مشاعره رضوی

مولا به جان ما تو بگو با امام عصر

یوسف بیا بخاطر من ترک چاه کن

تا روز حشر نوکری ات افتخار ماست

اینجا بهشت روی زمین جنت الرضاست

تا ملائک همه پر را حرکت میدادند

دور تو، قرص قمر را حرکت میدادند

به طواف تو زمین بار دگر میچرخد

چون که خدام تو در را، حرکت میدادند

دلتنگ رضایم ؛ به همه صحن و رواقش

جانــــــم به فدایش همه لطف و عطایش

یا رب نظری کن مـــــــرا لطف به پابوس

بینم حرمش ؛ کفتــــر و  گنبد به فدایش

شبیه یه تسبیحِ پاره س دلم
آوردم خودت رو به راهش کنی
بخوای، بهتر از روزِ اول میشه
فقط کافیه که نگاهش کنی

یا رب نظری کن مـــــــرا لطف به پابوس

بینم حرمش ؛ کفتــــر و  گنبد به فدایش

شمس الشموس گوشه ی چشمت که می دمد

خورشید و ماه، پت پت شمعی است، بی ضیاست

آن جا که «راه» می رسد و باز می رود

یک جاده ی دو بانده که تا عرشِ کبریاست

تو هشـــــتمین پیمبر قرآنی منی
حق خدا و حق مسلمانی منی
تو آسمان عشقی و خورشید گنبدی
خورشید هشتمی و به ایران خوش آمدی

السلام علیک یا ایها الرئوف

یک سبد با تو گفت و گـــــو دارم                             با ســــــتاره که پیـــــش رو دارم

پشت هر پنجره که می آیــــــی                              دســـــتهای پـــــــــــــر آرزو دارم

بغض نشـکفته ام ترک برداشت                              گفـــــــتم آقا مـــــــــن آبرو دارم

خلـــــــوتی پر ز رنگ و رویا بود                             حس و حالی که در سبو دارم

دست دل قفل شد به پنجره اش                                هــــــرچه دارم همه از او دارم

ميگن براي اومدن بايد تو راضي باشي
واسه رضايت خدا ضامن زائرا شي
منو راه بده اقا میخوام بیام ببینمت
اینجا خیلی شلوغه میمیرم نبینمت

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

تو کیستی شریک غم اهل عالمی
در خاک طوس کعبه اولاد آدمی
آن رازها که از همه پوشیده داشتم
تنها به تو گفتم ، چون تو محرمی

                          یه تیکه خاک از آسمون گرون تر           یه دسته از رود خونه مهربون تر

                          منتظره که  هرکی  حاجت  داره           هرکی دلش  شوق  زیارت  داره

                                                    هرکی که اسم مشهد و شنفته  

                                                    بار  سفر    ببنده      راه    بیفته

قیل لی انت اوحد الناس طرا           فی فنون من الکلام النبیه

لک من جوهر الکلام بدیع               یثمر الدر فی یدی مجتنیه

فعلی من ترکت مدح ابن موسی             و الخصال التی تجمعن فیه

قلت لا اهتدی لمدح الامام               کان جبریل خادما لابیه

همین قدر که غباری بر آستان باشد
رواست حاجت عاشق، دعا نمی‌خواهد

تو آشنای خدایی، کدام رهگذری
در این جهان غریب آشنا نمی‌خواهد؟

دل را ز رضا اگر بگیرم چه کنم؟

بی یاد رضا اگر بمیرم چه کنم؟

فردا که کسی را به کسی کاری نیست

دامان رضا اگر نگیرم چه کنم؟
 

میلاد پارة تن زهرا و احمد است
شمس الشموس عالم آل محمد است