گفت و شنود خواهر و برادر

 زینب می خواهد با عباسش حرف بزنی :

 

 رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی

عباس من دیدی اما ماندن خواهر ندیدی

 ان صورت مهربان را محبوب هر دو جهان را

وقتی غریبانه می رفت بی یار و یاور ندیدی  

 

در این تاپیک دوستان حسینی عزیز با توجه به توضیحات طرح" شاه وفا ابوالفضل ":

فقط دل نوشته ها و تاپیکهای خود را از زبان حضرت زینب (س)  "در قالب گفت و شنود بین حضرت زینب (س) و حضرت عباس (ع)" ارسال نماید. 

 

 

 

 بلند شو برادر بگو مرا نبرند
بگو مرا به کنارت به خاک غم سپرند
عموی خوب رقیه بلند شو مگذار
که گوشهای لطیف سه ساله را بدرند
مُخدرات همه بی حفاظ و بی معجر
پناهگاه جهانند و خویش در به درند
رخی که دیده مهتاب و آفتاب ندید
ببین که لشگر دشمن چه خیره می نگرند
برای آنکه به هر عده قسمتی برسد
سر بریده تان را چه خوب می شمرند
سر ، سر تو برادر عجب هیاهوئیست
تمام لشگر کوفه پی سر قمرند
گمان کنم که از امروز تا به چندین ماه
زنان کوفی و شامی دگر طلا نخرند
به هر بهانه بگویند ناسزا بر ما
چو از کنار صف دختران ما گذرند
بس است دعبل و فکر دل پیمبر کن
که عرشیان ز غمش غرق ناله و شررند
شاعر: مجيد خضرايي

داغ ِ تو بر جگرم افتاده

شعله بر بال و پرم افتاده

 

اين چهل روز خدا ميداند

به كجاها گذرم افتاده

 

بعد از آن رو زدنت بر دشمن

آب هم از نظرم افتاده

 

به خدا هركس و ناكس چشمش

به من و چشم ترم افتاده

رنگ غربت به سرِ موی سپیدم افتاد

ناله ی فاطمه را تا كه شنیدم افتاد

مثل زن های حرم آه كشیدم افتاد

من خودم شاهدِ او بودم و دیدم افتاد

سهم خود را به تمام تن او بُرد زمین

وای بر اهل حرم عرش خدا خورد زمین

تا كه افتاد به گودال سر و كار تنش

گرگ ها زوزه كشیدند كنار بدنش

همه با نیزه و شمشیر جراحت زدنش

چكمه ها بود كه می خورد به روی دهنش

در سراپای تنش نیزه فرود آمده بود

اصلاً از نیزه حسینی بوجود آمده بود

تیزی سنگ به پیشانی آقا نكشد

سرِ پیراهن او كار به دعوا نكشد

چكمه ات بر سر آن گونه بگو پا نكشد

چه كنم پنجه ی تو موی سرش را نكشد

با سر نیزه به این سو و به آن سو نَبَرش

برنگردان بدنش را  ننشین بر كمرش

من كه گفتم نرو رفتی سر خود را دادی

پایِ این سر نفس آخر خود را دادی

هر كه آمد كمی از پیكر خود را دادی

ساربان آمد و انگشتر خود را دادی

غارت یك نفر ای وای هزاران نفرید

یادگاریست فقط پیرهنش را نبرید

باورت نیست اخا رفتی و بیتاب شدم
شمع سان از غم هجر رخ تو آب شدم

باورت نیست اخا بعد توبیچاره شدم
بعدت ای مونس جان زینب آواره شدم
قدر تاریخ به من ظلم وجسارت گشته
خواهر تو هدف تیر حقارت گشته
باورت نیست ولی دست مراهم بستند
حرمت خواهر غمدیده تو بشکستند
باورت نیست ولی دین من انکار شده
آسمان پیش دوچشمان ترم تارشده
باورت نیست منو کوچه وبازار کجا
دختر فاطمه ومجلس اغیار کجا
یا اخا رفتی و بی پشت وپناهم کردی 
مردم آن لحظه که از نیزه نگاهم کردی 
غیرت اله تو رامحو تماشا شده ام
سرو بودم زغمت جان اخا تا شده ام
کاش عباس به نیزه بنهد چشم به هم
زینب وسلسله و همرهی نامحرم
هرکجا نام تو بردم پاسخم دشنام است
چشم در راه من وتو کوچه های شام است

تو را دیدم به خاک و خون گل حیدر

تن صد چاک و عریانت ایا مادر

دلم خون شد چو دیدم من تن بی سر

ز سوز غم قدم خم شد من مضطر

از این محنت ایا مادر دلم خونه

دل از سوز غم داغت دگرگونه

ندادند از چه رو آبی به تو مادر

لب خشگ تو را دیدم زدم بر سر

جدا کردند زتیغ رأس تو  از پیکر

چرا صد چاک شده جسمت از این لشگر

 

از جفا پر پر شده این لاله

فاطمه از غم تو می ناله 

 

به مقتل رسیدم

صدایت شنیدم

غریبم حسین

 

به گودال خون آید این زمزمه

حسین جان منم مادرت فاطمه

ضیاء دوعینم

سرت کو حسینم

غریبم حسین

 

شب است و من و گودی قتلگاه

به رگ های خونین نمودم نگاه

رخ از خون بشویم

 گلم را ببویم

غریبم حسین

 

در این نیمه شب می زند مادرت

به دریای خون بوسه بر حنجرت

بگو نور دیده

که دستت بریده

غریبم حسین

 

من امشب کنم ناله و زمزمه

گهی قتلگاهم گهی علقمه

گهی با ربابم

به چشم پرآبم

غریبم جسین

 

گهی کنار علی اکبرم

گهی پای گهواره ی علی اصغرم

گهی بهر زینب

کنم گریه امشب

غریبم حسین

 

به مقتل رسیدم

صدایت شنیدم

غریبم حسین

 

حضرت زینب و حضرت عباس....... حضرت زینب وقتی قافله وارد کربلا شد، وقتی خواستن پیاده بشن چندتا جوان محرم داشتن که هرکدوم به نحوی کمک کردن. اما وقتی جنگ تموم شد. موقع انتقال اسرا شد زینب کسی رو نداشت. نه پسری، نه برادری و نه برادر زاده ای. زینبی که امیدش به علمدار سپاه برادرش بود بعد از شهادت فرزندان و برادرزاده و برادرانش. خواهری که طاقت زخم کوچکی روی بدن برادر نداره و حالا فقط پایین آمدن عمود خیمه برادر را ببیند. برادر رشیدش را، عباسش را. خواهری که باید این درد را تحمل می کرد و تازه به بقیه هم دلداری می داد به حسینش، به طفلان تشنه حرم.

من خودم سه تا برادر دارم طاقت ندارم یه زخم کوچیک بردارن. چه دل بزرگی داشته حضرت زینب که چنین مصیبتی دید و ناشکری نکرد. برادری چون عباس و حسین رو با لب تشنه با اون بی رحمی از دست داد و ناشکری نکرد. با دل سوخته از آنها دل کند. موقع رفتن از کربلا، موقع انتقال به عنوان اسیر با دل سوخته ای بگوید عباسم اگر بودی این نمی شد........... زینبت را این گونه نمی بردن. حق بی حرمتی به خواهرت را نداشتند......................