راهنمای خرید پخش‌کننده موسیقی

پخش با‌‌‌‌‌کیفیت موسیقی و دسترسی آسان به لیست آهنگ‌های دلخواه یکی از عوامل اصلی انتخاب یک پخش‌کننده موسیقی اختصاصی و برتری آن نسبت به گزینه‌های پیچیده‌تری همچون تلفن‌های همراه است. از نگاهی دیگر دایره گسترده‌تر فرمت‌های پخش یک پلیر و دوام بالاتر باتری آن در مقایسه با نمونه‌های مشابه دلیل موجه دیگری برای تهیه این گجت دیجیتالی محبوب به حساب می‌آید. در کلاس پخش‌کننده‌های موسیقی با توجه به قدمت و سابقه نسبتا طولانی این محصول تنوع و تعدد فوق‌العاده‌ای به چشم می‌خورد که شرایط دشواری را برای یک انتخاب صحیح و ایده‌آل فراهم می‌آورد. از این رو برای یک انتخاب صحیح در کلاس‌های کاربری گوناگون و سطوح قیمتی مختلف نخستین گام شناسایی نوع نیازها و انتظارات خریداران از پخش‌کننده‌های موسیقی است؛ جایی که از مدل‌های بسیار ساده بدون صفحه‌نمایش گرفته تا نمونه‌های پیشرفته با پنل‌های لمسی و سیستم‌عامل‌های مدرن، هر یک برای گروهی از خریداران و متناسب با نیازهای آنها طراحی شده و یک انتخاب مناسب را لزوما نمی‌توان به تمام اعضای گروه‌های مختلف کاربری تعمیم داد. اما در این میان برخی از امکانات پخش‌کننده‌های موسیقی از اهمیت نسبتا یکسانی در میان کاربران مختلف برخوردارند که از آن جمع می‌توان به دوام باتری، فرمت‌های صوتی و تصویری مورد پشتیبانی و کیفیت خروجی صدا اشاره کرد.

ابعاد و وزن

مسئله ابعاد و وزن شاید کلیدی‌ترین نکته در انتخاب یک پلیر جدید باشد، چرا که برای بسیاری از افراد، پخش‌کننده‌های موسیقی بعد از تلفن همراه دومین جزء همراه کاربران بوده و ابعاد و وزن بالای این وسیله می‌تواند تا حدودی حمل و نقل آن را با مشکل روبه‌رو سازد. پخش‌کننده‌های موسیقی ساده بدون صفحه‌نمایش یا با پنل‌های تک‌رنگ معمولی از وزن و حجم بسیار پایینی برخوردارند، وزن این مدل‌ها گه‌گاه به رقم‌هایی پایین‌تر از 20 تا 30 گرم نیز کاهش پیدا می‌کند که در کنار حجم بسیار پایین، ابزار ایده‌آلی برای جیب اکثر افراد خواهند بود. البته این مدل‌های ساده و نسبتا ارزان‌قیمت با وجود ابعاد و وزن بسیار مناسب مطمئنا امکانات کمتری در مقایسه با نمونه‌های بزرگ‌تر ارائه می‌دهند و از همین لحاظ در لیست انتخاب‌ بسیاری دیگر از خریداران جایی ندارند. در رده میانی پخش‌کننده‌های موسیقی مدل‌هایی با صفحه‌نمایش‌های رنگی با ابعاد بزرگ‌تر و با حجم و وزن بالاتر دیده می‌شود که نسبت به مدل‌های ساده پیشین امکانات بالاتری همچون پخش ویدئو به آنها افزوده شده است. وزن ایده‌آل مدل‌های این دسته حداکثر 60 تا 70 گرم است که از این لحاظ تعادل نسبتا مناسبی بین امکانات و حجم و وزن این مدل‌ها به چشم می‌خورد. با افزایش وزن از حوالی 70 گرم وارد مدل‌های حرفه‌ای‌تر با امکانات مولتی‌مدیایی فراوان می‌شویم که برخورداری از سیستم‌عامل، صفحه‌نمایش بزرگ لمسی، حافظه‌های داخلی حجیم، پشتیبانی از کارت حافظه، گزینه‌های ارتباطی متعدد و خروجی‌های تصویر از جمله امکانات آنها به حساب می‌آید. وزن متوسط این کلاس از حدود 70 تا 100 گرم در مدل‌های دارای حافظه‌های فلش آغاز می‌شود و تا بیش از 130 گرم در مدل‌های هارد‌دیسکی ادامه می‌یابد. بالاترین وزن و حجم پخش‌کننده‌های موسیقی به کلاس PMP یا پلیرهای پرتابل مولتی‌مدیایی تعلق دارد که با صفحه‌نمایش‌های بزرگ 4 تا 7 اینچی امکانات گسترده‌ای برای پخش صوتی و تصویری ارائه می‌دهند. حداکثر وزن مدل‌های مختلف این دسته تا بیش از 200 گرم در مدل‌های هارددیسکی است که نگفته پیداست انتخاب این مدل‌ها برای کاربرانی که زیاد نقل مکان می‌کنند مشکل‌ساز خواهد بود.

سایز و وضوح صفحه‌نمایش

ابعاد و کیفیت صفحه‌نمایش یکی از فاکتورهای تاثیرگذار اصلی در کلاس کاربری و قیمت پخش‌کننده‌های موسیقی است، این امر به خصوص در مورد پلیرهای تصویری با امکان پشتیبانی از فرمت‌های ویدئویی از اهمیت بالایی برخوردار است، به طوری که با افزایش سایز و وضوح پنل صفحه‌نمایش امکان استفاده از دستگاه برای مشاهده ویدئوهای طولانی‌مدت با کیفیت بالا فراهم خواهد شد. صفحه‌نمایش پلیرهای کوچک و ارزان‌قیمت از نوع تک‌رنگ دو تا سه خط اطلاعاتی همچون نام خواننده، نام آلبوم موسیقی و وضعیت باتری دستگاه را نمایش می‌دهد که تنها نکته مثبت قابل اشاره در مورد آنها عملکرد بسیار مناسب در محیط‌های خارجی به خصوص در نور مستقیم خورشید است که کیفیت خود را در این حالت به هیچ عنوان از دست نمی‌دهند. با افزایش قیمت دستگاه همزمان با بالا رفتن سایز صفحه‌نمایش امکان به تصویر کشیدن محتوای تمام‌رنگی نیز به قابلیت‌های پنل افزوده می‌شود. حداقل سایز پنل‌های رنگی در پخش‌کننده‌های ارزان‌قیمت از حدود 1.5 اینچ آغاز شده و حداکثر تا 1.8 اینچ ادامه می‌یابد که با اینکه برتری کاملی نسبت به مدل‌های تک‌رنگ قبلی دارند اما عملا به دلیل رزولوشن پایین و کنتراست و زاویه دید نه‌چندان مطلوب چندان مناسب نمایش عکس نبوده و تماشای ویدئو در آنها نیز به علت نرخ بسیار پایین بازسازی تصویر (Refresh rate) از کیفیت بالایی برخوردار نیست. حداقل وضوح پنل‌های این کلاس 64×128 و 128×128 پیکسل است و در پله‌های بالاتر به ترتیب از وضوح 160×128 و 220×176 پیکسل استفاده می‌شود. رده بعدی در این کلاس به پلیرهای دارای صفحه‌نمایش‌های 2 تا 2.8 اینچی تعلق دارد که تقریبا همواره از وضوح صفحه‌نمایش 320×240 برخوردارند. این پنل‌ها کیفیت بسیار بالاتری از دسته پیشین ارائه می‌دهند و به‌رغم سایز همچنان پایین به راحتی می‌توان به تماشای عکس و ویدئو در آنها پرداخت. وضوح صفحه‌نمایش در سایزهای بالاتر از 3 اینچ در دسته میان‌قیمت WQVGA یا 400×240 پیکسل است و وضوح پنل‌های پیشرفته این کلاس از 800×480 تا 960×640 پیکسل در نمونه‌های لمسی ویژه‌ای همچون نسل جدید پخش‌کننده‌های iPod ادامه دارد.

فناوری لمسی

با حضور گسترده صفحه‌نمایش‌های لمسی در تلفن‌های همراه طبیعتا نسل جدید پخش‌کننده‌های

موسیقی نیز از این تغییرات برکنار نمانده و اندک اندک مدل‌های جدید این کلاس نیز به این امکان مجهز می‌شوند. فناوری لمسی در پخش‌کننده‌های موسیقی مانند تلفن‌های همراه از دو نوع مقاومتی و خازنی تشکیل شده که نوع اول بیشتر در مدل‌های ارزان‌قیمت‌تر و نمونه دوم در کلاس میانی و گران‌قیمت دیده می‌شود. علامت مشخصه پنل‌های مقاومتی انعطاف‌پذیری سطح این پنل‌ها و شیشه‌ای نبودن آنهاست که با لمس سطح صفحه‌نمایش فرو رفتن آن به روشنی قابل مشاهده است. این فرو‌رفتگی در حقیقت عامل اصلی احساس لمس شدن در این صفحه‌نمایش‌هاست، چرا که در این نمونه‌ها دو سطح حاوی بار الکتریکی با فاصله‌ای بسیار اندک از یکدیگر قرار می‌گیرند که با لمس سطح بالایی و وارد آمدن فشار به آن، این لایه در یک نقطه مشخص به سطح زیرین می‌چسبد و یک جریان الکتریکی بین دو پنل برقرار می‌کند، این جریان نهایتا برای محاسبه محل تماس استفاده می‌شود. در این شیوه به علت استفاده از فشار، تفاوتی میان دست انسان و دیگر اشیا همچون انواع قلم‌های اشاره به صفحه‌نمایش وجود ندارد و به راحتی می‌توان از هر وسیله نوک‌تیزی استفاده کرد؛ این موضوع در مورد صفحه‌نمایش‌های خازنی به هیچ عنوان مصداق ندارد چون در این پنل‌ها که از سطح کاملا شیشه‌ای و مقاومی برخوردارند، عملیات لمس شدن با تغییر بار الکتریکی ناشی از حضور دست انسان در سطح یک صفحه حاوی بار الکتریکی انجام می‌شود و به همین علت به جز دست انسان از هیچ ابزار دیگری در این پنل‌ها نمی‌توان استفاده کرد. نقطه قوت پنل‌های خازنی حساسیت بسیار بالاتر نسبت به همتایان مقاومتی آنهاست. اندک پلیرهای لمسی حال حاضر بازار از صفحه‌نمایش 3 اینچ به بالا با هر دو فناوری ساخت مقاومتی و خازنی استفاده می‌کنند که در هر دو مورد نیز قیمت به نسبت بالاتری نسبت به مدل‌های معمول غیرلمسی مشاهده می‌شود. برترین نمونه این کلاس به لحاظ کیفیت، حساسیت و زوایای دید بدون شک نسل جدید آی‌فون‌های شرکت اپل است.

دوام باتری

یکی از مهم‌ترین امکانات قابل اشاره در پخش‌کننده‌های موسیقی و از عوامل اصلی برتری نسبت به تلفن‌های همراه دوام باتری بسیار بالاتر پلیرهای موسیقی و امکان استفاده طولانی‌مدت از آنها با یک بار شارژ است. باتری لیتیومی پخش‌کننده‌های موسیقی یک تفاوت نسبتا مهم و اساسی دیگر نیز با تلفن‌های همراه دارد؛ این باتری‌ها تقریبا در تمام موارد قابلیت خارج‌سازی از دستگاه و جایگزین شدن با نمونه‌ای دیگر را ندارند و همگی به صورت داخلی بدون امکان دسترسی برای کاربران طراحی شده‌اند. البته پلیرهای ارزان‌قیمت و نسبتا قدیمی‌تر این کلاس از باتری‌های خارجی معمولی به فرم AAA یا AA استفاده می‌کنند که در این مورد نیز با اینکه همواره می‌توان باتری دیگری را جایگزین قبلی کرد اما ظرفیت پایین‌تر این باتری‌ها و تحمیل هزینه جداگانه‌ای به کاربران برای تعویض پیاپی یا تهیه باتری‌های گران‌قیمت قابل شارژ مجدد، جذابیت این مدل‌ها در رابطه با باتری را تا حدودی کاهش می‌دهد. ظرفیت باتری‌های لیتیومی پخش‌کننده‌های موسیقی برخلاف تلفن‌های همراه معمولا در مشخصات دستگاه ذکر نمی‌شود و تنها به حداکثر دوام آن حین پخش موسیقی و ویدئو به صورت جداگانه اشاره می‌شود، این زمان‌ها در مورد پلیرهای ساده فاقد صفحه‌نمایش یا با صفحه‌نمایش‌های تک‌رنگ کوچک به بیش از 50 ساعت در پخش موسیقی نیز قابل افزایش است که نتیجه بسیار رضایت‌بخشی به نظر می‌رسد. در پلیرهای پیشرفته با صفحه‌نمایش‌های بزرگ و امکانات ارتباطی مدرن با اینکه در نگاه اول افزایش مصرف انرژی منجر به کاهش دوام باتری خواهد شد اما در عمل بخش عمده‌ای از این مدل‌ها به علت سایز بزرگ‌تر دستگاه امکان به‌کارگیری باتری‌های با ظرفیت بالاتر را خواهند داشت که به‌رغم برخورداری از گزینه‌های سخت‌افزاری با مصرف انرژی بالا، دوام باتری آنها حتی از مدل‌های ساده نیز فراتر می‌رود. در نمونه‌های جدید این کلاس دستیابی به بیش از 70 ساعت پخش مداوم موسیقی و نزدیک به 10 ساعت پخش ویدئو امری کاملا طبیعی و متداول ارزیابی می‌شود.

ورودی و خروجی صدا

چگونگی دریافت صدا از یک پخش‌کننده موسیقی مطمئنا از مهم‌ترین نکات قابل بررسی حین خرید یک مدل جدید است. پلیرهای اولیه در سال‌های نخستین از پورت‌های اتصال غیراستانداردی بهره می‌بردند که هر شرکت به صورت جداگانه در محصولات خود به کار می‌گرفت؛ این خروجی‌های متفاوت صدا به تدریج در تمامی پخش‌کننده‌های صوتی و تصویری اعم از تلفن‌های همراه و پلیرهای موسیقی به یک استاندارد واحد به نام جک 3.5 میلی‌متری هدست تغییر یافتند که در حال حاضر نیز محبوب‌ترین نوع سوکت اتصال هدست و اسپیکر در تمامی خروجی‌ها محسوب می‌شود. عامل برتری اصلی این سوکت عدم اجبار کاربر به استفاده از هدست‌های همراه پلیر است که معمولا کیفیت چندان بالایی را ارائه نمی‌کنند و به راحتی می‌توان آنها را با نمونه‌های دلخواه با کیفیت بالاتر جایگزین کرد، البته هنگام جایگزین کردن یک هدست جدید می‌بایست به نوع سوکت و تعداد کانکتورهای آن که دقیقا باید مشابه هدست اصلی همراه پلیر باشد دقت کرد چرا که با تغییر تعداد این نقاط اتصال امکان عدم هماهنگی بین هدست جدید و سوکت اتصال وجود خواهد داشت. هدست‌ها تنها راه دریافت صدا از پلیرهای موسیقی نسبتا ارزان‌قیمت با سایز و حجم پایین هستند و اسپیکرهای جداگانه معمولا جایی در این نمونه‌ها ندارند اما مدل‌های بزرگ‌تر و پیشرفته‌تر این کلاس به اسپیکرهای استریو با صدای نسبتا قابل قبولی مجهز شده‌اند که البته در اغلب موارد نمونه‌های ضعیف‌تری نسبت به مدل‌های موبایلی محسوب می‌شوند. جدا از خروجی صدا در پلیرهای پیشرفته امکان جداگانه‌ای برای ورودی صدا و ضبط محتوای دریافتی نیز در نظر گرفته شده که از آن به عنوان Line-In یاد می‌شود. یکی از کاربردهای اصلی این قابلیت که معمولا در نمونه‌های نسبتا گران‌قیمت‌تر این کلاس دیده می‌شود، تبدیل صدای آنالوگ از منابع مختلف همچون نوار‌های مغناطیسی به نمونه‌ای دیجیتالی با فرمت فراگیر MP3 است که راه‌حل فوق‌العاده‌ای برای حفظ آرشیو آسیب‌پذیر نوارهای قدیمی ارائه می‌دهد. البته ورودی Line in در پلیرهای موسیقی تنها برای ضبط صدا به کار گرفته می‌شود و امکان استفاده از آن برای اتصال میکروفن به علت عدم حضور آمپلی‌فایرهای مورد نیاز در این حالت وجود ندارد.

سیستم‌عامل

یکی از نوظهورترین امکانات پخش‌کننده‌های موسیقی که تنها در نمونه‌های پیشرفته و نسبتا گران‌قیمت این کلاس دیده می‌شود حضور سیستم‌عامل است. این ساختار نرم‌افزاری که در حال حاضر تنها در دو نوع اندروید و iOS در پخش‌کننده‌های موسیقی به چشم می‌خورد امکانات پلیر را تا حد یک اسمارت‌فون واقعی بدون امکان برقراری تماس بالا می‌برد، با حضور سیستم‌عامل عملا محدودیتی پیش روی ساختار منویی دستگاه برای نصب برنامه‌ها و بازی‌های مختلف روی پلیر وجود ندارد و از این لحاظ جذابیت‌های جدیدی به لیست امکانات پخش‌کننده‌ها افزوده می‌شود. برای دسترسی به برنامه‌های هر دو سیستم‌عامل اندروید و iOS به جز امکان تهیه این برنامه‌ها از اینترنت و انتقال آنها به حافظه برای نصب روی دستگاه می‌توان از بازارچه منحصربه‌فرد این دو رابط کاربری که Android Market و App Store نامیده می‌شوند استفاده کرد، برای دسترسی به آنها غیر از مسائلی که به طور مستقیم به شرایط کاربران داخلی مربوط می‌شود، می‌بایست چگونگی دسترسی کاربران به اینترنت پرسرعت بی‌سیم نیز بررسی شود، چرا که در صورت عدم تحقق این شرایط نمی‌توان به طور مستقیم به دانلود نرم‌افزار و بازی از این دو بازارچه محبوب اقدام کرد. پخش‌کننده‌های موسیقی دارای سیستم‌عامل اندروید از نمونه‌های معدودی از چند برند مشهور در این زمینه مثل Archos و Cowon تشکیل شده که با اینکه نسبت به دیگر پخش‌کننده‌های مشابه قیمت بالاتری ارائه می‌کنند اما در مقایسه‌ با تلفن‌های همراه دارای سخت‌افزار مشابه، از شرایط نسبتا مناسب‌تری به لحاظ قیمتی برخوردارند. نکته منفی اصلی در مورد این‌گونه پخش‌کننده‌ها انتخاب نسخه‌های پایین اندروید (معمولا ورژن 2.1) با امکان بسیار ضعیف آپدیت به نسخه‌های جدیدتر سیستم‌عامل است که این آپدیت به خصوص برای اندروید اهمیت فراوانی دارد. تک‌ستاره دیگر در این زمینه سیستم‌عامل iOS اپل است که در نسل‌های متفاوت iPodهای این شرکت به چشم می‌خورد. این سیستم‌عامل برخلاف اندروید به علت یکسان بودن آن نسبت به سیستم‌عامل آی‌فون امکان جایگذاری در این پلیرها را نیز خواهد داشت و از این لحاظ برتری کاملی بر پخش‌کننده‌های اندرویدی دارد.

فرمت‌های مورد پشتیبانی

پشتیبانی از طیف متنوعی از فرمت‌های صوتی و تصویری یکی از اختلاف‌های ظریف بین پلیر‌های موسیقی در کلاس‌های مختلف قیمتی ا‌ست؛ در این رابطه فرمت‌های متفاوتی در هر دو بخش صوتی و تصویری دیده می‌شود که به جز نمونه‌های دارای سیستم‌عامل با امکان نصب پخش‌کننده‌های مدرن نرم‌افزاری، دیگر نمونه‌ها معمولا با لیست پیش‌فرضی از فرمت‌های مورد پشتیبانی دستگاه در هر سه رده موسیقی، تصویر و ویدئو همراه می‌شوند. محبوب‌ترین فرمت در این میان که نام پخش‌کننده‌های موسیقی نیز از آن گرفته شده است، فرمت صوتی MP3 است؛ این فرمت که بلااستثنا در تمامی پخش‌کننده‌ها مورد پشتیبانی قرار می‌گیرد، تعادل مناسبی بین کیفیت صدا و حجم فایل تولیدی برقرار می‌کند که به‌رغم فشردگی اعمال‌شده، تاثیر چندانی روی کیفیت صدای خروجی در حالت عادی نداشته و نتیجه رضایت‌بخشی را ارائه می‌دهد. گذشته از MP3 در ردیف دیگر فایل صوتی مهم در پخش‌کننده‌ها باید به فرمت‌هایی نظیر WAV، OGG و خانواده AAC اشاره کرد که در این موارد نیز تشابه نزدیکی میان مدل‌های هم‌قیمت به چشم می‌خورد. فرمت محبوب در کلاس پخش تصاویر JPEG یا JPG است که عملیات مشابهی همچون MP3 در دنیای تصاویر انجام می‌دهد؛ حجم تصویر در فرمت JPEG ضمن حفظ کیفیت در سطح بسیار مناسبی قرار دارد و علاوه بر این به علت استفاده از این فرمت در تمام دوربین‌های عکاسی خانگی، نیمه‌حرفه‌ای و حتی حرفه‌ای عنوان فراگیرترین فرمت پخش تصاویر را بدون شک می‌بایست به JPEG اختصاص داد. دیگر فرمت‌های ضروری برای این قسمت شامل GIF، BMP، PNG و در برخی مدل‌های خاص TIFF و PSD هستند. فرمت‌های اصلی پخش ویدئو در پلیرها شامل MP4 و 3GP می‌شود و در نمونه‌های کامل‌تر فرمت‌های WMV، FLV، DAT و خانواده AVI پشتیبانی می‌شوند. پلیرهای ویدئویی پیشرفته از دو فرمت محبوب DivX و XviD با امکان پخش زیر‌نویس نیز پشتیبانی می‌کنند که البته در این مورد معمولا تنها زبان‌های لاتین قابل دسترسی خواهند بود. در برخی پلیرهای موسیقی با صفحه‌نمایش‌های بزرگ امکان نمایش متن با فرمت‌‌هایی نظیر TXT، DOC و یا حتی PDF هم در نظر گرفته شده است.

فناوری ارتباطی

تا همین یکی دو سال گذشته به جز استثنای بزرگی به نام iPod Touch، حداکثر فناوری ارتباطی پخش‌کننده‌های موسیقی، اتصال USB رایانه برای نقل و انتقال فایل بود که یگانه راه انتقال اطلاعات به درون دستگاه نیز محسوب می‌شد اما با راه یافتن سیستم‌عامل به پخش‌کننده‌های موسیقی و استفاده از فناوری روز در این مدل‌ها اندک اندک امکانات مشابهی همچون تلفن‌های همراه به رده ارتباطی پلیرها افزوده شد. نخستین گام جدی در این زمینه توسط سامسونگ در افزودن بلوتوث به پلیرهای موسیقی این شرکت صورت پذیرفت که با اینکه در ابتدا امکان نقل و انتقال فایل برای آن در نظر گرفته نشده بود اما از جنبه‌هایی دیگر مثل استفاده از هدست‌های استریو بلوتوث به جای نمونه‌های سیمی معمول راحتی فوق‌العاده‌ای برای کاربران به همراه داشت. پس از سامسونگ شرکت‌های دیگر نیز اقدام به جایگذاری بلوتوث در پلیرهای پیشرفته خود کردند که از آن جمع می‌توان به سونی و Creative اشاره کرد که تقریبا در تمام آنها نقل و انتقال فایل درست مانند گوشی‌های موبایل فعال شده است. دیگر قابلیت مرتبط با بلوتوث در پخش‌کننده‌های موسیقی که این بار نیز برای اولین بار در محصولات سامسونگ به کار گرفته شد امکان برقراری ارتباط بین تلفن‌های همراه و پلیر موسیقی‌ بر بستر بلوتوث است که طی آن بدون نیاز به خارج کردن گوشی می‌توان از طریق پلیر به ارسال و دریافت پیام و تماس اقدام کرد و بدین ترتیب توجیه مناسب دیگری برای استفاده از پلیر اختصاصی موسیقی در کنار تلفن‌های همراه ایجاد می‌شود. گیرنده Wi-Fi از جدیدترین امکانات ارتباطی پخش‌کننده‌های موسیقی است که به تازگی به غیر از مدل‌های پیشرفته دارای سیستم‌عامل، در مدل‌های ساده‌تر این کلاس و نمونه‌های بدون سیستم‌عامل نیز به کار گرفته شده است. حضور گیرنده‌های وای فای در پخش‌کننده‌های دارای سیستم‌عامل به دلیل عدم حضور سیم‌کارت و طبیعتا عدم امکان استفاده از شبکه‌های موبایلی برای انجام فعالیت‌های آنلاینی همچون دانلود نرم‌افزار از مارکت‌ سیستم‌عامل و استفاده از مرورگر اینترنتی کاملا ضروری ا‌ست.

ظرفیت

حجم حافظه داخلی یا اصطلاحا ظرفیت دستگاه نقش عمده‌ای در انتخاب خریداران به خصوص در مورد پلیرهای فاقد حافظه جانبی ایفا می‌کند؛ حافظه پلیرهای موسیقی حال حاضر بازار جز چند نمونه خاص و نسبتا قدیمی همگی بر مبنای فناوری فلش بدون عناصر چرخنده و آسیب‌پذیر طراحی شده‌اند. برتری اصلی این مدل‌ها نسبت به نمونه‌های دارای هارددیسک داخلی حساسیت بسیار کمتر در برابر ضربات و صدمات فیزیکی ا‌ست که جابه‌جایی و استفاده از این مدل‌ها را بسیار آسان‌تر می‌کند، از سوی دیگر پلیرهای دارای حافظه فلش وزن بسیار پایین‌تری نسبت به نمونه‌های هارددیسکی دارند و به دلیل عدم حضور عناصر چرخنده از مصرف انرژی بسیار پایین‌تری نیز برخوردارند. دسترسی سریع‌تر به اطلاعات ذخیره‌شده در حافظه نکته مهم دیگر در مورد برتری‌های حافظه فلش نسبت به مدل‌های دارای هارددیسک است چرا که در مدل‌های فلش نیازی به چرخش صفحات هارد برای یافتن یک داده در سکتور به خصوصی در حافظه هارددیسک نیست و با آدرس‌دهی صحیح بلافاصله می‌توان به سادگی و سهولت در کمترین زمان به اطلاعات مورد نظر دست یافت. اما در این میان ظاهرا تنها نکته مثبت دیسک‌های سخت نسبت به حافظه‌های فلش یعنی ظرفیت بسیار بالاتر آنها همچنان منجر به ادامه حضور این نوع حافظه در برخی مدل‌های بازار از جمله نسخه‌ کلاسیک iPod شده است. ظرفیت‌های معمول در کلاس پخش‌کننده‌های موسیقی مبتنی بر حافظه فلش از 2 تا 4 گیگابایت در مدل‌های ارزان‌قیمت، 8 تا 16 گیگابایت در نمونه‌های میانی و 32 گیگابایت و بالاتر در مدل‌های گران‌قیمت ادامه پیدا می‌کند. بالاترین ظرفیت فعلی پخش‌کننده‌های دارای حافظه فلش 64 گیگابایت است که در نسل‌های مختلف iPod Touch به کار گرفته شده است. در کلاس مدل‌های دارای هارددیسک و از بین مدل‌های همچنان حاضر در بازار نیز ظرفیت‌هایی از 30 تا 160 گیگابایت به چشم می‌خورد که در این مورد نیز بالاترین ظرفیت به iPod Classic تعلق دارد.

حافظه جانبی

امکان استفاده از حافظه جانبی برای افزایش ظرفیت دستگاه یکی از امکانات نسبتا کمیاب پخش‌کننده‌های موسیقی است که برخلاف دیگر امکانات این دسته بیشتر در نمونه‌های ارزان‌قیمت و میانی بازار دیده می‌شود و در مدل‌های پیشرفته گران‌قیمت به خصوص در کلاس مدل‌ه�