آهن از جمله املاحی است که در تمام سلول‌ها وجود دارد اما می‌توان بیشترین میزان آن را در گلبول‌های قرمز خون مشاهده کرد.
به گزارش ایسنا، گلبول‌های قرمز خون اکسیژن را از ریه‌ها به دیگر اعضا و بافت‌های بدن منتقل می‌کنند. آهن هم از مواد مغذی دریافتی انرژی تولید کرده و در انتقال پیام‌های عصبی که فعالیت بخش‌های مختلف بدن را با یکدیگر هماهنگ می‌کنند مشارکت دارد.
به گزارش هلث‌لاین، در صورتی که میزان اضافه‌ای از آهن جذب بدن شود، بدن آن را برای استفاده‌های بعدی ذخیره می‌کند. به طور معمول افراد میزان آهن مورد نیاز خود را از طریق مواد خوراکی حاوی آن دریافت می‌کنند اما شرایط خاصی وجود دارد که لازم است مکمل آهن به رژیم غذایی افزوده شود که مهمترین آنها به شرح زیر است:
1. ابتلا به آنمی (کم‌خونی) نارسایی آهن: در صورتی که به آنمی نارسایی آهن مبتلا باشید میزان کافی آهن در گلبول‌های قرمز وجود ندارد تا اکسیژن مورد نیاز سلول‌ها و بافت‌ها تامین شود. از جمله علائم کم خونی شامل خستگی، ضعف، احساس گیجی و سختی در تمرکز هستند. همچنین از جمله عوامل شایع در بروز آنمی می‌توان به قاعدگی، زخم دستگاه گوارش، سرطان دستگاه گوارش، از دست رفتن خون ناشی از جراحت یا اهدای خون و نیز خونریزی دستگاه گوارش ناشی از مصرف طولانی مدت داروهایی همچون آسپرین و ایبوپروفن اشاره کرد.
2. بارداری: زنانی که باردار نیستند روزانه به مصرف 15 تا 18 میلی گرم آهن نیاز دارند در حالی که این مقدار در زنان باردار بیشتر است. طبق اعلام موسسه ملی سلامت، میزان مجاز آهن برای زنان باردار روزانه 27 میلی گرم است.
3. بچه‌دار شدن: زمانی که جنین داخل رحم مادر در حال رشد است آهن مورد نیاز خود را از بدن مادر جذب و آن را ذخیره می‌کند. این ذخایر در مدت شش ماه نخست تولد مورد استفاده قرار می‌گیرد زیرا شیر مادر حاوی میزان کافی آهن نیست و به همین دلیل به زنانی که تازه صاحب فرزند شده‌اند مصرف مکمل آهن توصیه می‌شود.
4. قاعدگی: فرآیند قاعدگی ذخایر انرژی بدن را از بین می‌برد. طبق اعلام مرکز کنترل و پیشگیری امراض آمریکا 9 درصد از زنان و دختران 12 تا 49 سال از فقر آهن رنج می‌برند.
5. ورزش کردن: افرادی که به طور مرتب ورزش‌های فشرده و سنگین انجام می‌دهند نسبت به افرادی با میزان فعالیت بدنی کمتر 30 درصد، آهن بیشتری لازم دارند.
6. کمبود دائمی آهن در بدن: افرادی که به طور مرتب خون از دست می‌دهند نیاز دارند از مکمل‌های آهن مصرف کنند. اهدا کنندگان خون یا افراد مبتلا به خونریزی گوارشی بیشتر در معرض خطر هستند.
7. دیالیز شدن: در افرادی که کلیه‌هایشان دیالیز می‌شود نیاز به آهن اضافی وجود دارد زیرا بدن، هنگام دیالیز مقداری خون از دست می‌دهد. همچنین در رژیم غذایی این بیماران میزان آهن دریافتی محدود است. علاوه بر این برخی داروهای تجویزی برای این بیماران با فرآیند جذب آهن تداخل پیدا می‌کند.
8. مصرف داروهای کاهنده جذب آهن: برخی داروهای خاص در توانایی بدن برای جذب آهن خلل ایجاد می‌کنند. این داروها شامل برخی آنتی بیوتیک‌ها و آنتی‌اسیدها هستند. از جمله دیگر داروها می‌توان به رانیتیدین و امپرازول، بازدارنده‌های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسینوژن برای فشارخون بالا، داروی کلستیپول و کلستیرامین اشاره کرد.
9. ابتلا به اختلال کم توجهی – بیش فعالی: بررسی‌ها نشان می‌دهد کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی – بیش فعالی می‌توانند از مصرف مکمل‌های آهن بهره ببرند. در یک مطالعه نشان داده شد 89 درصد این کودکان دچار کمبود آهن هستند.
10. مبتلایان به سرفه‌های مرتبط با مصرف بازدارنده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین: پزشکان برای درمان بیماریهای مختلف مثل بیماری قلبی، فشارخون بالا، دیابت نوع دو و بیماری خفیف کلیوی، بازدارنده ACE تجویز می‌کنند که سرفه‌های خشک یکی از عوارض مصرف این داروست. بررسی‌ها حاکی از آن است که مصرف مکمل‌های آهن می‌تواند به طور چشمگیر میزان سرفه را در افراد مصرف کننده بازدارنده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین کاهش دهد.
