صفات خداوند در نهج البلاغه
106. عالم به همه چيز
قسّم أرزاقهم، و أحصى آثارهم و أعمالهم، و عدد أنفسهم، و خائنة أعينهم، و ما تخفى صدورهم من الضمير.
ارزاق مخلوقاتش را تقسيم و آثار و اعمال و عدد نفوس آن ها را حساب فرموده است و به خيانت چشم هاى آنان عالم و به آنچه كه در سينه هاى خود مخفى نموده اند آگاه است.106
108. خدا وصف نمى شود
لا يجرى عليه السكون و الحركة. و كيف يجرى عليه ما هو أجراه و يعود فيه ما هو أبداه، و يحدث فيه ما هو أحدثه! اذاً لتفاوتت ذاته، و لتجَزّأ كُنهُه، و لَامتنعَ من الازل معناه، و لكان له وراء اذ وُجد له أمام، و لَالتَمسَ التمام اذ لزمه النقصان و اذاً لقامت آية المصنوع فيه، و لتحوّل دليلا بعد أن كان مدلولا عليه، و خرج بسلطان الامتناع من أن يؤثّر فيه ما يؤثّر فى غيره.
سكون و حركت در او به وقوع نمى پيوندد؛ چگونه پديده اى درباره او به وقوع پيوندد كه او خود آن را به جريان انداخته و چيزى به او برگردد كه خود آن را هستى بخشيده و چيزى در او پديد آيد كه خود آن را پديد آورده است ؟زيرا در اين صورت، ذات او دستخوش تغيير شود و حقيقت وجودش داراى اجزأ گردد و حقيقتش از ازلى بودن امتناع ورزد و چون براى او جلوى است، پشت سرى هم خواهد داشت و چون كاستى ملازم اوست، پس طالب كمال خواهد بود، همچنين اگر حركت و سكون در او راه يابد، نشانه مخلوق بودن در او تحقق يابد و دليل بر وجود آفريننده اى خواهد بود، در صورتى كه پيش تر همه چيز دليل بر وجود او بود در حالى كه وجود خداوند امتناع دارد از اين كه عوامل تأثير گذار در غير، در او نيز تأثير بگذارد.108
109. آفريننده بى همتا
الخالق من غير رويّة.
آفريننده است، بى آن كه انديشه و تدبر كند.109
110. وجودى جدا و پيوسته
لم يحلل فى الاشياء فيقال: هو كائن، و لم ينأ عنها فيقال: هو منها بائن.
در اشياء حلول نكرده، تا در نتيجه گفته شود او در آن ها وجود دارد و از آن ها دور نگشته، تا گفته شود او از آن ها جداست.110
111. نه درون چيزها و نه بيرون آن ها
لم يُقرب من الاشياء بالتصاق، و لم يبعد عنها بافتراق.
نزديكى او به چيزها به نحو چسبيدن به آن ها نيست و دورى اش از آن ها به گونه جدا شدن نمى باشد.111
112. نه زاده و نه زاييده شده
لم يلد فيكون مولوداً، و لم يُولد فيصير محدوداً.
نه زاده است تا در نتيجه خود زاده كسى ديگر باشد و نه زاده كسى است تا در نتيجه محدود باشد.112
113. معنى آفرينندگى خدا
الخالق لا بمعنى حركة و نَصَبٍ.
آفريننده است نه به اين معنا كه كار آفريدنش با حركت و فعاليت و رنج و زحمت همراه باشد.113
114. شنوايى حق
و كل سميع غيره يصمّ عن لطيف الاصوات؛ و يصمّه كبيرها، و يذهب عنه ما بَعُد منها.
هر شنوايى، جز او، آواهاى ظريف را نمى شنود و صداهاى شديد نيز گوشش را كر مى كند و صداهاى دور دست را نمى تواند بشنود.114
115. علم خدا در وصف نگنجد
اشهد أنه عدلٌ عَدَلَ، و حَكَمٌ فصَلَ.
گواهى مى دهم كه خداوند دادگرى است كه به عدل رفتار مى كند و حاكم داورى است كه حق باطل را از هم جدا مى سازد.115
116. حاضر بودن هر غايبى نزد خدا
كلّ غيب عندك شهادة.
هر غيبى براى تو شهود است.116
117. مالك همه چيز
كل مالك غيرُه مملوك.
هر مالكى، جز خداوند مملوك است.117
118. خرسندى و ناخرسندى خداوند
اعلموا أنه لن يرضى عنكم بشىء سخطه على من كان قبلكم، و لن يسخط عليكم بشىء رَضيه ممن كان قبلكم.
بدانيد كه خداوند كارى را که از ملت هاى قبل ناخرسند بوده هرگز براى شما نمى پسندد و كارى كه براى گذشتگان خشنود بوده هرگز براى شما ناخرسند نخواهد شد. 118
119. صاحب نعمت های فراوان
أحمدُه على نعمة التّؤام، و آلائه العظام.
او را بر نعمت هاى پياپى اش و بخشش هاى بزرگش مى ستايم.119
120. قاضی عادل
الذى عظُم حلمُه فَعفا، و عَدَل فى كل ما قضى.
او خدايى است كه بردبارى اش زياده است و مى بخشايد و در آن چه حكم كرده، عدالت را رعايت كرده است.120