است که در این‌جا مجال پرداختن به آن نیست.

زیورآلات کودکان

کودکان نیز مانند زنان و مردان، زیورآلات مخصوص به خود را داشته‌اند. علاوه بر سنگ‌های رنگی که مادران به سر زلف یا پشت آن‌ها می‌بستند، نوعی زنگوله نیز به پیشانی، پشت، مچ یا گهواره آن‌ها می‌بسته‌اند که کودک از هنگام گهواره تا پا گرفتن، با صدای زنگوله‌ای ساده از جنس مس راه رفتن را آغاز کند. این زنگوله که به صورت دستی ساخته می‌شده تاثیر زیادی در تشویق کودک به راه رفتن داشته و روحیه او را شاد می‌کرده است؛ علاوه بر این، مار و عقرب با شنیدن این صدا دور می‌شدند. در عین حال اگر کودک دور می‌شد، می‌توانستند او را پیدا کنند.

سنگ‌های رنگی و تزیینی بر گهواره‌ی کودکان نیز آویزان می‌شده که کودک با دیدن این سنگ‌های رنگارنگ بر بالای سرش شاد می‌شد. صدای زنگوله‌ی کوچک به همراه لالایی مادران، بوی خوش گل میخک خشک شده و هل که به پشت شانه کودک آویزان می‌کردند، در محیطی همراه با آرامش و صوتی دلنشین باعث می‌شد کودک به آرامی به خواب برود.

نوعی از زیورآلات کودکان، سنگی آب بوده که از ان به عنوان چشم‌زخم استفاده می‌کردند؛ همچنین جنبه‌ی آرام‌بخشی نیز داشته است. عشایر و روستاییان با نصب سنگ‌های رنگین‌کمان بر روی لباس کودکان، زندگی همراه با شادی و نشاط را برای کودک آرزو می‌کردند.

بعدها که کودک کمی بزگ‌تر می‌شد با استفاده از سنگ‌های رنگی، بازی‌های کودکانه‌ای چون «قمچان» و «پلان» (که هر کدام فلسفه خود را داشته و ریشه در آداب و رسوم منطقه دارند) را انجام می‌دادند. کودک هنگام بازی با آن سنگ‌ها زندگی را تجربه می‌کرده است.

سنگ‌های تزیینی در منطقه به نوعی با زندگی مردم آن خطه گره خورده است. این سنگ‌ها در بین هنرمندان صنایع دستی جایگاه ویژه داشته و همواره به عنوان صنایع دستی منطقه مطرح بوده است. در حال حاضر نیز مطابق نیاز و سلیقه‌ی روز باید برای توسعه و گسترش این صنعت دستی برنامه‌ریزی کرد.

زیورآلات حیوانات و وسایل زندگی

مردم منطقه کرمانشاه از گذشته‌های دور، از زیورآلات برای زینت رهوار رام و آرام خود، استفاده‌های زیادی می‌کردند. هنرمندان این دیار آثار زیبایی در این رابطه خلق کرده‌اند که می‌توان به به نقره‌کاری زین، طلاکوبی لگام و رکاب اسب اشاره کرد؛ نمونه‌ی بارز آن تندیس اسب خسروپرویز در دل کوه طاق بستان است که زیورآلات بسیاری بر روی آن آویزان شده است.

 از دیگر زیورآلات حیوانات، زنگ، تول و گلنگ را می‌توان نام برد که برای گوسفندان استفاده می‌شده و هر یک دلیل، علت و فلسفه‌ی خاص خورد را داشته‌اند.

هنرمندان صنایع دستی بر روی سیاه چادر، گرز و عصای مردان از سنگ‌های رنگی استفاده می‌کردند که با مهارت تمام و برای جلوگیری از چشم‌زخم ساخته می‌شده است.

زنان منطقه از سنگ‌ها و دکمه‌های رنگی برای زینت و تزیین مشک استفاده می‌کردند. خرمهره‌هایی نیز برای زیبایی بیشتر به درب خورجین و تلیس نصب می‌شده است.

هر یک از این‌ها قسمتی از اشکال طبیعی و سنتیِ ساخته و پرداخته دست هنرمندان خوش ذوق منطقه بوده که متاسفانه در حال حاضر بسیاری از آن‌ها منسوخ شده و به فراموشی سپرده شده‌اند.

زیورآلات سنتی کرمانشاه برخاسته از ذوق، سلیقه و روحیات مردم این خطع از کشور بوده. قدمت این هنر دستی به چندهزار سال پیش می‌رسد که نقش برجسته‌های موجود در این استان شاهدی بر این ادعا است.

 

در سری مقالات صنایع دستی کهن منطقه کرمانشاه، به معرفی برخی از آثار هنری و دستی کهن این خطه می‌پردازیم. در این مقالات تلاش می‌شود گوشه و چکیده‌ای از این هنرها که تا حدودی نیز در حال منسوخ شدن است، با پایبندی به لفظ به‌کار گرفته شده محلی معرفی شود. هدف این مقالات معرفی هنرهای کمتر شناخته شده و کهن است. در ادامه انواعی از زیورآلات زنان و مردان معرفی خواهد شد.

 

قوی نک (دکمه)

«قوی نک» از صنایع دستی زینتی و تز‌‌ئینی قدیمی زنان کرمانشاه، ایلام، کردستان و... است. معمولا یک ردیف دکمه است که از طرف جلوی سینه با دست به شکل گل و طرح‌های دیگر بر روی لباس نصب می‌کردند. چون آن را به جلوی لباس می‌بندند به آن قوی نک می‌گویند (چیزی که جلوی سینه نصب شده باشد).

 

در حین نصب قسمتی از آن آویزان است که هنگام راه رفتن تکان می‌خورد و صدای جالبی ایجاد می‌کند. قوی نک در هر دو طرف روی سینه آویزان می‌شود. البته امروز کمتر از آن استفاده می‌شود. این صنعت دستی در مناطق دورافتاده استفاده می‌شده که متاسفانه روز به روز از کاربرد این صنعت دستی کهن و با ارزش این منطقه کاسته می‌شود. با توجه به شواهد و مدارک نقش برجسته‌های طاق بستان، این صنعت دستی نیز سابقه‌ای بیش از سه هزار سال دارد.

 

 

گوشواره زنانه

ترکیب هنرهای سنتی کهن گوشواره از قدیم تا به امروز با زیورآلات گردنبند و زیورآلات روی لباس‌ها همخوانی داشته است. در گوشواره نیز ابتدا از سنگ استفاده‌های مختلف و متنوعی نموده‌اند. به عنوان نمونه هنوز هم در برخی مناطق نیز سنگ‌های رنگی را سوراخ می‌کنند و با نخ به گوش آویزان می‌کنند. بنابراین استفاده از سنگ‌های تزیینی و سایر زیورآلات نظیر کلاه و نقره سابقه‌ی کهنی داشته و در بین هنرمندان صنایع دستی کاراریی ویژه دارد.

 

 

پاوی نه ک (پابند زنانه)

پاوی نه ک (پاوینک) نوعی زیورآلات سنتی است که زنان و دختران با استفاده از منجوق به صورت دستی آن را می‌سازند و به عنوان زیورآلات به مچ پای خود می‌بندند. نقش‌های پاوینک بیشتر اشکال شکیل و زیبای هندسی (مربع، لوزی و ..) است که به صورت پهن در سه یا چهار شکل درست می‌شود. گاهی به جای رخته (منجوق) از سنگ‌های ریز رنگی سوراخ‌دار نیز استفاده می‌شود که شش، چهار و سه ردیفی از آن می‌سازند.

 

طبق شواهد حجاری‌های موجود، این صنعت دستی سنتی سابقه‌ای بیش از سه هزار سال دارد. امروز نیز در بیشتر مناطق روستایی انجام می‌شود. بیشتر تولیدات این صنعت دستی خودکفا، برای خود سازنده و دوستان وی تولید و تعداد کمی برای فروش ساخته می‌شود. این هنر دستی بسیار زیبا و جذاب است که متاسفانه کالاهای خارجی به تدریج جای آن را گرفته و روز به روز از رونق آن کم شده است.

 

 

ملوانک و کلوانک (گردنبند و انگشتر)

ملوانک و کلوانک گردنبند و انگشتر سنتی هستند که با دست ساخته می‌شوند و با استفاده از رخته یا زنگیانه (منجوق و پولک) و سنگ‌های دستی و سوراخ‌دار به گردن می‌اندازند. در منطقه این‌گونه مرسوم بوده که برای دختران جوان ملوانک درست کنند. اکثر زنان ایلیاتی به خانه عروس می‌آمدند و با استفاده از تمام سلیقه‌ها و تجربه خود، نقش‌های متفاوت و زیبایی از انواع مچ‌بند و دستبند زیبا خلق می‌کردند و لحظات زیبایی در کنار هم برای خلق صنایع دستی اصیل به وجود می‌آورند. این رسم هنوز در بسیاری از روستاهای کرمانشاه وجود دارد.

 

ملوانک دکمه‌هایی است در سه ردیف کوتاه، متوسط و بلند که روی سینه می‌ریزد و بیشتر به رنگ‌های قرمز، آبی و سبز است. این نوع هنر دستی سنتی در حال منسوخ شدن است و روز به روز از تولیدات آن کم می‌شود.

 

 

مچگانه (مچ‌بند)

یک نوع دیگر از زیورآلات سنتی دستی قدیمی کرمانشاه، مچگانه نام دارد. مچگانه همان مچ‌بند است که شبیه پاوینک ساخته می‌شود. اما کمی ریزتر است و نقش‌های ساده‌تر دارد که هنرمندان آن را با نخ و رخته (منجوق) درست می‌کنند. این هنر دستی که توسط زنان ساخته می‌شود به علت واردات کالاهای خارجی در حال منسوخ شدن است.

 

 

خلخال

خلخال یک نوع گوی توخالی (حلقه‌ای) خیلی ریز، بادامی و شبیه هسته گلابی است که از میان این حلقه‌ها نخ عبور می‌کند و جنبه زیبایی دارد. همچنین خلخال صدایی ایجاد می‌کند که باعث فرار مار می‌شود.

 

 

میان سینه

میان سینه یک نوع گردنبند بلند است که تا وسط سینه می‌آید و پایین آن پرها و سکه‌هایی آویزان می‌کردند. زنان و دختران با استفاده از منجوق آن را درست میکردند.

 

 

خوتکه

خوتکه نوعی گردنبند ته‌گلویی است که بر روی گلو می‌بندند و زیبایی خاصی به گردن زنان می‌دهد.

 

 

کلاه زنانه

کلاه زنانه نوعی صنعت دستی زنان عشایر و روستایی است که با استفاده از پارچه‌های مخملی، سکه‌دوزی و پولک‌دوزی روی آن توسط زنان بافته می‌شود. این هنر از صنایع دستی اصیل بومی و محلی است. رو و دور کلاه با دقت و تجربه کافی سکه‌دوزی و پولک‌دوزی‌های ظریفی انجام می‌شود. نخ این کلاه را به زیر گردن می‌بندند. کلاه زنانه با سنگ‌های قیمتی و تزیینی نیز درست می‌شود که بسیار دیدنی و زیبا است.  چون زنان در خانه سربند را در می‌آورند و فقط از کلاه استفاده می‌کنند، تزیینات زیادی به آن می‌بندند.

 

البته این تزیینات بیشتر برای دختران و زنان جوان انجام می‌شود. کلاه سنتی زنان مسن ساده است که زیر سربند بسته می‌شود. روی کلاه بچه‌ها نیز دکمه‌های رنگی می‌بندند. این هنر دستی قدیمی توسط زنان انجام می‌گیرد و با توجه به گذشت زمان زیادی از تولید این هنر دستی، خوشبختانه روز به روز بر رونق آن افزوده می‌شود.

 

 

بان زلفی (گیر سر)

بان زلفی یکی دیگر از هنرهای دستی کهن منطقه غرب کشور است که هنرمندان سنتی‌کار، به طور دستی و با استفاده از رشته‌های نقره و طلا به شکل‌های مختلف آن را می‌سازند. یک قلاب در زیر آن نصب می‌شود که از بالا در کلاه می‌زنند و روی زلف می‌ریزد و هنگام راه رفتن، استفاده‌کننده، آهنگ زیبایی ایجاد می‌کند. معمولا بان زلفی را با گردنبند و گوشواره یک شکل درست می‌کنند. البته امروزه این نوع صنعت دستی کمتر کاربرد دارد. روز به روز از رونق این صنعت دستی کم شده و تزیینات دیگر جای آن را می‌گیرد.

 

 

زیر زنق (زیر چانه)

زیر زنق نوعی صنعت دستی کرمانشاه است که به عنوان قفل زیر کلاه کاربرد دارد. برای ساخت آن از رخته استفاده می‌کنند و بیشتر به صورت شش ردیفی ساخته و استفاده می‌شود. زیر زنق گیره‌ی زیر کلاه است که از قدیم الایام از آن استفاده کرده‌ اند و اشکال مختلفی با آن درست می‌کنند که بسیار زیبا است. این صنعت دستی بسیار دیدنی است چرا که از ذهن خلاق و دستان هنرمند مردم منطقه ریشه گرفته است. متاسفانه امروزه زیر زنق نیز بازار خود را از دست داده و روز به روز از تولید آن کاسته می‌شود.

 

 

پیراهن‌های محلی زنانه

لباس‌های محلی زنان مناطق کرمانشاه و ایلام به کمک سلیقه و ذوق دختران خوش ذوق استان، بیشتر با پارچه‌های توری با رنگ‌های گرم یا سرد، سکه‌های حلقه‌دار و پولک و منجوق‌های رنگی و نقش‌های هنری زیبا تزیین می‌شود. این کار با تلفیق منجوق، پولک، پارچه و ترکیب زیبایی از کار دست و چرخ خیاطی به وجود می‌آید.

 

همین عمل دوخت پولک، نقره و طلا بر روی کلاه و کمربند با پایبندی به نقش‌های سنتی و اصیل انجام می‌شود که در نهایت لباسی کاملا سنتی، زیبا و رنگی تولید شده که یک‌دست و یک فرم بوده و در جشن‌ها و اعیاد مختلف، رنگین‌کمانی از رنگ‌ها و شکل‌های موزون ایجاد و چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کند. البته طرح‌ها و شکل کلی در مناطق مختلف اختلافات جزئی دارد.

 

پیراهن محلی زنان، دست‌بافت و کاملا پوشیده است که قدمت طولانی دارد. اما در گذر زمان تغییرات جزئی در آن ایجاد شده است. این لباس محلی بر روی کمر چین دارد و بلندی آن تا روی پا است. قسمت پایین آن گشاد بوده و آستین‌های آن هرکدام با دو تکه پارچه از پشت به هم وصل می‌شوند. این هنر دستی امروزه نیز رونق خوبی دارد و کالاهای پر زرق و برق خارجی نتوانسته از اهمیت آن بکاهد.

 

 

شلوارهای محلی مردانه

یکی از صنایع دستی محلی استان‌ها که تولیدات بالایی دارد شلوار محلی است. این هنر در قدیم از نوعی پارچه به نام برنو دوخته می‌شد که رنگ آن ثابت بود. جوانان هنگام شنا این پارچه را خیس و داخل آن را باد می‌کردند و سپس سوار آن می‌شدند که زیر آب نروند. به این ترتیب شنا یاد می‌گرفتند.

 

امروزه از این نوع پارچه کمتر استفاده می‌شود؛ اما شلوار محلی کرمانشاه، لباس دست‌دوز و زیبایی است که از لحاظ راحتی طرفداران زیادی دارد. این لباس از پایین تنگ و قسمت بالای آن گشادتر است. دو جیب نیز در بغل دارد.

 

با توجه به سنگ نقش برجسته بلاش در مجموعه تاریخی بیستون، سابقه‌ی این لباس سنتی به پیش از میلاد می‌رسد. این هنر – صنعت، به دلیل کاربردی بودن آن از رونق نیفتاده است.

 

 

پیراهن‌های قدیمی مردانه

از هنرهای دستی سنتی منطقه کرمانشاه، نوعی پیراهن مردانه است که با پیراهن‌های امروزی کمی تفاوت دارد. یقه آن شبیه به پیراهن یقه آخوندی است و از جلو سینه تا نیمه، باز می‌شده است. در کنار یقه‌ی این پیراهن، نخی از جنس پیراهن وجود دارد که آن را دور دکمه‌ای که روی شانه دارد می‌پیچند. به این ترتیب دکمه یک طرف یقه بوده و نخ طرف دیگر یقه، دو طرف را به هم وصل می‌کرد.

 

در حال حاضر با توجه به واردات پیراهن‌های متنوع از نقاط مختلف دنیا، پیراهن‌های قدیمی محلی از رونق افتاده و کمتر از آن استفاده می‌شود. قدمت آن را با توجه به نقش برجسته‌های طاق بستان به چند هزار سال قبل نسبت می‌دهند.

 

 

کت مردانه

دوخت لباس محلی در کرمانشاه یک هنر دستی به حساب می‌آمده است. نمونه‌ی آن نوعی کت دست‌دوز بوده که به «کت انگلیسی سو جلی» معروف بوده است. این کت شبیه به پالتو رضاشاهی و ارتشی ها بود؛ البته مقداری کوتاه تر از لباس ارتشی‌ها دوخته می‌شد. این کت نیز به دلیل دوخت یک شکل کت‌های دنیا، از رونق افتاده و شبیه به سایر کت‌ها دوخته می‌شود.